Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 38 – Παρασκευή 31/8/2018
Απόσταση: 476 χλμ (σύνολο: 9.559 χλμ)
Διαδρομή: Yazd – Abynaeh – Kashan (Ιράν)

Άλλη μια μέρα με πολλά χιλιόμετρα, πάλι πάνω από 450. Και ήθελα λέει ο κακόμοιρος να ξεκινήσω νωρίς αλλά υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο (κυριολεκτικά μιλώντας). Το είχα μυριστεί από το προηγούμενο βράδυ ότι δεν πρόκειται να βρω κάποιον ξύπνιο το πρωί, ώστε να πληρώσω για το δωμάτιο και να φύγω, αλλά δε μου έκανε και καρδιά να μπω μέσα στο δωμάτιο τους και να αρχίσω να ψάχνω. Έτσι, ενώ είχα ξυπνήσει από τις 8:00, χρειάστηκε να περιμένω μέχρι τις 9:30 για να βγάλω άκρη.

Όχι ότι ξύπνησαν τότε, μη νομίζετε. Εγώ ήμουν, που μην έχοντας άλλη υπομονή, μπήκα τελικά στο δωμάτιο των παιδιών που γλεντούσαν χθες και περνώντας πάνω από σώματα σκορπισμένα στο πάτωμα, βρήκα τον υπάλληλο του ξενώνα και τον σκούντηξα μέχρι να ξυπνήσει. Πλήρωσα, χαιρετηθήκαμε και πήγα προς τη μηχανή που είχα ήδη φορτώσει με τις αποσκευές μου. Είχα προορισμό το Kashan, πριν φύγω όμως ήθελα να επισκεφτώ ένα αρχαιολογικό χώρο λίγο έξω από την πόλη, που ήταν κλειστός την προηγούμενη μέρα λόγω της αργίας.

Οι “Πύργοι της Σιωπής” βρισκόντουσαν καμιά 10αριά χιλιόμετρα από τον ξενώνα μου, οπότε έφτασα γρήγορα εκεί. Ο υπάλληλος στα εισιτήρια με ρώτησε από που έρχομαι και κατενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι είμαι Έλληνας. Μου είπε δε θυμάται άλλο Έλληνα επισκέπτη εκεί, αλλά κρίνοντας από το νεαρό της ηλικίας του, μάλλον δε θα είχε μεγάλο δείγμα για να συγκρίνει. Ανέλαβε να προσέχει τη μηχανή και τα πράγματα μου, τα οποία άφησα μέσα στο γραφείο του, και χωρίς άγχος ξεκίνησα την περιήγηση μου.

Οι Πύργοι της Σιωπής στην πραγματικότητα είναι ένα Ζωροαστρικό νεκροταφείο, γνωστό και ως Dakhma. Αποτελείται από μια κυκλική υπερυψωμένη κατασκευή, συνήθως πύργο, την οποία χρησιμοποιούσαν ως χώρο απόθεσης ανθρώπινων σορών. Οι σοροί αυτοί, σύμφωνα με την θρησκευτική παράδοση, καταναλώνονταν από τα πτηνά, συνήθως γύπες. Παρόμοια πρακτική ταφής εφαρμόζεται και από τον Θιβετιανό Βουδισμό.

Στη Ζωροαστρική παράδοση, όταν ένα σώμα πεθάνει, μπορεί αμέσως να μολυνθεί από δαίμονες και να γίνει ακάθαρτο. Για να αποφευχθεί αυτό, το σώμα καθαρίζεται και αφήνεται για τροφή στα πουλιά. Η επαφή του με τη γη ή τη φωτιά αποφεύγεται αφού θεωρούνται ιερά από τους Ζωροάστρες. Υπάρχουν αναφορές από τον Ηρόδοτο ότι αυτή η παράδοση ξεκίνησε από τον 5^ο αιώνα π.Χ., το εντυπωσιακό ωστόσο είναι ότι μέχρι και 40 χρόνια πριν αφήνονταν πτώματα εκεί για αποσύνθεση. Τότε ήταν που κηρύχθηκε παράνομη στο Ιράν η χρήση τους, αναγκάζοντας τους πιστούς της θρησκείας αυτής να προσαρμοστούν σε νέες μεθόδους ταφής. Μετά τη διαδικασία καθαρισμού, τα οστά τοποθετούνταν σε οστεοφυλάκια, κοντά ή μέσα στους πύργους. Τέτοια οστεοφυλάκια έχουν ανακαλυφθεί με ανασκαφές, κάποια χρονολογούνται από τον 4^ο και 5^ο αιώνα π.Χ.

Οι σύγχρονοι πύργοι, οι οποίοι είναι αρκετά ομοιόμορφοι στην κατασκευή τους, έχουν σχεδόν επίπεδη οροφή, με την περίμετρο να είναι ελαφρώς υψηλότερη από το κέντρο. Οι πύργοι αυτοί χτίστηκαν πάνω σε λόφους ή χαμηλά βουνά, σε απομακρυσμένες τοποθεσίες μακριά από τα κέντρα πληθυσμού. Αρκετά παρόμοιες κατασκευές βρίσκει σήμερα κάποιος στην Βομβάη της Ινδίας.

Στην κορυφή ενός πύργου, το σημείο στο οποίο αφήνονταν τα πτώματα για αποσύνθεση.

Στο βάθος, η πόλη του Yazd.

Κατεβαίνοντας από τον πύργο πίσω στα πεδινά, σταμάτησα για λίγο να ξαποστάσω στον ίσκιο που δημιουργούσε ένα μικρό υπόστεγο σκαλισμένο στο βράχο. Στο ίδιο σημείο ήρθε μετά από λίγο ένας Ιρανός με το κοριτσάκι του. Τον χαιρέτησα, με χαιρέτησε και αυτός και πιάσαμε κουβέντα. Η μικρή φορούσε μια όμορφη παραδοσιακή φορεσιά, νομίζω από Αφγανιστάν, που ο πατέρας της μου περιέγραφε με περηφάνια ότι είχε φτιάξει μόνη της η μητέρα της. Ζήτησα ευγενικά να τους βγάλω μια φωτογραφία και για καλή μου τύχη έλαβα θετική απάντηση.

Επιστρέφοντας πίσω στην είσοδο, ο υπάλληλος στον οποίο είχα αφήσει τα πράγματα μου ζήτησε με αγωνία τις εντυπώσεις μου για το μέρος. Του είπα ότι στα αλήθεια μου άρεσε, αν και η ζωή μου θα ήταν πολύ ευκολότερη εάν υπήρχε έστω και μία πινακίδα στα αγγλικά. Να σημειωθεί ότι όλες οι πληροφορίες που πήρα για το μέρος προήλθαν έπειτα από αναζήτηση στο διαδίκτυο. Χαιρέτησα το χαμογελαστό μου φίλο και κατά τις 11:00 ξαναμπήκα στο δρόμο με κατεύθυνση προς την Τεχεράνη.

Μετά το Yazd εμφανίστηκε μπροστά μου η έρημος Dasht-e Kavir. Κάποια σημεία με αραιή βλάστηση, σε κάποια άλλα καθόλου. Η θερμοκρασία παραδόξως ήταν καλή και ο αέρας μου φαινόταν δροσερός, οπότε δε δυσκολεύτηκα να τη διασχίσω, παρόλο που μου πήρε γύρω στα 200 χλμ.

Επιτέλους, έπιασα έναν μικρό ανεμοστρόβιλο με τη φωτογραφική μου. Εντάξει, ίσως όχι και τόσο μικρός ο συγκεκριμένος. Ίσως να με έριχνε εύκολα από τη μηχανή, εάν με πετύχαινε στο δρόμο. Ευτυχώς βρήκε σημείο να σβουρίζει μακριά από την πορεία μου.

Πριν το Kashan είχα σημειώσει ένα μικρό χωριό, το Abyaneh. Δεν ήμουν σίγουρος για την παράκαμψη, αφού θα μου πρόσθετε άλλα 50 χιλιόμετρα στη διαδρομή μου, είχα διαβάζει πολλά θετικά σχόλια όμως και δε μου έκανε καρδιά να το αγνοήσω. Φτάνοντας λοιπόν στη διασταύρωση, χωρίς να έχω αποφασίσει ακόμα, άναψα το φλας και έστριψα προς τα εκεί. Η διαδρομή αμέσως έγινε ανηφορική και το τοπίο άλλαξε σε ορεινό. Αρκετά αυτοκίνητα παρκαρισμένα κατά μήκος του δρόμου με χαρούμενο κόσμο που απολάμβανε πικ νικ στη φύση.

Έφτασα γρήγορα στον προορισμό μου και σε ένα μπλόκο, λίγο έξω από το χωριό, έκοψα ένα μικρό εισιτήριο για να εισέλθω. Φτάνοντας στο κέντρο του, ένας από τους ντόπιους που καθόριζαν την κυκλοφορία και τις θέσεις στα parking, προσφέρθηκε για καλή μου τύχη να μου προσέχει τη μηχανή και τα πράγματα πάνω της, χωρίς έξτρα κόστος.

Το Abyaneh, με πληθυσμό 300 κατοίκων, βρίσκεται στην αγροτική περιοχή Barzrud, στην κεντρική περιφέρεια της επαρχίας Natanz. Το χωριό, που είναι ένα από τα παλαιότερα στο Ιράν, χαρακτηρίζεται από μια ιδιότυπη κοκκινωπή απόχρωση στα σπίτια του, προσελκύοντας πολλούς ντόπιους και ξένους τουρίστες όλο το χρόνο, ειδικά κατά τη διάρκεια των εορτών. Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, είναι η γυναικεία παραδοσιακή φορεσιά που αποτελείται από άσπρο μακρύ μαντίλι με πολύχρωμο μοτίβο και μια φούστα κάτω από το γόνατο.

Στην κορυφή του χωριού βρίσκονται τα ερείπια ενός φρουρίου της εποχής των Σασσανιδών. Ακόμα και η διάλεκτος που ομιλείται έχει διατηρήσει ορισμένα χαρακτηριστικά της εποχής αυτής. Το 2005 ξεκίνησαν αρχαιολογικές ανασκαφές για πρώτη φορά, ως αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ του ερευνητικού κέντρου Abyaneh και του Κέντρου Ερευνών Αρχαιολογίας του Οργανισμού Ιρανικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η παραδοσιακή φορεσιά των γυναικών του χωριού, με τις άσπρες μαντίλες και τα ζωηρά χρώματα.

Περπάτησα για πάνω από μια ώρα, περιπλανώμενος στα στενά δρομάκια του χωριού, έπρεπε όμως να φύγω. Καθώς κατέβαινα προς την εθνική οδό, λίγο πριν τη διασταύρωση που θα με έβγαζε σε αυτή, συνάντησα ένα μεγάλο στρατόπεδο. Έχοντας υψώσει ένα χωμάτινο τεχνητό τοίχος τριγύρω, δε μπορούσα να δω τι περιείχε, διέκρινα όμως τις σκοπιές και τα αντιαεροπορικά τους που ήταν στραμμένα προς τον ουρανό. Μπαίνοντας εθνική, μου έμενε μια ώρα οδήγηση ακόμα. Με τον ήλιο να δύει μπροστά μου και μια περίεργη ομίχλη να έχει τυλίξει την πόλη, έφτασα στο Kashan.

Bρήκα σχετικά εύκολα τον ξενώνα στον οποίο είχα κάνει κράτηση και ξεφόρτωσα τα πράγματα μου. Χρόνο για ντουζάκι δεν είχα, ούτε καν για να αλλάξω, αφού βιαζόμουν ώστε να προλάβω να κατέβω λιγάκι στην πόλη και να την περπατήσω.

Το Kashan, με πληθυσμό 400.000 κατοίκων, είναι παγκοσμίως γνωστό για την κατασκευή χαλιών. Στις μέρες μας στεγάζει το μεγαλύτερο μέρος των μηχανοποιημένων εργοστασίων παραγωγής χαλιών του Ιράν και ταυτόχρονα διαθέτει μια ενεργή βιομηχανία εξόρυξης μαρμάρου και χαλκού, τομείς στους οποίους στηρίζεται η οικονομία του. Στη σύγχρονη Περσία, η λέξη για το κεραμίδι (kashi) προέρχεται από το όνομα της πόλης, αφού μεταξύ του 12^ου και του 14^ου αιώνα αποτελούσε σημαντικό κέντρο για την παραγωγή υψηλής ποιότητας κεραμικής και πλακιδίων. Το όνομα του προέρχεται από τους Κασιανούς, αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής, ευρήματα των οποίων έχουν βρεθεί στο Tapeh Sialk ηλικίας 9.000 ετών. Σύμφωνα με κάποιες ιστορικές αναφορές, από εδώ προέρχονταν οι τρεις μάγοι με τα δώρα, τους οποίους το άστρο οδήγησε στη Βηθλεέμ για να παρακολουθήσουν τη γέννηση του Ιησού, όπως αναφέρεται στη Βίβλο.

Ένας ισχυρός σεισμός το 1778 ισοπέδωσε την πόλη αφήνοντας 8.000 νεκρούς αλλά γρήγορα ανοικοδομήθηκε και σήμερα αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο λόγω των πολυάριθμων αρχοντικών του 18^ου και 19^ου αιώνα, που λειτουργούν σαν μουσεία και αποτελούν εντυπωσιακά παραδείγματα αρχιτεκτονικής της δυναστείας των Κατζάρων.

Ακριβώς δίπλα από το hostel βρισκόταν το τζαμί Agha Bozorg. Χτισμένο στα τέλη του 18^ου αιώνα, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερους λατρευτικούς χώρους της πόλης. Χαρακτηρισμένο ως το καλύτερο ισλαμικό συγκρότημα στο Kashan, διακρίνεται για το συμμετρικό του σχέδιο και την υπέροχη αρχιτεκτονική του. Η αυλή του περιλαμβάνει ένα όμορφο μικρό κήπο με σιντριβάνι μπροστά από τον κεντρικό του θόλο και τους δύο μιναρέδες που τον πλαισιώνουν.

Ο υπέροχος νυχτερινός φωτισμός του αλλά και οι ιδανικές θερμοκρασίες που επικρατούν μετά τη δύση του ηλίου, έκαναν ιδανική τη χρονική στιγμή της επίσκεψης μου εκεί. Μαζί με εμένα αρκετοί ακόμα, ντόπιοι και τουρίστες, απολάμβαναν αυτό το υπέροχο μέρος.

Κατέβηκα στην πλατεία απέναντι από το παζάρι της πόλης και αφού περπάτησα λίγο, βρήκα ένα μέρος για να απολαύσω το βραδινό μου. Παράγγειλα μια τεράστια μερίδα με ανάμικτο κεμπάπ και κοτόπουλο, και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι που δεν κατάφερα να τελειώσω το πιάτο μου. Φυσικά, ακολούθησε κι ένα παγωτάκι ώστε να ισορροπήσει η κατάσταση με το αλμυρό.

Μόνος στην πόλη περπατώ… λύκε, λύκε… είσαι εδώ;

Ένας από τους πολλούς ψύκτες με νερό της πόλης, εξαιρετικά χρήσιμος όπως και στις υπόλοιπες πόλεις του Ιράν. Κάποιοι από αυτούς εγκαθιστώνται από το δήμο, κάποιοι άλλοι, όπως ο συγκεκριμένος, από χορηγίες ιδιωτών.

Περπάτησα αρκετά η αλήθεια είναι, δε θα μπορούσα να χωνέψω διαφορετικά άλλωστε όλο αυτό το πράγμα που έφαγα. Γυρνώντας στον ξενώνα γνώρισα τους συγκατοίκους μου. Από όλους που γνώρισα μου έκανε εντύπωση μια 69χρόνη Γαλλίδα, με την οποία και έπιασα την κουβέντα. Ταξίδευε μόνη της στη Ασία τους τελευταίους 5 μήνες, κατόρθωμα που στα αλήθεια ζήλεψα.

Λίγο πριν πέσω για ύπνο ξεφύλλισα ένα μικρό φυλλάδιο με μονοήμερες εκδρομές που μου είχαν δώσει από τη ρεσεψιόν και για καλή μου τύχη βρήκα αυτό που έψαχνα. Εκδρομή και διανυκτέρευση στην πανέμορφη έρημο της Maranjab. Ναι, ναι… έρημος ξανά και επιστροφή στους αμμόλοφους. Γιούπιιι!!!!

Έξοδα: