ΗΜΕΡΑ 5η [Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010 – 776.7 km]…και η Οδύσσεια έλαβε τέλος με ένα Διδυμότειχο Blues
Το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε να ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο της Ορεστιάδας που διανυκτερεύσαμε. Απολαμβάνοντας τον πρωινό καφέ, έπιασα κουβέντα με μια γυναίκα και έναν άντρα, από το προσωπικό του ξενοδοχείου. Αφού λοιπόν τους εξήγησα το πώς βρεθήκαμε στην Ορεστιάδα, έψαχναν αφορμή να με ρωτήσουν κι άλλα πράγματα. Όταν έφτασε η στιγμή να τους πω για τη Σύμη, αμέσως έβγαλαν κάποια ψιλά από το πορτοφόλι τους και μου τα έδωσαν. Και μην απορήσετε, δεν έγινα επαίτης ούτε ζητιάνος, αν και σ’ αυτή την περίοδο κρίσης όπου ζούμε, για τίποτα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Απλά είχαν ακούσει και αυτοί για τα θαύματα του πολιούχου Αγίου του νησιού και ήθελαν να τους ανάψω ένα κερί στην Ιερά Μονή Πανορμίτη, την επόμενη φορά που θα πήγαινα στο νησί μου. Δεν έχω και την ευχέρεια του λόγου να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα για άλλη μια φορά κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού. Πραγματικά, για άλλη μια φορά οι άνθρωποι στο νομό Έβρου, κατάφεραν να με συγκινήσουν με τα τόσο όμορφα λόγια τους για το νησί μου…
Τελοσπάντων, αφήνω στην άκρη τις συγκινήσεις και τα λοιπά συναισθηματικά και συνεχίζω την αφήγηση. Κι αν κουραστήκατε, κάντε λίγη υπομονή ακόμα, όπου να ‘ναι, σε λίγες αράδες, τελειώνει για εσάς η Οδύσσεια των συνόρων, ενώ για εμάς θέλει μερικές ώρες ακόμα! Δεν μπορείτε να πείτε, ε; Τουλάχιστον σκέφτομαι θετικά για εσάς…
Έμειναν ακόμα λίγα χιλιόμετρα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, το σημείο που τελειώνει η Οδύσσεια των Συνόρων, κι από ΄κει και πέρα αρχίζει ο δρόμος της επιστροφής. Μόλις φύγαμε από την Ορεστιάδα κατευθυνθήκαμε προς το Διδυμότειχο για να παίξουμε ένα blues…ένα Διδυμότειχο blues!
Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτό, σε πινακίδες που γράφουν τη λέξη Διδυμότειχο και στη συνέχεια μπήκαμε μέσα σε αυτό. Το Διδυμότειχο βρίσκεται σε απόσταση μόλις 2 km από την Τουρκία, είναι χτισμένο στη συμβολή των ποταμών Έβρου και Ερυθροποτάμου και ονομάζεται έτσι από τα διπλά τείχη που το περιβάλλουν. Γνωστό επίσης και από το ομώνυμο τραγούδι που αναφέρθηκε πιο πάνω. Εκεί βρίσκεται στη κεντρική πλατεία της πόλης το τέμενος Βογιαζήτ (Μεχμέτ Α’), ένα από τα πιο εντυπωσιακά και μεγαλοπρεπή οθωμανικά τεμένη που υπάρχουν στην Ελλάδα. Φυσικά δεν λειτουργεί σήμερα, αλλά συντηρείται και ανακαινίζεται.
Αμέσως μετά το Διδυμότειχο και τη μελωδία του blues,κατηφορίζαμε προς Αλεξανδρούπολη. Στη διασταύρωση Φέρες – Τουρκία για φωτογραφίες και είδαμε ένα κομβόι από πολλά στρατιωτικά οχήματα τα οποία μετέφεραν τεθωρακισμένα. Το σκηνικό μας έβαλε για λίγο σε κλίμα πολέμου, αλλά αυτό αποτελεί καθημερινότητα για την ευρύτερη περιοχή του Έβρου. Μετά το Σουφλί πλησιάζαμε προς Αλεξανδρούπολη, ο τελευταίος σταθμός της Οδύσσειας. Η Αλεξανδρούπολη μας υποδέχθηκε με την πινακίδα που υποδήλωνε πως είναι η πρώτη πόλη προς την Ευρώπη.
Η Αλεξανδρούπολη είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη, ιδιαίτερα ανεπτυγμένη και με ιδιαίτερα ευοίωνες προοπτικές περαιτέρω ανάπτυξης στο μέλλον. Συνολικά μέχρι και την Αλεξανδρούπολη είχαμε γράψει 2.202,7 km. Από τη Σαγιάδα, που επί της ουσίας από εκεί ξεκίνησε η Οδύσσεια των Συνόρων μέχρι και την Αλεξανδρούπολη, διανύσαμε 1.549,1 km σε περίπου τρεισήμισι μέρες. Έφτασε λοιπόν η ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ήπιαμε τον καφέ μας στον Φάρο, σήμα κατατεθέν της πόλης, χαλαρώσαμε λίγο μέχρι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Να φύγουμε, να πάμε που; Θυμάστε στην αρχή του κειμένου, το προηγούμενο βράδυ που μαζευτήκαμε όλη η παρέα σε ένα μπαρ και όταν έφτασε η ώρα να τους αποχαιρετήσουμε, όλοι μας χαιρέτησαν εκτός από έναν; Ο Γιώργος ο οποίος μας είπε, “γεια δε λέω, περιμένω απάνω”.O Γιώργος λοιπόν μας φιλοξένησε πέρσι στη Λίμνη Νικολάου Πλαστήρα για τέσσερις μέρες και φέτος μετά το πέρας της Οδύσσειας, είπαμε αφού μας κάλεσε ας πάμε να ξεκουραστούμε και να χαλαρώσουμε λίγο, στα ξύλινα σπιτάκια που ενοικιάζει στο χωριό Ράφηνα της Λίμνης. Είχαμε ανάγκη μετά από τόσα χιλιόμετρα να αράξουμε λίγο πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα και μετά στη Κρήτη.
Αποχαιρετήσαμε την Αλεξανδρούπολη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, από τη βαρετή Εγνατία. Ήταν η πρώτη φορά που πατήσαμε Εγνατία στο φετινό οδοιπορικό, ένεκα της επιστροφής και της ξεγνοιασιάς που μας περίμενε εκεί. Πρώτη στάση στη πανέμορφη Καβάλα, μια σύντομη βόλτα στη πόλη και το λιμάνι της και μετά πάλι Εγνατία.
Οι περίφημες Καμάρες της Καβάλας, σήμα κατατεθέν της πόλης. Κι όμως αυτές κάποτε αποτελούσαν ένα πρωτότυπο υδραγωγείο(!) που κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή. Είναι ένα θαυμαστό πέτρινο οικοδόμημα με 60 μικρές και μεγάλες ασπίδες, στη κορυφή του οποίου υπάρχει αυλάκι για τη μεταφορά του νερού από τους λόφους στην αρχαία πόλη. Ενίοτε χρησίμευε και για την αμυντική οχύρωση της πόλης... δύο σε ένα δηλαδή! Τελικά ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής έλυσε τη διατύπωση "2 σε 1", πολύ πριν τον... Βιντάλ Σασούν!
Για να κατευθυνθούμε προς Καρδίτσα, αφήσαμε την Εγνατία και μπήκαμε από Κοζάνη προς Γρεβενά και συνεχίσαμε προς Καλαμπάκα και Τρίκαλα. Μόλις αφήσαμε την Εγνατία άρχισε το πανηγύρι των τρελών. Μια διαδρομή που την είχαμε κάνει και πέρσι, άρα λίγο πολύ γνωστή και εν τέλει έγινε το έλα να δεις!Τα τεντέμια ούρλιαζαν μανισμένα αφήνοντας σημάδια από μέταλλο στην άσφαλτο στις κλειστές, αλλά καλοχαραγμένες στροφές και στα πέταλα μέχρι τον Ποταμό Βενέτικο. Είχαμε ενδεχομένως την ανάγκη να ξεδώσουμε και λίγο μετά τα βαρετά και αδιάφορα χιλιόμετρα της Εγνατίας. Στη συνέχεια με το που είδαμε ψηλά στο βάθος τα Μετέωρα, κάναμε την απαραίτητη στάση για τσιγάρο, καθώς μας περίμενε ακόμα πολύς δρόμος. Μετά τα Τρίκαλα κατευθυνθήκαμε προς Καρδίτσα και μετά προς τη Λίμνη. Όσο ανεβαίναμε, άρχισε πλέον να σκοτεινιάζει και νοιώθαμε τη θερμοκρασία να κατεβαίνει. Ελάχιστα σημάδια ομίχλης έκαναν την εμφάνισή τους στο σκοτάδι, χωρίς να εμποδίζουν δραματικά την ορατότητά μας. Λίγο αργότερα μπήκαμε στο χωματόδρομο για τη Ράφηνα και μόλις φτάσαμε στον Γιώργο, έγινε το έλα να δεις. Αφήσαμε άρον-άρον τα πράγματά μας και ο Γιώργος μας πήρε με το αυτοκίνητό του σε ένα πολύ πρώτο σουβλατζίδικο της περιοχής. Προνοητικός ο Γιώργος, ήξερε το τι θα επακολουθούσε και μας πρότεινε να πάμε στο Νεοχώρι με το αυτοκίνητο του και να αφήσουμε τα μοτοσακά να πέσουν νωρίς για ύπνο. Η σουβλακομαχία που ακολούθησε ήταν επική και ο ζύθος έρρεε άφθονος. Μέχρι και με μπύρα λουστήκαμε στο τέλος, όπως οι αγωνιζόμενοι στα GP λούζονται μεταξύ τους με σαμπάνια, εμείς λουστήκαμε με…μπύρα! Αφού καταναλώσαμε αρκετά λίτρα, την ακούσαμε για τα καλά και μετά πήγαμε σαν καλά παιδάκια στο ορμητήριό μας, να κοιμηθούμε όμορφα σαν πουλάκια.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
πολυ καλη διαδρομη..μπραβο παιδια…και την περιγραφεται με τετοιο συναισθημα και ζωντανια που πραγματικα ταξιδεψα μαζι σας.!!!! παντα τετοια.
Χαίρομαι που σου άρεσε fazeremalo και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
ωραιες διαδρομες… ως ”θραξ” καλά σας βγηκε που πηγατε Αισυμη… και φυσικα Δερειο.. ειναι απο τα ωραια μερη.. γενικώς εχω ακολουθησει και εγω μια φορα μονος αυτες τις διαδρομες.. Λίμνη…Λίμνη.α.χαχαχ και ειναι πολύ ωραιες…. ευχαριστω που μου τα ξανθυμισατε !!
Themis, ήταν η μοναδική φορά που χαθήκαμε σε τούτο το οδοιπορικό, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν εκείνη τη μέρα.Να φανταστείς πως δεν είχαμε GPS παρά μόνο καλούς χάρτες.Τελικά όπως πολύ σωστά αναφέρεις μας βγήκε σε καλό που βρεθήκαμε κατά λάθος στην Αισύμη.Ο Έβρος είχε αυτό το κάτι που μου έκανε κλικ, κι ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να τον εξερευνήσω κι άλλο.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σου ξαναθύμισα τις διαδρομές κι εύχομαι όμορφα και ασφαλή χιλιόμετρα.
Στο επόμενο…ρίχτε καμία φωνή…μπορεί να μεγαλώσει η παρέα…σύντεκνοι! 🙂
Να είσαι σίγουρος γι΄αυτό, σύντεκνε Κωστή!
Στελιο μπραβο για το ωραιο ταξιδι που εκανες και μπραβο που μας ταξιδεψες και μας μεσα απο το αρθρο σου….Ευχομαι παντα ασφαλη και απολαυστικα χιλιομετρα…..
Ευχαριστώ Θανάση.Χαίρομαι που κατάφερα να περάσω στο χαρτί (ή στην οθόνη πιο σωστά) έστω και ένα μικρό μέρος από αυτά που έζησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.Να είσαι καλά, εύχομαι πολλά, όμορφα και προπάντων ασφαλή χιλιόμετρα.
Γειά σου Μερκούρη με τα ωραία σου! Οι Καστανιές είναι το ωραιότερο μέρος του πλανήτη εεε; Τα υπόλοιπα από κοντά τρελιάρη! Φιλούμπες
Γεια σου Ιάκωβε με τις ταξιδιωτικές προτάσεις σου!Άρδα ήθελα να διασχίσω κι εσύ με έστειλες στον…Αμαζόνιο!
Περιττό να σου πω, πως η διάσχιση του ποταμού Άρδα, από τα Μαράσια στις Καστανιές, ήταν το highlight της Οδύσσειας.Και χαίρομαι που ήταν δική σου πρόταση για τους λόγους που ανέφερα.
Και θέλω να ευχαριστήσω κι από ‘δω, τόσο εσένα, όσο και τον Γιώργο, που έχετε αφήσει την πένα σας στο αγαπημένο μου περιοδικό, για τις συμβουλές και τις προτάσεις σας, οι οποίες ήταν πολύτιμες για την πραγματοποίηση αυτού του οδοιπορικού.
Με μοτοσπορτκουλτουριάρικους χαιρετισμούς…
Μερκούρη τα έχουμε πει και σε πιο προσωπικό επίπεδο αλλά θα ήθελα και από εδώ να σου δώσω τα συγχαρητήριά μου για το ταξίδι σου. Θεωρώ πως ανήκεις στην μικρή κατηγορία μοτοσυκλετών που απολαμβάνεις την μοτοσυκλέτα σου με όλες σου τις αισθήσεις. Θα χαιρόμουν να έβλεπα και άλλα σου ταξιδιωτικά μέσα από το site του Στέλιου. Πάντα όρθιος και πάντα ταξιδιώτης φίλε.
Βαγγέλη, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Δεν ξέρω αν ανήκω σε αυτή την μικρή κατηγορία (τρομάρα μου!) αλλά σίγουρα προσπαθώ να απολαμβάνω όσο μπορώ, τα ποικίλα αισθήματα που προσφέρει η μοτοσυκλέτα και η χρήση της.
To ταξιδιωτικό κείμενο, ήταν έτοιμο λίγες μέρες μετά το πέρας της Οδύσσειας και ήταν έτοιμο να δημοσιευθεί σε blogs του είδους.Για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν το έπραξα.Αργότερα, το ενδιαφέρον και η πρόταση του Στέλιου, ήταν ιδιαίτερα τιμητικά για εμένα, καθώς τον θεωρώ αξιοθαύμαστο, τόσο ως μοτοσυκλετιστή, όσο και ως άνθρωπο.Και φυσικά η χαρά μου ήταν ιδιαίτερη καθώς το ταξιδιωτικό μου, θα δημοσιευόταν στο αγαπημένο moto adventures.Μελλοντικά, όταν καταφέρω πρώτα ο θεός, να κάνω κι άλλα ταξίδια, φυσικά και θα τα δεις στο site του Στέλιου.Έχω ήδη ένα από το 2009, το οποίο είναι μισοτελειωμένο και ελπίζω όταν βρω χρόνο, να το τελειώσω.
Βαγγέλη και πάλι ευχαριστώ και ανταποδίδω τις ευχές.