Η Οδύσσεια των συνόρων

ΗΜΕΡΑ 2η [Κυριακή 27 Ιουνίου 2010 – 419.4 km]…ανάμεσα στις ομορφιές δυο λιμνουπόλεων

Το πρωί μας βρήκε να απολαμβάνουμε το καφέ μας στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, με θέα τη Σαγιάδα και φυσικά τα καταγάλανα νερά του Ιονίου πελάγους. Μόλις φορτώσαμε στις μοτοσυκλέτες τα λιγοστά υπάρχοντά μας, περάσαμε τις Φιλιάτες και ανεβήκαμε στα όρη Τσαμαντά, τα οποία εκτείνονται μέχρι μέσα στην Αλβανία.

Στα όρη Τσαμαντά.

Η Σαγιάδα, όπως φαίνεται μετά τις Φιλιάτες, ανηφορίζοντας προς τα όρη Τσαμαντά.

Μια πολύ γραφική διαδρομή, ίσως από τις καλύτερες που περάσαμε. Όπου κι αν σταθείς βλέπεις πράσινο, ακόμα και στο χάρτη! Μάλιστα, σε ορισμένα σημεία λίγο να σηκωνόμασταν και τα φύλλα των δέντρων θα ακουμπούσαν στα κράνη μας! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήθελες και τη μεγάλη σκάλα των xenon για να δεις στο σκοτάδι που προερχόταν από τη σκιά των δέντρων! Ο δρόμος μέχρι τον Τσαμαντά είναι ανηφορικός, ιδιαίτερα στενός και χρήζει ιδιαίτερης προσοχής κατά την οδήγηση. Η ομορφιά όμως του τοπίου σε αποζημιώνει.

Μετά τις Φιλιάτες προς Τσαμαντά.

Ανηφορίζοντας προς το χωριό Τσαμαντάς, ήθελες τη μεγάλη σκάλα των xenon(!) για να δεις στο σκοτάδι που προερχόταν από τη σκιά των δέντρων!

Τώρα και νέο κατάστημα "Πλαίσιο", στα ελληνοαλβανικά σύνορα!

Μετά τη διασταύρωση του χωριού Τσαμαντάς μέχρι τη Βροσίνα, το τοπίο παραμένει το ίδιο όμορφο, με τη μόνη διαφορά πως ο δρόμος είναι κατηφορικός.

Ο ποταμός Θύαμις ή Καλαμάς όπως φαίνεται από τη πέτρινη γέφυρα στη Βροσίνα.

Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο προς Βουτσαρά με σκοπό να επισκεφθούμε την όμορφη πόλη των Ιωαννίνων και φυσικά να δούμε τη πασίγνωστη ομώνυμη Λίμνη, ή αλλιώς Παμβώτιδα. Η Λίμνη των Ιωαννίνων είναι γνωστή για τον πνιγμό της Κυρά Φροσύνης και δεκαέξι άλλων γυναικών από τον Αλή Πασά, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, για τις ηθικά επιλήψιμες πράξεις τους.

Στο Κάστρο των Ιωαννίνων.

Στη Λίμνη των Ιωαννίνων ή αλλιώς Παμβώτιδα.

Μετά από μια σύντομη περιήγηση στα Ιωάννινα, κατευθυνθήκαμε προς Καλπάκι, με σκοπό να φτάσουμε στη Συνοριακή Διάβαση Κακκαβιάς. Στο δρόμο προς Καλπάκι συναντήσαμε ένα κομβόι από τζιπ των ΕΚΑΜ, όπου κανένα από τα πολλά αυτοκίνητα πίσω, δεν τολμούσε να τους προσπεράσει. Έτσι ο ρυθμός οδήγησης ήταν ιδιαίτερα αργός. Εμείς τους προσπεράσαμε χαιρετώντας τους κι αυτοί ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό. Στο Καλπάκι στρίψαμε αριστερά προς Κακκαβιά, όπου ο δρόμος αρχίζει και γίνεται πιο πλατύς και μας επιτρέπει να κινηθούμε με πιο υψηλές ταχύτητες σε 27 km ατελείωτων και καλοχαραγμένων στροφών.

Στη Συνοριακή Διάβαση Κακκαβιάς.

Και το πανηγύρι των τρελών συνεχίζεται καθώς το road book λέει επιστροφή από τον ίδιο δρόμο, φωτογραφίζοντας όμως τη Λίμνη Ζαραβίνα καθώς και το ηρώο των πεσόντων του Β’ Π.Π. στο Δήμο Δελβινακίου.

Το πράσινο τοπίο όμως, δε λέει να εξαφανιστεί. Βρισκόμαστε λίγο μακριά από τα Ζαγοροχώρια, τα οποία ευελπιστούμε να τα επισκεφθούμε ιδιαιτέρως κάποια άλλη φορά. Ανηφορικός στην αρχή και μετά κατηφορικός ο δρόμος, μας οδηγεί στη Κόνιτσα, με το γνωστό και χιλιοφωτογραφισμένο πέτρινο γεφύρι της πάνω από τον Αωό Ποταμό.

Στην Κόνιτσα, συναντιούνται πολλά βουνά και οροσειρές της Πίνδου, όπως το βουνό Τραπεζίτσα, τα όρη Τύμφης καθώς και το όρος Σμόλικας, η δεύτερη πιο ψηλή κορυφή της Ελλάδας, με υψόμετρο 2.637 m. Στη Κόνιτσα βέβαια δεν σμίγουν μόνο βουνά και οροσειρές, αλλά και ποτάμια. Έξω από αυτήν συναντιόνται οι ποταμοί Αωός και Bοϊδομάτης που λίγο πιο πέρα στη γέφυρα της Μέρτζιανης, θα συναντήσουν τον Σαραντάπορο και θα συνεχίσουν προς την Αλβανία.

Παίρνουμε κατεύθυνση προς Μαστοροχώρια, περνώντας πάνω από τον Σαραντάπορο και απολαμβάνουμε το ειδυλλιακό τοπίο. Λίγο μετά το Επταχώρι προς Πεντάλοφο, οι πρώτες ψιχάλες αρχίζουν και κάνουν την εμφάνισή τους. Με το που σταματάμε να φορέσουμε τα αδιάβροχα, άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Ευτυχώς για λίγο, αλλά μέχρι να τα φορέσουμε είχαμε γίνει μούσκεμα! Ήταν η πρώτη φορά που η βροχή θα έκανε την εμφάνισή της στο οδοιπορικό. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, σταματάμε για λίγο σε ένα εγκαταλελειμμένο σπιτάκι, κάνοντας ένα τσιγάρο και μέχρι να το τελειώσουμε, η βροχή έχει σταματήσει.

Στο βάθος τα απειλητικά σύννεφα μας περιμένουν. Ο Γιώργος προτείνει να συνεχίσουμε να φοράμε τα αδιάβροχα κι εγώ του απαντάω πως “και να βρέξει, το κόλπο το ξέρουμε”. Αυτή η ατάκα την οποία εκστόμισα αυθόρμητα, έμελλε όμως να την επαναλάβουμε ουκ ολίγες φορές, κάθε φορά που συναντούσαμε βροχή, μέχρι το τέλος της Οδύσσειας.

Φτάνοντας στο Τσοτύλι, συναντήσαμε μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα που κόρναραν ακατάπαυστα από τον κεντρικό δρόμο μέχρι την Εκκλησία του χωριού. Προφανώς γινόταν γάμος και είχε μαζευτεί όλο το χωριό. Περνώντας έξω από την Εκκλησία, όλοι οι κάτοικοι κοιτούσαν απορημένοι δυο μηχανόβιους να συμμετέχουν κι αυτοί στις γαμήλιες κορναρομαχίες. Κι εδώ οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στη μαμά Yamaha που εφοδιάζει με ιδιαίτερα δυνατές κόρνες τις μοτοσυκλέτες της, ιδανικές για τη γαμήλια περίσταση. Καθώς επίσης και σε όλες τις αυτοκινητοβιομηχανίες που προορίζουν οχήματα για την Ελλάδα, όπου συναγωνιζόμαστε ποιος θα κορνάρει περισσότερο και πιο δυνατά, φαινόμενο που συναντάμε καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους.

Ένα στενό πιο κάτω είχε μπλόκο η Αστυνομία και σταματάω μόνος μου μπροστά στους αστυνομικούς για να ρωτήσω κάτι… -Όχι, φύγε δε γράφουμε! μου λέει με νόημα ένας εξ’ αυτών, -Για Καστοριά πηγαίνουμε ευθεία; τον ρωτάω, -Ναι, μου λέει και συνεχίζουμε…

Η πανέμορφη πόλη της Καστοριάς κάνει την εμφάνισή της, πολύ πριν νυχτώσει.

Σκεφτόμαστε αφού θέλει δυο ώρες μέχρι να νυχτώσει, να συνεχίσουμε προς Πρέσπες. Το συζητούσαμε πολύ ώρα με το Γιώργο και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του φίλου Ιάκωβου Σουργουτσίδη, με τον οποίο μιλούσα πριν λίγες ώρες στο τηλέφωνο “Ωραία διανυκτέρευση η Καστοριά παιδιά, χαρείτε το!”. Η πόλη της Καστοριάς είναι χτισμένη πάνω σε μια χερσόνησο της Λίμνης Ορεστίδος και περιστοιχίζεται από τα βουνά Βίτσι και Γράμμος, δημιουργώντας έτσι μια εικόνα απαράμιλλου κάλλους. Οι μηχανές μας πήραν φωτιά – οι φωτογραφικές, γιατί οι δίτροχες απολάμβαναν μαζί μ’ εμάς το τοπίο, δουλεύοντας σχεδόν στο ρελαντί. Κάναμε τον περίπλου της πόλης με μηχανές (φωτογραφικές και δίτροχες), ανεβήκαμε ψηλά στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία θαυμάζοντας πανοραμικά τη πανέμορφη Καστοριά.

Κατά τη διάρκεια του βραδινού φαγητού δίπλα στη λίμνη, συμφωνήσαμε με το Γιώργο, πως σίγουρα η Καστοριά είναι από τις ωραιότερες πόλεις που έχουμε δει μέχρι τώρα στα ταξίδια μας. Το βράδυ μετά από 420 km, μας βρήκε σε έναν παραδοσιακό και ιδιαίτερα προσεγμένο ξενώνα, δίπλα στη Λίμνη. Συγκριτικά με τις άλλες μέρες, εκείνη τη μέρα γράψαμε τα λιγότερα χιλιόμετρα, γιατί πολλά εξ’ αυτών ήταν σε γραφικές, δύσκολες και συνάμα απαιτητικές διαδρομές, και σε πολλούς δρόμους αν και μπορούσαμε να οδηγήσουμε πιο γρήγορα, η ομορφιά των τοπίων ήταν τέτοια που δε μας άφηνε να το πράξουμε…