Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Κείμενο: Δημήτρης Σάκκος
Φωτογραφία: Δημήτρης Σάκκος

Άλλο ένα ταξίδι πέρασε. Άλλο ένα ταξίδι τελείωσε και τώρα το μόνο που έχει μείνει είμαι εγώ, καθισμένος στο γραφείο μου στο σπίτι, έχοντας μπροστά μου κάποιες εκατοντάδες ανακατεμένες φωτογραφίες, πολλά χαρτιά που ούτε που θυμάμαι τι γράφουν και διαδρομές σημειωμένες σε χάρτες… Κάθομαι και σκέπτομαι.. Τι ταξίδι ήταν πάλι και αυτό… μέσα στην αντίφαση… Από τους 36-37 βαθμούς της Ιταλίας, στους 6 και 7 της Γαλλίας και της Σκωτίας… Από τον ήλιο που σου έκαιγε την σάρκα, στην ασταμάτητα συνεχόμενη βροχή… Από την Μεσόγειο, στην Βόρεια Θάλασσα και στον Ατλαντικό Ωκεανό… Από την χιλιομετρική απραξία των μηνών της προετοιμασίας, στα 700 και 800 χιλιόμετρα την ημέρα.. Kαι έτσι χαμένος μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις, κάπου στην άκρη του μυαλού μου, θυμάμαι την φράση που διάβασα κάποτε, την οποία είπε ένας αυτόχειρας αλκοολικός κάπου στις ανατολικές όχθες του Σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»… Ναι, οκ… για κάποιους έτσι είναι… Για κάποιους άλλους όμως, αυτό ακούγεται σαν το έναυσμα για άλλα, πιο καλά και πιο μεγάλα…

Highlands, Scotland

Replace the fear of unknown with curiosity…

Οκ, αρκετά δύσκολο και επίπονο σαν ταξίδι, αλλά αυτό ήταν… έγινε και πέρασε… Και τώρα; θα μου πεις… Τώρα είναι -ίσως- το ποιο δύσκολο κομμάτι του όλου εγχειρήματος. Να κάτσω να γράψω… Και ειλικρινά να σας πω κάτι. Δεν με φοβίζει καθόλου κανένα ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος, με κανέναν καιρό, όσα χιλιόμετρα και αν είναι… Τρέμω όμως την στιγμή που θα πρέπει να κάτσω στον υπολογιστή και να «εκτεθώ συναισθηματικά» για άλλη μια φορά, με μοναδική αφορμή ένα κοινό με το οποίο το μόνο που μας ενώνει είναι ότι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος.. Πως είναι δυνατόν να καταφέρω να σας κάνω να δείτε μέσα από τα μάτια τα δικά μου τόσες χιλιάδες εικόνες που πέρασαν από μπροστά μου;

Applecross, Scotland

Δεν ξέρω…
Κάθε φορά τα ίδια…

Τελικά είναι τόσο απλό και εύκολο να κρύβεσαι πίσω από ανωνυμίες και πληκτρολόγια, που στο τέλος αρχίζεις να το προτιμάς… Παντού, ακόμα και στην ίδια σου την ζωή, στην καθημερινότητα σου… Άσε που να σας εξομολογηθώ και κάτι ακόμα; Αυτό που έχω καταλάβει μετά από μερικές χιλιάδες ταξιδιωτικά χιλιόμετρα, είναι πως σε κάθε ταξίδι, αυτό που μετράει, δεν είναι όλα αυτά που θα κάτσεις και θα προσπαθήσεις να θυμηθείς αφού έχεις επιστρέψει… όχι… κάθε άλλο… είναι όλες εκείνες οι στιγμές που έχεις ζήσει όσο το έκανες. Αυτές οι στιγμές, που τότε μπορούσαν η να σε κάνουν να νιώσεις Θεός, η να σου ξεσκίσουν την ψυχολογία μια και έξω. Είναι αυτές οι στιγμές, που ενώ κάθε ημέρα οδηγάς ατελείωτα χιλιόμετρα και νιώθεις την κούραση να κυριεύει κάθε πόντο στο κορμί σου, ταυτόχρονα ξεφτιλίζεις σκέψεις, τις οποίες σε κανονικές συνθήκες, θα τις επεξεργαζόσουν μήνες στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων και της θωρακισμένης πόρτας του σπιτιού σου. Eίναι εκείνες οι στιγμές που μπορείς αλλιώς να τις ονομάσεις και μια ρεαλιστικη πραγματικότητα. Στιγμές που τα μάτια γυαλίζουν και δεν ξέρεις εάν είναι από τον ήλιο, η από την έξαψη… Είναι οι στιγμές που με την άκρη του ματιού σου κοιτάς τον συνταξιδευτή σου και η οποιαδήποτε συνεννόηση ή γίνεται αυτόματα, ή απλά έχει παει στον διάολο και ακόμα παραπέρα. Άλλο πράγμα λοιπόν το να κάθεσαι μήνες μετά στο γραφείο σου και να γράφεις «αυτά που σου έμειναν από το ταξίδι» με τη συνοδεία τσιγάρου, καφέ, και λίγης βότκας ισως, και άλλο η πραγματικότητα. Οι στιγμές που οι ρόδες σου κυλάνε στον δρόμο δεν αντέχουν σε σύγκριση με τιποτα αλλο. Αυτή είναι η αλήθεια. Για αυτόν τον λόγο, θέλω από την αρχή να καταλάβετε ότι αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω, θα είναι ένα ταξιδιωτικό, στο οποίο οι αναγνώστες θα «ταξιδέψουν» στις στιγμές μου, με δική τους όμως ευθύνη. Πάρτε λοιπόν μια βαθιά ανάσα, φορέστε μάσκα και αναπνευστήρα και παμε για μια μεγάλη βουτιά στο καζάνι της πραγματικότητας. Ας ξεκινήσουμε σιγά-σιγά, εγώ να διηγούμαι όλα αυτά που έζησα 21 ημέρες στον δρόμο και εσείς να προσπαθείτε να χωρέσετε στις σκέψεις σας κάθε μέτρο από τα 7.800 χιλιόμετρα που πάτησαν οι ρόδες μου…

Ημέρα 1^η

Athens/Greece – Patras/Greece
Χιλ:212

Χάρτης διαδρομής:

Ξεκινήσαμε κατά τις 19.00 το απόγευμα από το σπίτι θέλοντας να είμαστε στην Πάτρα κατά τις 22.00 το βράδυ. Το καράβι μας θα έφευγε στις 23.59… τουλάχιστον έτσι έλεγε το εισιτήριο. Εμείς στις 22.00 σκοπεύαμε να βρεθούμε στο λιμάνι με τον Γιάννη και την Γιάννα, τους συνταξιδευτές μας, οι οποίοι θα ερχόταν από την Λάρυμνα, ένα χωριό λίγο έξω από την Λαμία, μιας και εκεί μένουν. Η αλήθεια είναι ότι με αυτά τα παιδιά, εκτός από διάφορα βολτάκια μονοήμερα και διήμερα εντός Ελλάδος που έχουμε κάνει κατά καιρούς, είχαμε ταξιδέψει μαζί και την προηγούμενη χρονιά στα Βαλκάνια και την Αν. Ευρώπη. Έτσι γνώριζα από πριν τις ταξιδιωτικές τους ικανότητες , κάτι που σε κάνει να νιώθεις καλά όταν ετοιμάζεσαι για άλλο ένα μεγάλο ταξίδι.

Σε ότι αφορά την διαδρομή… τι να πω… Εκτός από τα γενικά χάλια που όλοι ξέρουμε πως έχει αυτή η Κορίνθου-Πατρών, την συγκεκριμένη ημέρα είχε και μια απίστευτη κίνηση η οποία πολλές φορές μας υποχρέωνε να κινούμαστε με ταχύτητες των 60 και 70 χιλιομέτρων την ώρα. Ειδικά στα σημεία των έργων, δεν ήταν λίγες οι φορές που ήμασταν σταματημένοι και με τα πόδια στην άσφαλτο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απίστευτη ζέστη και τις βαριές χειμερινές στολές που φορούσαμε, έφταναν για να δημιουργήσουν έναν εκρηκτικό μηχανισμό. Όταν όμως αρχίζεις και σκέφτεσαι, ότι μετά από τόσους μήνες, πλησιάζει η ώρα που θα μπεις στο πλοίο και θα αφήσεις πίσω όλη την μιζέρια και τα προβλήματα σου, τέτοιες λεπτομέρειες γίνονται απλά ασήμαντες. Λίγη ώρα πριν το ραντεβού μας, είμαστε στο λιμάνι και αφού βρισκόμαστε με τα παιδιά, κάνουμε τσεκ-ιν και επιβιβαζόμαστε στο πλοίο… Επιτέλους… Το ταξίδι ξεκινάει!

Την επόμενη ημέρα, όπως καθόμαστε στο σαλόνι του πλοίου και πίνουμε καφεδάκι, πιάσαμε κουβέντα με μια παρέα τριών παιδιών, που πήγαιναν στην Βενετία, για να ξεκινήσουν και αυτοί από εκεί, την δική τους περιπέτεια…

Αρχίσαμε λοιπόν να συζητάμε τους φετινούς ταξιδιωτικούς μας στόχους. Η παρέα που είχα μπροστά μου, θα πήγαινε προς Αυστρία-Τσεχία λίγο Πολωνία και Λιθουανία και μετά θα άρχιζε να κατεβαίνει πάλι προς Βενετία, κάνοντας κάποιες στάσεις σε Ουγγαρία και ίσως Σλοβενία νομίζω. Ήταν χώρες που έχω ταξιδέψει στο παρελθόν, οπότε λίγο αργότερα βρέθηκα να κάνω ένα από τα πράγματα που με ευχαριστεί… Να κάθομαι πάνω από ανοιχτούς χάρτες, να δίνω πληροφορίες και να προτείνω διαδρομές και αξιοθέατα, σε πόλεις και χωριά. Μεταξύ μας, όλο αυτό είναι κάτι που το θυμάμαι από πιο παλιά. Κάθε φορά που βρίσκομαι πάνω από ανοιχτούς χάρτες, παθιάζομαι τόσο πολύ, που νιώθω ότι ξαφνικά ο χρόνος μου απλά μεγαλώνει. Δεν ξέρω… νιώθω να φεύγω από τον μικρόκοσμο μου και να καταφέρνω να γίνομαι πολίτης ενός πολύ μεγαλυτέρου κόσμου.

Το ίδιο απόγευμα και ενώ πίναμε μπυρίτσες στο κατάστρωμα, προστεθήκαν στην παρέα δυο ακόμα άτομα, τα οποία, επειδή προφανώς άκουγαν διαρκώς για ταξίδια, σύνορα και κουβέντες τύπου “όχι περάστε καλύτερα από το τάδε πάσο” η “εκεί θα στρίψετε στον Α486” και τα σχετικά, μπήκαν και αυτοί στην συζήτηση ζητώντας πληροφορίες για Βόρεια Ιταλία και πιο συγκεκριμένα για διάφορα περάσματα (passa) των Αλπεων. “Κάτι ξέρουμε και από εκεί” , τους απάντησα… “Καθίστε και εσείς…” και η κουβέντα συνεχίστηκε μέχρι αργά. Στην ερώτηση που άκουσα να γίνεται από κάποιον της μεγάλης πλέον παρέας, σε ένα από τα δυο τελευταία παιδιά, η οποία αναφερόταν στο τι καβαλάνε, η απάντηση τους με τρόμαξε… “Ποδήλατα…” είπε το παλικάρι… “Ποδήλατα;;!!” λέω… “Ποδήλατα”, μου λέει…

– Σόρυ για την έκπληξη αλλά μέχρι τώρα δεν είχα δει ποτέ Έλληνα, να κάνει τις διακοπές του, στην Ευρώπη κιόλας, με τέτοιο τρόπο.
– “Έχεις δίκιο” μου ανταπάντησε ο νεαρός. “Απλά για εμάς είναι ένα όνειρο ζωής…”

Πόσο γουστάρω να ακούω τέτοιες κουβέντες. Λόγια που σου θυμίζουν ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν κάθονται να “τα λένε” με την μιζέρια τους,και τις κωλοκαταστάσεις… Κυνάγανε τα όνειρα τους ρε φίλε!!! Γιατί στην τελική αυτά είναι πολύ πιο σοβαρά και πιο μεγάλα από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει… Έτσι για την ιστορία, να πω ότι υπολόγιζαν να κάνουν περίπου 100 χιλιόμετρα την ημέρα.

Ημέρα 2η

Venice/Italy – Annecy/France
Χιλ:685

Χάρτης διαδρομής:

Το πρωινό τους βρήκα όλους μαζεμένους από νωρίς στο κατάστρωμα, άλλους να πίνουν καφεδάκι και άλλους να στριμώχνονται με τα πλήθη, ώστε να καταφέρουν να πάρουν μια ωραία φωτό της Βενετίας… Εγώ τι έκανα; Όχι ευχαριστώ. Έχω την Βενετία, σε όλες τις εκδόσεις που κυκλοφορεί.. πρωί, μεσημέρι, βράδυ, σούρουπο και ότι άλλο θέλεις… Βέβαια για να φανώ και εντελώς ειλικρινής, πάντα θα κάνω ένα-δυο κλικ έτσι για το καλό… Έστω και από την φωτογραφική του κινητού…

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως ήταν ότι η Ιταλία πρώτη φορά με υποδεχόταν με 30-31 βαθμούς στις 8.00 η ώρα το πρωί… Αυτοί οι βαθμοί σε συνδυασμό με την τρομερή υγρασία που έχει εκεί και τις στολές που φορούσαμε, ήταν κάτι που θα μας βασάνιζε αρκετά την ίδια μέρα αργότερα.

Οι ποδηλατες φιλοι…

Μετά από 1-2 ώρες και φυσικά τις απαραίτητες ευχές για καλή επιστροφή σε όλους, βρισκόμαστε να κατεβαίνουμε την ράμπα του πλοίου και μόλις βγαίνουμε στην Autostrada, να γεμίζουμε τα δυο 1300αρια, με Ιταλικό καύσιμο… Πάντα φροντίζω στην Ιταλία να μπαίνω άδειος από καύσιμο. Όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν. Πεντακόσια και κάτι χιλιόμετρα αργότερα, με το θερμόμετρο κολλημένο στους 36-37 βαθμούς Κελσίου και έχοντας κάνει μόνο μια στάση για ανεφοδιασμό, αφήνουμε την πολύ βαρετή Α4 και στριβούμε για την κοιλάδα Aosta. Το τοπίο αμέσως πρασινίζει και γίνεται μια πολύ όμορφη διαδρομή η οποία καταλήγει στο τούνελ του Mont Blanc.

Μετά από εκεί θα περνάγαμε τα σύνορα με την Γαλλία, οπότε ύστερα θα μας έμεναν μόλις άλλα 160 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στον σημερινό προορισμό μας, η οποία θα ήταν η πόλη Annecy. Ναι έτσι θα ήταν… εάν εγώ που σχεδίασα όλο το ταξίδι ήμουν ένας άνθρωπος πιο φυσιολογικός και καλά στα μυαλά μου… Για άλλη μια φορά όμως μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ σε όλο αυτό το μεγαλείο που είχα δίπλα μου… Γαλλικές Άλπεις, passo Piccolo San Bernardo, λίμνη Rozelac και τόσα άλλα όμορφα πράγματα… Και εγώ θα πέρναγα μέσα από μια τρύπα προκειμένου να μην κουραστώ παραπάνω; Έλα τώρα, αυτά δεν είναι για εμένα. Για αυτό ήρθα εδώ άλλωστε… να οδηγήσω. Άσε που τελικά εχω βρεθεί τόσες φορές σε αυτά τα μέρη και ποτέ δεν πέρασα μέσα από αυτό το τούνελ… τώρα θα το κάνω; Οπότε με συνοπτικές διαδικασίες, στην έξοδο της Autostrada για La Thuile στρίβω το τιμόνι και λίγα μέτρα μετά φτάνω στο γκισέ να πληρώσω την μέχρι τώρα διαδρομή μου. Δίνω στον υπάλληλο το χαρτάκι που έχω πάρει στην είσοδο του αυτοκινητόδρομου και βλέπω στον πίνακα: 50.30! Πενήντα ευρώ και τριάντα λεπτά λέει… Τι λέτε ρε παιδιά… 50 ευρώ διόδια για 500+ χιλιόμετρα; Από ποτέ; Μέχρι πριν δυο χρόνια για τα ίδια χιλιόμετρα πλήρωνα το πολύ 24-26 ευρώ. Δυο χρόνια μετα,100% πάνω; Χώρα σε κρίση βλέπεις… Μάλιστα, 10 ευρώ τα 100 χιλιόμετρα λοιπόν… Όλα τα παραπάνω προς μελλοντικούς ταξιδευτές στα ίδια μέρη…

Παρόλα αυτά, το τοπίο μοναδικό και σε κάνει να ξεχνάς τέτοιου τύπου μικροπράγματα…

Ξέραμε ότι επιλέγοντας όλον αυτόν τον κύκλο, θα φτάναμε στον σημερινό μας προορισμό περίπου το βράδυ. Αυτό όμως ήταν κάτι όμως που δεν ένοιαζε κανέναν στην παρέα, πράγμα που με έκανε δυο φορές χαρούμενο. Σταματήσαμε για ένα καφεδάκι και λίγη ξεκούραση… Ήταν ευκαιρία να ριξω και μια ματιά στα φώτα μου. Θυμάμαι ότι όταν βρισκόμασταν κάπου έξω από το Μιλάνο, ο Γιάννης μου είχε κάνει νόημα, πως η μια λάμπα δεν άναβε… Ήθελα να δω τι συμβαίνει. Όταν κάποτε έκανα την πατέντα με τους προτζέκτορες στο φανάρι, είχα βάλει ξεχωριστή παροχή στον κάθε έναν, μόνο και μόνο για αυτό τον λόγο. Δεν ήθελα κάποτε να συμβεί κάτι και να μείνω και από τα δυο φανάρια. Ήθελα να δω λοιπόν εάν είχε κάψει κάποια ασφάλεια από την έξτρα ασφαλειοθήκη που είχα προσθέσει…

Τίποτα όμως.. Όλα έδειχναν εντάξει… Kαι τώρα; Τώρα απλά θα συνέχιζα με ότι είχα… Τόσο απλά… Και θα ήλπιζα στα επόμενα 7-7.500 χιλιόμετρα που απομένουν, να μην πάθει κάτι και το άλλο φανάρι.

Συνεχίσαμε να βολτάρουμε σε Γαλλικό πλέον έδαφος, ανάμεσα σε ελαφρώς χιονισμένα passa των Άλπεων και μικρά χωριουδάκια…

Για ακόμα μια φορά λοιπόν…

Το μεγαλύτερο θέμα που είχαμε, μέχρι να χωθούμε στα βουνά τουλάχιστον, ήταν η ζέστη. Οι διαδρομές που οδηγούσαμε, απλά εκπληκτικές…

Κάποια στιγμή συναντήσαμε μπροστά μας την λίμνη Rozelac…

Βασικά από αυτά τα μέρη ξαναπέρασα τελευταία φορά το 2011, αλλα εκτός του ότι πάντα ήθελα να ξαναπάρω μια μυρωδιά, ήταν ευκαιρία φέτος, ώστε να κάνει το ίδιο και ο Γιάννης με την Γιάννα…

Όταν μπαίναμε Annecy, το ρολόι έδειχνε περίπου 20.00. Δεν ήταν άσχημα για πρώτη ημέρα. 10 ώρες οδήγηση και 700 περίπου χιλιόμετρα μετά και ένιωθα πως είχα και άλλο να δώσω. Το Gps μας οδήγησε κατευθείαν στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει και αφού κάναμε ένα σύντομο μπανάκι, ξεχυθήκαμε στο κέντρο της πόλης με σκοπό να βρούμε κάτι να φάμε… Όλη μέρα νηστικοί βλέπεις… Μια πιτσαρία που βρήκαμε με αρκετό κόσμο και παγωμένες μπύρες, ήταν ότι έπρεπε αυτή την στιγμή…

Η πόλη Annecy βρίσκεται μεταξύ Γενεύης και Chambery, στην περιοχή Haute-Savoie της ανατολικής Γαλλίας, και η ιστορία της ξεκινάει από το 10ο αιώνα, όταν ιδρύθηκε από τους πρίγκιπες της Σαβοΐας στο κέντρο της ομώνυμης λίμνης. Αποτελεί σήμερα έναν από τους πιο δημοφιλείς αλπικούς προορισμούς αλλά και μία από τις πιο πολυφωτογραφημένες πόλεις της Γαλλίας, η οποία έχει λάβει το προσωνύμιο “Βενετία της Γαλλίας”, και όχι άδικα…

Εντυπωσιακά κανάλια συνδέουν τις περιοχές μεταξύ τους, γραφικές κατοικίες και καταστήματα απλώνονται κατά μήκος της λίμνης.

Το ιστορικό μνημείο Palais de l’Ile που δεσπόζει στο κέντρο της, χτισμένο μέσα στο νερό, αποτελεί το σήμα-κατατεθέν της πόλης.

Ζωντανή και διασκεδαστική πόλη που ποτέ δεν ηρεμεί, η Annecy διαθέτει ένα επιπλέον σημαντικό πλεονέκτημα: «Ο ήλιος δεν δύει ποτέ πριν τις 10 και οι εικόνες εναλλάσσονται η μία την άλλη με απίστευτη ταχύτητα», λένε οι κάτοικοι. Αρκεί να έχεις μια καλή φωτογραφική μηχανή και να βρίσκεσαι πάντα σε εγρήγορση λέω εγώ…

Δυο-τρεις ώρες αργότερα, χορτάτοι και από φαγητό, αλλά και από δρόμο, είχαμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο και πέφταμε στα κρεβάτια μας, μιας και αύριο είχαμε άλλα 800 περίπου χιλιόμετρα μέσα στους καυτούς Γαλλικούς αυτοκινητόδρομους…

Επόμενη Σελίδα »