Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 35 – Τρίτη 28/8/2018
Απόσταση: 0 χλμ (σύνολο: 8.627 χλμ)
Διαδρομή: Shiraz (Ιράν)

Στο αρχικό μου σχέδιο σκόπευα να αφήσω σήμερα το Shiraz για το Abarkuh, δεν ήμουν έτοιμος όμως ακόμα, μου άρεσε αυτή η πόλη. Αποφάσισα να μείνω άλλο ένα βράδυ εδώ και ζήτησα από την κοπέλα στη ρεσεψιόν να επεκτείνει τη διαμονή μου. Ξύπνησα κατά τις 7:30, πήρα το πρωινό μου και κατευθύνθηκα γρήγορα προς το τζαμί Nasir ol Molk. Μου είχαν πει ότι το θέαμα με το φωτισμό είναι ιδανικό μεταξύ 8 με 10 το πρωί, κάτι που δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να χάσω.

Μετά από λίγο περπάτημα βρισκόμουν ήδη εκεί. Ήταν λίγο μετά τις 8:00. Χαιρέτησα τον υπάλληλο στα εισιτήρια που είχα γνωρίσει την προηγούμενη μέρα και εκείνος με τη σειρά του μου φώναξε ένα “γεια σου Έλληνα” αποδεικνύοντας ότι δε με είχε ξεχάσει.

Το τζαμί Nasir ol Molk, γνωστό και ως Ροζ Τζαμί, βρίσκεται αρκετά κοντά στο τέμενος Shah Cheragh που επισκέφτηκα χθες. Χτισμένο κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Qajar το 1888, από τους αρχιτέκτονες Mohammad Hasan και Mohammad Reza, είναι διάσημο για τα πολύχρωμα κρύσταλλα της πρόσοψης και φυσικά το ροζ μωσαϊκό στο εσωτερικό του. Κατά τις πρωινές ώρες μάλιστα, το φωτισμός στο χώρο της προσευχής είναι πραγματικά εντυπωσιακός, με τις ακτίνες του ήλιου να πέφτουν πάνω στην πολύχρωμη τζαμαρία, δημιουργώντας ένα πανέμορφο σκηνικό.

Γύρισα όλο το χώρο εξερευνώντας κάθε γωνιά του. Στο τέλος βρήκα ένα καλό σημείο στο χώρο της προσευχής και έμεινα εκεί απολαμβάνοντας τη μοναδική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί. Σκεφτόμουν ότι ο Θανάσης θα ήθελε πολύ να είναι εδώ αλλά… βιαζόταν να γυρίσει Κρήτη ο φιλαράκος μου.

Φεύγοντας από το τέμενος έχοντας αρκετή όρεξη για περπάτημα, επέλεξα τον επόμενο προορισμό μου. Με κατεύθυνση τα βόρεια της πόλης, βάδισα προς το Azadi Park, 4 χιλιόμετρα από το σημείο που βρισκόμουν. Και εννοείται ότι όποτε κάτι αποσπούσε την προσοχή μου στο δρόμο, έκανα τις αντίστοιχες παρακάμψεις.

Το Azadi Park πέρα από μεγάλο, είναι και ένα από τα παλαιότερα πάρκα στην πόλη. Στο κέντρο του υπάρχει μια μικρή λίμνη, στην οποία θεωρητικά μπορείς να κάνεις βαρκάδα, όταν όμως βρέθηκα εγώ εκεί ήταν στεγνή. Κάτι ιδιαίτερο δεν είχε, για να είμαι ειλικρινής, απλά ένα ωραίο μέρος για πικ νικ ή για να πας βόλτα το κατοικίδιο σου. Προσοχή εδώ. Όταν λέω κατοικίδιο εννοώ τη γάτα σας, άντε το χαμστεράκι στη χειρότερη. Τα σκυλάκια στο Ιράν δεν επιτρέπονται. Μη με ρωτάτε το λόγο, ρώτησα αλλά δεν πήρα σαφή απάντηση. Ίσως συναντήσεις στην επαρχία, έξω στα χωριά. Στις πόλεις πάντως, όσοι έχουν, τα έχουν κρυφά μέσα στα σπίτια τους. Με ποιο τρόπο τώρα τα έχουν εκπαιδεύσει ώστε να μην γαβγίζουν ώστε να προδώσουν την παρουσία τους, αυτό δεν το ξέρω.

Όταν τέλειωσα την περιήγηση μου εκεί, άραξα σε ένα παγκάκι δίπλα στην άδεια λίμνη και έριξα μια ματιά στους χάρτες για την επόμενη κίνηση μου. Ένα 15χρονο παιδί με πλησίασε και άρχισε να μου μιλάει πάλι στα ιρανικά. Του εξήγησα ότι δεν μιλάω τη γλώσσα αλλά εκείνος έμεινε και μου έκανε παρέα. Είχε ένα μικρό κουτάκι με κάρτες μαζί του αλλά δεν κατάλαβα αν πουλούσε κάτι. Στο χέρι είχε ένα μικρό κίτρινο παπαγαλάκι που μου έδειχνε συνεχώς με καμάρι. Μου είπε το όνομα του, που δυστυχώς δε συγκράτησα, και μου μίλησε για το Πακιστάν, κάνοντας με να καταλάβω ότι είχε έρθει από εκεί μετανάστης. Αφού είδαμε ότι δε μπορούμε να μιλήσουμε, κάτσαμε εκεί, στο ίδιο παγκάκι, για κανένα τέταρτο και χαζεύαμε το πάρκο αγναντεύοντας προς τη στεγνή λίμνη.

Έφτασα στο μαυσωλείο του Saadi, αφιερωμένο στον δεύτερο μεγάλο ποιητή της πόλης. Ο Saadi, γεννημένος τον 12^ο αιώνα, άφησε την πατρίδα του σε νεαρή ηλικία και μεταφέρθηκε στη Βαγδάτη για να μελετήσει την αραβική λογοτεχνία και τις ισλαμικές επιστήμες. Όταν επέστρεψε στο Shiraz ήταν πλέον ηλικιωμένος αλλά πλέον απολάμβανε το σεβασμό του κυβερνήτη και του περσικού λαού. Ο τάφος δημιουργήθηκε τον 13^ο αιώνα από τον Shams al-Din Juvayni, το βεζίρη του Abaqa Khan. Κι ενώ καταστράφηκε τον 17^ο αιώνα, οι σημερινές εγκαταστάσεις ανεγέρθηκαν το 1952, σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Mohsen Foroughi. Αρκετός κόσμος και όμορφο μέρος, με στίχους από τα ποιήματα του γραμμένα στους τείχους γύρω από τον τάφο.

Ο τάφος του Mohammad Taghi, ποιητή από το Shiraz, που από μικρή ηλικία έχασε το φως του λόγω μιας αρρώστιας, κατάφερε όμως να γίνει πολύ γνωστός μέσα από τα έργα του.

Φεύγοντας από εκεί δοκίμασα να καλέσω ταξί αλλά ήταν η πρώτη φορά που η εφαρμογή του Snapp, που είχα εγκαταστήσει την πρώτη μέρα, δε μου έβρισκε διαθέσιμο οδηγό. Περπάτημα λοιπόν μέχρι τον ξενώνα. Λίγο πριν φτάσω στο δωμάτιο, αγόρασα ένα χυμό και δύο από τα χθεσινά μπουρέκια εξασφαλίζοντας το μεσημεριανό μου. Στον ξενώνα βρήκα ένα ζευγάρι Γερμανών που μόλις είχαν έρθει από Ινδία. Τους έδωσα πληροφορίες για τα μέρη που έπρεπε οπωσδήποτε να δουν και έπειτα συνεχίσαμε την κουβέντα μιλώντας για πιο γενικά πράγματα, όπως την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και το φαινόμενο Τραμπ (!) στην Αμερική.

Το βράδυ μου έστειλε η Parissa, η κοπέλα από το ταξιδιωτικό γραφείο. Θα κατέβαινε στο παζάρι για να πάρει δώρο σε ένα φίλο και με ρώτησε αν είχα χρόνο να βρεθούμε. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Παιδευτήκαμε λίγο να βρούμε ο ένας τον άλλο, αλλά τελικά κατάφερα να γνωρίσω την κοπέλα με την οποία μιλούσα τους τελευταίους 5 μήνες. Μου είπε για τι σκέψεις της, να αφήσει το Ιράν και να μετακομίσει στην Αγγλία, λόγω της τωρινής οικονομικής κρίσης. Μιλήσαμε για τη ζωή στο Ιράν σήμερα, για τον 4χρονο γιο της Παρχάντ, για τα ταξίδια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αφού με βοήθησε να διαλέξω μερικά δώρα για τους φίλους μου πίσω στην Ελλάδα, την ευχαρίστησα ξανά για ό,τι είχε κάνει και χαιρετηθήκαμε.

Η ώρα είχε πάει 21:00. Σκέφτηκα να κάνω μια τελευταία βόλτα γύρω από το φρούριο του Karim Khan και παίρνοντας άλλο ένα από χθεσινό παγωτό, να γυρίσω στο hostel και να κοιμηθώ νωρίς – νωρίς απόψε. Στην ουρά που περίμενα, έξω από το ζαχαροπλαστείο, μου έπιασε την κουβέντα ο Milad. Κάτοικος της πόλης και φοιτητής ιατρικής, όπως μου είπε. Μόλις κατάλαβε ότι είμαι από Ευρώπη, μου ζήτησε αν έχω χρόνο να κάτσουμε για λίγο σε ένα παγκάκι και να μιλήσουμε.

Έβγαλε από την τσάντα του σπιτικό χουρμά από τον οποίο με κέρασε και έπειτα άρχισε να με ρωτάει για το ταξίδι μου και τις εντυπώσεις που είχα έως τώρα για τη χώρα του. Δεν ήταν τόσο η ανάγκη του να μάθει για έξω από το Ιράν, όσο για το πως ένας δυτικός βλέπει τη χώρα του και τους κατοίκους της. Είναι αυτή η αγωνία των περισσότερων Ιρανών που γνώρισα ίσως, να δείξουν στον ταξιδιώτη ότι το Ιράν δεν είναι αυτό που μας παρουσιάζουν και οι κάτοικοι του δεν είναι τρελοί ισλαμιστές που θέλουν να ανατινάξουν με εκρηκτικά όποιο δυτικό βρουν μπροστά τους. Μπορεί να μιλούσαμε κι ένα μισάωρο, κι αν τον άφηνα είμαι σίγουρος ότι θα το ξημερώναμε. Είχα περπατήσει αρκετά όμως δυο μέρες τώρα και σε συνδυασμό με το σημερινό πρωινό ξύπνημα, το κρεβατάκι μου φάνταζε ως το ιδανικό μέρος για να περάσω το υπόλοιπο βράδυ. Χαιρέτησα τον Milad και γύρισα στο δωμάτιο.

Έφτιαξα τα πράγματα μου για την επόμενη μέρα και την έπεσα. Η μέρα που θα ακολουθούσε θα είχε πολλά χιλιόμετρα οδήγησης, με τελικό προορισμό τη Yazd, ένας καλός ύπνος λοιπόν ήταν αναγκαίος.

Έξοδα: