Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 39 – Σάββατο 1/9/2018
Απόσταση: 61 χλμ (σύνολο: 9.620 χλμ)
Διαδρομή: Kashan – Maranjab (Ιράν)

Το πρωί ανέβηκα στη ρεσεψιόν και δήλωσα συμμετοχή για την σημερινή εκδρομή στην έρημο Maranjab. Για καλή μου τύχη θα ξεκινούσε στις 15:30, που σημαίνει ότι είχα όσο χρόνο χρειαζόμουν για να βολτάρω στην πόλη και να δω εκείνα τα 4-5 μέρη που είχα σημειώσει. Αυτό βέβαια θα μου κόστιζε μια μέρα από την Τεχεράνη αλλά… δεν μπορώ να είμαι αχάριστος εδώ. Όσο και να κρατούσε αυτό το ταξίδι, πάλι δεν θα προλάβαινα να χωρέσω όλα αυτά που ήθελα.

Κάνω check out από το hostel, αφού θα έκανα διανυκτέρευση στην έρημο. Το προσωπικό, για καλή μου τύχη, δεν είχε πρόβλημα να μου φυλάξει τα πράγματα και να μου προσέχει τη μηχανή στο μικρό parking του ξενώνα, μέχρι το επόμενο πρωί που θα γυρνούσα. Πρωινό τώρα και ένα καλό πλάνο ώστε να εκμεταλλευτώ το διαθέσιμο χρόνο μου στην πόλη. Θα επισκεπτόμουν μερικά από τα πιο διάσημα αρχοντικά της, τα λουτρά του Σουλτάνου και φυσικά το Παζάρι. Μεσημέρι θα γυρνούσα στον ξενώνα και από εκεί θα μας έπαιρνε ένα αυτοκίνητο και θα μας μετέφερε στην υπόγεια πόλη Nushabad, από όπου και θα ξεκινούσε η εκδρομή μας.

Με τη φωτογραφική στο χέρι πήρα και πάλι τους δρόμους. Πρώτη μου στάση τα Λουτρά του σουλτάνου Amir Ahmad. Από εκεί αγοράζω ένα πολλαπλό εισιτήριο τριών επισκέψεων που καλύπτει τα Λουτρά, τον αρχοντικό Abbasi και το αρχοντικό Tabatabaei. Υπάρχει μια μικρή έκπτωση στο πολλαπλό εισιτήριο, οπότε εάν έχετε σκοπό να δείτε και τα τρία παραπάνω μέρη, προτιμήστε το.

Τα Λουτρά του σουλτάνου Amir Ahmad κατασκευάστηκαν το 16^ο αιώνα, κατά την περίοδο των Σαφαβίδων, και πήραν το όνομα τους από τον Imamzadeh Sultan Amir Ahmad, του οποίου το Μαυσωλείο βρίσκεται εκεί κοντά. Η συνολική τους έκταση είναι περίπου 1.000 τ.μ. και ο χώρος απαρτίζεται από δύο βασικά μέρη, το sarbineh και το garmkhaneh. Το sarbineh βρίσκεται στο κέντρο και αφορά μια μεγάλη οκταγωνική αίθουσα με μια οκταγωνική πισίνα στη μέση. Το garmkhaneh είναι θερμά λουτρά, το χαμάμ δηλαδή, αποτελούμενο από πολλά μικρότερα μπάνια γύρω από τον κεντρικό χώρο. Το εσωτερικό του λουτρού είναι διακοσμημένο με τιρκουάζ, χρυσό πλακάκι και διάσπαρτα έργα ζωγραφικής. Η οροφή είναι κατασκευασμένη από πολλαπλούς θόλους με κυρτό γυαλί ώστε να παρέχουν επαρκή φωτισμό στο λουτρό και ταυτόχρονα να το κρύβουν από τους έξω.

Η κεντρική αίθουσα με την οκτάγωνη πισίνα.

Η οροφή των λουτρών με τους μικρούς θόλους που χρησιμοποιούνται για το φωτισμό των δωματίων.

Αμέσως μετά τα Λουτρά περπατάω προς το αρχοντικό Tabatabaei, χτισμένο γύρω στο 1880, κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Κατζάρων από την εύπορη οικογένεια Tabatabaei. Πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα ιστορικά σπίτια του Kashan που σχεδιάστηκε από τον Ustad Ali Maryam. Καλύπτοντας έκταση περίπου 5.000 τ.μ. περιλαμβάνει 40 δωμάτια, τέσσερις αυλές, τέσσερα υπόγεια και τρεις ανεμόπυργους.

Το αρχοντικό Abbasi, όπως και το Tabatabaei, χτίστηκε στα τέλη του 18^ο αιώνα και ανήκε σε έναν πλούσιο έμπορο γυαλιού. Αργότερα μετατράπηκε σε τεϊοποτείο (το αντίστοιχο της καφετέριας για τσάι) και παραδοσιακό εστιατόριο. Το Abbasi αποτελείται από αρκετές αυλές και πολυώροφα κτίρια. Είναι διακοσμημένο με ανάγλυφα σε σοβά, πολλούς καθρέφτες και βιτρό. Ένα από τα δωμάτια διαθέτει οροφή σχεδιασμένη με κομμάτια καθρέφτη ώστε να δίνει την εντύπωση ενός ουρανού γεμάτου με αστέρια, κάτω από τη νυχτερινή λάμψη του κεριού. Να σημειωθεί ότι βρέθηκαν πολλά μυστικά περάσματα μεταξύ των δωματίων, κάτι που το κάνει αρκετά ιδιαίτερο.

Υπήρχαν τόσα αρχοντικά στην περιοχή που θα μου έπαιρνε μέχρι το βράδυ αν ήθελα να τα δω όλα, γνωρίζοντας όμως ότι το Παζάρι κλείνει στις 13:00 για μεσημεριανό διάλειμμα αφήνω την περιοχή με τα σπίτια και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Το Παζάρι του Kashan χτίστηκε την εποχή των Σελτζούκων και επεκτάθηκε κατά την εποχή Σαφαβίδων. Είναι διάσημο για την αρχιτεκτονική του, ειδικά στο τμήμα Timche-ye Amin od-Dowleh, όπου χτίστηκε ένα μεγάλο φανάρι το 19^ο αιώνα. Στο ίδιο συγκρότημα που στεγάζεται το Παζάρι υπάρχουν τζαμιά, τάφοι, caravanserai και λουτρά, κατασκευασμένα σε διαφορετικές περιόδους.

Ένας παραδοσιακός αργαλειός. Μία χειροκίνητη μηχανή που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για να υφαίνουν σε παλαιότερες εποχές.

Όταν τελικά είδα τους εμπόρους να κλείνουν ένα – ένα τα μαγαζάκια τους και να την πέφτουν για ύπνο, άρχισα να την κάνω κι εγώ. Βρήκα ένα μικρό κεμπαπτζίδικο που θα έκοβε την πείνα μου και κατά τις 14:30 επέστρεψα στον ξενώνα για το προγραμματιζόμενο ραντεβού μου. Καφεδάκι με τις τελευταίες κουταλιές καφέ που μου είχαν μείνει και κάτι ξηροκάρπια για παρέα.

Κατά τις 15:30 με ειδοποιούν ότι έχει φτάσει ο οδηγός μας, ακριβώς την ώρα που είχαμε ορίσει για ραντεβού. Στο αυτοκίνητο που με περιμένει υπάρχει άλλη μία ταξιδιώτης, η Τζοβάνα από την Πολωνία. Πιάνουμε την κουβέντα μεταξύ μας, αφού ο οδηγός δε μιλάει αγγλικά, και σύντομα φτάνουμε στο σημείο συνάντησης. Εκεί συναντάμε τα παιδιά από το υπόλοιπο γκρουπ. Μια οικογένεια από τη Γερμανία και ένα γκρουπάκι 25άρηδων από την Ισπανία. Ο ξεναγός μας είναι ένας ντόπιος, ο Ali Reza. Με εξαιρετικά αγγλικά και φοβερή αφήγηση, έκανε πραγματικά ενδιαφέρουσα την ξενάγηση μας.

Η πόλη του Nushabad βρίσκεται 5 χλμ βόρεια του Kashan. Το όνομα του σημαίνει η “πόλη του δροσερού και εύγεστου νερού” και προέρχεται από την επίσκεψη ενός βασιλιά των Σασσανιδών που περνώντας από την περιοχή, σταμάτησε για να πιει νερό από ένα πηγάδι και το βρήκε εξαιρετικά καθαρό και κρύο. Ως εκ τούτου, διέταξε την κατασκευή μιας πόλης (πάνω από το έδαφος) γύρω από αυτό το πηγάδι και την ονόμασε Anoushabad, που αργότερα έγινε Noushabad. Η υπόγεια πόλη του Nushhabad, γνωστή και ως Ouyi, χτίστηκε αργότερα, ως καταφύγιο από τις μεγάλες θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και για να προστατεύσει τους κατοίκους της πόλης από τις επιδρομές που ήταν συχνές εκείνη την περίοδο, σχηματίζοντας ένα υπόγειο λαβύρινθο με περάσματα κάτω από ολόκληρη την πόλη. Στα σπίτια υπήρχαν κρυφές είσοδοι που επέτρεπαν στους κατοίκους να καταφύγουν κατά τη διάρκεια των επιθέσεων και να μεταφερθούν σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης, χωρίς να τους δει κανείς.

Το βάθος αυτής της υπόγειας πόλης κυμαίνεται από 4 έως 18 μέτρα. Είναι ενδιαφέρον ότι υπάρχουν τρία επίπεδα, σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε η είσοδος σε αυτά να γίνεται από κάτω προς τα πάνω. Αυτό διευκόλυνε τους εγκλωβισμένους ώστε να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς ευκολότερα. Επίσης ενδιαφέρον χαρακτηριστικό ήταν οι αμυντικές κατασκευές εντός των στοών. Σκοτεινά σημεία όπου οι κάτοικοι μπορούσαν να επιτεθούν, παγίδες με βαθιές τρύπες και περιστρεφόμενες πέτρες που θα εξουδετέρωναν κάθε εισβολέα.

Η ξενάγηση μας ξεκίνησε από το αρχαίο υδραγωγείο, με τον Ali Reza να μας εξηγεί όλη τη μηχανική που είναι κρυμμένη πίσω από αυτό το υπέροχο οικοδόμημα. Τη διαδικασία με την οποία γινόταν η μόνωση, πως γινόταν η ψύξη του νερού με τους ανεμόπυργους, μέχρι και τον τρόπο που αφαιρούσαν τα ιζήματα από το βυθό του. Αμέσως μετά το υδραγωγείο, μέσα από ένα στενό πέρασμα, βρεθήκαμε σε μία από τις εισόδους της υπόγειας πόλης.

Φεύγοντας από το μέρος, συνεχίσαμε προς το Ghal’eh Jalali, ένα φρούριο εντός του Kashan που κατασκευάστηκε τον 11^ο αιώνα από το σουλτάνο ​​Malik Shah της δυναστείας των Σελτζούκων. Τα λαβωμένα τείχη του έχουν πάχος που περνάει τα 5 μέτρα, ενώ σε διάφορα σημεία υπάρχουν κατασκευασμένοι πύργοι για ενίσχυση της άμυνας. Τα βλέπεις εκεί, φτιαγμένα από πηλό, και αναρωτιέσαι πως τα κατάφεραν και έμειναν όρθια για σχεδόν 1.000 χρόνια.

Μετά το φρούριο ακολούθησε μία τελευταία στάση πριν χωθούμε στην έρημο, μια επίσκεψη στο Μαυσωλείο του Hilal ibn Ali. Ο Hilal ibn Ali ήταν ο γιος του Imam Ali, ξάδελφου και γαμπρού του Προφήτη Μωάμεθ. Ο ναός βρίσκεται στο χωριό Aran va Bidgol, περίπου 15 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Kashan. Το Μαυσωλείο είναι διακοσμημένο με τοξωτές στοές, θόλους και μιναρέδες, χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής του Ισλάμ. Υπάρχουν διαφορετικές είσοδοι για άντρες και γυναίκες, με την κάθε είσοδο διακοσμημένη από εντυπωσιακούς καθρέπτες. Στο εσωτερικό επίσης μωσαϊκά, καθρέφτες, βιτρό και πολυέλαιοι.

Ακριβώς έξω από το τζαμί είναι οι τάφοι των μαρτύρων που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ, 30 χρόνια πριν. Χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο τιμούν οι Ιρανοί εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα, κάτι που είχα συναντήσει ήδη αμέτρητες φορές σε όλα τα μέρη του Ιράν από τα οποία πέρασα.

Φεύγοντας από το τζαμί, επόμενος προορισμός μας θα ήταν η έρημος. Βέβαια, μας χώριζαν 40 χιλιόμετρα χωματόδρομου μέχρι εκεί και ο στόχος μας ήταν να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη Namak. Περάσαμε την είσοδο του πάρκου όπου σημείωσαν τα διαβατήρια μας, ένα από τα μέτρα ασφαλείας που εφαρμόστηκαν μετά από ένα άσχημο περιστατικό με τουρίστες πριν από μερικά χρόνια. Μέχρι να ετοιμαστεί η χαρτούρα, ο φύλακας μας έδειξε τα κατοικίδια του, δύο τεράστιους σκορπιούς της ερήμου.

Η έρημος βρίσκεται 50 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Kashan και σε αντίθεση με τις περισσότερες ερήμους, η Maranjab είναι αρκετά πλούσια σε χλωρίδα και πανίδα. Το πιο συνηθισμένο φυτό που συναντάται είναι το “ταμαρίς”, το γνωστό σε εμάς αλμυρίκι, φυτό που μπορεί να ευδοκιμήσει στην αλμυρή σύνθεση του εδάφους. Το όνομα “Maranjab” λέγεται ότι επιλέχθηκε από τον ίδιο τον Shah Abbas, Πέρση βασιλέα της δυναστείας των Σαφαβίδων. Καθώς η έρημος τότε αποτελούσε μέρος του δρόμου του μεταξιού, που ένωνε την Ευρώπη με την Κίνα, θεωρείται ότι το όνομα προέρχεται από τη λέξη Ramesh και αναφέρεται στα κανάλια γλυκού νερού που υπήρχαν στην έρημο.

Δυστυχώς, σε αντίθεση με την έρημο Varzaneh, εδώ είναι πολύ δύσκολο να φτάσετε με δημόσιες συγκοινωνίες. Θα πρέπει είτε να κλείσετε σε κάποια μονοήμερη εκδρομή όπως έκανα εγώ, είτε να βρείτε κάποιο ταξί. Εάν έρθετε χωρίς σύνοδο, φροντίστε να κατεβάσετε την τελευταία έκδοση του χάρτη της περιοχής, που διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Και φυσικά, ρίξτε μια ματιά στον καιρό γιατί, όπως είναι γνωστό, οι καιρικές εναλλαγές στην έρημο συνήθως είναι απότομες.

Μετά από αρκετή οδήγηση φτάσαμε στην πρώτη μας στάση, τους χρυσαφένιους αμμόλοφους της Maranjab. Στο σημείο που σταματήσαμε βρισκόταν μια μικρή πηγή με νερό, ενώ μια ελεύθερη καμήλα τριγύριζε με περιέργεια γύρω μας. Σκαρφαλώσαμε στους αμμόλοφους και η αίσθηση ήταν το ίδιο εντυπωσιακή όσο την πρώτη φορά, στην έρημο Varzaneh. Με ύψος που φτάνει έως και τα 70 μέτρα, από τους πιο εντυπωσιακούς που συναντάει κανείς στο Ιράν, είναι ιδανικοί για surfing στην άμμο ή κωλοτούμπες τέλος πάντων.

Έπειτα από αρκετό παιχνίδι στην άμμο, πήραμε κατεύθυνση προς την αλμυρή λίμνη Namak. Βρισκόμασταν λίγο πριν τη δύση που σημαίνει ότι ήμασταν ακριβώς μέσα στο πρόγραμμα. Το μέρος ήταν εντελώς επίπεδο και άκρως εντυπωσιακό. Το έδαφος αποτελούνταν από μικρούς εξάγωνους σχηματισμούς αλατιού, ενώ λίγο πιο πέρα βλέπαμε μεγάλα φορτηγά φορτωμένα με αυτό να κατευθύνονται προς το Kashan για επεξεργασία.

Η Namak (namak στην περσική γλώσσα σημαίνει αλάτι), γνωστή και ως Dasht-e Kavir, είναι ένα κατάλοιπο της Παρατηθύς, μιας θάλασσας που άρχισε να στεγνώνει κατά την περίοδο του Πλειστόκαινου δημιουργώντας τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία Θάλασσα και τη θάλασσα της Αράλης. Έχει έκταση περίπου 1.800 τετραγωνικά χιλιόμετρα αλλά είναι ως επί το πλείστον ξηρή, αφού το νερό καλύπτει μόνο ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο αυτής.

Μείναμε εκεί μέχρι που ο ήλιος άρχισε να γλύφει τον ορίζοντα λούζοντας την έρημο με το πορτοκαλί του χρώμα. Ίσως ήταν ένα από το ομορφότερα ηλιοβασιλέματα που έχω αντικρίσει μέχρι τώρα.

Με τον ήλιο να μας έχει αφήσει, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήραμε κατεύθυνση προς το caravanserai της Maranjab, την τελευταία μας στάση για σήμερα. Χτισμένο με εντολή του Shah Abbas, το 1603, ήταν αγαπημένη στάση των εμπόρων του δρόμου του μεταξιού. Για ένα διάστημα χρησιμοποιήθηκε και ως φρούριο, με δύναμη 500 στρατιωτών, για την προστασία των ταξιδιωτών από ληστές αλλά και για να αντιμετωπιστούν εισβολείς από το Αφγανιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Το ορθογώνιου σχήματος συγκρότημα χτισμένο με τούβλα, έχει έκταση 3.500 τ.μ. και διαθέτει συνολικά 29 δωμάτια. Τα ενισχυμένα εξωτερικά τείχη του διαθέτουν έξι παρατηρητήρια.

Έξω από το caravanserai υπήρχε μια μεγάλη περιφραγμένη αυλή όπου θα παίρναμε το βραδινό μας και όσοι είχαν επιλέξει τη διανυκτέρευση, θα κοιμόντουσαν. Για να το ξεκαθαρίσω αυτό, υπήρχαν δύο επιλογές στη συγκεκριμένη εκδρομή. Η μία προέβλεπε επιστροφή στην πόλη και η δεύτερη διανυκτέρευση και ύπνο κάτω από τα αστέρια, ή αν ζόριζαν πολύ τα πράγματα τέλος πάντων, σε ένα από τα δωμάτια του συγκροτήματος. Κάπου εκεί ανακαλύπτω ότι είμαι ο μοναδικός που επέλεξε τη διανυκτέρευση. Ξενερώνω που θα φύγουν όλοι αλλά σύντομα συμφιλιώνομαι με την ιδέα. Άλλωστε θα είχα όλο αυτό τον υπέροχο χώρο δικό μου, δε γίνεται να είναι κακό αυτό. Τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας με αρχίζουν στο δούλεμα, λέγοντας μου ιστορίες για τεράστιους σκορπιούς και αιμοβόρα τρωκτικά της ερήμου. Λες και δεν ξέρουν ότι οι Κρητικοί δε μασάνε από τέτοια.

Μας φέρνουν το φαγητό, που περιλαμβανόταν στο πακέτο της εκδρομής, και καθόμαστε όλοι μαζί σε ένα μεγάλο τραπέζι απολαμβάνοντας την απόλυτη σιωπή της ερήμου. Όταν έρχεται η ώρα να φύγει το γκρουπ, τους χαιρετάω όλους και μένω με έναν από τους τρεις οδηγούς, ο οποίος θα διανυκτέρευε σε ένα από τα δωμάτια και το πρωί θα με επέστρεφε στο Kashan. Επέλεξα να κοιμηθώ έξω αλλά όχι στην άμμο, όπως την προηγούμενη φορά. Θα είχαμε πολυτέλειες σήμερα. Ο διαχειριστής του συγκροτήματος μου έφερε κουβέρτες και μου έδειξε ένα υπαίθριο κρεβάτι που ήταν όλο δικό μου.

Με τα φώτα του caravanserai να μένουν αναμμένα, δε μπορώ να απολαύσω τον νυχτερινό ουρανό όπως θα ήθελα. Μου είχαν πει ότι θα τα κλείσουν μετά τις 12 αλλά κάποιος ξέχασε να πατήσει το διακόπτη, την τύχη μου. Προσπαθώ έστω κι έτσι να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, αλλά καθώς ρυθμίζω τη μηχανή μου… τσακ… εμφανίζεται η Σελήνη και μου τα καταστρέφει όλα. Πάει ο νυχτερινός ουρανός απόψε, μου τον έκλεψαν.

Η νύχτα φέρνει αρκετό κρύο και αέρα κάνοντας τον ύπνο δύσκολο. Ευτυχώς, το “κρεβάτι” μου είχε υπερυψωμένα τα πλαϊνά του και έτσι οι ριπές του ανέμου δε με έφταναν. Αυτό, σε συνδυασμό με τα ζεστά σκεπάσματα που με είχαν προμηθεύσει, έκανε τελικά καλή δουλειά.

Έξοδα: