Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 10η

Ullapool/Scotland – Isle of Skye/Scotland
Χιλ: 310

Χάρτης διαδρομής:

Το επόμενο πρωινό αν και αρκετά κουρασμένος, ξυπνάω αρκετά νωρίς. Βλέπεις οι κεραυνοί και οι αστραπές που έπεφταν, ακούγονταν τόσο δυνατά που δεν με άφησαν να κοιμηθώ… Σπρώχνω την κουρτίνα απ το παράθυρο και κοιτάζω έξω… Τι να δω δηλαδή… Οι μοτοσυκλέτες ήταν στα 20 μέτρα περίπου πιο πέρα και απλά δεν φαινόταν… Τέτοιος καιρός… Πολύ δυνατή καταιγίδα και ομίχλη… Οκ, ανησυχούμε αργότερα για αυτό, σκέφτηκα. Προς το παρόν το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν άλλο, εάν εξαιρέσεις βέβαια τα φασολιά στο full Scotish breakfast που τρώγαμε κάθε μέρα εδώ πάνω, τα οποία δεν κατεβαίνανε με τίποτα. Όλη την προηγούμενη ημέρα είχα μια περίεργη αίσθηση στο δεξί μου γκριπ. Σαν να άνοιγα το γκάζι και αυτό να γύρναγε μόνο του… χωρίς την γκαζιέρα… Το «πρόβλημα» είχε επιδεινωθεί όταν κάποια στιγμή έβαλα σε λειτουργία τα θερμαινόμενα γκριπ. Η αλήθεια είναι ότι μετά από μια στάση που είχα κάνει, προφανώς στην Smoo Cave εάν θυμάμαι καλά, είχε καλυτερέψει και το είχα ξεχάσει προς το παρόν. Ήθελα όμως σήμερα να ρίξω μια μάτια στην γκαζιέρα, πιο πολύ για να βεβαιωθώ ότι δεν είναι κάτι σοβαρό… καμία ντίζα ή τίποτα τέτοιο… Επίσης, ένα άλλο που είχα στο νου μου να κοιτάξω, ήταν όλες οι κλειδαριές που βρίσκονταν πάνω στην μηχανή… τιμόνι-βαλίτσες τα πάντα… γιατί από το πολύ νερό και χώμα που είχανε φαει αυτές τις ημέρες, είχαν αρχίσει να γυρνάνε τα κλειδιά πολύ δύσκολα… Ειδικά η μια πλαϊνή βαλίτσα, έτυχε σε φάση που δεν ξεκλείδωνε καν. Όλα τα παραπάνω όμως μπορούσαν να γίνουν μόνο εάν έμενε η μοτοσυκλέτα έστω για λίγο στεγνή… Έστω και για λίγο ρε αδερφέ… Τι λεω όμως, μάλλον ξεχνάω… Στην Σκωτία είσαι ρε φίλε! Έχοντας όλα τα παραπάνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου λοιπόν και περισσότερο υποψιασμένος σε ότι αφορά την γκαζιέρα, ξεκινήσαμε εν μέσω καταιγίδας, με την ελπίδα ότι κάπου θα άνοιγε λιγάκι ο καιρός.

Για σήμερα το πρόγραμμα είχε λίγα και καλά, με πρώτο από όλα την ανάβαση στο διάσημο Applecross!!Αν και ήταν εντελώς ανάποδα από την κανονική διαδρομή μας, ήταν κάτι που δεν θα άφηνα για κανέναν λόγο απ’ έξω… Διαδρομή πραγματικά από τις λίγες και ένα μοτοσυκλετιστικό must για όλους τους ταξιδιώτες στα μέρη αυτά. Η προειδοποιητική πινακίδα που έχει στην αρχή της διαδρομής, τα λεει όλα:

Δρόμος: “Not advised for learner drivers!!”

Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε με σχετικά καλό καιρό, ψιχάλιζε απλά, αλλά μόλις 5 λεπτά αργότερα ξεκινάει κανονική καταιγίδα, σε σημείο που έπρεπε να οδηγάς στην μέσα πλευρά του πολύ στενού δρόμου, γιατί με τόσο αέρα ήταν πολύ εύκολο να οδηγηθείς στον γκρεμό… τόσο απλά… Ευτυχώς η οδηγική παιδεία των οδηγών εκεί, είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και βλέποντας δυο μοτοσυκλέτες να δίνουν μάχη με όλα τα στοιχεία της φύσης, μπαίνανε αμέσως σε κάποιο passing place με σκοπό να περάσεις εσύ πρώτος. Αυτό έκανε την ζωή μας λίγο ευκολότερη. Πλησιάζοντας στην κορυφή, ο καιρός χειροτέρευε ακόμα περισσότερο. Απίστευτο… εκεί που έλεγα «πόσο να χαλάσει ακόμα;», μου έδειχνε ότι απλά το ’χει για πλάκα. 17 μίλια αργότερα, βρεθήκαμε να κατεβαίνουμε μουσκεμένοι, ταλαιπωρημένοι και ίσως λίγο τρομαγμένοι από όλο αυτό που περάσαμε, στο ομώνυμο χωριό που βρίσκεται στο ύψος της θάλασσας. Ένα κάμπινγκ υπάρχει εκεί και ένα τύπου καφέ για να ξεκουραστείς εάν θες…

Από έξω υπήρχαν και κάποιες «κυρίες» παλαιότερης εποχής, αλλά πραγματικά εντελώς εναρμονισμένες στο τοπίο…

Το περασμα που ειχαμε κανει ειχε στεφθει από πληρη αποτυχια και φωτογραφικα..Ουτε μια φωτο δεν καταφερα να τραβηξω..εστω αναμνηστικη..Η ιδεα του να επιστρεψουμε στην αρχικη μας διαδρομη,παραλιακα,απλα κανοντας καποια χιλιομετρα παραπανω,όπως περασε από το μυαλο μου,απλα εφυγε..Μια συντομη ανασυνταξη δυναμεων λοιπον,και θα επιχειρουσαμε άλλο ένα περασμα..Προκαλουσαμε την τυχη μας,παιζαμε με την φωτια,δεν ξερω..Αυτο που ξερω είναι ότι θα ξαναανεβω να παιξω την τελευταια μου ζαρια..Να παρω τις φωτο που δικαιουμαι..Στερεωθηκε η go pro στην θεση της λοιπον,και ρυθμιστηκε να παιρνει μια ληψη κάθε 5 δευτερολεπτα…το tank bag εμεινε κλειστο μεχρι την μεση, ώστε να βγαινει και να μπαινει η φωτογραφικη γρηγορα και να μην χανω χρονο στο ανοιξε/κλεισε,και ξεκινησαμε την διαδρομη αντιστροφα πλεον…Ο καιρος ηταν νορμαλ..λιγη ψιχαλα,ενιοτε δυναμωνε και αυτό ηταν…

Όσο έβλεπα ότι (ο καιρός) έμενε έτσι, έσφιγγα το χέρι στο δεξί γκριπ, να φαω τα πρώτα χιλιόμετρα γρήγορα, μήπως και προλάβω την ίδια «καλοκαιρία» και πάνω… Τον Γιάννη τον έβλεπα να γεμίζει τους καθρέφτες μου σταθερά πίσω μου..

Αυτό ήταν… λίγο ακόμα θέλω.. σκεφτόμουν σε κάθε στροφή…

και ανέβαινα…

και έβλεπα…

και φωτογραφιζα…

Το «κατέβασμα» προς την άλλη μεριά, απλά μαγικό…

Η φύση ξεδίπλωνε μπροστά μας τις καλύτερες της φορεσιές…

Σε όλα αυτά προσθέστε και ένα υπέροχο ουράνιο τόξο να μας συντροφεύει πίσω από κάθε στροφή…

Μέχρι και το σημείο που ήταν η αρχή της όλης διαδρομής, ο καιρός μας λυπήθηκε και κράτησε το ίδιο μοτίβο… Λίγη ψιχάλα και αυτό ήταν όλο… Όταν φτάσαμε όμως κάτω, αρχίζει μια πραγματική καταιγίδα χωρίς προηγούμενο… Σημείο να προστατευτείς κανένα…οπότε απλά, άνοιξα το γκάζι με πορεία νότια.

Στην διασταύρωση που συναντήσαμε πολλά χιλιόμετρα αργότερα, έδειχνε ότι για το Skye έπρεπε να παμε δεξιά…Εμείς στρίψαμε όμως αριστερά με σκοπό να οδηγήσουμε 50 περίπου χιλιόμετρα παρακάτω και να επισκεφτούμε για μερικές φώτο εννοείται, το Eilean Donan Castle…

Το κάστρο της οικογένειας MακPέι αυτοπροσώπως (ναι, ναι, της γνωστής οικογενείας), η αλλιώς το »κάστρο του Braveheart» όπως το ξέρουν πολλοί για τον απλούστατο λόγο ότι εμφανίστηκε στις περισσότερες σκηνές της ταινίας. Το καλό ήταν ότι πλησιάζοντας στο κάστρο, ο καιρός είχε αρχίσει για άλλη μια φορά να αλλάζει, σε σημείο μάλιστα που άρχισα να πιστεύω ότι θα δούμε και ήλιο! Τέλεια, θα ξεκουραζόμασταν και θα στεγνώναμε λιγάκι.

Δίπλα ακριβώς υπήρχε και ένα πανέμορφο χωριουδάκι…

Το κάστρο είναι χτισμένο πάνω σε ένα μικρό νησάκι και ενώνεται με την στεριά με μια πεζογέφυρα.Donnan of Eigg ονομαζόταν ο επίσκοπος από τον οποίο πήρε το όνομα του! Αν και κατασκευάστηκε κάπου τον 13ο αιώνα, από τότε υπέστη πολλές καταστροφές και μόλις το 1932 ανακατασκευάστηκε πλήρως. Όπως και αν έχει ο ήλιος που έπεφτε πάνω του, του έδινε εντυπωσιακά χρώματα…

Σε τόπους σαν αυτόν, όπου τα ιδανικά έχουν γίνει πράξεις ηρωισμού, ολη η έμφαση πρέπει να δίνεται σε λέξεις όπως η φαντασία, ο ρεμβασμός και η νοσταλγία…. Την ουσία δηλαδή του ρομαντισμού… Ναι, αυτή ήταν η λέξη που σου ερχόταν στο μυαλό όσο περισσότερο το κοιτούσες…

Πλησίαζε απογευματάκι όταν αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για το Isle of Skye. Η σημερινή ημέρα είχε τόσο πολύ νερό που μας είχε κουράσει παραπάνω από το κανονικό. Με συνοπτικές διαδικασίες, κάποια χιλιόμετρα αργότερα περνούσαμε την γέφυρα που ενώνει το Skye με την ηπειρωτική Σκωτία. Πάνω στην γέφυρα φυσούσε δυνατός άνεμος και έδειχνε πως μέχρι να φτάσουμε στη πρωτεύουσα του νησιού, το Portree, θα προσθέταμε στο βιογραφικό μας, άλλη μια καταιγίδα για σήμερα… Έτσι και έγινε… Σε πολύ λίγα λεπτά, ανοίξανε οι ουρανοί και για άλλη μια φορά η ορατότητα περιορίστηκε στα 10 μέτρα με το ζόρι… Τα τελευταία 30 χιλιόμετρα, κινούμασταν με τόσο μικρές ταχύτητες, που τα έκαναν να μοιάζουν αιώνες… Φτάσαμε όμως… και με το που φτάσαμε, εμφανίστηκε αυτοπρόσωπος ο Μέρφι και βγήκε ένας ήλιος που στέγνωσε τα πάντα… Μάλιστα… Αυτή είναι η Σκωτία κύριοι! Το είδα, το αποδέχτηκα και κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό… και άρχιζα να την γουστάρω ακόμα περισσότερο έτσι…

Portree, Isle of Skye

Τον ξενώνα που θα μέναμε τον βρήκαμε πολύ εύκολα…

Μαντέψτε γιατί…

Ναι, σωστά μαντέψατε κάποιοι… ο ΡΟΖ είναι… Αλήτες, μαλιάδες μηχανόβιοι σου λεει μετά… κλάιν μάιν αδερφέ!!!

Γρήγορη τακτοποίηση στα δωμάτια και έξω να περπατήσουμε λίγο για να βρούμε κάτι να φάμε… Έχετε υπόψιν σας κάποιοι υποψήφιοι ταξιδευτές προς αυτά τα μέρη, πως τέτοια εποχή στο συγκεκριμένο μέρος, τρως μόνο με κράτηση. Δηλαδή πας νωρίς και κανείς μια κράτηση σε ένα τραπέζι… σου λενε σε τόση ώρα να είσαι εδώ… τέλος…Οτιδήποτε άλλο είναι εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Επίσης κάτι ακόμα σημαντικό… Όλα τα μαγαζιά που αφορούν το φαγητό, ανοίγουν στις 17.30-18.00 και κλείνουν αυστηρά στις 20.30! Μετά πάπαλα… Και μην φαντάζεστε ότι οι επιλογές είναι και πολλές… Όσοι ταξιδεύουν ξέρουν τι εννοούμε πεινά μετά από πολλές ώρες πάνω στην σέλα. Δεν παίζουν με αυτά. Αυτό ακριβώς κάναμε και εμείς και καταφέραμε να φαμε και σήμερα… Ήταν αργά το απόγευμα όταν κουρασμένοι επιστρέφαμε στα δωμάτια μας…

Όταν έπεφτε ο ήλιος, ο ουρανός έπαιρνε ένα περίεργο μωβ(?) χρώμα…

p style=”text-align: justify”>Αργότερα το βραδάκι, ξεκουραζόμασταν και πίναμε μπύρες στο μικρό σαλονάκι που είχε ο ξενώνας… Λίγες ώρες μετά, θα ξημέρωνε μια νέα ημέρα… Τότε ήταν που θα ανακαλύπταμε τις ομορφιές του Isle of Skye…