Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 09 – Πέμπτη 2/8/2018
Απόσταση: 0 χλμ (σύνολο: 1.649 χλμ)
Διαδρομή: Μπακού (Αζερμπαϊτζάν)

Το πρωί που ξύπνησα συνειδητοποίησα ότι ο Θανάσης δεν είχε κουνήσει από το κρεβάτι του, έχοντας κλείσει 14 συνεχόμενες ώρες ύπνου. Τον σκούντηξα να δω αν αναπνέει ή αν θα έπρεπε να ξεφορτωθούμε το πτώμα. Για καλή του τύχη άνοιξε τα μάτια του και άρχισε να μιλάει, καλό σημάδι. Ακολούθησε η Marta και όλοι μαζί αράξαμε στην κουζίνα για πρωινό, με τα πράγματα που είχαμε πάρει το προηγούμενο βράδυ από το supermarket. Οργανώσαμε το πρόγραμμα της ημέρας και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για να εξερευνήσουμε την πρωτεύουσα.

Περπατήσαμε μέχρι τη στάση του μετρό που βρισκόταν 100 μέτρα από το διαμέρισμα και με τη βοήθεια μιας ευγενικής νεαρής κοπελίτσας, που μας είδε να περιεργαζόμαστε το μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων και κατάλαβε ότι είμαστε άσχετοι, αγοράσαμε μία κάρτα πολλαπλών διαδρομών για τις μεταφορές μας. Η κοπελίτσα, που αν κατάλαβα καλά ήταν δασκάλα γαλλικών για μικρά παιδάκια, μας έκανε παρέα μέχρι την αποβάθρα  και φάνηκε ενθουσιασμένη που γνώρισε δύο Έλληνες.

Το Μπακού (Baku), με πληθυσμό λίγο πάνω από 2 εκατομμύρια κατοίκους, βρίσκεται στη χερσόνησο Αμπσερόν και υπολογίζεται ότι H Εθνική Πλατεία της Σημαίαςπρωτοκατοικήθηκε τον 6^ο αιώνα. Περιτριγυρισμένη από ημιέρημο, στις όχθες της πλούσιας σε πετρέλαιο Κασπίας Θάλασσας, η κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα της χώρας είναι ένα δυναμικό αστικό κέντρο, με φανταχτερές λιμουζίνες και πληθώρα ουρανοξυστών, γύρω από μία γραφική παλιά πόλη, γνωστή ως Icheri Sheher, που προστατεύεται από την UNESCO. Η πόλη αποτελεί και τη γενέτειρα του σκακιστή Γκάρι Κασπάροφ.

Λέγεται ότι το όνομα της προέρχεται από το ιστορικό περσικό όνομα της πόλης “Μπαντ Kουμπέ”, που σημαίνει ανεμοδαρμένη πόλη. Γνωστή άλλωστε για το βαρύ χειμώνα της και τους θυελλώδεις ανέμους, δεν έχει πάρει τυχαία τον χαρακτηρισμό “η πόλη των ανέμων”. Κατεβήκαμε στην τελευταία στάση του μετρό, στην είσοδο ενός μικρού και όμορφου πάρκου, στο παραλιακό τμήμα της πόλης.

Περπατήσαμε μέχρι τον παραλιακό πεζόδρομο, γνωστό ως Baku Boulevard, που αποτελεί και μία από τις ατραξιόν της πόλης. Με αφετηρία την εντυπωσιακή πλατεία Ελευθερίας, ο πεζόδρομος συνεχίζει δυτικά προς την παλιά πόλη και πέρα ​​από αυτήν. Με συνεχείς επεκτάσεις σήμερα έχει φτάσει τα 6 χιλιόμετρα ενώ υπολογίζεται μετά το πέρας των έργων να φτάσει τα 26.

Η λεωφόρος του Μπακού κατασκευάστηκε το 1909, σε μια εποχή που οι βαρώνοι της περιοχής έχτιζαν τα αρχοντικά τους κατά μήκος της ακτής της Κασπίας. Το 1936 στήθηκε ο Πύργος των Αλεξιπτωτιστών, ύψους 75 μέτρων, αλλά σταμάτησε να λειτουργεί στη δεκαετία του 60 μετά από ένα θανατηφόρο ατύχημα. Μέχρι σήμερα, ο πύργος θεωρείται ένα από τα ορόσημα της λεωφόρου. Το 1999, η λεωφόρος ανακηρύχθηκε εθνικό πάρκο από τον Heydar Aliyev, πρώην πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν. Το 2008 ο Πύργος των Αλεξιπτωτιστών ανακατασκευάστηκε και άρχισε να εμφανίζει την ταχύτητα του ανέμου, την ώρα, την ημερομηνία, την θερμοκρασία του αέρα και της θάλασσας.

Το πάρκο είναι δημοφιλές σε περιπατητές και πάντα γεμάτο από τουρίστες και ταξιδιώτες. Το 2010 προστέθηκαν στην λεωφόρο το πολυώροφο εμπορικό κέντρο Park Bulvar, το επιχειρηματικό κέντρο του Μπακού και ένας 5D κινηματογράφος, στο πλαίσιο της πολιτικής αναζωογόνησης της κυβέρνησης για την τόνωση των αγορών στην πρωτεύουσα. Το 2012, μετά τη νίκη του Αζερμπαϊτζάν στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, αποκαλύφθηκε η Εθνική Πλατεία της Σημαίας όπου μια τεράστια σημαία τοποθετήθηκε σε ένα πόλο 162 μέτρων, κατακτώντας το ρεκόρ της υψηλότερης σημαίας του κόσμου. Η αίθουσα Baku Crystal Hall που φιλοξένησε το διαγωνισμό της Eurovision βρίσκεται δίπλα της. Το 2014, προστέθηκε ο τροχός Baku Ferris των 60 μέτρων αλλά και το νέο κτίριο του Μουσείου Χαλιών, ενώ ένα χρόνο μετά ακολούθησαν το Μουσείο Stone Chronicle, το Μουσείο Χρώματος και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Yarat.

Η “Μικρή Βενετία” του Μπακού κατασκευάστηκε το 1960, με έκταση 10.000 τ.μ.

Δίπλα στο Μουσείο Χαλιού χτιζόταν ένα εντυπωσιακό κτίριο σε σχήμα άνθους λωτού, φανερώνοντας ότι η ανάπτυξη στην περιοχή δε σταματάει ποτέ. Λίγο πιο πάνω πέσαμε στα γυρίσματα μιας ταινίας που θύμιζε Bollywood, με μερικούς χορευτές να προσπαθούν να συγχρονιστούν, αλλά τα μέλη του συνεργείου δεν ήθελαν κόσμο τριγύρω και έτσι δεν μείναμε για να χαζέψουμε.

Παίρνοντας το τελεφερίκ ανεβήκαμε πάνω στο λόφο. Δίπλα μας ήταν οι εντυπωσιακοί Flame Towers. Προσπαθήσαμε να βρούμε τρόπο να εισέλθουμε στο κέντρο αυτών αλλά μάταια, η πρόσβαση μας περιορίστηκε περιμετρικά του συγκροτήματος.

Οι “Πύργοι της Φωτιάς” αποτελούνται από τρεις αγκαλιασμένους ουρανοξύστες, συμπεριλαμβανομένου και του ψηλότερου στη χώρα, ύψους 182 μέτρων. Συμβολίζουν τη μακρά ιστορία των προσκυνητών της φωτιάς, που θεωρούν το Αζερμπαϊτζάν ως γενέτειρα του Ζωροάστρη, θρησκευτικού προφήτη των Περσών και ιδρυτή της θρησκείας του Ζωροαστρισμού. Τα κτίρια με τους 33 ορόφους που κόστισαν περί τα 350 εκατομμύρια δολάρια παραδόθηκαν το 2012, με τον ένα πύργο να μετατρέπεται σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο και ένα δεύτερο να στεγάζει την αντιπροσωπεία της Lamborghini στο ισόγειο του. Στις προσόψεις των τριών πύργων περισσότερα από 10.000 LED λειτουργούν ως οθόνες προβολής εμφανίζοντας κινούμενες εικόνες που φαίνονται από κάθε γωνιά της πόλης.

Το Memorial Nagorny (ή Upland) Park βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τους ουρανοξύστες και προσφέρει μία υπέροχη θέα στον κόλπο του Μπακού και την παλιά πόλη. Πέρα από το τελεφερίκ από το μουσείο Χαλιών που μας ανέβασε, υπάρχει και η επιλογή των σκαλοπατιών, για τους πιο θαρραλέους. Ακριβώς στην έξοδο του τελεφερίκ υπάρχει ένα παλιό τζαμί ενώ στα μονοπάτια του πάρκου υπάρχει το μνημείο των πεσόντων (Shehidler Khiyabani) στρατιωτών και αξιωματικών, που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Εκεί βρίσκεται και το μνημείο εκείνων που σκοτώθηκαν στις 19 Ιανουαρίου 1990, κατά τη διάρκεια των γεγονότων του “Μαύρου Γενάρη”. Θύματα του σοβιετικού στρατού που στάλθηκε για την καταστολή της πολιτικής αντιπολίτευσης. Όλα τα σοκάκια συγκλίνουν προς την Αιώνια Φλόγα του Πάρκου Nagorny.

Εκεί θα βρείτε και το καλύτερο σημείο για πανοραμική θέα της πόλης και του κόλπου της. Ο αέρας φυσούσε δυνατά εκείνη τη μέρα. Πέντε εργαζόμενοι του δήμου προσπαθούσαν να αλλάξουν μια λάμπα, σε αρκετά μεγάλο ύψος, με τον ένα σκαρφαλωμένο πάνω στη σκάλα και τους άλλους τέσσερις να κρατάνε από ένα πόδι της, μήπως και τον γλιτώσουν από τις διαθέσεις του Αιόλου που είχε βαλθεί να τον πάρει μαζί του.

H Εθνική Πλατεία της Σημαίας, με την γιγάντια σημαία όμως να απουσιάζει από το σημείο της, για λόγους συντήρησης όπως μας είπαν. Δίπλα το Baku Crystal Hall που φιλοξένησε το διαγωνισμό της Eurovision το 2012.

Μνημείο αφιερωμένο στους Τούρκους συμμάχους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κατεβήκαμε πάλι με το τελεφερίκ μιας και κανείς άλλος δε με στήριξε όταν πρότεινα να πάρουμε τα σκαλοπάτια. Επιστρέψαμε στην παραλιακή και από εκεί περπατήσαμε προς την παλιά πόλη. Στην είσοδο της ξαναβρεθήκαμε πάνω σε γυρίσματα ταινίας που φαινόταν αρκετά πιο επαγγελματική αυτή τη φορά. Με αρκετούς κομπάρσους, είχε στηθεί ένα τεράστιο σκηνικό μιας μικρής αγοράς, αν και τη στιγμή που περάσαμε εμείς οι ηθοποιοί μάλλον έκαναν διάλειμμα αφού κανείς δεν ήταν στο πόστο του. Τα παιδιά στις κάμερες πάντως μιλούσαν ρώσικα, για κάθε ενδιαφερόμενο.

Ο Πύργος Maiden των 29,5 μέτρων, χτισμένος σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία τον 12^ο αιώνα, αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Μπακού. Το εντυπωσιακό αυτό κτίριο περιβάλλεται από μυστήρια και θρύλους που έχουν ρίζες από την ιστορία του Αζερμπαϊτζάν, ενώ κάποιες από αυτές τις ιστορίες αποτέλεσαν θέμα σεναρίου για μπαλέτα και θεατρικά έργα. Η εικόνα του πύργου εμφανίζεται σε ένα από τα χαρτονομίσματα του Αζερμπαϊτζάν καθώς και σε επίσημα επιστολόχαρτα των Αζέρων.

Σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες, ο πύργος αποτελεί ένα πρωταρχικό δείγμα του Ζωροαστρισμού και της προ-ισλαμικής αρχιτεκτονικής, στοιχεία που χρονολογούν το εν λόγω κτίριο αρκετά πιο πίσω, στον 7^ο ή  8^ο αιώνα π.Χ.. Υπολογίζεται ότι τα θεμέλια του εκτείνονται 15 μέτρα κάτω από το έδαφος και οι τρεις πρώτοι όροφοι χτίστηκαν μεταξύ του 4^ου  και του 6^ου  αιώνα π.Χ., όπως φανερώνει η διαφορά της πέτρας που χρησιμοποιήθηκε τότε με εκείνη που χρησιμοποιήθηκε στη μεσαιωνική πόλη που τον περιβάλλει. Επίσης, πιστεύεται ότι ο πύργος χρησιμοποιήθηκε ως αστρονομικό παρατηρητήριο από την εποχή της ανακατασκευής του, λόγω του γεγονότος ότι οι 30 συζευγμένες προεξοχές πέτρας στο κατώτερο τμήμα του πύργου και οι 31 προεξοχές στο άνω τμήμα, που συνδέονται με μια πέτρινη ζώνη, συσχετίζονται με τις ημέρες του μήνα.

Συνολικά, υπάρχουν περίπου 20 μύθοι που σχετίζονται με τον Πύργο Maiden. O πιο διάσημος από αυτούς αφορά την ιστορία ενός παρθένου κοριτσιού που έσωσε το λαό του Μπακού από τη δουλεία. Σύμφωνα με αυτόν, στα αρχαία χρόνια, ένας εχθρός περικύκλωσε το φρούριο και διέταξε τον λαό της πόλης να παραδοθεί. Αφού ο λαός αρνήθηκε, ξεκίνησε η πολιορκία της πόλης με σκοπό ο εχθρός να κατεδαφίσει το φρούριο και να πάρει όλους τους κατοίκους της πόλης για σκλάβους. Με το νερό κομμένο και το φαγητό σε έλλειψη, οι ιερείς προσευχήθηκαν στην ιερή φλόγα του πύργου, ζητώντας από τον Θεό του Ahura Mazda να βοηθήσει τον λαό. Την επόμενη μέρα κιόλας, μέσα από μια φλόγα εμφανίστηκε ένα όμορφο κορίτσι με μακριά μαλλιά, στο χρώμα της φωτιάς. Το κορίτσι αυτό βγήκε έξω από τα τείχη και προκάλεσε τον εχθρό σε μάχη. Κατάφερε μάλιστα να αιχμαλωτίσει τον αρχηγό του και εκείνος μαγεμένος από το θάρρος και την ομορφιά του κοριτσιού, όχι μόνο σταμάτησε την πολιορκία, αλλά ζήτησε κιόλας το κορίτσι σε γάμο. Εκείνο, του χάρισε τη ζωή και έπειτα τον παντρεύτηκε για την καλή του καρδιά. Προς τιμή αυτού του κοριτσιού, λέγεται ότι ο πύργος πήρε το όνομα Maiden, λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το νεαρό ανύπαντρο κορίτσι.

Ο πύργος Maiden.

Στο χώρο αυτό, μπροστά από τον πύργο Maiden, λέγεται ότι ξεψύχησε ο Άγιος Βαρθολομαίος. Σήμερα υπάρχουν ευρήματα της Ρωμαϊκής περιόδου από ανασκαφή που έγινε.

H παλιά πόλη χρονολογείται από τον 11^ο αιώνα, με ορισμένους ερευνητές να υποστηρίζουν ότι η κατασκευή πάει πίσω στον 7^ο αιώνα. Σε αυτήν ξεχωρίζουν μνημεία όπως το Synyg Gala Minaret (11^ος αιώνας), τα τείχη και οι πύργοι του φρουρίου (11^ος – 12^ος  αιώνας), το Multani Caravanserai και το Hajji Gayyib (15^ος αιώνας), το παλάτι των Shirvanshahs (15^ος – 16^ος αιώνας), το Bukhara Caravanserai και το λουτρό Gasimbey (16^ος αιώνας).

Μετά το 1800 η πόλη άρχισε να εκτείνεται και πέρα ​​από τα τείχη. Οι άνθρωποι τότε χωριζόντουσαν στους εσωτερικούς, που θεωρούνταν οι ντόπιοι της πόλης και ήταν ανώτερης τάξης (ζούσαν εντός των τειχών) και τους εξωτερικούς που χαρακτηρίζονταν ως “οι ξυπόλυτοι άνθρωποι”. Με την άφιξη των Ρώσων, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική εμφάνιση της παλιάς πόλης άλλαξε και στη διάρκεια του 19^ου και 20^ου αιώνα πολλά ευρωπαϊκά κτίρια κατασκευάστηκαν σε στυλ γοτθικό και μπαρόκ. Από το 2000, η ​παλιά πόλη μαζί με το παλάτι του Shirvanshahs και τον πύργο Maiden καταχωρήθηκαν στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Κάτσαμε σε ένα καφέ, δίπλα στον πύργο, για να δροσιστούμε λίγο και να οργανωθούμε. Εκεί που τα λέγαμε είδα από μακριά την Aysegul, την Τουρκάλα από την Ganja. Την φώναξα και ήρθε κι έκατσε μαζί μας. Μικρός ο κόσμος τελικά. Ανταλλάξαμε πληροφορίες, μας πρότεινε τοπικά πιάτα να δοκιμάσουμε και ξαναχωριστήκαμε. Η μέρα ήταν ζεστή και το περπάτημα δεν ήταν εύκολο. Συνεχίσαμε για λίγο την εξερεύνηση στην παλιά πόλη, χαθήκαμε στα στενάκια της και κάποια στιγμή ξαναβγήκαμε στα τείχη. Πάλι γυρίσματα μπροστά μας, η τρίτη φορά.

Το παλάτι των Shirvanshahs.

Η Marta μπροστά στο μνημείο του Vahid, διάσημου Αζέρου ποιητή. Ένα όμορφο άγαλμα, το οποίο αν πλησιάσετε αρκετά θα διαπιστώσετε ότι στα μαλλιά του έχουν σκαλιστεί οι χαρακτήρες από τα έργα του.

Παίρνοντας ξανά το μετρό γυρίσαμε στη γειτονιά μας. Γρήγορο πέρασμα από supermarket και μίνι επίσκεψη στο χθεσινό κεμπαπτζίδικο που ανακάλυψα με τη Marta, πριν γυρίσουμε σπίτι. Φτιάξαμε μια μεγάλη σαλάτα, αράξαμε στη μικρή μας κουζίνα και απολαύσαμε τα κεμπάπ μας κάνοντας σχέδια για τις επόμενες μέρες, αφού πρώτα αποφασίσαμε να επεκτείνουμε τη διαμονή μας σε αυτή την όμορφη πόλη για μία ακόμα μέρα.

Η εντυπωσιακή είσοδος του μετρό.

Ο καφές που με συνόδευε από την Ελλάδα. Γιατί καλό το ανατολίτικο τσάι, αλλά η μεταβατική περίοδος είναι πάντα επώδυνη.

Το απόγευμα ο Θανάσης ανέβασε πάλι πυρετό, οπότε έμεινε μέσα να ξεκουραστεί και να πάρει δυνάμεις. Εγώ με τη Marta, αφού του φτιάξαμε τσαγάκι και τον βάλαμε για ύπνο, κατηφορίσαμε προς την παραλιακή. Είχαμε ακούσει πολλά για τη νυχτερινή ζωή στο Μπακού και θέλαμε να το δούμε με τα μάτια μας.

Σταματήσαμε στη στάση Sahil, μια περιοχή γεμάτη ουρανοξύστες. Περπατήσαμε μέχρι την παραλιακή. Οι δρόμοι τεράστιοι, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση και τα πάντα φωτισμένα. Εντυπωσιακότεροι όλων οι Flame Towers, που έλαμπαν ολόκληροι σχηματίζοντας στην επιφάνεια τους κινούμενες εικόνες.

Το κτίριο της Κυβέρνησης.

Το Crescent Development Project. Ένα 5άστερο ξενοδοχείο που κατασκευάζεται αυτή την στιγμή σε σχήμα ημισελήνου. Επρόκειτο να παραδοθεί το 2017… αλλά υπήρχαν κάποιες καθυστερήσεις.

Το εμπορικό κέντρο Park Bulvar.

Ο πύργος των Αλεξιπτωτιστών, σημείο συνάντησης της παραλιακής λεωφόρου.

Το μνημείο του Nizami Ganjavi (1141-1209), μουσουλμάνος ποιητής του 12ου αιώνα που θεωρείται ο μεγαλύτερος ρομαντικός επικός ποιητής της περσικής λογοτεχνίας.

Γυρίσαμε σπίτι και βρήκαμε το Θανάση να κοιμάται οπότε την πέσαμε κι εμείς. Με την επέκταση της διαμονής μας στο Μπακού κατά μία μέρα, είχαμε φτιάξει μια λίστα με αξιοθέατα κοντά στην πόλη, σε μία διαδρομή γύρω στα 70 – 80 χιλιόμετρα.

Έξοδα: