Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 07 – Τρίτη 31/7/2018
Απόσταση: 345 χλμ (σύνολο: 1.246 χλμ)
Διαδρομή: Τιφλίδα (Γεωργία) – Ganja – Lake Goygol – Ganja (Αζερμπαϊτζάν)

Το ξυπνητήρι, εκείνο το όργανο του διαβόλου, άρχισε να χτυπάει χωρίς έλεος στις 3 τα ξημερώματα. Εν τω μεταξύ, ακόμα και εκείνες οι δύο ώρες ύπνου που είχαμε στη διάθεση μας, διακόπηκαν απότομα μέσα στη νύχτα όταν άρχισαν να σκάνε πυροτεχνήματα σε μικρή απόσταση, με εμένα να πετάγομαι έντρομος ονειρευόμενος ότι μας βομβαρδίζουν.

Με το ένα μάτι κλειστό και το άλλο να μισοφέγγει, πήραμε τα πράγματα μας, που ευτυχώς είχαμε ετοιμάσει από το προηγούμενο βράδυ, και τα φορτώσαμε στο αυτοκίνητο. Βρήκαμε τη Γεωργία να κοιμάται και με τους δρόμους άδειους φτάσαμε στο αεροδρόμιο σε χρόνο ρεκόρ. Αποχαιρετήσαμε την Άρια δίνοντας ραντεβού πίσω στην Κρήτη, κλείνοντας με τον τρόπο αυτό το πρώτο μέρος του ταξιδιού.

Η ώρα ήταν 4:30 τα ξημερώματα αλλά πριν μπούμε στο δρόμο με κατεύθυνση προς Rustavi, κάναμε μια γρήγορη στάση για καφέ σε ένα μικρό 24ωρο supermarket, αμέσως μετά το αεροδρόμιο. Κλείσαμε ένα δωμάτιο στη Ganja ανακαλύπτοντας ότι για κακή μας τύχη, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Αζερμπαϊτζάν, είχε περιορισμένες επιλογές για διαμονή.

Αμέσως μετά τον καφέ, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και κινούμενοι νοτιοανατολικά είδαμε τον ήλιο να ανατέλλει στα αριστερά μας. Μικροί λόφοι με χαμηλή βλάστηση και ελάχιστα δέντρα, τοπίο αρκετά διαφορετικό από εκείνο της βόρειας Γεωργίας που είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες μέρες.

Κάποια θέματα με τη θερμοκρασία του κινητήρα μας ανάγκασαν να κάνουμε μια στάση, πάνω από το Rustavi. Το κακόμοιρο αμαξάκι της Marta φαινόταν πως δεν είχε αναρρώσει πλήρως από το ατύχημα της προηγούμενης εβδομάδας, αλλά βγήκε πρόωρα από το συνεργείο λόγω της πίεσης που είχαμε ασκήσει στον μηχανικό να το έχει έτοιμο για το ταξίδι μας.

Το Rustavi είναι η πόλη που πέρασε τα παιδικά της χρόνια η Marta, πριν τελικά μετακομίσουν στην Τιφλίδα. Απέχει μόλις 25 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, βρισκόμενο στην επαρχία Kvemo Kartli και με πληθυσμό 125.000 κατοίκων αποτελεί μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Γεωργίας. Κατά την επανοικοδόμηση του τη σοβιετική περίοδο, το Rustavi μετατράπηκε σε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, όπως προέβλεπε το σχέδιο που είχε χαράξει ο Ιωσήφ Στάλιν. Ο πυρήνας της βιομηχανικής δραστηριότητας της πόλης ήταν το εργοστάσιο μεταλλευμάτων που κατασκευάστηκε, με επεξεργασία σιδηρομεταλλεύματος από το γειτονικό Αζερμπαϊτζάν. Η εισροή εργαζομένων από όλη τη Γεωργία έφερε αμέσως ανάπτυξη σε όλη την περιοχή.

Λίγο μετά το Rustavi συναντήσαμε τη συνοριακή γραμμή με Αζερμπαϊτζάν. Κατέβηκα με το Θανάση από το αυτοκίνητο για να διασχίσουμε τα σύνορα με τα πόδια ενώ η Marta θα συνέχιζε οδηγώντας μέχρι να συναντηθούμε ξανά στην απέναντι πλευρά των συνόρων. Η μετακίνηση για τους κατοίκους των δύο γειτονικών χωρών είναι εύκολη, χωρίς ανάγκη βίζας, και το μόνο που χρειάστηκε είναι να πληρώσουμε 10 ευρώ για την ασφάλιση του αυτοκινήτου.

Περπατώντας με το Θανάση προς το σημείο ελέγχου πέφτουμε σε ένα μπουλούκι από κόσμο, που στριμωγμένο μπροστά από το γκισέ του γεωργιανού φύλακα περιμένει να περάσει απέναντι. Με τον φύλακα να ζητάει ξανά και ξανά να απομακρυνθεί ο κόσμος από το γκισέ, ώστε να περνάει ένας – ένας, τελικά καταλήγουμε σε ένα μικρό καβγά όπου ο φύλακας αφήνει τη θέση του και κλείνει τον έλεγχο. Συνεννόηση μηδέν. Μπορεί να πέρασαν και 15 – 20 λεπτά μέχρι να υποχωρήσει ο κόσμος στα 20 μέτρα από τον φύλακα (υπήρχε γραμμή που έδειχνε το σημείο) και να ξαναρχίσει ο έλεγχος. Είμαι σίγουρος ότι ο Γεωργιανός ξεροκέφαλος φύλακας έφαγε πολλά καντήλια στα αζερικά, αφού ο κόσμος που βρισκόταν εκεί διέθετε κατά κύριο λόγο διαβατήρια του Αζερμπαϊτζάν.

Ακολούθησε ο έλεγχος στην απέναντι μεριά, αρκετά πιο σύντομος αυτή τη φορά. Με ρωτάει ο φύλακας, “Πρώτη φορά στο Αζερμπαϊτζάν;” “Πρώτη – πρώτη” απαντάω. Mου ζητάει να κοιτάξω την κάμερα ψηλά για φωτογραφία και προχωράω στον επόμενο. Έχω μαζί μου το ντοσιέ με το πρόγραμμα του ταξιδιού, το ίδιο ντοσιέ που περιέχει τις βίζες για την είσοδο μας. Τις βίζες μας τις είχαμε εκδώσει ηλεκτρονικά από την Ελλάδα, αρκετά πριν το ταξίδι. Βάζω το σακίδιο στον X-Ray και ο δεύτερος φρουρός τσεκάρει το ντοσιέ μου με τη χαρτούρα μέσα. Ξαφνικά, τρώω φλασιά και θυμάμαι ότι στο roadbook που έχω φτιάξει, το εξώφυλλο έχει το χάρτη της διαδρομής, στην οποία φαίνεται η είσοδος μας στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ μέσω Αρμενίας. Ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί εκείνη τη στιγμή, αφού οι Αζέροι δεν αναγνωρίζουν την απόσχιση και σε καμία περίπτωση δε θα ήταν καλό να μάθουν ότι σκοπεύουμε να εισέλθουμε στη συγκεκριμένη περιοχή μέσω Αρμενίας, του μεγάλου τους εχθρού. Όπως καταλαβαίνετε, εάν στο διαβατήριο έχετε σφραγίδα από Ναγκόρνο Καραμπάχ, απευθείας οι πιθανότητες εισόδου στο Αζερμπαϊτζάν μειώνονται δραματικά. Απαντάω στον φύλακα “papers – papers” και για καλή μου τύχη σταματάει να ξεφυλλίζει, μου επιστρέφει το ντοσιέ και φεύγω.

Βγαίνοντας στην άλλη μεριά πλακώνει πάνω μας μια ντουζίνα από ντόπιους και με δεσμίδες από τοπικά χαρτονομίσματα στα χέρια, ψάχνουν κόσμο που θέλει να ξεφορτωθεί τα γεωργιανά Lari. Εμείς σκοπεύαμε να γυρίσουμε Γεωργία μετά από μία βδομάδα και από εκεί να περάσουμε Αρμενία (αφού τα σύνορα Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν είναι κλειστά) κρατήσαμε λοιπόν όλα τα γεωργιανά μας χαρτονομίσματα. Φτάνουμε στο πάρκινγκ όπου η Marta μας περίμενε υπομονετικά, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε για Ganja.

Το Αζερμπαϊτζάν που περιβάλλεται από Ρωσία, Αρμενία, Ιράν και Γεωργία έχει πληθυσμό 10 εκατομμυρίων κατοίκων και είναι ένα από τα έξι ανεξάρτητα τουρκικά κράτη. Πρόκειται για κράτος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που ανεξαρτητοποιήθηκε 1991, αφού πρώτα είχε δηλώσει την εθνική κυριαρχία του το 1988. Είναι ενεργό μέρος του τουρκικού συμβουλίου και το πρώτο δημοκρατικό κράτος στον Μουσουλμανικό κόσμο. Πρωτεύουσα είναι το Μπακού όπου και ζει το ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας, επίσημη γλώσσα η αζερική (πολύ κοντινή στην τουρκική) και εθνικό νόμισμα το Manat (1 AZN = 0,34 € τον Ιούλιο του 2018).

Μεγάλο μέρος της ιστορίας του Αζερμπαϊτζάν, περιστρέφεται γύρω από τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Σύμφωνα με την αρχαία θρησκεία του Ζωροαστρισμού, οι Ζωροάστρες έχτισαν ναούς σε περιοχές καύσης του φυσικού αερίου σε όλη τη χώρα, ήδη από τον 3^ο αιώνα. Στις αρχές του 20^ου αιώνα, το Αζερμπαϊτζάν επένδυσε στα βιομηχανικά καύσιμα και τους φυσικούς πόρους, χρηματοδοτώντας έρευνες για πετρέλαιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα για μία περίοδο, το Αζερμπαϊτζάν να γίνει ένα από τα σημαντικότερα κέντρα πετρελαίου στον κόσμο. Σήμερα, η εξαγωγή πετρελαίου φέρνει σημαντικά έσοδα στη χώρα που αποτελεί βασικό μέτοχο στον αγωγό πετρελαίου που φτάνει από την Κασπία Θάλασσα μέχρι το Ceyhan της Τουρκίας.

Πέρα από το πετρέλαιο όμως, η τουριστική βιομηχανία έχει κάνει επίσης σημαντικά άλματα την τελευταία δεκαετία. Με πρωτεργάτη το κοσμοπολίτικο Μπακού, η χώρα έχει μετατραπεί σε κορυφαίο τουριστικό προορισμό, τόσο για Ευρωπαίους όσο και για Ασιάτες. Συνέπεια των παραπάνω είναι η σαφή βελτίωση της χώρας σε κατατάξεις οικονομικής ευμάρειας των κατοίκων αλλά και ποιότητα ζωής, με τρανταχτές ανισορροπίες ωστόσο στους πληθυσμούς που κατοικούν στην πρωτεύουσα και σε αυτούς που κατοικούν στην επαρχία.

Αν και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι Σιίτες, στην πραγματικότητα οι Αζέροι δεν πολυασχολούνται με τη θρησκεία, καθιστώντας τη μία από τις πιο άθρησκες χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ποσοστό μεγαλύτερο του 50% του πληθυσμού δηλώνει ότι η θρησκεία έχει μικρή ή καθόλου σημασία στη ζωή του, κατάλοιπο ίσως της Σοβιετικής περιόδου και της μαρξιστικής αντίληψης για τη θρησκεία.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στο Αζερμπαϊτζάν δόθηκαν οι περιοχές του Ναχτσιβάν (που βρίσκεται μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας, χωρίς να συνορεύει με το υπόλοιπο Αζερμπαϊτζάν) και του Ναγκόρνο – Καραμπάχ. Το δεύτερο, με την πλειοψηφία των κατοίκων να έχουν αρμενική καταγωγή, κήρυξε την αυτονομία του σχεδόν αμέσως μετά τη διάλυση, σχηματίζοντας τη Δημοκρατία του Ναγκόρνο – Καραμπάχ. Από το 1994, με τη νίκη των Αρμενίων στον πόλεμο με τους Αζέρους, στην πραγματικότητα αποτελεί ανεξάρτητο κράτος, παρόλο που μέχρι σήμερα αναγνωρίζεται διεθνώς ως τμήμα του Αζερμπαϊτζάν.

Στο δρόμο μας συναντάμε ραντάρ μέτρησης ταχύτητας ανά μερικά χιλιόμετρα που σίγουρα λειτουργούν αποτρεπτικά, με τον κόσμο να οδηγεί με προσοχή και εντός των ορίων. Η κατάσταση του δρόμου είναι εξαιρετική και η οδήγηση αρκετά εύκολη λόγω της συμπεριφοράς των άλλων οδηγών, αρκετά διαφορετικό από αυτό που μας είχε συνηθίσει η Γεωργία. Οι πληροφορίες μας λένε ότι αν σε πιάσουν για να παραβίαση του ορίου δεν ξεμπλέκεις εύκολα, αυτό καλό είναι να το έχετε στο νου σας εάν ταξιδέψετε προς Αζερμπαϊτζάν.

Μπροστά μας έχουμε μία απέραντη ευθεία, με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά. Τα σπίτια από τα χωριά που περνούσαμε έδειχναν διαφορετικά, χαμηλά και μικρά σε μέγεθος, με σκεπή από κεραμίδι. Στο δρόμο μας βλέπαμε πολλά κάρα και ακόμα περισσότερα Lada. Ο παράδεισος τον Lada για να είμαι πιο σαφής.

Ο Heydar Aliyev, πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν από το 1993 έως το 2003, είναι το πρόσωπο που ηγήθηκε στη χώρα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι αφίσες του βρίσκονται πραγματικά παντού.

Φτάσαμε στη Ganja των 750.000 κατοίκων. Μπροστά μας μεγάλοι δρόμοι και καινούρια κτίρια ενώ λίγο παραπέρα βρίσκονταν και οι φτωχογειτονιές της, κατάλοιπα μιας σοβιετικού τύπου πόλης. Η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια είναι ξεκάθαρη, όπως ξεκάθαρη είναι και η οικονομική δυσαναλογία μεταξύ των πολλών και των λίγων στην περιοχή. Οδηγήσαμε προς τον ξενώνα όπου είχαμε κλείσει δωμάτιο, με τον ιδιοκτήτη του να μας περιμένει στο δρόμο, ποιος ξέρει για πόσες ώρες.

Η Ganja βρίσκεται στην πεδιάδα Ganja – Gazakh, στους βορειοανατολικούς πρόποδες της οροσειράς του Μικρού Καυκάσου, με τον ποταμό Ganjachay να τη διασχίζει. Απέχει 360 χλμ. από το Μπακού και ο πληθυσμός της είναι κατά κύριο λόγο γεωργικός ή εργαζόμενοι στα ορυχεία της περιοχής που είναι πλούσια σε μεταλλεύματα. Με ιστορία 4.000 ετών, η περιοχή είναι γνωστή μεταξύ των άλλων για το διάσημο ποιητή της Νιζάμι Γκαντζάι, το μαυσωλείο του οποίου βρίσκεται στην πόλη.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο μέσα στην αυλή του σπιτιού αλλά εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Είχαμε κλείσει το δωμάτιο εκείνο το πρωί και όπως αποδείχθηκε, ο ιδιοκτήτης είχε προλάβει να νοικιάσει το διαμέρισμα για μισή μέρα σε κάποιον άλλο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν θέλαμε να μείνουμε εκεί, ο χώρος θα ήταν διαθέσιμος μετά τις 8 το βράδυ. Σημειώνω ότι φτάσαμε στο μέρος 10:30 το πρωί.

Ψάχνοντας για εναλλακτικές, ο σπιτονοικοκύρης που φαινόταν καλό ανθρωπάκι, μας πρότεινε να πάμε μαζί του σε μια εκδρομή στη λίμνη Goygol, νότια της Ganja και κοντά στα σύνορα με το Ναγκόρνο – Καραμπάχ. Δεχτήκαμε την πρόταση πληρώνοντας 5 ευρώ το άτομο. Μπήκαμε στο Lada του (τι άλλο θα μπορούσε να οδηγάει) αλλά πριν φύγουμε κάναμε μια βόλτα από ένα διπλανό ξενώνα παίρνοντας μαζί μας άλλο ένα ταξιδιώτη, την Aysegul, μία ευγενική και χαμογελαστή Τουρκάλα ψυχολόγο από την Κωνσταντινούπολη. Η Aysegul ενσωματώθηκε γρήγορα στην παρέα μας και το απόγευμα που περάσαμε μαζί ανταλλάξαμε αρκετές πληροφορίες για το Αζερμπαϊτζάν. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι η Marta μιλούσε γεωργιανά, ρώσικα, ελληνικά και αγγλικά, η Aysegul τούρκικα και αγγλικά, εγώ με το Θανάση ελληνικά και αγγλικά ενώ ο οδηγός τούρκικα και ρώσικα. Ταξιδεύαμε μέσα στο Lada της Βαβέλ και προσαρμόζαμε την γλώσσα μας ανάλογα με ποιον επικοινωνούσαμε.

Ξεκινήσαμε προς τα νότια και σιγά σιγά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό. Η περιοχή από ξηρή και άγονη άρχισε να μεταμορφώνεται σε ένα καταπράσινο μέρος. Τα Lada που κυκλοφορούσαν πρέπει να ήταν το 70-80% των οχημάτων που έβλεπες και πήγαιναν σφαίρα, παρόλο που φαινόντουσαν να έχουν όλα από τουλάχιστον δύο δεκαετίες στην πλάτη.

Φτάσαμε κοντά στη λίμνη αφού πρώτα πληρώσαμε ένα μικρό εισιτήριο, 2 manat το άτομο, σε ένα μπλόκο που υπήρχε στη μέση του δρόμου. Μας είπαν λέει ότι τα χρήματα θα πήγαιναν στο περιβάλλον αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσαν με αυτό. Παρκάραμε και περπατήσαμε ακόμα κανένα τέταρτο μέχρι να φτάσουμε στο μέρος. Η λίμνη εμφανίστηκε μπροστά μας χωμένη μέσα στο πράσινο. Προσέγγιζες μόνο από την μία μεριά ενώ παραδίπλα υπήρχαν κάτι εντυπωσιακές εγκαταστάσεις για καφετέρια ή εστιατόριο, που όμως δεν λειτουργούσαν.

Εξαιτίας ενός σεισμού τον 12^ο αιώνα, τμήματα του όρους Kapaz κατέρρευσαν και εμπόδισαν την πορεία του ποταμού Kurekcay δημιουργώντας τη λίμνη. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν 19 ακόμα μικρότερες λίμνες, με την Goygol να βρίσκεται σε υψόμετρο 1.556 μέτρων και το μήκος της φτάνει τα 6 χιλιόμετρα. Λόγω της ομορφιάς της και της καθαρότητας των νερών (από εκεί άλλωστε πήρε το όνομα της) η λίμνη αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μυθιστορήματα, ποιήματα αλλά και στίχους τραγουδιών. Στην περιοχή υπάρχει εμφανής στρατιωτική παρουσία μιας και το μέρος συνορεύει με την αμφισβητούμενη περιοχή του Ναγκόρνο – Καραμπάχ.

Φεύγοντας από εκεί σταματήσαμε σε μία πρωτότυπη ταβέρνα, πάνω στο βουνό. Στο μέρος έμπαινες με το αυτοκίνητο σου, μέσα από ένα χωματόδρομο, και γύρω σου έβλεπες κιόσκια δίπλα στο ποτάμι με τραπεζοκαθίσματα. Παρκάραμε δίπλα σε ένα από αυτά και σύντομα ένας μπομπιράκος, που ήταν και δεν ήταν 15 χρονών, ήρθε και μας πήρε παραγγελία.

Η βίλα ενός πολιτικού της περιοχής. Λέγεται ότι η βελτίωση του οδικού δικτύου έγινε με αφορμή αυτή την κατοικία.

Ξεκινήσαμε με τσάι και γρήγορα περάσαμε στο κυρίως πιάτο με το αρνί και τον παστουρμά να κλέβουν την παράσταση. Η Aysegul πήρε ένα μικρό κομματάκι, ένα δεύτερο η Marta και ένα τρίτο ο οδηγός. Τι να πεις… λιτοδίαιτοι όλοι τους. Τελικά αναγκαστήκαμε εγώ με το Θανάση να γλείψουμε τα πιάτα και φυσικά να πληρώσουμε το λογαριασμό. Επέμεναν να συμμετέχουν και οι υπόλοιποι αλλά δε γίνονται αυτά. Αν θέλετε μερίδιο στη χαρά να μάθετε να τρώτε.

Φεύγοντας από την υπαίθρια ταβέρνα, ήταν ακόμα νωρίς. Το είδε αυτό ο οδηγός και για να μην μας κατεβάσει στην πόλη και περιμένουμε, προσφέρθηκε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο Heydar Aliyev Park, το κεντρικό πάρκο της πόλης και μεγαλύτερο της χώρας. Το μέρος πραγματικά γιγάντιο, με μήκος σχεδόν δύο χιλιόμετρα. Στην είσοδο θα συναντήσετε μια εντυπωσιακή αψίδα ενώ στο εσωτερικό του βρίσκεται ένα μεγάλο αμφιθέατρο αλλά και το παλάτι του Aliyev. Οι κήποι σούπερ προσεγμένοι, με τους κηπουρούς την ώρα που επισκεφτήκαμε το μέρος να περνάνε σε αριθμό τους επισκέπτες.

Προχωρήσαμε προς τη μικρή λίμνη που ήταν γεμάτη από γιαπωνέζικα πολύχρωμα ψάρια, “κόι” το όνομα τους όπως μου αποκάλυψε αργότερα ο ειδικός της γιαπωνέζικης κουλτούρας Θανάσης. Από εκεί περπατήσαμε σε ένα μεγάλο άλλα άδειο (μάλλον λόγω της ώρας) λούνα παρκ. Ο καιρός συννεφιασμένος με ψιχάλες να πέφτουν στο τέλος, ίσα ίσα για να μας δροσίσουν.

Επιστρέψαμε στον ξενώνα γύρω στις 18:00, οπότε είχαμε ακόμα δύο ώρες να σκοτώσουμε πριν αδειάσουν τα δωμάτια μας. Κατεβήκαμε προς το κέντρο της πόλης, περάσαμε το στεγνό ποτάμι και βρεθήκαμε σε ένα όμορφο πλακόστρωτο. Από εκεί περπατήσαμε στην παλιά πόλη με το 400 ετών Shah Abbas Caravanserai που κάποτε φιλοξενούσε τους εμπόρους από το δρόμο του μεταξιού, το τζαμί του Shah Abbas, το τζαμί του Juma, το ρωσικό καθεδρικό ναό του Alexander Nevski, τα τούρκικα λουτρά, το κτίριο της Φιλαρμονικής και φυσικά το εντυπωσιακό Δημαρχείο της πόλης.

Αζερικά δε μπορούσα να διαβάσω, θέλω όμως να ελπίζω ότι δεν πρόκειται για νυφικό αλλά για τη φορεσιά που θα φορούσε το παρανυφάκι.

Στην πλατεία Shah Abbas βρίσκεται το κτίριο της Φιλαρμονικής της Ganja. Eγκαινιάστηκε μόλις στα τέλη του 2017 και η εντυπωσιακή αρχιτεκτονική του, με τις πράσινες στέγες και τις χρυσές διακοσμήσεις, θα κλέψει αναμφίβολα την προσοχή σας.

Τα τούρκικα λουτρά (Chokak Baths), στην πλατεία Shah Abbas.

Το Δημαρχείο της Ganja αποτελεί το κεντρικό κτίριο στην πλατεία Heydar Aliyev, δείγμα της Σοβιετικής περιόδου. Η πρόσοψη αποτελείται από όμορφες καμάρες και μεγάλες πόρτες σκαλισμένες με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Μπορεί τα σοβιετικά σύμβολα να έχουν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί με τα εθνικά σύμβολα του Αζερμπαϊτζάν, έχουν απομείνει όμως πολλά σοβιετικά μοτίβα. Υπάρχει ένα δίδυμο κτίριο σε αυτό, το είχαμε συναντήσει τις προηγούμενες μέρες στην Τιφλίδα.

Λίγο πιο πάνω από το Δημαρχείο βρήκαμε ένα μεγάλο Mall και η ζέστη ήταν τόση που δεν αντέξαμε στον πειρασμό να μπούμε μέσα και να δροσιστούμε λιγάκι. Αράξαμε στον 3^ο όροφο για παγωτάκι και μείναμε εκεί για λίγο χαζεύοντας το μέρος. Όλη η νεολαία της πόλης βρισκόταν εκεί, οι καφετέριες έσφυζαν από ζωή.

Κατά τις 8 το βράδυ γυρίσαμε στον ξενώνα μας που επιτέλους είχε αδειάσει. Συναντήσαμε και τη γυναίκα του ιδιοκτήτη που είχε επιστρέψει, κάτσαμε μαζί τους στη βεράντα και πιάσαμε την κουβέντα. Για καλή μας τύχη τα ρώσικα που μιλούσε η Marta ήταν αρκετά για να συνεννοηθούμε. Ακολούθησε ένα δροσιστικό ντουζάκι που έδιωξε όλη την κούραση της ημέρας, κάτι που πραγματικά χρειαζόμασταν.

Καθώς βρισκόμασταν όλη τη μέρα έξω, εξερευνώντας την περιοχή, αποφασίσαμε το βράδυ να μείναμε στον ξενώνα κρατώντας δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Ο Θανάσης προσπαθούσε να πείσει εμένα και τη Marta ώστε να κάνουμε μια παράκαμψη και να αφιερώσουμε το πρωινό μας για λουτρά με μαζούτ, σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά, αλλά χωρίς επιτυχία. Ένα από τα πράγματα που, καλώς ή κακώς, χάσαμε και θα μας χτυπούσε με κάθε ευκαιρία, για τους επόμενους μήνες.

Έξοδα: