Η Οδύσσεια των συνόρων

ΗΜΕΡΑ 3η [Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010 – 541.2 km]…τέσσερις χώρες και πέντε λίμνες

Το πρωί μας βρήκε στο ξενώνα με το ζευγάρι των φιλόξενων ιδιοκτητών να μας προσφέρει ένα πλουσιοπάροχο πρωινό. Αφού καταφέραμε να αποσπάσουμε πολύτιμες πληροφορίες για τα μέρη που σκοπεύουμε να επισκεφτούμε, τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία και πήραμε το δρόμο για τον Εθνικό Δρυμό Πρεσπών. Ανηφορίζοντας προς Πρέσπες, θαυμάζαμε για τελευταία φορά στο οδοιπορικό, τη πανέμορφη πόλη της Καστοριάς και υποσχεθήκαμε πως θα την ξαναεπισκεφθούμε.

Μεταξύ της Μικρής και της Μεγάλης Πρέσπας συναντήσαμε φυλάκιο με πέντε φαντάρους να μας χαιρετούν εγκάρδια. Αμέσως σταματήσαμε και η χαρά τους ήταν μεγάλη.

Ένας από αυτούς χάζευε τα μοτόρια και μας είπε πως όταν απολυθεί, θέλει να αγοράσει ένα το ίδιο. Αφού ευχηθήκαμε στα παιδιά καλοί πολίτες, στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση το χωριουδάκι Ψαράδες στη Μεγάλη Πρέσπα. Χαιρετήσαμε τους κατοίκους και πήραμε κατεύθυνση προς το Βροντερό στη Μικρή Πρέσπα. Πολλά άσπρα και γκρίζα σύννεφα, άφηναν λίγες χαραμάδες καταγάλανου ουρανού να φαίνονται για λίγο. Το θέαμα ήταν μοναδικό που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, ούτε από τον καλύτερο φωτογραφικό φακό. Μόνο ιδίοις όμμασι…

Μια πλωτή γέφυρα ενώνει το νησάκι του Άγιου Αχίλειου με τη στεριά στη Μικρή Πρέσπα.

Έφτασε η ώρα να εγκαταλείψουμε τις Πρέσπες και από το Πισοδέρι να κατευθυνθούμε προς Φλώρινα. Το τοπίο της διαδρομής ήταν χάρμα ιδέσθαι και ο δρόμος χάρμα πλαγιάζεσθαι μετά των μοτοσακών.

Παρακαλούσαμε αυτές οι στροφές να μην τελείωναν ποτέ, όπως και το τοπίο. Είδαμε τα τελεφερίκ που οδηγούν στο Χιονοδρομικό Κέντρο του Πισοδερίου και φυσικά πολύ πράσινο. Ο καιρός ιδανικός, με σύννεφα, λίγο ήλιο, ότι πρέπει για να ευχαριστηθείς τις πλαγιολισθήσεις. Σταματήσαμε σ’ ένα high class κιόσκι στο δάσος, για να ακούσουμε για λίγο τους ήχους της φύσης και να αναπνεύσουμε καθαρό φυσικό αέρα.

Σειρά είχε στη συνέχεια η κατάκτηση της… Νίκης, στο συνοριακό σταθμό με την Π.Γ.Δ.Μ.! Αμέσως μετά τη Φλώρινα στο δρόμο προς τη Νίκη, πετύχαμε στα φανάρια ένα Zastava, σημάδι πως προσεγγίζουμε τα ελληνοσκοπιανά σύνορα. Το μικροσκοπικό Ζastava με σέρβικες πινακίδες, έστεκε δίπλα στις μοτοσυκλέτες μας οι οποίες ήταν εξοπλισμένες με πλαϊνά σαμάρια. Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου το εξώφυλλο του ΜΟΤΟ πριν από περίπου δυο χρόνια με το Mega Test στη Σερβία και η φωτό του BMW R1200GS Adventure μετά πλαϊνών βαλιτσών, δίπλα σε ένα Ζastava. Η λεζάντα ακόμα αναρωτιέται για την καπιταλιστική υπερβολή, εναντίον του σοσιαλιστικού ρεαλισμού! Το θηριώδες BMW καταλάμβανε σχεδόν τον ίδιο όγκο με το Zastava. Λόγω του ότι ήμασταν στα φανάρια και η ώρα να ανάψει πράσινο πλησίαζε, δυστυχώς, δεν προλάβαμε να απαθανατίσουμε στο φακό, το Ζastava ανάμεσα σε δυο TDM…

Αμέσως μετά, αφού κατακτήσαμε και τη Νίκη, συνεχίσαμε προς Έδεσσα, μέσω Άρνισσας, συναντώντας στο δρόμο μας δυο λίμνες, τη Λίμνη Πετρών και τη Λίμνη Βεγορίτιδα. Μετά τη Νίκη, το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Τα καταπράσινα δέντρα και βουνά παραχώρησαν ευγενικά τη θέση τους στις κιτρινοπράσινες πεδιάδες και εκτάσεις. Ένα τοπίο που θα μας κρατήσει συντροφιά, εκτός ορισμένων διαλειμμάτων, μέχρι το τέλος της Οδύσσειας των Συνόρων.

Στη λίμνη Βεγορίτιδα.

Ακριβώς στη διασταύρωση προς Βεύη και Κέλλη, οι πρώτες ψιχάλες της ημέρας κάνουν την εμφάνισή τους. Το κόλπο πλέον το ξέρουμε, αδιάβροχα και συνεχίζουμε. Η ψιχάλα γίνονται πλέον βροχή, η οποία δε μας επιτρέπει να φωτογραφίσουμε τη Λίμνη Πετρών που εμφανίστηκε στα νότιά μας. Μετά το χωριό Κέλλη ένα παλιό αγροτικό Datsun μας κάνει σινιάλο από το αντίθετο ρεύμα, να σταματήσουμε με στη βροχή. Σταματάμε και ένας μπάρμπας με αγροτικά ρούχα βγαίνει πανικόβλητος από το αγροτικό και μας ρωτάει με έντρομη φωνή: -Ρε παλικαριά, που βγάζει αυτός ο δρόμος; Οδηγώ κοντά μια ώρα και δε βγάζει πουθενά! Υπάρχει κανένα χωριό εδώ κοντά; -Υπάρχει μπάρμπα, του λέω. Λίγο πιο πάνω είναι η Κέλλη, αμέσως μετά είναι η Βεύη και αν στρίψεις δεξιά στη διασταύρωση και συνεχίσεις ευθεία θα βγεις στη Νίκη!

Αμέσως ο μπάρμπας μας ευχαρίστησε, μπήκε στο αυτοκίνητό του με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά και συνέχισε την πορεία του. Δεν ξέρω, ίσως να τον μπέρδεψα λίγο τον μπάρμπα, με τα τόσα γυναικεία ονόματά που του ανέφερα. Ελπίζω να βρήκε άκρη και να κατάλαβε ότι είναι ονόματα χωριών και όχι γυναικείες υπάρξεις που θα συναντήσει στο δρόμο του!

Η βροχή μας κράτησε παρέα μέχρι την Άρνισσα και τη Λίμνη Βεγορίτιδα. Συνεχίσαμε μέχρι την Έδεσσα, να επισκεφθούμε και να θαυμάσουμε τους ξακουστούς καταρράκτες της.

Tο Σπήλαιο των Καταρρακτών της Έδεσσας.

Τοστ και καφές ήταν ότι έπρεπε για να πάρουμε δυνάμεις και ανηφορίσαμε βόρεια προς Αριδαία, έχοντας στα Δυτικά μας το Όρος Βόρας, ή αλλιώς όπως είναι ευρέως γνωστό, ως Καϊμακτσαλάν.

Φτάσαμε αισίως στο κέντρο της Αριδαίας και αφού μπερδευτήκαμε για λίγο με τη σήμανση, σταματήσαμε για να κοιτάξω λίγο το χάρτη. Μπροστά μου υπήρχαν δυο τεράστιες πινακίδες με ένα κατεβατό να! με το συμπάθειο, λες και διάβαζες σειρά εγκυκλοπαιδειών της Νέας Δομής ή της La Rouche Britannica.Ξαφνικά ακούμε μια φωνή μέσα από ένα αγροτικό και ένας μεσήλικας κύριος, να μας λέει: -Εσείς κάπου θέλετε να πάτε. -Ναι, του λέω. -Το κατάλαβα, γιατί κι εγώ στα νιάτα μου ταξίδευα με μηχανή. Που ακριβώς θέλετε να πάτε, μας ρώτησε. -Προς Αξιούπολη, μέσω Αρχαγγέλου και Σκρα, του απάντησα. -Α, πολύ εύκολα πάρτε το δρόμο προς τα δεξιά και στη πρώτη διασταύρωση, στρίψτε αριστερά προς Ριζοχώρι. -Ευχαριστούμε πολύ. -Καλό δρόμο παλικάρια και να προσέχετε, μας απάντησε.

Αφού ανταποδώσαμε το χαιρετισμό, συνεχίσαμε. Να σας πω και την αλήθεια μου, όταν έφτιαχνα το road book, αυτό το κομμάτι το θεώρησα πολύ δύσκολο, λόγω των πολλών διασταυρώσεων και υπολόγιζα πως λίγο πολύ, εδώ κάπου θα δυσκολευτούμε. Κι όμως πέρα από χάρτες, η καλύτερη πηγή πληροφοριών σε μέρη που επισκέπτεται κάποιος πρώτη φορά, είναι οι ντόπιοι κάτοικοι, οι οποίοι ξέρουν τους δρόμους της περιοχής τους απέξω κι ανακατωτά. Και είναι απολύτως λογικό, καθώς ζουν και γνωρίζουν την περιοχή.

Μετά την Αριδαία προς Αξιούπολη.

Λίγο πριν το Αετοχώρι, άρχισα για πολλοστή φορά να σιγοψιθυρίζω μέσα από το κράνος μου, το γνωστό σκοπό “πέφτουν τις βροχής οι στάλες”, αλλά και “των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν”, “επανάληψις μήτηρ μαθήσεως”, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και άλλα ρητά ήρθαν συνειρμικά στο μυαλό μου, αλλά η ατάκα “το κόλπο το ξέρουμε”, τα κέρδισε κατά κράτος. Αδιάβροχα πριν να είναι αργά και προχωράμε. Ένα σύννεφο μας έφτυσε για λίγο και στη συνέχεια ο καιρός έγινε καλοκαιρινός.Περνώντας μέσα από το χωριό Αρχάγγελος, είχα την εντύπωση, πως βρίσκομαι σε γειτονική χώρα ή γύρισα πενήντα χρόνια πίσω το χρόνο. Επικρατούσε ένα τεράστιο κομφούζιο από τρακτέρ και καρότσες γεμάτες, προφανώς από Αλβανούς και Βούλγαρους εργάτες, οι οποίοι επέστρεφαν από χειρωνακτική ερσασία στα χωράφια.

"Το μοτοσακό που είχα στα νιάτα μου, ήταν κλάσεις ανώτερο από αυτά τα καινούρια", μοιάζει να σκέφτεται ο παππούς στον Αρχάγγελο Πέλλας.

Αφήνοντας τον Αρχάγγελο ο Νομός Πέλλας μας αποχαιρετούσε και ο Νομός Κιλκίς μας καλωσόριζε με το ηρωικό χωριό Σκρα. ”Καλώς ήρθατε στο ηρωικό Σκρα”, έγραφε η πύλη στην είσοδο του χωριού.

Το Σκρα απέχει μόλις 4 km από τα σύνορα με την Π.Γ.Δ.Μ. και βρίσκεται στις πλαγιές του Όρους Πάικο. Το Σκρα έχει να επιδείξει πλούσια πολεμική και αγωνιστική Ιστορία, τόσο κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, όσο και κατά τη διάρκεια του Α’ Π.Π., όπου το Μάιο του 1918 έγινε η περίφημη Μάχη του Σκρα.

Προηγουμένως από τον Αρχάγγελο μέχρι το Σκρα, είχαμε αναβιώσει τη μάχη του Σκρα με τις μοτοσυκλέτες μας, σε ένα δρόμο με απότομες ανηφοροκατηφόρες. Ήταν ιδιαίτερα απολαυστικός και δικαίως το ΜΟΤΟ τότε τον είχε χαρακτηρίσει “το ελληνικό Nurburgring”.Δικαίως η διαδρομή Αριδαία – Αξιούπολη, ήταν όπως ακριβώς τη περιέγραψε πριν 11 χρόνια το αγαπημένο μου περιοδικό, στην Οδύσσεια Των Συνόρων.

Στη συνέχεια περάσαμε από το Πολύκαστρο και λίγο πριν το Κιλκίς, στρίψαμε αριστερά για τη Λίμνη Δοϊράνη, στα σύνορα με την Π.Γ.Δ.Μ

Της Ίριδας τα χρώματα...στη Λίμνη Δοϊράνη.

Αφήσαμε τη Δοϊράνη και λίγο πιο ανατολικά πήγαμε στη Λίμνη Κερκίνη, γνωστή για τον υγροβιότοπό της.

Φωλιές πελαργών πάνω σε στύλους της Δ.Ε.Η. στην Κερκίνη.Τέτοιες συναντήσαμε πολλές, την επόμενη μέρα στη Θράκη και ιδιαίτερα στη Ξάνθη.

Μετά τη Κερκίνη συνεχίσαμε προς Προμαχώνα και λίγο πριν φτάσουμε στα ελληνοβουλγαρικά αυτή τη φορά, σύνορα, μας έπιασε η νύχτα.

Μπήκαμε μέσα στο χωριό του Προμαχώνα και στη συνέχεια κατηφορίσαμε στη πόλη των Σερρών με στο βαθύ σκοτάδι, σε δρόμο υπό κατασκευή, με πολλά έργα και ειδική σήμανση, γεγονός που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή κατά τη νυχτερινή οδήγηση. Σαράντα χιλιόμετρα είναι η απόσταση από τον Προμαχώνα στις Σέρρες, που μας φάνηκαν…εκατόν σαράντα! Λίγο πριν τις Σέρρες σταματήσαμε σε μια παραδοσιακή ψησταριά, για κρεατοφαγία, μιας και το στομάχι μας, διαμαρτυρόταν επικίνδυνα. Η τηλεόραση έδειχνε αγώνα του Μουντιάλ και αισθανόμασταν σαν να είμαστε από άλλο πλανήτη, γιατί τρεις μέρες τώρα έχουμε χάσει επαφή με τον έξω κόσμο και φυσικά με το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός ανά τετραετία, του πλανήτη. Αργά το βράδυ βρεθήκαμε, σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο των Σερρών, να απολαμβάνουμε τον ύπνο μας, μετά από 542 km. Καταφέραμε την ίδια μέρα να βρεθούμε στα σύνορα με τρεις διαφορετικές χώρες και δούμε πέντε Λίμνες, ίσως τις πιο μεγάλες και γνωστές της χώρας μας. Θεωρητικά περιμέναμε τη Μακεδονία το πιο δύσκολο κομμάτι της Οδύσσειας και περιμέναμε να μας δυσκολέψει περισσότερο από τα άλλα διαμερίσματα. Δε ξέραμε όμως, ότι την επόμενη μέρα, μας περίμενε η Θράκη και ο Έβρος.