Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 11η

Isle of Skye/Scotland
Χιλ: 170

Χάρτης διαδρομής:

Την επόμενη το πρωί παίρναμε για μια φορά ακόμη το πρωινό μας στον ξενώνα. Σήμερα ήταν λίγο «τεμπέλικη» η ημέρα, μιας και δεν είχαμε πολλά χιλιόμετρα να καλύψουμε, ούτε να προλάβουμε κάτι… Σήμερα θα κάναμε περίπου 170 χιλιόμετρα, τα οποία θα ήταν ένα ωραίο βολτάκι στα βόρεια και στο κέντρο του νησιού, με σκοπό να δούμε από κοντά όση αγρία ομορφιά έχει να προσφέρει το μέρος. Σύμμαχος μας, προς το παρόν τουλάχιστον, θα ήταν και ο καιρός ο οποίος ναι μεν δεν είχε ήλιο, αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε… Απλά κατά διαστήματα, ψιχάλιζε…

Ξεκινήσαμε λίγη ώρα αργότερα με πορεία βόρεια…

Επί της ουσίας αυτό το «ομιχλώδες νησί» το Skye, είναι μέρος βίαιων γεωγραφικών αναταραχών, το οποίο φημίζεται τόσο για τα εντυπωσιακά βουνά του όσο και για την άγρια ακτογραμμή του…

Πρώτη σύντομη στάση, θα κάναμε στο τουλάχιστον εντυπωσιακό Old Man of Storr, ο οποίος είναι ένας βράχος ύψους 50 περίπου μέτρων που στέκεται εντελώς όρθιος πάνω στην ομώνυμη οροσειρά.

Μερικές φωτογραφίες από μακριά, ήταν ότι έπρεπε ώστε να «δέσει» με το υπόλοιπο παζλ, μέσα στο όμορφο τοπίο.

Συνεχίζοντας ακόμα πιο βόρεια και αρκετά χιλιόμετρα μετά, κάναμε άλλη μια στάση στον Kilt Rock,

έναν μοναδικό καταρράκτη, ο οποίος πέφτει από ένα ύψος 90 περίπου μέτρων και χύνεται στον Ατλαντικό Ωκεανό…

Όλη η ακτογραμμή περιμετρικά αλλά και απέναντι από το νησί, είχε μια ιδιαίτερη αλλά και άγρια ομορφιά. Προφανώς το μόνιμο ανεμόβροχο και η παγωνιά που επικρατεί εκεί, σκάλιζαν τα βραχιά όπως τους γουστάρει…

Το να βλέπεις όμως ολόκληρο Ωκεανό μπροστά σου, είναι κάτι το ιδιαίτερο…

Παρόλα αυτά, τα πούλμαν άρχισαν να έρχονται το ένα μετά το άλλο, πράγμα που για εμένα σήμαινε ότι έπρεπε να φεύγουμε σιγά-σιγά… Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν το πολύεχω με την πολυκοσμία όταν ταξιδεύω… Φτάνοντας όσο βορειότερα γίνεται στο νησί, ο αέρας, το κρύο και η βροχή γινόταν εντονότερα. Μερικές σύντομες στάσεις για μερικές φωτογραφίες και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε οδηγώντας πάντα επάνω στην ακτογραμμή, προς το κέντρο του νησιού.

Κάποια στιγμή σε κάποιο βενζινάδικο, στον έναν και μοναδικό ανεφοδιασμό που κάναμε -και ενώ είχε ξεκινήσει για ακόμα μια φορά να βρέχει- βλέπω στην άκρη δυο μοτοσυκλέτες με πινακίδες Αυστραλίας!!!

Ταυτόχρονα βγαίνει και το ζευγάρι που τις είχε και πιάνουμε μια σύντομη κουβέντα υπό βροχή. Είχαν έρθει περίπου πριν 5 μήνες από την χώρα τους και αφού ταξίδεψαν σε όλη την Ευρώπη, την επόμενη εβδομάδα επέστρεφαν στην πατρίδα τους… Τόσο απλά… Ήξερα ότι οι Αυστραλοί γενικότερα ταξιδεύουν κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά δεν είχε τύχει να γνωρίσω ποτέ κάποιον. John και Kitty, πραγματικά χάρηκα πολύ που σας γνώρισα… από εμένα, απλά respect..

Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμαστε πάλι πάνω στις μοτοσυκλέτες, οδηγώντας ακόμα πιο νότια. Είχαμε σκοπό να κάνουμε μια επίσκεψη στο μοναδικό αποστακτήριο που υπάρχει το νησί, το οποίο τυγχάνει να είναι και ένα από τα παλαιότερα στην Σκωτία. Το Talisker..
Στο δρόμο προς τα εκεί, δεν έχεις παρά μόνο μία δυνατότητα: να αφήσεις το τοπίο να σε οδηγεί…. Άδενδρος τόπος, με χρώματα σκληρά και ασυμβίβαστα. Μικροί οικισμοί ισορροπούν ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.

Και η θάλασσα… Ακόμα μια φορά εισχωρεί παντού… γίνεται λίμνη, λιμνοθάλασσα, ποτάμι, ρυάκι, αρκεί να φτάσει όσο μπορεί βαθύτερα…

Έξω από πολλά σπίτια, σε όλο σχεδόν το νησί, έβλεπα να υπάρχουν κούκλες, που πάντα είχαν πάνω τους ένα τύπου γνωμικό… Ακόμα δεν έμαθα εάν είναι από χιούμορ, η συμβολίζει κάτι άλλο…

Φτάνοντας στο αποστακτήριο, μπαίνουμε στο visitor centre, στο οποίο γίνεται ένας πανικός από κόσμο…

Καλογυαλισμένες βιτρίνες, με μπουκάλια ουίσκι, που πολλά από αυτά κοστίζουν μέχρι και 800-900 ευρώ!!! Απίστευτο… Διαβάζουμε με ενδιαφέρον στις επίσης γυάλινες προθήκες τα παλιά χειρόγραφα και βιβλία που μαρτυρούν την ιστορία του Talisker και του Skye.

Λίγα λόγια λοιπόν, για το πιο διάσημο ποτό του κόσμου που αποστάζεται εδώ και 150 χρόνια στο νησί:
Αποστάξεις γίνονταν στο νησί από τον 16ο αιώνα. και ήδη σε γραπτά του 18ου αιώνα. αναφέρεται ως η «σαμπάνια του Skye». Όταν όμως το 1830 οι αδελφοί Mακ Άσκιλ αποφάσισαν να ασχοληθούν σοβαρά με την παραγωγή του «νερού της ζωής» και έχτισαν ένα υπερσύγχρονο αποστακτήριο, η τοπική κοινωνία είχε τις αντιρρήσεις της, οι οποίες, όμως, γρήγορα εξανεμίστηκαν γιατί το αποστακτήριο αποτέλεσε εργασιακή διέξοδο για πολλούς από τους κατοίκους της περιοχής. Λιτό, λευκό, ακουμπισμένο στη θάλασσα, το αποστακτήριο είναι το μοναδικό στο νησί. Τίποτα δεν μαρτυράει τις δύσκολες μέρες του 1960, όταν μια μικρή διαρροή οδήγησε σε μεγάλη πυρκαγιά που «έκαψε ακόμα και τη θάλασσα». Σε δύο χρόνια το Talisker ήταν πάλι στη θέση του. Το μαλακό νερό από τις 14 υπόγειες πηγές στην κορφή του λόφου Χοκ είναι πάντα το ίδιο, ίδια και η παραδοσιακή διαδικασία. Ξύλινες οι δεξαμενές ζύμωσης και οι 5 άμβυκες πιστά αντίγραφα των παλαιών, γιατί από το σχήμα του αποστακτήρα και του λαιμού του εξαρτάται η ποιότητα, τα αρώματα και η προσωπικότητα του ουίσκι. Περπατάμε ανάμεσα στις ξύλινες δεξαμενές και τους χάλκινους άμβυκες, στα παλιά βαρέλια από αμερικανική δρυ. Εδώ, το Talisker θα μείνει 10 χρόνια, στις αποθήκες δίπλα στη θάλασσα. Και είναι αυτή η θάλασσα που θα του διηγείται κάθε βράδυ τις ιστορίες της. Γι’ αυτό το Talisker είναι ιδιαίτερο. Δίπλα στα βαρέλια βρίσκεται ο Iαν,ο οποίος έχει απλώσει τα μπουκάλια του και μας παρασύρει να ανακαλύψουμε αυτή την ιδιαιτερότητα, δοκιμάζοντας «φρέσκο» ολόλευκο ουίσκι πριν μπει στα βαρέλια. Eξήντα αλκοολικοί βαθμοί ατίθασοι στον ουρανίσκο, τον πλημμυρίζουν με αρώματα τύρφης, ιωδίου, θαλασσινών φυκιών. Είναι το ίδιο απόσταγμα που μετά 10 χρόνια στο βαρέλι θα αποκτήσει σοφία γεύσης και θα προσθέσει στις ιστορίες της θάλασσας ρείκια, μέλι και βανίλια. Αυτό είναι το Talisker!!

Φεύγοντας από εκεί, τελείωνε και η σημερινή μας βόλτα στο νησί. Θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, βολτίτσα και φαγητό… Σε όλη την διαδρομή μεχρι εκεί, είχαμε για συντροφιά μας τα Cuillin Hills.

Κυρίαρχα, δεσποτικά, με τις 23 κορυφές που φτάνουν μέχρι και τα 1.000 μέτρα, αιχμαλωτίζουν τη ματιά σου στις κοφτερές κορφές και τις άδενδρες απότομες πλαγιές τους, που χαρακώνονται από μικρούς καταρράκτες.

Συνεχισα να οδηγω και σκεφτομουν αυτά που ειδα στο ‘’νησι της ομιχλης’’..Τελικα καταλαβα ότι την γη του Skye,είτε θα την αγαπήσεις είτε θα την μισήσεις.Ενδιαμεσο δεν υπαρχει..Η αληθεια είναι ότι η αισθηση που επικρατει όταν επισκεπτεσαι και αφουγκραζεσαι το νησι,είναι λιγο παραξενη..Δεν μοιαζει με κανεναν άλλο τοπο,και σιγουρα ουτε με την Ηπειρωτικη Σκωτια..Αυτή την αίσθηση άλλοι την ονομαζουν «η μαγεία του Skye», και καποιοι άλλοι «η γοητεία του Skye»…Ισως οφείλεται στους θρύλους για τα ξωτικά, ίσως στην καθαρότητα του αέρα που δεν χορταίνεις να ανασαίνεις, ίσως και στη διαύγεια του φωτός..δεν ξερω τι τελικα ισχυει..Αυτο που μπορω να σας πω με σιγουρια όμως,είναι ότι εάν παρετε όλα τα παραπανω,προσθεσετε και ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από αγροκτήματα,λιμνες,και καταρράκτες,θα καταλαβετε ότι στο Skye υπάρχουν όλα τα συστατικά που συμβολίζουν καλύτερα τα Highlands…Αυτή είναι η δικη μου αληθεια..
Φτανοντας στο ξενοδοχειο,καναμε ότι ακριβως σας ειπα παραπανω..Το βραδακι το περασαμε πινοντας μπυρες στην αποβαθρα εξω από τον ξενωνα,και μετα υπνο..Αυριο επρεπε να φυγουμε μια συγκεκριμμενη ωρα…ειχαμε ένα φερρυ να προλαβουμε…