Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 12^η

Isle of Skye/Scotland – Fort William/Scotland
Χιλ: 258

Χάρτης διαδρομής:

To επόμενο πρωινό μας έβρισκε να αποχαιρετάμε τον Jim, τον ιδιοκτήτη του ξενώνα που μείναμε τις τελευταίες δυο ημέρες..
«Aς ελπίσουμε ότι κάποτε θα καταφέρουμε να ξανάρθουμε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα» Του είπα…
«Mην ανησυχείτε για αυτό», απαντά ο Jim, «Όπως λέει κι ένα παλιό σκωτσέζικο ρητό: «Your feet will bring you to where your heart is…»
Μέσα σε τέτοιο κλίμα και σίγουρα γοητευμένοι από όλο αυτό το μυστηριώδες τελικά «νησί της ομίχλης», ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε προς τα νότια του νησιού και πιο συγκεκριμένα προς το Armadalle, από όπου θα παίρναμε το φέρρυ, το οποίο με την σειρά του μετά από ένα μίνι «ταξιδάκι» μισής περίπου ώρας, θα μας έβγαζε στο Malaig, που βρίσκεται στις ακτές της Ηπειρωτικής Σκωτίας. Από εκεί θα συνεχίζαμε να κατηφορίζουμε για τον σημερινό μας προορισμό, το Fort William. Σιγουρα υπήρχε η επιλογή του να επιστρέψουμε από την γέφυρα την οποία ήρθαμε δυο ημέρες πριν, αλλά ξέρετε τι λενε… «ο σωστός ο ταξιδιώτης δεν επιστρέφει ποτέ από τον ίδιο δρόμο… μπλα μπλα μπλα…»

Ξανά στον δρόμο…

Φτάνοντας εκεί, βλέπουμε μια τεραστία ουρά από όλων των ειδών τα οχήματα και την ώρα που παμε να βγάλουμε τα εισιτήρια, ο υπεύθυνος με ενημερώνει ότι έχει πολύ κόσμο και πως σε αυτό το φέρρυι είναι μάλλον αδύνατον να καταφέρουμε να μπούμε. Όποτε θα πρέπει να περιμένουμε το επόμενο, το οποίο θα φύγει σε περίπου δυο ώρες… Οκ, σκέφτομαι… να κάτσω δυο ολόκληρες ώρες στο Armadalle να κάνω τι; Πλάκα κανείς; Το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε και να φύγουμε από την γέφυρα δεν έπαιζε… Ήμασταν πλέον πολύ μακριά… Άρα το μόνο που έμενε, ήταν να ”τα πρήξω” στο τυπάκι… Τον πλησίασα και άρχισα να του λεω ένα κάρο π@π@ριές, πως είμαστε πολλές ημέρες στον δρόμο, έχουμε έρθει από την Ελλάδα, Έλληνες και Σκοτσέζοι ίσον λαβ φορ εβερ και τα σχετικά… Αφού του τα έπρηξα -στην κυριολεξία όμως- μου είπε ότι εάν δεν έρχονταν αλλά οχήματα, θα μας έβαζε μέσα… κάτι άλλο δεν μπορούσε να κάνει… Και περιμέναμε…. με συνοδεία γκάιντας φυσικά…

Κάποια στιγμή φτάνει το φέρρυ…

Ανοίγει τις πόρτες, βγαίνουν όλα τα οχήματα και εμείς στεκόμαστε τελευταίοι στην τεραστία ουρά περιμένοντας ένα του νεύμα… κάτι… Εμφανίζεται ο τύπος μακριά, στην αρχή της ουράς και κάνει ένα νόημα σε εμένα, λέγοντας μου να πλησιάσουμε κοντά του.. Περνάμε από πλάγια τους πάντες και αφού φτάνουμε μου λέει… Μπείτε..!! Του λεω ότι είμαστε τελευταίοι κανονικά στην ουρά και μου απαντάει ότι στην Σκωτία οι μοτοσυκλέτες έχουν πάντα προτεραιότητα…«I love Scotland!!» του φώναζα καθώς μπαίναμε και τον έβλεπα με την άκρη του ματιού μου, να χαμογελάει… Το δέσιμο των μοτοσυκλετών, στο γκαράζ του φέρρυ, απλά υποδειγματικό…

Σε λίγη ώρα το φέρρυ έδενε στο Malaig.. Εμεις από εκεί θα κινούσαμε νοτιοδυτικά, με σκοπό να βρούμε τον Α861. Καποια στιγμή και αφού είμαστε ήδη στον παραπάνω δρόμο, βγαίνω από αυτόν και αρχίζω να ακολουθώ ένα δρομάκι ιδιαίτερα στενό, το οποίο ήταν στην κυριολεξία, πνιγμένο ανάμεσα στα δέντρα…

Ακολουθούσε βλέπεις και αυτό -όπως όλοι οι δρόμοι γενικότερα στα Highlands- το ανάγλυφο του εδάφους, διασχίζοντας το πυκνό δασός…

Όσο οδηγούσα όλο και πιο βαθιά μέσα του, ένιωθα να αφήνω πίσω μου και το τελευταίο ίχνος πολιτισμού… Όσο βέβαια μπορεί να διαθέτει από αυτό ένα μέρος σαν την Σκωτία… Λίγα χιλιόμετρα αργότερα φτάσαμε σε ένα ξέφωτο… Στα δεξιά μας συνέχιζε αυτό το μικρό δρομάκι και στα αριστερά υπήρχε μια μικρή λίμνη…

Ένα μεγάλο ελάφι που έτρωγε ανενόχλητο πιο πέρα, συμπλήρωνε την μαγεία του τοπίου…

Απλά τέλεια…

Εντοπίζοντας το ελάφι από αρκετά μακριά, είχα κάνει νόημα στον Γιάννη να σβήσει την μηχανή του όπως είχα κάνει ήδη εγώ και να μείνει πίσω μου… Θα πλησίαζα όσο περισσότερο μπορούσα με τα πόδια… Δεν ήθελα σε καμία των περιπτώσεων να το τρομάξω και να φύγει…

Λίγη ώρα αργότερα ήταν το τέλος αυτής της διαδρομής… «Ωραία, και τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ;» θα ρωτήσει εύλογα κάποιος… Ήρθαμε να φωτογραφήσουμε και να ρίξουμε μια μάτια έστω εξ’ αποστάσεως στο Castle Tioram,που βρίσκεται στην λίμνη Moidart…

Μπροστά από το κάστρο περνούσε αυτό το μικρό ποτάμι που συναντούσαμε κατά μήκος της προηγούμενης διαδρομής μας, το οποίο τώρα είχε γίνει πολύ μεγαλύτερο και με την σειρά του, χυνόταν στην θάλασσα…

Συνεχίσαμε να οδηγούμε και αφού έχοντας διανύσει αρκετά χιλιόμετρα πλέον προς τα κάτω, είχε έρθει η ώρα να κάνουμε μια στάση για ξεκούραση και καφεδάκι. Τι καλύτερο λοιπόν από εδώ…

Ένα μαγαζάκι κρυμμένο στην άκρη ενός ερημικού δρόμου, το οποίο το είχαν δυο εξαιρετικές κύριες (προφανώς αδερφές), ηλικίας 55+ και εκτός από καφέ σερβίρανε σπιτικά γλυκάκια και κέικ. Όλα αυτά σε τιμές 1-2 ευρώ. Απλά, όμορφα και καθόλου «τουριστικά»… Για παρέα μας είχαμε και μια οικογένεια Γάλλων, η οποίοι από ότι κατάλαβα, έκαναν τις καλοκαιρινές τους διακοπές με τα ποδήλατα τους.

Ολόκληρη η γύρω περιοχή, απλά πανέμορφη…

Η συνέχεια της διαδρομής ήταν μια από τις ομορφότερες που είχαμε σε αυτό το ταξίδι. Κινούμαστε παράλληλα στη λίμνη Linnh σε ένα δρόμο αρκετά στενό, χωρίς καθόλου κίνηση, ο οποίος πέρναγε μέσα από δάση, ανέβαινε βουνά και κατέβαινε σε λίμνες…

Λίγα χιλιόμετρα πριν το Malaig, καναμε μια στάση στο Glenfinnan Monument. Συμβολίζει το σημείο, που κάποτε ο Bonnie Prince Charlie, ξεκίνησε τον αγώνα του για να ξανακερδίσει τον θρόνο του, για τη Δυναστεία των Στιούαρτ.

Ακριβώς εκεί δίπλα, βρίσκεται και η διάσημη γέφυρα από όπου περνάει το τρένο που πάει τον Harry Potter και τους φίλους του στο Xόγκουαρτς…

Όσοι από εσάς έχετε παρακολουθήσει την ομώνυμη ταινία, ξέρετε για τι λέω. Πέραν αυτού όμως, καλό είναι να γνωρίζετε, ότι η συγκεκριμένη διαδρομή με τραίνο, συγκαταλέγεται στο τοπ 10 του κόσμου…

Καβαλάμε για τελευταία φορά για σήμερα και αρχίζει να βρέχει… Καλύπτουμε τα τελευταία 40-50 χιλιόμετρα μέχρι το ξενοδοχείο μας στο Fort William,και αφού τακτοποιούμαστε στα δωμάτια μας, συναντιόμαστε στην είσοδο με σκοπό να κάνουμε ένα βολτάκι μέχρι το χωριό… Ναι καλά… Ο ουρανός έριχνε τα πάντα… Μιλάμε για κατακλυσμό… Αποφασίσαμε να μην παμε πουθενά, όποτε και πιάσαμε ένα καλό τραπέζι σε διπλανή μπυραρία, δοκιμάζοντας τσέχικες Budweiser μέχρι αργά την νύχτα.