ΗΜΕΡΑ 6η [Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010]…επιτέλους ξεκούραση
Κατά τις οχτώ περίπου το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι και είδα από το παράθυρο μια ηλιόλουστη μέρα. Είπα να ξανακοιμηθώ και μέχρι να ξαναξυπνήσω, πήγε δυο το μεσημέρι. Τότε μας ξύπνησαν οι δυνατές ψιχάλες της βροχής που έπεφταν στο ξύλινο πολυτελές σπίτι που μέναμε. Σηκωθήκαμε από τα κρεβάτια μας, καθώς μας βγήκε η κούραση όλων των προηγούμενων ημερών, σε συνδυασμό με την χθεσινοβεραδυνή ζυθοποσία. Ήπιαμε τον πρωινό καφέ και στη συνέχεια πήγαμε με την παρέα σε ένα καφέ για να δοκιμάσουμε το περίφημο “ανακατωσούρι”, μια πατέντα του ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου καφέ, με φρέντο καπουτσίνο και αντί για αφρόγαλα περιείχε… νουνού εβαπορέ!!! Πίνοντας λοιπόν το ανακατωσούρι, πιάσαμε τη κουβέντα επί παντός επιστητού.Κυρίαρχα θέματα συζήτησης, ως είθισται σε μια παρέα τεσσάρων αντρών συν τον ιδιοκτήτη, κατείχαν οι γυναίκες και φυσικά οι… μηχανές. Στη συνέχεια ο Γιώργος, μας επέστρεψε στο ορμητήριό μας, και περάσαμε πολύ χαλαρά το υπόλοιπο της ημέρας μας, το οποίο περιελάμβανε τα πάντα πλην οδήγηση μηχανής.
ΗΜΕΡΑ 7η [Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010 – 480 km]…επιστροφή μέσω Καρπενησίου
Αφού λοιπόν ετοιμάσαμε τα πράγματά μας από το προηγούμενο βράδυ, αποχαιρετήσαμε το Γιώργο και με ένα “εις το επανιδείν”, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την άλλη βόλτα με το καλό. Τόσο στο περσινό, όσο και στο φετινό οδοιπορικό η Λίμνη Πλαστήρα ήταν παρών. Δεν είχε φανεί ακόμα ο ήλιος και οι μοτοσυκλέτες μετά των αναβατών τους ήταν έτοιμες να πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Η συγκεκριμένη επιστροφή κανονικά θα έπρεπε να γίνει από Καρδίτσα, Δομοκό με τις πασίγνωστες στροφές του και μετά τη Λαμία προς Αθήνα. Αυτή τη φορά είπαμε να πάμε μέσω Καρπενησίου και όπως αποδείχθηκε, ήταν ο καλύτερος επίλογος ενός οδοιπορικού τριών χιλιάδων και βάλε χιλιομέτρων. Στο δρόμο προς Καρπενήσι, το τοπίο ήταν καταπράσινο και ουκ ολίγες φορές σταματούσαμε για να πάρουν φωτιά οι φωτογραφικές μηχανές.
Τεχνητή λίμνη Σμόκοβου
Ανεβήκαμε μέχρι το Χιονοδρομικό κέντρο και στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς Καρπενήσι, ήπιαμε δυο δυνατούς καφέδες και κατευθυνθήκαμε προς Λαμία. Μετά τη Λαμία η καλοκαιρινή ζέστη κάνει την εμφάνισή της και η επίδρασή της στους οργανισμούς μας ήταν καταλυτική. Κάναμε μια στάση για να δροσιστούμε και όσο πλησιάζαμε στην Αθήνα η ζέστη γινόταν όλο και πιο έντονη. Φυσιολογικό ήταν να καταπονηθούμε αρκετά, αφού είχαμε συνηθίσει τόσες μέρες στα σύνορα με βροχή, ομίχλη και ενίοτε αρκετό κρύο.
Φτάνοντας στο λιμάνι του Πειραιά αποχαιρέτησα τον Γιώργο, καθώς θα έμενε για λίγες μέρες στην Αθήνα προκειμένου να δει τους δικούς του και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Ηράκλειο. Σε λίγη ώρα βρέθηκα μεσοπέλαγα ν΄ αρμενίζω και να ‘χω πλώρα τον καημό, καθώς ήθελα αυτή η Οδύσσεια να συνεχιζόταν ακόμα για πολύ. Αλλά με παρηγορούσε που κάτω με περίμεναν φίλοι που περίμεναν με πολύ αγωνία να μάθουν από πρώτο χέρι τις περιπέτειες μας. Αφού κλείσαμε βόλτα με τις μοτοσυκλέτες μας για την επόμενη μέρα, πήγα στην καμπίνα του πλοίου να φρεσκαριστώ και να αποκοιμηθώ με τις εικόνες οχτώ ημερών που περνούσαν σαν κινηματογραφικό φιλμ από μπροστά μου…
Επίλογος
Στους συγκινητικούς και ρομαντικούς επιλόγους δεν τα πάω και τόσο καλά, δεν μου ‘βγαίνει, δεν το ‘χω… πως αλλιώς να το πω βρε παιδί μου; Για όσα έζησα κατά τη διάρκεια της Οδύσσειας των συνόρων και μετά από 3.341,7 km, έχω να πω μόνο τούτα:
Πολλές φορές ο φακός ήταν αδύνατον να απαθανατίσει την ομορφιά του τοπίου, όπως και οι λέξεις να το περιγράψουν. Εύχομαι όσοι περάσετε από εκεί, να έχετε περισσότερο χρόνο από εμάς, έτσι ώστε να μην περάσετε μόνο για να δείτε αυτά τα μέρη, αλλά να τα ζήσετε και να τα χαρείτε. Τόσο αυτά, όσο και τους ανθρώπους τους… τους ντόπιους που με το χαμόγελο στα χείλη μας έδιναν κάθε λογής πληροφορίες, τους αγρότες που μας χαιρετούσαν στο δρόμο, τους αστυνομικούς που σήκωναν το χέρι, όχι για να μας σταματήσουν αλλά για να μας χαιρετήσουν, τους πιτσιρικάδες που φώναζαν “σούζα φίλε, σούζα”, τους ανθρώπους που μας κερνούσαν στο καφενείο, αλλά και τους ανθρώπους εκεί ψηλά στον Έβρο που μόλις μας έβλεπαν σηκωνόντουσαν όλοι από τις καρέκλες του καφενείου, γεμάτοι χαρά μας καλωσόριζαν και μόνο που δεν τσακωνόντουσαν μεταξύ τους για το ποιος θα μας μιλήσει πρώτος… Εμείς απλά, είδαμε αυτά τα μέρη. Εύχομαι ειλικρινά, εσείς αν τύχει και περάσετε από ‘κει, πέραν από τα να τα δείτε απλώς για να τα δείτε, να τα ζήσετε κιόλας, πραγματικά αξίζει το κόπο.
πολυ καλη διαδρομη..μπραβο παιδια…και την περιγραφεται με τετοιο συναισθημα και ζωντανια που πραγματικα ταξιδεψα μαζι σας.!!!! παντα τετοια.
Χαίρομαι που σου άρεσε fazeremalo και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
ωραιες διαδρομες… ως ”θραξ” καλά σας βγηκε που πηγατε Αισυμη… και φυσικα Δερειο.. ειναι απο τα ωραια μερη.. γενικώς εχω ακολουθησει και εγω μια φορα μονος αυτες τις διαδρομες.. Λίμνη…Λίμνη.α.χαχαχ και ειναι πολύ ωραιες…. ευχαριστω που μου τα ξανθυμισατε !!
Themis, ήταν η μοναδική φορά που χαθήκαμε σε τούτο το οδοιπορικό, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν εκείνη τη μέρα.Να φανταστείς πως δεν είχαμε GPS παρά μόνο καλούς χάρτες.Τελικά όπως πολύ σωστά αναφέρεις μας βγήκε σε καλό που βρεθήκαμε κατά λάθος στην Αισύμη.Ο Έβρος είχε αυτό το κάτι που μου έκανε κλικ, κι ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να τον εξερευνήσω κι άλλο.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σου ξαναθύμισα τις διαδρομές κι εύχομαι όμορφα και ασφαλή χιλιόμετρα.
Στο επόμενο…ρίχτε καμία φωνή…μπορεί να μεγαλώσει η παρέα…σύντεκνοι! 🙂
Να είσαι σίγουρος γι΄αυτό, σύντεκνε Κωστή!
Στελιο μπραβο για το ωραιο ταξιδι που εκανες και μπραβο που μας ταξιδεψες και μας μεσα απο το αρθρο σου….Ευχομαι παντα ασφαλη και απολαυστικα χιλιομετρα…..
Ευχαριστώ Θανάση.Χαίρομαι που κατάφερα να περάσω στο χαρτί (ή στην οθόνη πιο σωστά) έστω και ένα μικρό μέρος από αυτά που έζησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.Να είσαι καλά, εύχομαι πολλά, όμορφα και προπάντων ασφαλή χιλιόμετρα.
Γειά σου Μερκούρη με τα ωραία σου! Οι Καστανιές είναι το ωραιότερο μέρος του πλανήτη εεε; Τα υπόλοιπα από κοντά τρελιάρη! Φιλούμπες
Γεια σου Ιάκωβε με τις ταξιδιωτικές προτάσεις σου!Άρδα ήθελα να διασχίσω κι εσύ με έστειλες στον…Αμαζόνιο!
Περιττό να σου πω, πως η διάσχιση του ποταμού Άρδα, από τα Μαράσια στις Καστανιές, ήταν το highlight της Οδύσσειας.Και χαίρομαι που ήταν δική σου πρόταση για τους λόγους που ανέφερα.
Και θέλω να ευχαριστήσω κι από ‘δω, τόσο εσένα, όσο και τον Γιώργο, που έχετε αφήσει την πένα σας στο αγαπημένο μου περιοδικό, για τις συμβουλές και τις προτάσεις σας, οι οποίες ήταν πολύτιμες για την πραγματοποίηση αυτού του οδοιπορικού.
Με μοτοσπορτκουλτουριάρικους χαιρετισμούς…
Μερκούρη τα έχουμε πει και σε πιο προσωπικό επίπεδο αλλά θα ήθελα και από εδώ να σου δώσω τα συγχαρητήριά μου για το ταξίδι σου. Θεωρώ πως ανήκεις στην μικρή κατηγορία μοτοσυκλετών που απολαμβάνεις την μοτοσυκλέτα σου με όλες σου τις αισθήσεις. Θα χαιρόμουν να έβλεπα και άλλα σου ταξιδιωτικά μέσα από το site του Στέλιου. Πάντα όρθιος και πάντα ταξιδιώτης φίλε.
Βαγγέλη, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Δεν ξέρω αν ανήκω σε αυτή την μικρή κατηγορία (τρομάρα μου!) αλλά σίγουρα προσπαθώ να απολαμβάνω όσο μπορώ, τα ποικίλα αισθήματα που προσφέρει η μοτοσυκλέτα και η χρήση της.
To ταξιδιωτικό κείμενο, ήταν έτοιμο λίγες μέρες μετά το πέρας της Οδύσσειας και ήταν έτοιμο να δημοσιευθεί σε blogs του είδους.Για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν το έπραξα.Αργότερα, το ενδιαφέρον και η πρόταση του Στέλιου, ήταν ιδιαίτερα τιμητικά για εμένα, καθώς τον θεωρώ αξιοθαύμαστο, τόσο ως μοτοσυκλετιστή, όσο και ως άνθρωπο.Και φυσικά η χαρά μου ήταν ιδιαίτερη καθώς το ταξιδιωτικό μου, θα δημοσιευόταν στο αγαπημένο moto adventures.Μελλοντικά, όταν καταφέρω πρώτα ο θεός, να κάνω κι άλλα ταξίδια, φυσικά και θα τα δεις στο site του Στέλιου.Έχω ήδη ένα από το 2009, το οποίο είναι μισοτελειωμένο και ελπίζω όταν βρω χρόνο, να το τελειώσω.
Βαγγέλη και πάλι ευχαριστώ και ανταποδίδω τις ευχές.