Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 04 – Σάββατο 28/7/2018
Απόσταση: 463 χλμ (σύνολο: 582 χλμ)
Διαδρομή: Mestia – Τιφλίδα (Γεωργία)

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6:30 αλλά με βρήκε όρθιο να φτιάχνω τα πράγματα μου. Εν τω μεταξύ, μια μεγάλη παρέα 18χρονων Ολλανδών είχε καταφθάσει αργά το προηγούμενο βράδυ και μόνο που δεν γκρέμισε το μέρος. Ένα τσακ πριν αρχίσω να τους ρίχνω καντήλια στα ελληνικά, σηκώθηκε ο Βέλγος από το διπλανό κρεβάτι και τους τα είπε στα βέλγικα. Νταξ… κι εμείς περάσαμε εφηβεία αλλά δεν κάναμε έτσι.

Το πρωί συνειδητοποίησα τι είχε γίνει. Τα πιτσιρίκια που έφτασαν ήταν περισσότερα από τις διαθέσιμες κλίνες και αυτός ίσως ήταν ένας από τους λόγους για το χθεσινό χαμό. Καναπέδες, ράντσα και στρώματα στο πάτωμα είχαν επιστρατευθεί ώστε να χωρέσουν, σε σημείο που έπρεπε να περνάω από πάνω τους για να καταφέρω να βγω έξω.

Πήγα προς την κουζίνα με τη Λουίζ που είχε επίσης ξυπνήσει από νωρίς και πάσχιζε να συνέλθει από μια μικρή τροφική δηλητηρίαση. Η ιδιοκτήτης του ξενώνα είχε κανονίσει και πάλι ώστε να μας βρει μεταφορικό για Τιφλίδα, φροντίζοντας μάλιστα ώστε να έχουμε το πρωινό μας έτοιμο πριν φύγουμε. Πως να της κρατήσεις μούτρα μετά για τα ολλανδόπαιδα; Μετά από λίγο κατέβηκαν ο Θανάσης με την Άρια και την Ερριφέ, όλοι έτοιμοι για αναχώρηση. Στις 7:30 πέρασε η marshrutka που θα μας πήγαινε Τιφλίδα. Φορτώσαμε τα πράγματα, χαιρετήσαμε τον κόσμο και φύγαμε.

Η διαδρομή μέχρι να κατέβουμε στο Zughidi είναι στα αλήθεια πανέμορφη. Το τοπίο γεμάτο από πυκνά δάση, ορμητικά ποτάμια και χιονισμένες βουνοκορφές, σήμα κατατεθέν του Svaneti αλλά και γενικότερα του Καυκάσου. Στο βανάκι έπεφτε αρκετό στρίμωγμα, με τους ταξιδιώτες περισσότερους από τις θέσεις του λεωφορείου. Εμείς είχαμε πάει στις πίσω θέσεις με ένα μεσήλικα ανάμεσα σε εμένα και το Θανάση, που για ένα δίωρο είχε ρίξει ένα ωραίο υπνάκο στον ώμο μου, χωρίς όμως να ενοχλεί ιδιαίτερα.

Κινούμασταν νότια, παράλληλα στον ποταμό Enguri, που με μήκος 213 χιλιόμετρα ξεκινάει από τον εθνικό δρυμό της Racha και διασχίζοντας όλη την επαρχία του Svaneti τελικά εκβάλει κοντά στην Anaklia. Στη μέση του πουθενά συναντήσαμε ένα μπλόκο με πάνοπλους αστυνομικούς, καμιά 15αριά από δαύτους, αλλά δεν μας κράτησαν πολύ. Μου θύμισε τα μπλόκα πίσω στην Κρήτη, πέριξ του Ψηλορείτη, συνήθως για υποθέσεις όπλων ή ναρκωτικών. Α ρε πατρίδα… όπου και να γυρνάω το μυαλό μου σε εσένα το έχω.

Στην πρώτη μας στάση ο διπλανός μου κατέβηκε και ένας μουσάτος Γεωργιανός στην ηλικία μου πήρε τη θέση του. Είχε ένα μικρό αλλά πολυσέλιδο βιβλίο στα χέρια και διάβαζε. Μην έχοντας τι να κάνω τόσες ώρες στο λεωφορείο, χάζευα τις σελίδες του βιβλίου προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τη γεωργιανή γραφή αλλά μάταια. Χμμ… πρέπει να βάλω τη Marta να μου δείξει τα βασικά, σκέφτηκα.

Να ξέρετε πάντως ότι τα γεωργιανά, τα τουρκικά, τα ισλανδικά και τα ιρανικά (φαρσί) θεωρούνται οι τέσσερις δυσκολότερες γλώσσες στον κόσμο, λόγω της προφοράς τους. Η γεωργιανή γλώσσα, μία από τις 10 παλαιότερες του κόσμου που ομιλούνται ακόμα, δε συνδέεται με καμιά γλώσσα της περιοχής και αντίστοιχα το γεωργιανό αλφάβητο είναι μοναδικό στην κατηγορία του. Πιστεύεται ότι επινοήθηκε για τη διάδοση του χριστιανισμού στη Γεωργία και κάποιοι λένε ότι είχε σαν πρότυπο το ελληνικό αλφάβητο, βασιζόμενοι στις ονομασίες των γραμμάτων και τη σειρά τους, παρόλο που στην όψη του δεν μοιάζει καθόλου.

Φωτογραφία από το διαδίκτυο.

Περάσαμε από ένα σημείο του δρόμου που κάτι μου θύμιζε. Μα ναι, είχαμε κάνει στάση πέρυσι εδώ καθώς ανεβαίναμε για Mestia με τον Beka και τη Marta. Συννεφιασμένη μέρα και τα νερά στον Enguri κατέβαιναν με τέτοια ορμή που ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός.

Η εντυπωσιακή κορυφή της Ushba των 4.710 μέτρων.

Μπροστά μας είχαμε ένα παππού, 80άρη, μικροκαμωμένο και με το κεφάλι ξυρισμένο. Είχε εκείνη τη φάτσα του ανθρώπου που τον βλέπεις από μακρυά και καταλαβαίνεις ότι έχει αγαθή καρδιά. Με ένα παλιό Samsung κινητό προσπαθούσε να τραβήξει φωτογραφίες από το παράθυρο αλλά ήταν τόσο ασταθές το χέρι του που τελικά δεν έβγαζε τίποτα. Τα αποθήκευε παρόλα αυτά που σημαίνει ότι αυτή η κουνημένη θολή εικόνα ήταν αρκετή για αυτόν.

Μετά το Zughidi και καθώς πλέον κινούμασταν προς Kutaisi, είδα τον παππούλη να κάνει μια περίεργη κίνηση με τα δύο του χέρια. Έχοντας το κεφάλι ακουμπισμένο στο μπροστινό κάθισμα, έκανε μια περίεργη επαναλαμβανόμενη κίνηση με τα χέρια του χρησιμοποιώντας δύο δάχτυλα ενωμένα από κάθε χέρι (το δείκτη και το μέσο). Σαν να χτυπούσε παλαμάκια, ρυθμικά και εναλλάσσοντας κάθε φορά το χέρι που πλάκωνε το άλλο. Η κίνηση ξάφνιασε και τον διπλανό μου, εκείνον με το βιβλίο, που παρέα πλέον παρακολουθούσαμε τον ηλικιωμένο άνθρωπο για κανένα τέταρτο, χαζεύοντας αυτή την μικρή ιεροτελεστία που έμοιαζε σαν ένα είδος προσευχής.

Με κοιτούσε και τον κοιτούσα με απορία για το τελετουργικό που συνέβαινε μπροστά μας. Τελικά το παιδί δίπλα μου δεν κρατήθηκε. Μόλις έκανε ένα μικρό διάλειμμα ο παππούς, του έπιασε την κουβέντα. Λίγο ρώσικα, λίγο γεωργιανά… εγώ προσπαθούσα να πιάσω λέξεις. Τότε γύρισε ο διπλανός μου και μου είπε την ιστορία. Ο παππούς ήταν Αζέρος που κατοικούσε όμως στη Γεωργία. Η κίνηση που έκανε ήταν λέει ένα είδος γυμναστικής για να δυναμώσει τα χέρια του. Χμμ… αυτό το ενδεχόμενο δεν είχε περάσει από το μυαλό μου.

Αφορμή πάντως στάθηκε αυτό για να πιάσουμε κουβέντα με τον διπλανό. Το όνομα του ήταν Bero και δούλευε στην υπηρεσία ηλεκτρισμού. Αγγλικά μιλούσε αρκετά καλά και μάλιστα αποδείχθηκε δεινός ταξιδιώτης. Ελλάδα μου είπε ότι είχε έρθει (περάσει) καμιά 10αριά φορές, συνήθως με προορισμό την Ιταλία. Μου έδειξε και ένα βιντεάκι μάλιστα όταν κατευθυνόμενος προς Μετέωρα με το αυτοκίνητο του, τον έπιασε χιονοθύελλα με αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω. Μιλήσαμε για ταξίδια και έπειτα πιάσαμε κουβέντα για τη Γεωργία, την καθημερινότητα αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος εκεί σήμερα. Πέρασε ευχάριστα η ώρα και τελικά γύρω στις 5 το απόγευμα φτάσαμε επιτέλους Τιφλίδα, μετά από 9 ώρες συνολικά στο δρόμο.

Σωλήνες που μεταφέρουν φυσικό αέριο. Είχα για ώρα την απορία αλλά τελικά η απορία απαντήθηκε.

Μπακού και Ερεβάν, οι πρωτεύουσες σε Αζερμπαϊτζαν και Αρμενία αντίστοιχα. Δύο από τους προορισμούς που είχαμε στο πλάνο μας και σύντομα θα γνωρίζαμε από κοντά.

Η Τιφλίδα (Tbilisi), πρωτεύουσα της Γεωργίας με 1,5 εκατομμύριο πληθυσμό από τα 3,8 που έχει συνολικά η χώρα, είναι μια πανέμορφη πόλη ακριβώς στο σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Η ξεχωριστή αρχιτεκτονική της είναι φανερά επηρεασμένη από κάθε λογής κατακτητή που πέρασε από εδώ. Ρωμαίοι, Πέρσες, Άραβες, Μογγόλοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί και Ρώσοι, ο καθένας αφήνοντας το δικό του σημάδι. Αλλά και πέρα από τους κατακτητές, ο  ρόλος της Τιφλίδας στο Δρόμο του Μεταξιού, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, ήταν ένας από τους παράγοντες που τη διαμόρφωσαν. Αρκεί ένας περίπατος στο κέντρο της πόλης για να διαπιστώσει κανείς τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της με Ορθόδοξες, Αρμενικές και Καθολικές Εκκλησίες, δίπλα σε Τζαμιά και Συναγωγές. Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Mtkvari (γνωστός και ως Kura).

Στη στάση μας περίμενε πάλι η Marta με ένα συνεργάτη από τη δουλειά. Ο Lado, το όνομα του παιδιού, έχοντας αυτοκίνητο προθυμοποιήθηκε να μας μεταφέρει μέχρι το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει. Ο Θανάσης ενθουσιάστηκε για άλλη μια φορά βλέποντας δεξιοτίμονο αυτοκίνητο, ξυπνώντας αναμνήσεις από τα 3 χρόνια που είχε περάσει στην Ιαπωνία, μία από τις χώρες όπου η οδήγηση γίνεται από τα αριστερά του δρόμου.

Η Τιφλίδα αποτελείται από την παλιά και τη νέα πόλη. Στο ιστορικό κέντρο θα βρείτε τις χαρακτηριστικές παραδοσιακές κατοικίες με τα ξύλινα μπαλκόνια, ενώ στα προάστια της πόλης κυριαρχούν οι σοβιετικού τύπου μεγάλες πολυκατοικίες με τους χοντρούς τοίχους.

Φτάσαμε γρήγορα στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει, σε αρκετά καλή τοποθεσία. Μετά από τόσες ώρες στο δρόμο όλοι είχαμε ανάγκη από λίγη ξεκούραση και κυρίως για φαγητό. Χωρίς να χάσουμε χρόνο, μοιράσαμε τα κρεβάτια και κατεβήκαμε μια βόλτα για ψώνια. Τρόφιμα για να μαγειρέψουμε από ένα μικρό supermarket, φρούτα από ένα διπλανό μανάβικο και ζεστό – ζεστό γεωργιανό ψωμάκι από ένα γωνιακό φούρνο. Μετά από λίγο ήμασταν έτοιμοι να εξερευνήσουμε την όμορφη και κοσμοπολίτικη Τιφλίδα.

Ξεκινήσαμε από το Metekhi, μια ιστορική γειτονιά της πόλης σε ένα υπερυψωμένο βράχο, δίπλα στον ποταμό Mtkvari. Το μέρος αυτό αποτελεί μία από τις πρώτες κατοικημένες περιοχές στην επικράτεια της πόλης και είναι από τα πλέον γνωστά αφού φιλοξενεί την Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου (Metekhi Church of Assumption).

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο βασιλιάς Vakhtang Gorgasali έχτισε εδώ τον 6^ο αιώνα μ.Χ. μια μικρή εκκλησία μαζί με ένα οχυρό που χρησιμοποιήθηκαν και ως κατοικία του βασιλιά. Metekhi άλλωστε σημαίνει “η περιοχή γύρω από το παλάτι”. Εκεί λέγεται ότι θάφτηκε η Αγία του Shushanik, χριστιανή Αρμένια  που μαρτύρησε τον 5^ο αιώνα. Ωστόσο, το συγκρότημα αυτό δεν κατάφερε να επιβιώσει από την εισβολή των Μογγόλων το 1235 οπότε και υπέστη τεράστιες καταστροφές. Η Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στην κορυφή του λόφου χτίστηκε από τον Γεωργιανό βασιλιά Δημήτριο τον Β, γύρω στα 1278-1284. Καταστράφηκε και αποκαταστάθηκε αρκετές φορές μέχρι το 1658 που ο βασιλιάς Rostom ενίσχυσε τη γύρω περιοχή με ισχυρή ακρόπολη φρουρούμενη από 3.000 στρατιώτες. Με την έλευση των Ρώσων, η ακρόπολη κατεδαφίστηκε το 1819 και αντικαταστάθηκε από ένα νέο κτίριο που λειτουργούσε ως φυλακή κατά τη σοβιετική εποχή και έκλεισε μόλις το 1938.

Η εκκλησία είναι σταυροειδής, κατασκευασμένη από τούβλο και διαθέτει ένα ασυνήθιστο παράδειγμα τρούλου της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ένας θρύλος λέει ότι ο βράχος Metekhi ήταν το μέρος που έζησε ο μάρτυρας Habo (8^ος αιώνας), προστάτης της Τιφλίδας, με μια μικρή εκκλησία να χτίζεται στις μέρες μας προς τιμήν του, στους πρόποδες του γκρεμού. Το άγαλμα του βασιλιά Vakhtang Gorgasali ανεγέρθηκε μπροστά από την εκκλησία το 1961. Στη βάση του βράχου μια γέφυρα που κατασκευάστηκε το 1951, στη θέση δύο παλαιότερων γεφυρών, συνδέει την περιοχή του Metekhi με την αντίπερα όχθη, πάνω από τον ποταμό Mtkvari.

Από το λόφο Metekhi κατεβήκαμε προς την πλατεία της Ευρώπης. Εκεί ήταν η βάση του τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε στον απέναντι λόφο Sololaki, όπου βρισκόταν το φρούριο Narikala και το άγαλμα της Μητέρας της Γεωργίας, με υπέροχη πανοραμική θέα της πόλης. Στην πλατεία αρκετός κόσμος. Ένας ταλαντούχος μουσικός παρέα με την κιθάρα του γέμιζε με μελωδίες το μέρος.

Η Άρια μπροστά στο “Δέντρο της Ζωής”, στην πλατεία Ευρώπης.

Η θέα της Τιφλίδας μόλις βγήκαμε από το τελεφερίκ ήταν μαγική. Το Narikala είναι ένα αρχαίο φρούριο του 4^ου αιώνα που αρχικά ονομαζόταν Shuris-tsikhe. Από τότε επεκτάθηκε αρκετές φορές ενώ οι σημερινές οχυρώσεις του χρονολογούνται από τον 16^ο και τον 17^ο αιώνα. Στην πίσω μεριά του λόφου βρίσκονται οι Βοτανικοί Κήποι της Τιφλίδας ενώ ένα επίπεδο παρακάτω βρίσκεται η πρόσφατα ανακαινισμένη εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Περπατήσαμε μέχρι το άγαλμα της “Μητέρας της Γεωργίας”, γνωστό ως Kartlis Deda. Το άγαλμα ανεγέρθηκε στην κορυφή του λόφου το 1958, τη χρονιά που η πόλη της Τιφλίδας γιόρταζε την επέτειο για τα 1500 χρόνια από την ίδρυση της. Το 24 μέτρων αλουμινένιο άγαλμα με σχήμα γυναίκας σχεδίασε ο διάσημος γεωργιανός γλύπτης Elguja Amashukeli. Η Μητέρα της Γεωργίας στο αριστερό της χέρι κρατάει μία κούπα κρασί για να χαιρετήσει εκείνους που έρχονται σαν φίλοι και στο δεξί της χέρι είναι ένα σπαθί για εκείνους που έρχονται ως εχθροί, συμβολίζοντας έτσι τον χαρακτήρα των Γεωργιανών.

Μείναμε για λίγη ώρα εκεί χαζεύοντας τη θέα της πόλης και έπειτα περπατήσαμε από την αντίθετη κατεύθυνση, προς το ναό του Αγίου Νικολάου.

Το προεδρικό μέγαρο φωτισμένο, γνωστό και ως Reichstag, δυστυχώς κλειστό για τους επισκέπτες.

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που ανεγέρθηκε το 1997, αντικατέστησε την αρχική εκκλησία του 13^ου αιώνα που καταστράφηκε σε πυρκαγιά. Είναι σε σχήμα σταυροειδές, έχοντας πόρτες σε τρεις πλευρές, ενώ το εσωτερικό της είναι διακοσμημένο με τοιχογραφίες που δείχνουν σκηνές από τη Βίβλο αλλά και από την ιστορία της Γεωργίας.

Κατεβαίνοντας από το λόφο περπατήσαμε στην καρδιά της παλιάς πόλης. Τα εστιατόρια και τα μπαράκια ήταν όλα ασφυκτικά γεμάτα από χαρούμενο κόσμο που έκανε τη βόλτα του. Σε αρκετά σημεία υπήρχε live μουσική και ντόπιοι πλανόδιοι που πουλούσαν την πραμάτεια τους.

Η Μήδεια με το χρυσόμαλλο δέρας. Η Μήδεια, κόρη του βασιλιά της Κολχίδας (σημερινή ανατολική Γεωργία) βοήθησε τον Ιάσονα να αποκτήσει το χρυσόμαλλο δέρας.

Περπατώντας φτάσαμε έως την εντυπωσιακή γέφυρα της Ειρήνης. Η γυάλινη γέφυρα με την περίεργη αρχιτεκτονική, που διασχίζει τον ποταμό Mtkvari, έχει διχάσει του ντόπιους. Εμένα πάντως, το παρατσούκλι “σερβιέτα” που κάποιοι της έχουν δώσει λόγω του σχεδίου της, μου φάνηκε πολύ πετυχημένο.

Αφού περάσαμε τη γεμάτη από κόσμο γέφυρα βρεθήκαμε σε ένα φεστιβάλ folk μουσικής με πάγκους από μικροπωλητές, στημένους μέχρι το σιντριβάνι. Εκεί ακόμα περισσότερος κόσμος είχε μαζευτεί αφού υπήρχε μια μικρή σκήνη με live μουσική. Ο Θανάσης πειραματίστηκε με τη φωτογραφική του έχοντας τις κοπέλες σαν μοντέλα μπροστά από το σιντριβάνι ενώ εγώ περιπλανήθηκα τριγύρω.

Στο γυρισμό για το σπίτι πήραμε ένα κρασί της περιοχής με μερικά ντόπια τυριά για συνοδευτικό και αράξαμε στην όμορφη μας βεράντα. Το σπίτι μπορεί να μην είχε κάτι το ιδιαίτερο αλλά η θέα της βεράντας ήταν μοναδική. Φτιάξαμε τα πλάνα μας για την επόμενη μέρα, στείλαμε τα νέα μας στους δικούς μας και πέσαμε για ύπνο.

Έξοδα: