Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 9η

Thurso/Scotland – Ullapool/Scotland
Χιλ: 312

Χάρτης διαδρομής:

Ξύπνησα το πρωί από την δυνατή βροχή που έριχνε… Ανοίγω το παράθυρο και κοιτάω έξω… “Ωραία…” σκέφτομαι… “ορατότητα ούτε πέντε μέτρα δεν έχει…” Το να μας βρει αρκετή βροχή από εδώ και στο εξής ήταν κάτι που το περίμενα… Ήξερα ότι περνώντας από την Βόρεια Θάλασσα, στην μεριά του Ατλαντικού Ωκεανού, ναι μεν το ρεύμα που επηρεάζει την βορειοδυτική πλευρά των Highlands (Gulf stream) θα μας βοηθούσε λίγο σε ότι αφορά το κρύο, αλλά επίσης ήξερα ότι αυτό ευθύνεται και για τις πολλές βροχές σε αυτή την πλευρά της Σκωτίας… Αυτή όμως ήταν πραγματικά δυνατή βροχή… Αφού λοιπόν εκτίμησα με σύνεση και φιλοσόφησα την όλη κατάσταση, έκανα ένα πολύ παλιό μοτοσυκλετιστικό κόλπο…
Τα έγραψα όλα στα παλιά μου τα παπούτσια και πήγα να φάω πρωινό…

“Αργότερα βλέπουμε…” σκέφτηκα…

Μια ώρα αργότερα η καταιγίδα είχε σταματήσει… Τώρα απλά έβρεχε… Μπορούσαμε να φύγουμε λοιπόν. Καβαλήσαμε για άλλη μια φορά τις μοτοσυκλέτες μας και ξεκινήσαμε να οδηγάμε σε μια από τις ομορφότερες μοτοσυκλετιστικές διαδρομές της Σκωτίας…

Από την αρχή μπορούσες να καταλάβεις, πόση ομορφιά θα βλέπαμε σήμερα…

Αρκετή ώρα αργότερα βρισκόμαστε στο Strathy Point ο οποίος ναι μεν είναι ένας από τους πολλούς φάρους που έχει σε αυτή την βορειοδυτική μεριά της χώρας, αλλά ο συγκεκριμένος φημίζεται και σαν ένα καλό παρατηρητήριο φαλαινών.

Φτάνοντας στο παρκινγκ το οποίο απέχει περίπου ένα μίλι, βλέπω στο βάθος τον φάρο και απλά δεν μου κάνει καμία αίσθηση του να πλησιάσω να δω.. Δεν ξέρω τι έφταιξε… Αυτό που είδα, το ψιλόβροχο που έριχνε, η αλήθεια είναι ότι δεν το πολυσκέφτηκα… Ειδικά όταν είδα και κάτι Ελβετούς μοτοσικλετιστές να επιστρέφουν καταϊδρωμένοι μέσα στις δερμάτινες στολές τους από εκεί… Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν, ρίχνω άκυρο στον φάρο, κλικάρω δυο-τρεις αναμνηστικές μακρινές φωτό και καβαλάμε πάλι με σκοπό να συνεχίσουμε την διαδρομή μας.

Σε αυτό το σημείο είναι που ο Γιάννης αντιλαμβάνεται ότι τελευταία φορά που χρησιμοποίησε την φωτογραφική του, αρκετά χιλιόμετρα πριν, έχασε το καπάκι του φακού…

–Πάω πίσω να το βρω μου λέει… Ξέρω που έπεσε!

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό ώστε να οδηγήσει πάλι προς τα πίσω καμία 30-40αρια χιλιόμετρα, -τόσο απείχε το σημείο που πίστευε ότι χάθηκε- αλλά από την άλλη, ήξερα ότι ήταν μάταιο… Είχε ήδη καβαλήσει και κούμπωνε το κράνος του..

Συνεννοηθήκαμε ότι εγώ θα προχωράω σιγά-σιγά, φωτογραφίζοντας -καιρού επιτρέποντος- οπότε θα με έβρισκε πάνω στην διαδρομή μας. Εάν συνέβαινε οτιδήποτε, θα βρισκόμασταν στην επόμενη προγραμματισμένη στάση μας, η οποία ήταν η Smoo Cave… Εκείνη την στιγμή, δεν είχα άγχος με το όλο θέμα, γιατί όταν ετοίμαζα το όλο ταξίδι είχα προβλέψει ακόμα και αυτό… Είχα πάρει λοιπόν μια άδεια κάρτα μνήμης και όταν σχεδίασα και τελείωσα όλες τις διαδρομές, τις έκανα ένα copy/paste στην κάρτα αυτή και την έβαλα στο gps του Γιάννη… Εκεί μέσα λοιπόν είχε τα πάντα… Από το που έχει βενζινάδικο για ανεφοδιασμό, μέχρι την πόρτα του δωματίου που θα κοιμηθεί… Άσχετα τους χάρτες που είχε ο καθένας μαζί του… Θεώρησα ότι αυτό θα είναι μια έξτρα βοήθεια στην στραβή. Σκεπτόμενος όλα αυτά λοιπόν, έβλεπα στην επόμενη διασταύρωση, τον Γιάννη να στρίβει το τιμόνι του προς τα αριστερά και εμένα να στρίβω δεξιά. Και έκανα ότι είχαμε συμφωνήσει. Οδηγούσα αργά και φωτογράφιζα… Δείτε και εσείς λοιπόν μέσα από τα μάτια τα δικά μου, λίγο από Highlands…

Πραγματικά όλα γύρω μας, ήταν σαν να είναι ζωγραφισμένα…

Αρκετή ώρα αργότερα, ο καιρός συνέχιζε να κάνει τα δικά του και εμείς τα δικά μας… Φτάνουμε στην Smoo Cave και ξεκινάμε να κατεβαίνουμε ένα μονοπάτι με ενδιάμεσα σκαλάκια, το οποίο κατέληγε σε ένα μικρό φιορδ που με την σειρά του οδηγούσε στην είσοδο της σπηλιάς…

Από εκεί μπορούσες να προχωρήσεις μέχρι το πρώτο επίπεδο, αλλά ύστερα έπρεπε να επιβιβαστείς σε μια βάρκα και να κάνεις ένα ολόκληρο τουρ μέσα στην σπηλιά. Ξέραμε από πριν ότι δεν είχαμε την πολυτέλεια χρόνου ώστε να κάνουμε και εμείς κάτι τέτοιο. Αρκεστήκαμε λοιπόν σε μερικές φώτο από το πρώτο στάδιο,

και μερικές ακόμα από το ίδιο το φιόρδ, που πίσω του ανοιγότανε ο Ατλαντικός Ωκεανός…

Λίγη ώρα αργότερα ανεβαίναμε ξανά το μονοπάτι που θα μας έβγαζε στο πάρκινγκ που ήταν η μοτοσυκλέτα… Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, είχα τον Γιάννη… Έτσι όπως το είχα υπολογίσει, έπρεπε ήδη να είχαμε βρεθεί. Και οκ… αφού δεν είχαμε βρεθεί στον δρόμο, έπρεπε τώρα όταν θα έφτανα επάνω να τον βλέπω να στρίβει τσιγάρο… Μάταια όμως.. δεν ήταν εκεί… Άρχισα να βάζω διάφορα πράγματα στο μυαλό μου… Πως είναι δυνατόν, σκεφτόμουνα… ‘Επρεπε να είχαμε βρεθεί ήδη. Έβλεπα και τον καιρό που από την μια έκοβε για λίγο και μετά πάλι ανεμόβροχο και καταιγίδα και αγχωνόμουν περισσότερο. Όσο και να ήξερα πόσο έμπειρος οδηγός είναι, δεν μπορούσα να παραβλέψω το γεγονός ότι όλη η διαδρομή που κάναμε σήμερα, ήταν αρκετά ιδιαίτερη. Δρόμοι αποκλειστικά μιας (και στενής) λωρίδας (b-roads), κακοκαιρία αρκετή, πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη από πριν.. Ειδικά όταν είδα ότι δεν μου είχε απαντήσει και στις δυο τελευταίες μου κλήσεις, αρκετή ώρα πριν… αγχώθηκα περισσότερο… Του στέλνω μήνυμα ότι ξεκινάω τώρα από Smoo Cave και ότι θα συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο. Εάν είχε περάσει την σπηλιά, να σταματήσει όπου και να είναι, όπως και να είναι ο καιρός και να έχει το νου του για εμένα στον δρόμο… Το ότι σε ανύποπτη φάση με είχε προσπεράσει (αδύνατον να εξηγήσω το πως), ήταν το μοναδικό που θα μπορούσα να σκεφτώ… Συνεχίσαμε λοιπόν την διαδρομή μας, ελπίζοντας ότι την επόμενη φορά που θα κοιτάξω το κινητό μου, θα έβλεπα μια απάντηση, κάτι…

Μέχρι και οι αγελάδες τους εκεί πάνω, διαφορετικές είναι…

Αξιοσημείωτο είναι, ότι μιας και ολόκληρη η Σκωτία, αλλά και πόσο μάλλον εδώ στον βορρά που είναι ένα απέραντο βοσκοτόπι, είχαν βρει μερικούς αποτελεσματικούς τρόπους ώστε και τα ζωντανά τους να πηγαίνουν ελεύθερα όπου θέλουν για βοσκή και αυτοί να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο αφού αυτά δεν μπορούσαν αυτά να φύγουν… Ο τρόπος, πολύ απλός… Ούτε φράχτες ώστε να κλείνουν δρόμους και χωράφια, ούτε παρατημένα τσοπανόσκυλα να πεθαίνουν της πείνας…

Η διαδρομή συνέχιζε να ακολουθεί το ανάγλυφο του εδάφους και να περνάει μέσα από πολλές, πάρα πολλές λίμνες…

Περιττό να αναφέρω ότι κίνηση δεν υπήρχε ούτε για δείγμα… Άσε που λόγω του ότι η παραπάνω διαδρομή ήταν ακριβώς έτσι, είχαμε έναν δρόμο όλο δικό μας και unsuitable for caravans…

Σε ολόκληρη την σημερινή διαδρομή είχαμε για συντρόφια είτε τον Ατλαντικό, είτε αυτούς τους καταπράσινους λόφους, τα Highlands…

Σε κάποια ανύποπτη φάση και αφού έχουμε προχωρήσει αρκετά, τσεκάρω το κινητό μου… βλέπω μήνυμα..!!

“Είμαι 60 χιλιόμετρα μετά από την Smoo Cave και σε περιμένω πάνω στον δρόμο..”

Το τι χαρά πήρα δεν λέγεται.. Ευτυχώς ήταν όλα καλά…
Ξεκίνησα να οδηγάω κανονικά και λίγο παρακάτω βλέπω εν μέσω δυνατής νεροποντής, δυο φιγούρες με φουλ αδιάβροχα να κάθονται στην άκρη του δρόμου σε ένα υποτυπώδες άαρκινγκ, κοιτάζοντας τον δρόμο… Και ο ουρανός να ρίχνει πάνω τους όσο νερό έχει… Ήταν αυτοί!!! Φτάνοντας εκεί δεν ήξερα τι από τα δυο ήθελα περισσότερο… Να αρχίσω να φωνάζω προκειμένου να εκτονωθώ ή να αρχίσω να γελάω… Εννοείται προτίμησα το δεύτερο. Τελικά απλά κάπου που ποτέ δεν θα μάθουμε ,προφανώς σε κάποια στιγμή που εγώ θα “είχα χαθεί” στον κόσμο της φωτογραφίας, ο Γιάννης με προσπέρασε και όσο έβλεπε ότι δεν με έβρισκε άνοιγε το γκάζι παραπάνω… Έτσι εξηγείται το πώς βρέθηκε 60-70 χιλιόμετρα πιο μπροστά από εμένα! Τέσπα, τέλος καλό, όλα καλά… Το παρκινγκ που είχαν διαλέξει να περιμένουν, ήταν με μια καταπληκτική θέα παρεμπίπτοντος…

Συνεχίζοντας, αυτό που καταλάβαινα από όλο αυτό που έβλεπα, είναι ότι καταρράκτες, ρυάκια και ποτάμια, όλα γίνονταν ένα, με μοναδικό τους σκοπό να εισχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, βαθειά στην γη…

Για άλλη μια φορά, είχε πάει αργά το απόγευμα όταν μπαίναμε στο Ulapooll, το χωριό που θα ξεκουραζόμασταν για σήμερα… Είχαμε κλείσει δυο δωμάτια σε έναν ξενώνα λίγο έξω από το κέντρο…

Αφού ταχτοποιηθήκαμε, ξεχυθήκαμε (περπατώντας πάντα) στον κεντρικό δρόμο του χωριού προς ανεύρεση φαγητού…

Η κυρία που είχε τον ξενώνα, μας πρότεινε την pub The SeaForth…

Ήταν πολύ καλά… Ειδικά τέσσερις ταξιδευτές από την Ελλάδα, αντιμετωπίζονται ιδιαίτερα φιλικά από όλους τους ανθρώπους εκεί, οι οποίοι πάντα με την βοήθεια της καταπληκτικής τους μπύρας, δείχνουν πρόθυμοι να σου πουν για τη ζωή τους, την πατρίδα τους, και κάνα δυο μπινελίκια για τη βασίλισσα…

Η νύχτα μας έβρισκε στο σαλονάκι του ξενώνα,

από όπου είχαμε μια καταπληκτική θέα, στον κόλπο του Ullapol…

Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ενώ συζητούσαμε ακόμα μια φορά, όλα αυτά τα υπέροχα που είδαμε πάλι σήμερα, εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι ώρα επιτέλους σκοτεινιάζει σε αυτήν την χώρα..??!!!

Πάντως ούτε και σήμερα θα μάθω…

Καληνύχτα σας…