Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 32 – Σάββατο 25/8/2018
Απόσταση: 321 χλμ (σύνολο: 8.408 χλμ)
Διαδρομή: Isfahan – Shahreza – Safashahr (Ιράν)

Και αφού την Παρασκευή όλα τα συνεργεία ήταν κλειστά, έπρεπε σήμερα να βρω λύση για το πρόβλημα με το ρουλεμάν του τιμονιού. Με τη βοήθεια του Behfar, που το προηγούμενο βράδυ μου είχε δείξει το σημείο της πόλης όπου τα περισσότερα συνεργεία ήταν μαζεμένα, ήξερα που να κατευθυνθώ.

Αρχικά κατέβηκα κέντρο, προσπαθώντας να αλλάξω τα αρμενικά Dram που κουβαλούσα μαζί μου όλες αυτές τις μέρες. Με την ανάληψη χρημάτων εντός του Ιράν αδύνατη, είχα τραβήξει κάποια επιπλέον χρήματα από την Αρμενία, αφού μετά τις πρώτες τρεις εβδομάδες ταξιδιού φοβόμουν ότι αυτά που είχα μαζί μου μπορεί να μην έφταναν. Στα ανταλλακτήρια η ισοτιμία ήταν κακή, κατάφερα όμως να βρω κάποιον απ’ έξω και έπειτα από πολλά – πολλά παζάρια, να διώξω όλα τα Dram που είχα σε αναλογία 1 Dram για 170 ΙRR.

Γύρισα στο hostel, φόρτωσα τη μηχανή και χαιρέτησα τους δύο Κροάτες που με περίμεναν. Με τη βοήθεια του gps εντόπισα εύκολα το μέρος που μου είχε δείξει ο Behfar και έπειτα από μια μικρή έρευνα αγοράς, βρήκα κι ένα μηχανικό που μπορούσε να το επισκευάσει.

Λύνοντας τη μηχανή φτάσαμε στο κατεστραμμένο κομμάτι, το ρουλεμάν του τιμονιού. Με 2 μπίλιες σπασμένες στη μέση και πολλές άλλες φαγωμένες, ήταν λογικό το κακόμοιρο το Avenger να πηγαίνει πέρα – δώθε όταν το οδηγούσα.

Κάποια στιγμή, όσο ο μηχανικός επισκεύαζε τη ζημιά, στο μαγαζί ήρθαν δύο άτομα. Ο ένας ήταν κουστουμαρισμένος με μαύρα γυαλιά ενώ ο δεύτερος είχε ένα σήμα και επωμίδες ραμμένες στο πουκάμισο του, κρατώντας ένα ντοσιέ στο χέρι. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του μηχανικού και των βοηθών του, επρόκειτο για κάποιο έλεγχο, ίσως εφορία. Τελικά μάλλον όλα πήγαν καλά αφού πρόστιμο δεν είδα να κόψουν, με τους φίλους μου να ξαναβρίσκουν το χαμένο τους χαμόγελο μόλις οι άλλοι δύο έφυγαν.

Οι δύο ελεγκτές μαζί με το μηχανικό μου.

Και αφού στο τέλος πήγαν όλα καλά και το τιμόνι ξαναμπήκε στη θέση του, ο μηχανικός μου ζήτησε να βγάλουμε μια selfie. Ήταν η αφορμή που έψαχνα για να του ζητήσω κι εγώ με τη σειρά μου.

Αν και η επισκευή στο συνεργείο έγινε σχετικά γρήγορα, συνυπολογίζοντας το χρόνο που έχασα για να κάνω συνάλλαγμα αλλά και το χρόνο που μου πήρε να βρω το μέρος, πήγε 13:00 μέχρι να είναι όλα έτοιμα. Όχι, δεν είχα καθόλου όρεξη για οδήγηση καταμεσήμερο αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές. Τα χιλιόμετρα που με περίμεναν σήμερα ήταν ούτως ή άλλως πολλά κι εγώ βρισκόμουν πίσω στο πρόγραμμα. Σταμάτησα σε ένα μικρό ψιλικατζίδικο παίρνοντας μερικά υγρά για το δρόμο και αφού κάλυψα κάθε σημείο του δέρματος μου ώστε να μην το βρίσκει ο ήλιος, ανέβασα το σταντ και ξεκίνησα με κατεύθυνση προς Shiraz.

Κανένα μισάωρο μετά που ξεκίνησα, κινούμενος στην εθνική, χρειάζεται να πατήσω λίγο φρένο και αντιλαμβάνομαι πρόβλημα. Πιέζω τη μανέτα του μπροστινού αλλά αυτή μένει κοκαλωμένη στη θέση της. Πιέζω λίγο παραπάνω και ξαφνικά η μανέτα ξεκολλάει, μπλοκάροντας στιγμιαία τον μπροστινό μου τροχό. Ευτυχώς είχα προλάβει να κόψω ήδη αρκετά με το πίσω φρένο, στα 30-40 χλμ την ώρα, αλλιώς θα είχα γίνει ένα με την άσφαλτο. Σταμάτησα για λίγο στην άκρη του δρόμου και έλεγξα εάν κάτι δεν είχε κουμπώσει καλά, αλλά όλα φαινόντουσαν εντάξει. Με τα φρένα πλέον λειτουργικά, καβάλησα ξανά τη μηχανή και συνέχισα το δρόμο μου.

Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα αργότερα, περνάω από ένα πανέμορφο χωριό, ολόκληρο στο χρώμα του πηλού. Μπαίνω στον πειρασμό να κόψω για να τραβήξω μερικές φωτογραφίες αλλά αντιλαμβάνομαι ότι το φρένο έχει μπλοκάρει ξανά. Κάνω σιγά – σιγά στην άκρη, σβήνω και κατεβαίνω να το ελέγξω. Αντιλαμβάνομαι ότι η στάθμη των υγρών του φρένου έχει πέσει και σκέφτομαι ότι κάτι πήγε στραβά όταν φτιάχναμε το ρουλεμάν. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να τα αναπληρώσω και αυτό θα γινόταν στην πρώτη πόλη που θα συναντούσα στο δρόμο μου. Προσπαθώ να βάλω μπροστά και να φύγω αλλά… τίποτα. Η μίζα δεν ανταποκρίνεται.

Είχα και τις προηγούμενες μέρες θέματα αλλά μετά από 3-4 προσπάθειες συνήθως έπαιρνε. Την τύχη μου σήμερα, ποιος με καταράστηκε; Σέρνω τη μηχανή 200 μέτρα σε κάτι που έμοιαζε με ψιλικατζίδικο. Μαζεύονται ντόπιοι αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν οπότε μου προτείνουν να μου βρουν φορτηγάκι για το κοντινότερο συνεργείο, 30 χλμ από το σημείο που βρισκόμουν, στην πόλη Shahreza. Προσπαθώ να το αποφύγω και μετά από κανένα 10λεπτο καταφέρνω να το βάλω μπροστά. Ευχαριστώ εκείνους τους 2-3 που μου έκαναν παρέα και κατευθύνομαι προς την πόλη που μου είπαν, έχοντας ένα χαρτάκι με το όνομα ενός καλού μηχανικού εκεί.

Έφτασα στην πόλη χωρίς να ξαναπατήσω φρένο και φυσικά, χωρίς να ξανασβήσω τον κινητήρα. Μετά από αρκετό ψάξιμο, αφού αγγλικά δε μιλούσε άνθρωπος, βρήκα το μηχανικό που μου είχαν αναφέρει. Δυστυχώς, αγγλικά δε μιλούσε ούτε αυτός. Πήρα τηλέφωνο τον Farhad, τον ιδιοκτήτη της μηχανής, του εξήγησα τι παίζει και έδωσα το κινητό στο μηχανικό για να του αναφέρει τα δύο θέματα που είχα. Αμέσως μόλις συνεννοήθηκαν, άρχισε αυτός να λύνει τη μηχανή. Ήταν στα αλήθεια καλός, φάνηκε από την ταχύτητα και την συγκέντρωση με την οποία δούλευε. Βίδωνε, ξεβίδωνε, έλεγχε εδώ, έλεγχε εκεί… απίστευτος. Μέσα σε 20 λεπτά είχε τελειώσει και για τη δουλειά του μου ζήτησε 15.000 τόμαν, περίπου ένα ευρώ. Του άφησα παραπάνω, τον ευχαρίστησα και πήγα να φύγω.

Όσο κρατούσε η επισκευή είχε μαζευτεί όλη η γειτονιά και χάζευε τον ξένο με το εξωγήινο μηχανάκι. Τελειώνοντας, ήρθε ένα παιδί που δούλευε σε ένα φαρμακείο παραδίπλα και μου ζήτησε να τον ακολουθήσω γιατί με ήθελε το αφεντικό του. Ήταν ο πρώτος που μου μιλούσε στα αγγλικά και ενώ η πρόταση του με παραξένεψε, ήθελα να δω τι με ήθελαν. Φτάνοντας στο φαρμακείο, συνάντησα τον ιδιοκτήτη του που με περίμενε στην πόρτα για να με καλωσορίσει με μια ζεστή χειραψία. Αγγλικά δεν μιλούσε παρά μόνο μερικές λέξεις, για αυτό είχε στείλει τον βοηθό του άλλωστε να με καλέσει.

Κάτσαμε στο γραφείο του, όσο ο μικρός πήγε μέσα να μας φτιάξει τσάι, και απλά κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο. Του μιλούσα στα αγγλικά η αλήθεια είναι και ενώ τον έβλεπα να κουνάει καταφατικά το κεφάλι του, δεν ξέρω αν έπιανε λέξη από αυτά που έλεγα. Όταν ξαναγύρισε ο διερμηνέας, μαζί με το τσάι μας, πιάσαμε την κουβέντα. Η ώρα είχε πάει 17:30 με αυτά κι αυτά. Έχοντας 300 χλμ ακόμα μπροστά μου, με ένα μηχανάκι που δεν μπορεί να πιάσει περισσότερα από 80-90 χλμ την ώρα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε να αλλάξω το σημερινό μου πλάνο. Αφού ήπια σχεδόν μονορούφι το καυτό τσάι, ευχαρίστησα τους ευγενικούς κάτοικους αυτής της μικρής πόλης και ξαναγύρισα στη μηχανή.

Εκεί με περίμενε μια νεαρή κοπελίτσα που κρυμμένη μέσα σε ένα κατάμαυρο τσαντόρ με χαιρέτησε, με αρκετά καλά αγγλικά, και με ρώτησε για τον προορισμό μου. Της είπα ότι ήθελα να φτάσω στο Shiraz αλλά μάλλον δε θα τα κατάφερνα. Αφού συμφώνησε μαζί μου ότι δεν θα τα κατάφερνα, με κάλεσε στο σπίτι των γονιών της για να μου κάνουν το τραπέζι και να με φιλοξενήσουν. Μπήκα στον πειρασμό να δεχτώ, η αλήθεια είναι, αφού η επαφή με τους ντόπιους όλο αυτό το διάστημα μόνο καλές αναμνήσεις μου είχε αφήσει μέχρι τώρα. Δυστυχώς δε γινόταν, έπρεπε να καλύψω χιλιόμετρα. Εντυπωσιασμένος από την απλόχερη φιλοξενία αυτού του λαού, τους ευχαρίστησα ευγενικά όλους, χαιρέτησα και πάλι το μηχανικό που είχε μείνει να φυλάει τη μηχανή μου όλη αυτή την ώρα, και έφυγα. Αγνοί και καλοσυνάτοι άνθρωποι, κάθε μέρα που περνούσα στο Ιράν τους αγαπούσα όλο και περισσότερο.

Το καλό μου πετούσε τώρα. Κοίτα να δεις που θα το συμπαθήσω τελικά αυτό το ινδικό μηχανάκι. Με σταθερή ταχύτητα γύρω στα 90, προσπάθησα να καλύψω χιλιόμετρα αλλά δεν ήταν εύκολο. Περνάνε 50, περνάνε 100, περνάνε 150 και αρχίζει να με πιάνει η νύχτα. Βλέπω τη δύση πίσω μου και φτιάχνω νέο πλάνο. Αφήνω το Shiraz και αποφασίζω να αράξω όπου με βγάλει η νύχτα. Το επόμενο πρωί θα δω Pasargadae, Naqsh-e Rustam και Persepolis και στο τέλος της αυριανής μέρας θα καταλήξω στο Shiraz.

Αμέσως μετά που έπεσε το φως άρχισε να δροσίζει, δεν ήθελα όμως να χάσω χρόνο ψάχνοντας τις αποσκευές μου για το φλις κι έτσι συνέχισα την οδήγηση χωρίς να προσθέσω ενδυμασία. Κατά τις 22:00 έφτασα στην πόλη Safashahr. Δεν ήξερα τίποτα για αυτό το μέρος. Γκουγκλάροντας, βρήκα ένα κοντινό ξενώνα με άθλια βαθμολογία και χωρίς να έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις, πήγα προς τα εκεί να δω αν υπάρχει κενό δωμάτιο. Το μέρος είχε τα μαύρα του τα χάλια αλλά η τιμή ήταν καλή. Ο ιδιοκτήτης μου έδωσε και χώρο στο parking με έξτρα 5.000 τόμαν, δεν είχα λόγο λοιπόν να ψάξω για κάτι παραπάνω.

Έμενε άλυτο το πρόβλημα της πείνας, αφού ήμουν νηστικός όλη μέρα. Άφησα τον ξενώνα και παίρνοντας τους δρόμους έψαξα να βρω ένα κεμπαπτζίδικο. Πέρασα από δύο πιτσαρίες αλλά δε μου γέμισαν το μάτι και αποφάσισα να μείνω πιστός στο αρχικό μου πλάνο. Έξω από ένα μανάβικο, ρώτησα ένα ντόπιο για κεμπάπ. Αγγλικά δε μιλούσε αλλά κατάλαβα ότι εκεί κοντά δεν υπήρχε κάτι. Μου έκανε νόημα ωστόσο να περιμένω. Μπαίνει μέσα να πληρώσει τα φρούτα που είχε αγοράσει και γυρνώντας μου δείχνει το αυτοκίνητο του, που είναι παρκαρισμένο εκεί δίπλα, κάνοντας μου νόημα να μπω μέσα. Τον ακολουθώ και εκεί γνωρίζω τη γυναίκα του και τη μικρή του κόρη. Το μικρούλι μου δίνει μια μπανάνα, από αυτές που είχε μόλις αγοράσει ο μπαμπάς του, λέγοντας μου κάτι στα φαρσί που προφανώς δε μπορούσα να καταλάβω. Μετά από κανένα χιλιόμετρο οδήγησης φτάσαμε σε ένα εστιατόριο. Ο οδηγός κατέβηκε μαζί μου και βρήκε τον ιδιοκτήτη του μέρους, παραγγέλνοντας για εμένα. Τον χιλιοευχαρίστησα και τον άφησα να γυρίσει σπίτι του με την οικογένεια του.

Το μέρος ήταν άδειο οπότε έκατσα μόνος μου σε ένα τραπέζι και περίμενα να μου φέρουν κάτι για φαγητό. Πέρασαν μόλις 5 λεπτά μέχρι να φτάσει, κοτόπουλο στο φούρνο μαζί με μια πιατέλα ρύζι. Περιττό να αναφέρω ότι δεν έμεινε τίποτα…

Τελειώνοντας, είχα αποκτήσει ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Περπάτησα μέχρι τον ξενώνα, έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι και έπεσα ξερός για ύπνο. Ήταν η μοναδική φορά, σε όλο το ταξίδι, που προτίμησα να χρησιμοποιήσω τον υπνόσακο μου και όχι τα σεντόνια του κρεβατιού. Όχι ότι έχω ιδιαίτερο θέμα με τη βρωμιά, αλλά το συγκεκριμένο μέρος ήταν πραγματικά παρατημένο και βρώμικο, λες και δεν έχει πατήσει άνθρωπος εκεί για χρόνια.

Γυρνώντας στον ξενώνα με έπιασε μια λιγούρα για τυρογαριδάκια. Βρήκα ένα μικρό ψιλικατζίδικο με μια χαμογελαστή πωλήτρια και αγόρασα μια ιρανική version των Cheetos.

Έξοδα: