Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 34 – Δευτέρα 27/8/2018
Απόσταση: 0 χλμ (σύνολο: 8.627 χλμ)
Διαδρομή: Shiraz (Ιράν)

Ξημέρωσε η 34^η μέρα του ταξιδιού μου. Είχα κλείσει ήδη ένα μήνα ταξιδεύοντας και ευτυχώς για εμένα, είχα μια εβδομάδα ακόμα μέχρι την πτήση που θα με επέστρεφε από την Τεχεράνη πίσω στην Κρήτη. Είχα φτάσει πλέον στο νοτιότερο σημείο της διαδρομής που είχα χαράξει, έχοντας διανύσει αρκετά μεγάλη απόσταση από τα βουνά του Καυκάσου όπου ξεκίνησα. Βρισκόμενος στο ύψος του Περσικού κόλπου, με χώριζαν κάτι λιγότερο από 300 χιλιόμετρα οδήγησης μέχρι το Bandar Bushehr, μία πόλη στις ακτές αυτού. Ακριβώς απέναντι είχα το Κουβέιτ, τριγύρω το Ιράκ, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, ενώ δυο μέρες οδήγηση ανατολικά και θα έφτανα στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν. Ήθελα απεγνωσμένα να είχα μια βδομαδούλα ακόμα, μήπως και προλάβαινα να δω μερικούς εναλλακτικούς προορισμούς που είχα σημειώσει στο χάρτη αλλά δε γινόταν με τίποτα, είχα ήδη εξαντλήσει κάθε περιθώριο.

Προς το παρόν βρισκόμουν στο Shiraz, την ομορφότερη για πολλούς πόλη του Ιράν, έχοντας στη διάθεση μου δύο ολόκληρες μέρες για να την απολαύσω. Με μια λίστα από αξιοθέατα στα χέρια μου, σκέφτηκα ότι ένα καλό πρωινό θα βοηθούσε να ξεκινήσω τη μέρα. Περπάτησα μέχρι το κεντρικό κτίριο του ξενοδοχειακού συγκροτήματος και βρήκα ένα τεράστιο μπουφέ να με περιμένει.

Αμέσως μετά το πρωινό, άφησα τον ξενώνα και περπάτησα μέχρι την πλησιέστερη στάση του μετρό. Υπήρχε μία εκκρεμότητα που ήθελα να τακτοποιήσω. Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μου, για να λάβω εκείνη τη βίζα που θα μου επέτρεπε να μπω οδικώς στο Ιράν και ταυτόχρονα να έχει διάρκεια μεγαλύτερη των δύο εβδομάδων, χρειάστηκα πρόσκληση. Την πρόσκληση αυτή την είχα λάβει από ένα ταξιδιωτικό γραφείο που είχε την έδρα του στο Shiraz. Πέρα από αυτό, με την Parissa, την ταξιδιωτική πράκτορα που με είχε αναλάβει, είχα πλέον αναπτύξει προσωπική σχέση και ήταν από τα άτομα που ήθελα να γνωρίσω από κοντά.

Μεταξύ των άλλων, μου είχε κάνει εντύπωση η εμπιστοσύνη που μου είχε δείξει. Όταν πια κατάφερε να παραλάβει τη βίζα μου, από το υπουργείο εξωτερικών του Ιράν, μου έστειλε τον κωδικό χωρίς ακόμα να έχει πληρωθεί για τη δουλειά της. Και όταν της ζήτησα να μου στείλει ένα τραπεζικό λογαριασμό για να καταθέσω το ποσό, ξέροντας ότι στη διαδρομή μου είχα συμπεριλάβει το Shiraz, μου πρότεινε η πληρωμή να γίνει τότε, από κοντά. Θα περνούσαν 3 ολόκληροι μήνες μέχρι να βρεθώ εκεί και φυσικά, θα μπορούσα αν ήθελα, έχοντας πλέον τον κωδικό, να την “ξεχάσω”. Η επικοινωνία μας άλλωστε περιοριζόταν μονάχα σε e-mail και μηνύματα στο whatsapp. Παρόλα αυτά, για την Parissa ήτα αυτονόητο ότι μπορούσε να με εμπιστευτεί, ακόμα κι αν της ήμουν εντελώς άγνωστος, εμπιστοσύνη που πραγματικά είχα εκτιμήσει. Άσε που για κάθε χαζή απορία που είχα για το Ιράν, η Parissa ήταν πάντα εκεί για να μου απαντάει.

Το ταξιδιωτικό πρακτορείο στο οποίο δούλευε, με το όνομα “Let’s Go Iran”, βρισκόταν στα βόρεια της πόλης, στην περιοχή του Goldasht. Έφτασα στο μετρό που αν και είχε μόνο μία γραμμή, ήταν σύγχρονο και πάμφθηνο. Αγόρασα μερικές πλαστικές μάρκες, αντί εισιτηρίου, πληρώνοντας 500 τόμαν τη μία (δηλαδή 0,04 ευρώ) και από εκεί έφτασα σχετικά γρήγορα στον τερματικό σταθμό όπου και αποβιβάστηκα. Η περιοχή φαινόταν μία από τις πλούσιες της πόλης, με μεγάλα και προσεγμένα κτίρια. Βρήκα το γραφείο σχετικά γρήγορα αλλά για κακή μου τύχη, η Parissa δεν ήταν εκεί όταν πήγα. Πλήρωσα το ποσό της υπηρεσίας, 50 δολάρια, και στέλνοντας στην Parissa κανονίσαμε να συναντηθούμε την επόμενη μέρα, ώστε να μπορέσω να της δώσω το δώρο που κουβαλούσα για αυτήν από την Ελλάδα.

Με πληθυσμό 1.870.000 κατοίκους, το Shiraz αποτελεί την πρωτεύουσα της επαρχίας Fars, το κέντρο του αρχαίου περσικού πολιτισμού. Η ίδια η πόλη άλλωστε είναι μία από τις παλαιότερες της αρχαίας Περσίας, με ευρήματα που χρονολογούνται από το 2000 π.Χ. και ενδείξεις που πάνε ακόμα πιο πίσω. Την περιοχή, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1500 μέτρων, διασχίζει ο εποχιακός ποταμός Rudkhaneye Khoshk, όνομα που στα ελληνικά σημαίνει “Στεγνός Ποταμός”.

Το Shiraz είναι γνωστό ως πόλη των ποιητών, των γραμμάτων, των κήπων αλλά και του κρασιού (παρά το γεγονός ότι στο Ιράν απαγορεύεται το αλκοόλ και συνεπώς το κρασί). Αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Περσίας κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Zand, το δεύτερο μισό του 18^ου αιώνα, και έγινε κέντρο των τεχνών και των γραμμάτων το 13^ο αιώνα, υπό την ενθάρρυνση του τότε κυβερνήτη σε συνδυασμό με την παρουσία πολλών Περσών μελετητών και καλλιτεχνών. Για το λόγο αυτό, η πόλη ονομαζόταν από τους κλασσικούς γεωγράφους Dar al-‘Elm, δηλαδή το “Σπίτι της Γνώσης”, και από κάποιους άλλους η “Αθήνα του Ιράν”.  Δύο από τους γνωστότερους ποιητές της χώρας, ο Hafez και ο Saadi, έζησαν εκείνη την εποχή και οι τάφοι τους σήμερα βρίσκονται στα βόρεια της πόλης.

Πλέον ήμουν ελεύθερος να απολαύσω αυτή την πόλη. Χωρίς οδήγηση σήμερα, έχοντας εξασφαλίσει ήδη τη διαμονή μου και τελειώσει με τις υποχρεώσεις μου, είχα ολόκληρη τη μέρα για να λιώσω στο περπάτημα, ανακαλύπτοντας όλες της κρυμμένες ομορφιές αυτού του τόπου. Πήρα το μετρό μέχρι τη στάση Namazi και από εκεί περπάτησα προς τους κήπους της Eram, ένα ιστορικό περσικό κήπο που κατασκευάστηκε τον 13^ο αιώνα για τους ηγέτες της φυλής Qashqai.

Οι κήποι Εράμ ξεχωρίζουν όχι μόνο για την ομορφιά τους, αλλά και για τις πρωτοπόρες τεχνικές που εφαρμόστηκαν ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση τους, στη διαχείριση των υδάτων, τη βοτανική και τη γεωργία. Αποτελούν σύμβολο της “Γης του Παραδείσου”, στοιχείο των παραδόσεων του Ιράν με σπουδαίο ρόλο στη λογοτεχνία, την ποίηση και τη μουσική. Οι κήποι έχουν καταχωρηθεί στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Το Qavam House, στο κέντρο του κήπου.

Μου άρεσε το περπάτημα στο βοτανικό κήπο, χάζευα δεξιά – αριστερά όλη την ώρα προσπαθώντας να αναγνωρίσω γνωστές ποικιλίες σε φυτά και δέντρα. Είχε πάει μεσημέρι αλλά για καλή μου τύχη το πάρκο με προστάτευε από τον καυτό ήλιο. Κάποια στιγμή δονήθηκε το κινητό μου, φέρνοντας μερικά ευχάριστα νέα από Ελλάδα. Το γεγονός αυτό με ανάγκασε να ακινητοποιηθώ προσωρινά σε ένα παγκάκι του πάρκου, διακόπτοντας τη βόλτα μου. Ήταν η μέρα των βάσεων για τους μαθητές των πανελλαδικών η σημερινή, που σημαίνει ότι για να λήξει και η δικιά μου αγωνία χρειαζόμουν λίγο χρόνο με το κινητό μου, για να μπορέσω να επικοινωνήσω με τα παιδιά πίσω στην Ελλάδα.

Καθώς αντάλλαζα τα τελευταία μηνύματα, βλέπω μπροστά μου ένα μπόμπιρα με ένα κινητό στο χέρι να μου μιλάει ιρανικά. Απέναντι μια κοπελίτσα, 20-25 ετών, να με κοιτάζει μέσα στα μάτια, συνοδευόμενη από άλλο ένα παιδάκι λίγο μικρότερο σε ηλικία. “Na farsi, na” απαντάω στο μικρό (na = όχι, farsi = περσικά) αποκαλύπτοντας του ότι δε μιλάω τη γλώσσα του. Παρατηρώ την κοπελίτσα που βάζει το χέρι της στο πρόσωπο, κρύβοντας το από ντροπή όταν ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι δεν είμαι ντόπιος. Τους καθησυχάζω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ρωτάω εάν θέλουν φωτογραφία. Βλέποντας τους να μου γνέφουν θετικά, παίρνω το κινητό στα χέρια και προσπαθώ να βάλω όλο μου το ταλέντο για να μην τους απογοητεύσω.

Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι τα δύο παιδιά ψέλλιζαν κάποιες λέξεις στα αγγλικά, η κοπελίτσα όμως καθόλου. Τους τράβηξα 2-3 φωτογραφίες όλους μαζί και έπειτα από υπόδειξη της κοπέλας, την τράβηξα και μόνη της. Για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι επρόκειτο για μια μητέρα που είχε πάει βόλτα τα παιδιά της στο πάρκο, αν και αρκετά αργότερα (μετά που επέστρεψα Ελλάδα) μου είπε ότι ήταν τα παιδιά της αδερφής της και η ίδια δεν είχε οικογένεια. Αφού πιάσαμε την κουβέντα μέσω google  translate, έμαθα ότι το όνομα της ήταν Fatima και ότι φοιτούσε στη νομική σχολή του Shiraz.

Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους, πρότεινα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες με τη δικιά μου κάμερα, για καλύτερη ποιότητα, και έπειτα να τις στείλω σε αυτούς. Από την αντίδραση τους κατάλαβα ότι ήταν κάτι που περίμεναν να κάνω εξ αρχής. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Τελειώνοντας τη “φωτογράφιση” με κάλεσαν στο σπίτι τους για τσάι, θέλοντας να με ευχαριστήσουν. Για να πω την αλήθεια, μην έχοντας καταλάβει ότι τα παιδιά ήταν τα ανίψια της Fatima και με τη σκέψη ότι σπίτι θα περίμενε κάποιος Ιρανός σύζυγος που επίσης δε θα μιλούσε αγγλικά, αλλά θα έπρεπε να του εξηγήσω γιατί με κουβαλάει εκεί η γυναίκα του, αρνήθηκα ευγενικά.

Ακούγεται παράξενο αλλά καταστάσεις σαν κι αυτή μου συνέβαιναν σχεδόν καθημερινά, ένας από τους λόγους που με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη χώρα. Πάντα πρόθυμοι να ανοίξουν το σπίτι τους για εσένα, ασχέτως με τα ζόρια που περνάει αυτή την περίοδο η οικονομία τους, με τις νέες κυρώσεις του δυτικού κόσμου. Είχα διαβάσει, πριν το ταξίδι μου για τη συντηρητική και αυστηρή κοινωνία τους, για τον τρόπο που θα έπρεπε να εκφράζομαι ώστε να μην τους προσβάλω, για το ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να προτείνω το χέρι μου για χειραψία σε μία κοπέλα και φυσικά, να μην τολμούσα ποτέ να σηκώσω την κάμερα χωρίς την άδεια της. Ναι, συνάντησα τέτοιες συμπεριφορές αλλά ήταν τόσο σπάνιες, σε σύγκριση με τους χαμογελαστούς ανθρώπους που έβρισκα κάθε μέρα μπροστά μου, που ούτε καν τις μετρούσα.

Αφού αποχωριστήκαμε με τη Fatima, συνέχισα τη βόλτα που είχα αφήσει στη μέση, περπατώντας προς το δεύτερο μισό του πάρκου. Σκεφτόμουν αν έκανα καλά που αρνήθηκα την πρόταση της ή αν ήταν κάτι που αργότερα θα μετάνιωνα. Χμμμ… δεν ξέρω, αλήθεια δεν ξέρω.

Η ώρα περνούσε κι εγώ είχα πολλά μέρη ακόμα να επισκεφτώ σε αυτή την όμορφη πόλη. Πήρα ένα ταξί και μεταφέρθηκα προς το κέντρο, ο επόμενος μου προορισμός ήταν το εντυπωσιακό μαυσωλείο του Shah Cheragh.

Το Shah Cheragh, που σημαίνει “Βασιλιάς του Φωτός”, είναι ένα τέμενος που δημιουργήθηκε τον 14^ο αιώνα για να στεγάσει τον τάφο των αδελφών Ahmad και Muhammad. Αποτελεί το σημαντικότερο τζαμί στην πόλη και καθημερινά κατακλύζεται από κόσμο που προέρχεται εντός και εκτός αυτής. Το κύριο κτίριο περιλαμβάνει μια στοά με 10 ξύλινες στήλες από την ανατολική πλευρά, ένα ευρύχωρο ιερό με μεγάλες ξυλόγλυπτες κόγχες σε τέσσερις πλευρές και ένα τζαμί στη δυτική του πλευρά.

Το χαρακτηριστικό και εντυπωσιακότερο στοιχείο του είναι η διακόσμηση του. Το εσωτερικό του, μωσαϊκό που καλύπτεται από μικρούς καθρέφτες, επιγραφές σε γυψομάρμαρο και πόρτες στολισμένες από ασήμι, δημιουργούν μια αίσθηση μεγαλείου. Ο τάφος, με το δικτυωτό κιγκλίδωμα του, βρίσκεται κάτω από τον θόλο του τζαμιού, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των τζαμιών στο Shiraz. Οι δύο μιναρέδες που το πλαισιώνουν και μια τεράστια πλατεία μπροστά του, προσδίδουν ακόμα πιο εντυπωσιακό χαρακτήρα στο Μαυσωλείο.

Φτάνοντας στην είσοδο του τεμένους, με σταματάνε δύο φύλακες. Μου ανακοινώνουν ότι η επίσκεψη από μη Ιρανούς πραγματοποιείται μονάχα με συνοδεία ξεναγού, που τώρα όμως δεν είναι διαθέσιμος, θα έπρεπε λοιπόν να ξαναδοκιμάσω το απόγευμα. Ακούγοντας τα νέα, παίρνω τη λυπημένη μου φάτσα αναφέροντας ότι είναι η τελευταία μου μέρα στην πόλη και εάν δε μπορέσω να το επισκεφτώ τώρα, δε θα το επισκεφτώ ποτέ. Με ρωτάνε το θρήσκευμα μου και όταν τους απαντάω ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, βλέπω ότι δεν ενθουσιάζονται. Παραμένω εκεί παρ’ όλα αυτά και τους πρήζω μέχρι τη στιγμή που ένας τρίτος φύλακας που έχει παρακολουθήσει το σκηνικό, επεμβαίνει.

Μου ζητάνε να περιμένω λίγο και ένα 5λεπτο μετά έρχεται μια ρασοφορεμένη ξεναγός, φορώντας μία κορδέλα που έγραφε στα αγγλικά “εκπρόσωπος διεθνών σχέσεων”, η οποία μου εξηγεί όμως ότι δεν μπορεί να συνοδέψει άντρα μόνο του γιατί αντιβαίνει στα θρησκευτικά της πιστεύω. Βλέποντας ότι δεν κάνω κίνηση να φύγω, βρίσκει τη λύση. Τη βλέπω που βγαίνει στο δρόμο και αρχίζει να μιλάει με τον κόσμο. Μετά από λίγο γυρνάει με ένα ζευγάρι συνταξιούχων Γερμανών, που επίσης ενδιαφερόντουσαν για την ξενάγηση, εξηγώντας μου ότι αφού υπάρχει έστω μία γυναίκα στο γκρουπ, πλέον είναι “ηθικό” να περπατήσουμε παρέα.

Έπιασα την κουβέντα με τους Γερμανούς που μαθαίνοντας ότι είμαι από την Κρήτη ενθουσιάστηκαν, αποκαλύπτοντας μου ότι οι δυο τους γνωρίστηκαν στο φαράγγι της Σαμαριάς, κάποιο καλοκαίρι πριν από 40 περίπου χρόνια. Αφού δόθηκε ένα σεντόνι στην ήδη καλυμμένη με μαντίλα Γερμανίδα, ήμασταν πλέον έτοιμοι να προχωρήσουμε προς την είσοδο. Στα πρώτα βήματα σηκώνω την DSLR για να τραβήξω μια φωτογραφία και βλέπω την ξεναγό μου, σχεδόν σε κατάσταση πανικού, να μου φωνάζει “no camera, no camera”. Τη ρωτάω με απορία για το λόγο και μου λέει ότι αν θέλω, μπορώ να χρησιμοποιήσω την κάμερα του κινητού μου, αλλά η DSLR θα πρέπει να μπει στην τσάντα μου. Αλληλοκοιταζόμαστε με το ζευγάρι των Γερμανών, έχοντας την ίδια απορία στο πρόσωπο, αλλά χωρίς άλλες επιλογές υπακούουμε στις διαταγές της. Δυστυχώς, τα μέρη τα οποία περιλάμβανε η ξενάγηση ήταν περιορισμένα και φυσικά δεν επιτρεπόταν η είσοδος αλλόθρησκων στο τζαμί, που σημαίνει ότι το υπέροχο εσωτερικό του τελικά το απόλαυσα μονάχα από φωτογραφίες στο διαδίκτυο.

Βγαίνοντας από το τέμενος μπαίνω σε ένα μικρό παζάρι και από εκεί περπατάω έως το Nasir ol Molk που βρίσκεται σε μικρή απόσταση. Ο ευγενικός υπάλληλος στην είσοδο μου λέει ότι θα ήταν κρίμα να κόψω εισιτήριο και να μπω τώρα. Αντιθέτως, θα ήταν καλύτερο εάν ερχόμουν αύριο το πρωί, μεταξύ 8:00 και 10:00, όπου το μέρος φωτίζεται από το φως της ανατολής, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό φαινόμενο. Τον χαιρετώ και δίνουμε ραντεβού για το επόμενο πρωινό.

Το μεσημέρι, με τη ζέστη να φτάνει στο απόγειο της, όλη η πόλη πέφτει σε λήθαργο.

Στο δρόμο που περπατούσα συνάντησα τη σχολή του Khan, ένα κτίριο που λειτουργούσε παλαιότερα σαν θεολογική σχολή, για την οποία υπάρχουν ιστορικές αναφορές ότι το 1615 φοιτούσαν εκεί περίπου 100 μαθητές. Το κτίριο με τα πολύχρωμα κεραμίδια και το όμορφο μωσαϊκό σε κόκκινο χρώμα, περιβάλλεται από πέτρινο τοίχο που είναι σε αρκετά άσχημη κατάσταση, αλλά το εσωτερικό του και ο κήπος είναι αρκετά πιο προσεγμένα.

Από εκεί συνέχισα στο μεγάλο παζάρι της πόλης. Το Vakil Bazaar που βρίσκεται στο παλαιό κέντρο αποτελεί ένα από τα παλαιότερα παζάρια στον κόσμο. Κατασκευάστηκε αρκετά παλιά, από τη δυναστεία των Zand, και εκεί χτίστηκε το κεντρικό τζαμί της πόλης τον 18^ο αιώνα. Με όμορφες αυλές, caravanserai και λουτρά, θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα μέρη στο Shiraz για να αγοράσει κάποιος περσικά χαλιά, μπαχαρικά, χάλκινα χειροτεχνήματα και αντίκες. Μαζί με το τζαμί Vakil και τα λουτρά Vakil, δημιουργούν μία από τις πιο επισκέψιμες περιοχές της πόλης. Μπήκα στους στενούς διαδρόμους του και άφησα τον εαυτό μου να χαθεί.

Η αλήθεια είναι ότι είχα γράψει αρκετά χιλιόμετρα σήμερα και τα πόδια μου είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται, δεν ήθελα όμως να γυρίσω στον ξενώνα ακόμα. Έφτασα στην πλατεία Shahrdari και εκεί βρήκα το κάστρο του Καρίμ Χαν, γνωστό ως Arg of Karim Khan. Χτισμένο και αυτό επί της δυναστείας των Zand, χρησίμευσε ως κατοικία παρόλο που το σχήμα του εξωτερικά μοιάζει με μεσαιωνικό φρούριο.

Στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, σήμερα όμως λειτουργεί σαν μουσείο υπό τον Οργανισμό Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Ιράν. Λέγεται ότι κατά την κατασκευή του ο Karim Khan προσκάλεσε τους καλύτερους αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες της εποχής, ενώ για τη διακόσμηση του αγόρασε τα καλύτερα υλικά από γειτονικές πόλεις αλλά και το εξωτερικό. Με έκταση 4.000 τετραγωνικών μέτρων, αποτελείται από τέσσερις ψηλούς τοίχους που συνδέονται με τέσσερις πύργους ύψους 14 μέτρων ο καθένας. Υπάρχουν αναφορές ότι στις αρχές του 19^ου αιώνα υπήρχε ένα μεγάλο χαντάκι τριγύρω, γεμάτο με νερό, που το προστάτευε από τους εισβολείς. Να σημειωθεί ότι ένας από τους μπροστινούς πύργους γέρνει, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που τράβηξα. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην κατάρρευση μιας γειτονικής δεξαμενής νερού, αφήνοντας τον μετέωρο έκτοτε, ως ένας δεύτερος Πύργος της Πίζας. Αγόρασα το εισιτήριο μου και προχώρησα στο εσωτερικό του.

Τα λουτρά του κάστρου αποτελούνται από δύο δωμάτια και μία μικρή κυκλική πέτρινη πισίνα με σιντριβάνι, ενώ οι τοίχοι είναι όμορφα διακοσμημένοι με επαναλαμβανόμενα μοτίβα λουλουδιών.

Ήταν ήδη απόγευμα και εγώ είχα ένα μέρος ακόμα να επισκεφτώ πριν επιστρέψω πίσω στο δωμάτιο μου. Κατευθύνθηκα προς τους κήπους Musalla όπου βρισκόταν ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης, το Mαυσωλείο του ποιητή Hafez. Χτίστηκε το 1773 αλλά οι σημερινές εγκαταστάσεις ανεγέρθηκαν το 1935, από τον Γάλλο αρχαιολόγο και αρχιτέκτονα Andre Godard, προς τιμή του διάσημου Ιρανού ποιητή. Ένας μικρός θόλος με 8 κολόνες, 10 μέτρα η καθεμιά, στηρίζουν το χάλκινο σκέπαστρο που από την κάτω του μεριά διαθέτει ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό. Ο τάφος, ακριβώς κάτω από το θόλο, είναι φτιαγμένος από μάρμαρο και πάνω του έχει σκαλισμένα μερικά από τα πιο διάσημα αποσπάσματα των έργων του ποιητή.

Ο Hafez γεννήθηκε στο Shiraz το 1315 και κατάφερε με τα ποιήματα του να γίνει ο αγαπημένος ποιητής του ιρανικού λαού, με πολλές αναφορές στον έρωτα, το κρασί και τα αηδόνια. Όταν το βράδυ γύρισα στον ξενώνα, έκανα μία αναζήτηση περίεργος να βρω ένα από τα ποιήματα του, το οποίο και παραθέτω. “Τα μαλλιά της ήταν ακόμα μπλεγμένα, το στόμα της ακόμα μεθυσμένο και γελώντας, οι ώμοι της ιδρωμένοι, η μπλούζα της σχισμένη ανοιχτή, τραγουδώντας ερωτικά τραγούδια, το κρασοπότηρο της γεμάτο. Τα μάτια της ψάχνανε για καβγά, τα χείλη της ήταν έτοιμα για στροφές. Κάθισε χτες τη νύχτα τα μεσάνυχτα στο κρεβάτι μου. Έβαλε τα χείλη της κοντά στο αφτί μου και είπε ψιθυριστά αυτές τις λέξεις: Τι είναι αυτό; Δεν είσαι ο παλιός μου εραστής; Κοιμάσαι;”

Από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν ο κόσμος που ερχόταν και ακουμπώντας το χέρι του στον τάφο του ποιητή, ψιθύριζε ποιήματα που είχε αποστηθίσει. Έτσι κατάλαβα δηλαδή, αφού η γλώσσα μου ήταν άγνωστη, το επιβεβαίωσα όμως και αργότερα από μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο.

Βγαίνοντας έξω βρήκα ένα μέρος να αράξω και να στείλω μερικά μηνύματα ακόμα πίσω στην Ελλάδα. Καθώς έπαιζα με το κινητό μου, ήρθε μια νεαρή κοπελίτσα και μου μίλησε. Τι στο καλό σκέφτηκα, κάθε φορά που μιλάω με Ελλάδα θα γνωρίζω ντόπιους; Η κοπέλα, που ήταν απίστευτα ευγενική, με ρώτησε από που έρχομαι και αφού της είπα, με καλωσόρισε στον τόπο της. Κι όμως, για κάποιον που ταξιδεύει στο Ιράν, θα πρέπει αυτή η υπέροχη κίνηση, να σε σταματάει κάποιος στο δρόμο απλά για να σε καλωσορίσει στη χώρα του, να γίνει συνήθεια. Μαζί με την κοπελίτσα ήταν άλλα δύο νεαρά παιδιά. Μου μίλησαν κι εκείνα και έπειτα από ένα σύντομο διάλογο, έφυγαν όλοι μαζί. Όχι για πολύ βέβαια, περπάτησαν μόλις 10-20 μέτρα και να τους πάλι που επιστρέφουν. Η κοπελίτσα μου ζήτησε αν μπορούσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία με το κινητό της. Κι αφού δέχθηκα, ζήτησα κι εγώ με τη σειρά μου να βγάλουμε μία με το δικό μου. Γλυκιά ανάμνηση της εποχής που ήμουν διάσημος στο Ιράν και ο κόσμος ζητούσε να φωτογραφηθεί δίπλα μου. Κάτι σε Κριστιάν Ρονάλντο ένα πράμα.

Κάποια στιγμή θυμήθηκα ότι δεν είχα φάει σήμερα. Βρήκα ένα μαγαζάκι στην άκρη του δρόμου που έμοιαζε με φαστφουντάδικο αλλά μπαίνοντας βρήκα μόνο μπουρέκια για να φάω. Τυλιγμένα με φύλλο και τηγανισμένα, φαινόντουσαν νόστιμα. Πήρα ένα σε σχήμα κυλινδρικό και άλλο ένα σε σχήμα τριγώνου. Το κυλινδρικό ήταν γεμισμένο με αλλαντικά και το τρίγωνο με πατάτα, αρκετά νόστιμα και σίγουρα οικονομικά. Το λάδι βέβαια δεν ξέρω από πότε είχαν να το αλλάξουν αφού κατευθείαν ένιωσα το στομάχι μου περίεργα, μόνο και μόνο για την γεύση όμως άξιζαν τον κόπο. Με τη νύχτα να έχει φτάσει, πήρα το δρόμο της επιστροφής για τον ξενώνα, αρκετά είχαμε κάνει για σήμερα.

Ακριβώς δίπλα στο Arg of Karim Khan εντόπισα άλλη μια τεράστια ουρά, έξω από ένα ζαχαροπλαστείο. Εντάξει λέω, κάτι καλό θα είναι εδώ, ας μην το χάσω. Στήθηκα εκεί περιμένοντας το “Kinder έκπληξη”. Τελικά άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Κάτι σαν τοπικό παγωτό αλλά με απίστευτη γεύση που δυσκολεύομαι όμως να περιγράψω. Επιστροφή στο hostel και ξεκούραση.

Έξοδα: