Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 37 – Πέμπτη 30/8/2018
Απόσταση: 0 χλμ (σύνολο: 9.083 χλμ)
Διαδρομή: Yazd (Ιράν)

Αργά τη νύχτα άκουσα κόσμο που κατέφθασε. Δε θα μπορούσα να μην τους ακούσω άλλωστε με τόσο θόρυβο που έκαναν. Το πρωί βρήκα 4-5 άτομα στην αυλή, να κοιμούνται σαν πτώματα σκορπισμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Ήταν ο υπάλληλος του hostel και οι φίλοι του. Έλπιζα για πρωινό αλλά βλέποντας τους να κοιμούνται του καλού καιρού, είπα να πάρω κι εγώ πιο χαλαρά τη σημερινή μέρα.

Με το φορητό στα χέρια, άραξα σε ένα τραπεζάκι της αυλής και άρχισα να καταγράφω το ημερολόγιο των προηγούμενων ημερών που είχε μείνει λιγάκι πίσω. Κατά τις 9:30 ξύπνησε και ο φίλος μου. Τον είδα να πανικοβάλλεται όταν με είδε έξω χωρίς να έχει ετοιμάσει τίποτα, τον καθησύχασα όμως ότι δε βιαζόμουν κι έτσι γλίτωσε την ανακοπή. Κατά τις 10 το πρωινό ήταν έτοιμο.

Αποφασίζω να βγω βόλτα στην πόλη αλλά προς έκπληξη μου συναντάω τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά και ελάχιστο κόσμο στο δρόμο. Κάνω αναζήτηση στο διαδίκτυο και αντιλαμβάνομαι ότι είναι αργία του Ghadir Khumm. Σαν σήμερα γιορτάζεται η μέρα που ο Μωάμεθ επέστρεψε από το προσκύνημα του στην Μέκκα και μιλώντας στους πιστούς που ήταν μαζί του, όρισε το διάδοχο του και πρόσθεσε μερικούς στίχους στο Κοράνι.

Χωρίς πολλές επιλογές πήρα το δρόμο για το τέμενος Jameh που βρισκόταν σε αρκετά κοντινή απόσταση από τον ξενώνα. Χώθηκα μέσα στα στενά δρομάκια που οδηγούσαν στο τζαμί και μετά από κανένα πεντάλεπτο βρισκόμουν μπροστά στους πανύψηλους μιναρέδες του.

Άμμος και άχυρο, τα δύο βασικά υλικά στα κτίσματα της περιοχής.

Το Jameh είναι το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό τζαμί του Yazd. Χτισμένο τον 12^ο αιώνα από τη δυναστεία Al-e Bouyeh, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα. Στη θέση που ανεγέρθηκε λέγεται ότι υπήρχε ένας ζωροαστρικός ναός τον οποίο και υπερκάλυψε. Πρόκειται για ένα όμορφο δείγμα της περσικής αρχιτεκτονικής Azari με τους δύο μιναρέδες που βρίσκονται στην είσοδο του, διαμέτρου 6 μέτρων και ύψους 52 μέτρων ο καθένας, να αποτελούν το ψηλότερο ζεύγος μιναρέδων στο Ιράν. Τόσο η πρόσοψη της πύλης όσο και η αίθουσα προσευχής, είναι διακοσμημένα με εντυπωσιακό μωσαϊκό στο οποίο επικρατεί το μπλε χρώμα. Να αναφέρω φυσικά ότι το Jameh απεικονίζεται στην εμπρόσθια όψη του ιρανικού χαρτονομίσματος των 200 Rials, δείγμα της μεγάλης του σπουδαιότητας.

Δίπλα στο χώρο προσευχής, υπήρχε ένα μικρό μουσείο που παρουσίαζε την ιστορία του ναού με αρκετά θρησκευτικά κειμήλια.

Χάνομαι στα στενά του Yazd, μία πόλη 530.000 κατοίκων, κέντρο του Ζωροαστρικού πολιτισμού. Βρίσκεται στους πρόποδες το βουνού Shir, ανάμεσα σε 2 ερήμους, την Dasht-e Kavir στο βορρά και την Dasht-e Lut στα ανατολικά. Το όνομα της πόλης προέρχεται από τον Yazdegerd, έναν κυβερνήτη της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών. Εκείνη την εποχή αποτελούσε Ζωροαστρικό κέντρο που ακόμα και μετά την εισβολή των Αράβων κατάφερε να κρατήσει τη θρησκεία του, συγκεντρώνοντας Ζωροάστρες από τις γειτονικές επαρχίες. Λόγω της δυσπρόσιτης τοποθεσίας του, εξαιτίας της ερήμου, γλίτωσε από πολλές καταστροφές. Το 1272 το επισκέφθηκε ο Μάρκο Πόλο, ο οποίος έγραψε για τη βιομηχανία μεταξιού της πόλης.

Από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Yazd είναι η ξεχωριστή περσική αρχιτεκτονική του, παραδοσιακή αρχιτεκτονική με λάσπη και τούβλα, επηρεασμένη από τις γεωγραφικές συνθήκες, αλλά και τον περιβάλλοντα χώρο της ερήμου. Συχνά αναφέρεται άλλωστε ως η “Πόλη των Ανεμόπυργων” ενώ είναι διάσημο για τα Ζωροαστρικά του μνημεία. Εξίσου εντυπωσιακό είναι το σύστημα ύδρευσης της πόλης, που χρησιμοποιούσε για αιώνες την κλίση του εδάφους και μέσω ενός πολύπλοκου δικτύου υπόγειων καναλιών, που ονομάζονται “Qanat”, τροφοδοτούσαν τις υπόγειες δεξαμενές νερού στην πόλη. Πάνω από κάθε δεξαμενή, ανεμόπυργοι κρατούσαν το νερό δροσερό. Από το 2017, η ιστορική πόλη του Yazd αναγνωρίζεται ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO.

Μία από τις υπόγειες δεξαμενές της πόλης στην οποία κατέληγε το νερό από τα Qanat.

Μετά από αρκετό περπάτημα στα στενά δρομάκια, καταλήγω και πάλι στο συγκρότημα Amir Chakhmaq. Το συγκρότημα του 15^ου αιώνα αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης και έχει πάρει το όνομα του από ένα τζαμί που βρίσκεται παραδίπλα. Στους χώρους του περιλαμβάνεται caravanserai, τεκέ, λουτρά αλλά και μια μεγάλη αρχαία δεξαμενή νερού.

Το τζαμί Amir Chakhmaq, γνωστό και ως τζαμί Dahouk, χτίστηκε το 1438. Με περίτεχνη διακόσμηση και δύο πανύψηλους μιναρέδες, αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους θρησκευτικούς χώρους της περιοχής. Η σπειροειδής σκάλα σε έναν από τους δύο μιναρέδες δημιουργεί μια αίσθηση κλειστοφοβίας αλλά παρέχει όμορφη θέα στην πόλη. Το λουτρό, στο μπροστινό μέρος του κτιρίου, είναι περίπου 600 ετών. Το συγκρότημα περιλαμβάνει το τριών ορόφων τεκέ (μέρος προσευχής για τους σιίτες).

Εργάτες μαζεύουν τις καρέκλες από τη χθεσινή συγκέντρωση.

Οι σκάλες προς την υπόγεια δεξαμενή που βρίσκεται κάτω από το Amir Chakhmaq.

Ο σάκος με τον οποίο το νερό ερχόταν στην επιφάνεια, από τη μοναδική διαθέσιμη είσοδο.

Μεσημεράκι γύρισα στον άδειο για άλλη μια φορά ξενώνα μου. Ξεκούραση, ύπνος και κάποιες εκκρεμότητες που έχουν μείνει στον υπολογιστή. Περισσότερο περπάτημα το βράδυ πάλι. Αφού οι ντόπιοι κρύβονται όλοι στα σπίτια τους τις μεσημεριανές ώρες, κάτι θα ξέρουν, ας τους μιμηθώ λοιπόν.

Κατά τις 7 το βράδυ ξαναβγαίνω έξω. Στο κέντρο συναντάω ένα Γιαπωνέζο που είχα γνωρίσει στο hostel της Shiraz και πιάνουμε την κουβέντα. Μου προτείνει να πάμε να φάμε παρέα αλλά προτιμώ να περιπλανηθώ λιγάκι ακόμα στα στενά δρομάκια της πόλης, πριν πέσει ο ήλιος. Το κεμπάπ μπορούσε να περιμένει.

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, το Yazd είναι μια αρκετά θρησκευόμενη πόλη. Το έβλεπες στο ντύσιμο αλλά και την συμπεριφορά των κατοίκων του. Από τα περιστατικά που με έκαναν να νιώσω άσχημα, ήταν η συμπεριφορά κάποιων γυναικών στο δρόμο. Περπατούσα μέσα στα στενάκια, συναντώντας στο δρόμο μου τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Κι ενώ με τους άντρες όλα καλά, όταν έπεφτα σε γυναίκες, δεν υπήρχε καμία απολύτως επαφή. Σε ένα στενάκι περνάω από μια παρέα ηλικιωμένων γυναικών, πάνω από 60-70 ετών όλες τους. Κοιτάζω διακριτικά προς το μέρος τους και ακαριαία τις βλέπω όλες να γυρνάνε το πρόσωπο και να σηκώνουν τη μαντίλα τους για να καλυφθούν. Δεν ξέρω αν έχω νιώσει περισσότερο ανεπιθύμητος ποτέ στη ζωή μου, χωρίς υπερβολή.

Πρόλαβα οριακά μια ωρίτσα περπάτημα πριν με πιάσει η νύχτα. Γύρισα στο Amir Chakhmaq αφού είχα εντοπίσει ένα ωραίο κεμπαπτζίδικο στη στοά που περνάει από κάτω του. Παράγγειλα κάποια κρεατικά, περισσότερα από όσα τελικά άντεχε το στομάχι μου, με αποτέλεσμα στο τέλος να αναγκαστώ να τελειώσω το πιάτο μου με το ζόρι.

Μετά το φαγητό βγαίνω στην πλατεία μπροστά από το συγκρότημα και βρίσκω ξανά συγκέντρωση, στο ίδιο σημείο με χθες. Κάθομαι λιγάκι παραπέρα και τους παρακολουθώ. Μια παρέα Ιρανών που βρισκόταν δίπλα μου, μου πιάνει κουβέντα. Το “πιάνει κουβέντα” σχετικό αφού κοινή γλώσσα δεν είχαμε, αλλά όταν υπάρχει καλή θέληση αυτά τα προβλήματα λύνονται. Έμεινα καμιά ώρα μαζί τους και προτού φύγω φροντίσαμε να βγάλουμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες. Κι ενώ η παρέα ξεκίνησε με 5 άτομα, λίγο αργότερα έγιναν 10 και μετά 20. Νομίζω ότι και επίσημα αποτελούσα ένα από τα αξιοθέατα της πόλης. Χαιρέτησα τα παιδιά και έφυγα. Παγωτάκι και πίσω στο hostel. Αυριανός προορισμός το Kashan με 450 χιλιόμετρα οδήγησης κάτω από τον καυτό ήλιο.

Αφού είχα πέσει για ύπνο, με ξύπνησαν και πάλι οι φωνές του υπάλληλου στον ξενώνα και της παρέας του. Τραγούδια, χοροί και η διάθεση στα ύψη. Στα αλήθεια απολάμβανε τη ζωή του αυτός ο άνθρωπος.

Έξοδα: