Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 14η

Stirling & Loch Katrine
Χιλ: 155

Χάρτης διαδρομής:

Το επόμενο πρωινό μας έβρισκε φρέσκους και ξεκούραστους, στον χώρο της pub, να τρώμε άλλο ένα από αυτά τα full Scottish breakfast. Είχαμε πιάσει κουβέντα με τον ιδιοκτήτη της, τον Μπομπ… Ωραίος τύπος, χαμογελαστός και εάν κρίνω από τις ερωτήσεις του, πρόθυμος να μάθει πολλά πράγματα για την Ελλάδα, αλλά και να πει επίσης πολλά για την Σκωτία. Μας είπε ότι το δελτίο καιρού για σήμερα έδινε σχετικά καλό καιρό, αλλά από αύριο θα χαλαρέ πολύ. Οκ, το αύριο θα μας ανησυχήσει αύριο… Για σήμερα ο καιρός φαινόταν αρκετά καλός, οπότε θα κάναμε μια επίσκεψη στο κάστρο του Stirling, που βρίσκεται 20-25 χιλιόμετρα πιο πέρα. Καβαλήσαμε τις μοτοσυκλέτες χωρίς βαλίτσες και όλη την πραμάτεια που κουβαλάμε τόσο καιρό και πίστευα ότι οδηγούσα άλλο μηχανάκι. Είχα ξεχάσει πόσο τέλεια είναι έτσι ελαφριά. Μίση γκαζιά παρακάτω, μπαίναμε στο χώρο του κάστρου. Πληρώσαμε μια λίρα έκαστος και παρκάραμε ακριβώς έξω από το κάστρο.

Έξω από την πύλη, μπορεί κανείς να δει το άγαλμα του Ρόμπερτ Μπρους, Βασιλιά της Σκωτίας…

Το ίδιο το κάστρο του Stirling, είναι γνωστό για την συμμέτοχη του σε Χολιγουντιανή παραγωγή… Ο θρυλικός ήρωας των Σκωτσέζων, ο Williams Wallace του 13ου αιώνα, ένωσε όλες τις βόρειες φυλές (Σκωτσέζοι) σε κοινό αγώνα ενάντια στον νότιο εχθρό (Άγγλοι). Επική ταινία του σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστούσε ο Mel Gibson. Το Braveheart αναφέρεται ακριβώς στον William Wallace…

Έξω από τις ταινίες όμως, η ιστορία λέει, ότι εδώ έλαβε χώρα το 1297 μία από τις μεγαλύτερες μάχες Σκωτίας-Αγγλίας, με νικητές τους Σκωτσέζους και επικεφαλής τον θρυλικό Wallace…

Από οποιοδήποτε σημείο του κάστρου, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει το Wallace Monument. Είναι το μνημείο που χτίστηκε στην μνήμη του ήρωα των Σκωτσέζων, για να τον τιμήσουν που έπεσε στους αγώνες της Ανεξαρτησίας…

Όλο το εσωτερικό του κάστρου ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο. Παντού εκθείαζε τα τότε σύμβολα της εποχής.

Και φυσικά τον βασιλιά…

Κάποια στιγμή και ενώ βρίσκομαι στην αίθουσα που κατασκευάζονταν τα τότε μουσικά όργανα, ακούω τον ξεναγό από ένα γκρουπ που βρισκόταν μπροστά μου, να λέει πόσο δύσκολο ήταν τότε να φτιαχτεί κάτι τέτοιο και πόσο περίτεχνο και μπλα μπλα μπλα μπλα… Την ώρα που έχουν βγει όλοι από το γκρουπ και συνεχίζουν στην επομένη αίθουσα, έχουμε μείνει μέσα εγώ και ένα τοπάκι το όποιο ανήκει στο γκρουπ. Χωρίς να με έχει αντιληφθεί, πλησιάζει συνωμοτικά το παρακάτω όργανο, πατάει διστακτικά και με επιφύλαξη ένα πλήκτρο, μετά άλλο ένα και σε δευτερόλεπτα τον ακούω να προσπαθεί να σοκάρει στα πλήκτρα του το Satisfaction των Rolling Stones!!! Η κ@φρίλα στο μεγαλείο της!!!!

‘’I can’t get no, oh no no no
Hey hey hey, that’s what I say.’’

Ακούει το κλικ της φωτογραφικής, εμένα να κλαίω από τα γέλια και προσπαθεί να φύγει διακριτικά…

Η συνέχεια είχε και άλλα πολλά… Περιήγηση στους εξωτερικούς χώρους του κάστρου…

Αλλά και στους κήπους…

Η Βασιλική τραπεζαρία, στην οποία ακόμα και σήμερα, έστω και για μια φορά τον χρόνο, παίρνει η Βασίλισσα το τσάι της…

Το σκηνικό με τα πλαστικά(?) ομοιώματα που είχαν φτιάξει στην κουζίνα του κάστρου, μου άρεσε αρκετά…

Προσεγμένη μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια, σε έκανε να νιώθεις, μέρος του όλου σκηνικού…

Εντύπωση μου έκανε όμως και η αίθουσα με τα Stirling Heads… Είναι μια αίθουσα η οποία κοσμείται από ξύλινες κεφάλες οι οποίες αναπαριστούν ήρωες και γεγονότα που έχουν συνδεθεί με το κάστρο…

Τα πραγματικά κεφάλια δυστυχώς είτε δεν έχουν διασωθεί, είτε έχουν χαθεί, οπότε όλα εκεί ήταν πίστες αντιγραφές.

Κάπου είδα και τον δικό μας… τον Ηρακλή… Μην απορείτε… είπαμε… Σκωτσέζοι και Έλληνες, άρρηκτα συνδεδεμένοι… έτσι ισχυρίζονται οι πρώτοι τουλάχιστον… Μάλιστα, εάν τους ρωτήσεις για την μεταξύ μας σχέση, έχουν και μια ωραία ιστορία να σου πουν.. «Έλληνας ήταν και ο Γαιθήλος, απ’ όπου και το εθνικό όνομα των Kελτών (Gaell), ενώ στην Aιγύπτια σύζυγό του και πριγκίπισσα, Σκώτα, χρωστάμε το όνομά μας εμείς οι Σκωτσέζοι».

Νωρίς το μεσημέρι ήταν όταν περνάγαμε την έξοδο του κάστρου. Είχαμε πει πιο πριν ότι θα κάναμε και μια βόλτα από το μνημείο του Ουάλας, άλλα να σας πω την αλήθεια, προσωπικά είχα βαρεθεί… Σας το είπα κάποια στιγμή και παραπάνω. Οκ, ωραία τα κάστρα και τα μνημεία, αλλά μόνο για φωτογραφία και ίσως κάποια γρήγορη βόλτα… Παραπάνω δεν το πολυέχω… Όταν είδα πως και οι υπόλοιποι ήταν στο ίδιο μουντ με μένα, χάρηκα πολύ… Με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίσαμε τις 15-20 λίρες που ήθελε για είσοδο στο μνημείο, να τις κάψουμε βενζίνες και να πάμε να κυκλώσουμε καμιά λίμνη στα Trossachs.. Έτσι και έγινε… Loch Katrine την έλεγαν και μας περίμενε μερικά χιλιόμετρα παρακάτω. Ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει πάλι, αλλά ποιος νοιάζεται; Ένα γρήγορο πέρασμα από το μνημείο του Ουάλας για μια αναμνηστική φωτό,

και γρήγορα στον Α811 που θα μας οδηγούσε στην λίμνη Katrine! Από εκεί και αφού βγήκαμε στον Β829 το τοπίο αρχίζε να είναι το ίδιο μαγικό όπως ακριβώς το φανταζόμουν την προηγούμενη ημέρα, που περνούσαμε λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, υπό καταρρακτώδη όμως βροχή και πολύ ομίχλη…

Σε όλη την διαδρομή γύρω από την λίμνη, ζήτημα να συναντηθήκαμε με 1-2 αυτοκίνητα. Εντελώς απόμερα και απομονωμένα… Ήταν ότι έπρεπε αφού μπορούσες να σταματάς όπου θέλεις, να παίρνεις τις φωτογραφίες σου και να απολαμβάνεις όλη την ομορφιά μπροστά σου, σαν να μην σε απασχολεί τίποτα στον κόσμο εκείνη την στιγμή…

Αφού κάναμε αρκετά χιλιόμετρα (αν και δεν της φαινόταν, ήταν τελικά αρκετά μεγάλη), φτάσαμε στο τέλος του δρόμου, όπου υπήρχε ένα συμπαθητικό καφέ, στο οποίο κάποιοι ντόπιοι προφανώς, έπιναν το καφεδάκι τους… Εμείς κάναμε απλά μια στάση για μερικές φωτό…

Η βροχή συνεχιζόταν όλο αυτό το διάστημα, με συχνά όμως ολιγόλεπτα διαλλείματα. Είχε σταματήσει να με ενοχλεί όλο αυτό πλέον… Συνήθεια; δεν ξέρω, περισσότερο δεν με ένοιαζε νομίζω. Αντίθετα, έτσι μούσκεμα που ήταν πάντα όλα, όταν έβγαιναν δυο αχτίδες του ήλιου, όλα φωτιζόταν μπροστά μας, εντελώς διαφορετικά. Σαν να είναι οι εικόνες μισές ασπρόμαυρες και μισές έγχρωμες… Παιχνίδια των ματιού, η παιχνίδια του φακού;

Ξεκινήσαμε να επιστρέφουμε όλο τον δρόμο προς τα πίσω και κάναμε μια στάση ακόμα για ξεκούραση και καφεδάκι ζεστό, στο Aberfoyle, στο οποίο λένε ότι γεννήθηκε ο Ρομπ Ρόι, (κατά κόσμον Ρομπέν των Δασών).

Έπειτα συνεχίσαμε για τον ξενώνα μας στο Doune. Εκεί αφού φάγαμε κάτι μιας και κόντευε απόγευμα, αποφάσισα να ασχοληθώ με την γκαζιέρα από το τέρας. Το πρόβλημα είχε γίνει πολύ μεγάλο πλέον, αφού εδώ και δυο/τρεις ημέρες δεν μπορούσα να δώσω γκάζι άφοβα, ειδικά από το πρώτο μισό της διαδρομής του γκαζιού και μετά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορώ να οδηγήσω άνετα και ειδικά όταν χρειαζόταν να κάνω προσπέραση, έπρεπε να φροντίσω από πριν, να το κάνω ανοίγοντας το γκάζι πολύ προσεκτικά και προοδευτικά και όχι απότομα, γιατί αλλιώς έστρεφε άεργα.. κοινώς, έστρεφε μόνο το γκριπ και όχι η γκαζιέρα… Πράγμα το οποίο ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο!
Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμουν στην πίσω άυλη της παμπ και αφού έχω βγάλει τα εργαλεία έχω ξεκινήσει να λύνω την γκαζιέρα… Ήθελα να δω εάν είναι απλά οι κόλλες από το γκριπ, ή εάν συνέβαινε κάτι με τις δυο ντίζες του γκαζιού. Αυτό που δεν είχα σκεφτεί είναι ότι σε λιγάκι θα είχε μαζευτεί όλος ο κόσμος που βρισκόταν εκείνη την στιγμή μέσα στην παμπ, αφού η πίσω άυλη που βρισκόμουν, ήταν το μέρος που έβγαιναν όλοι για τσιγάρο… Όταν λοιπόν με είδε ο πρώτος να λύνω βιδες, γκαζιέρες, πλαστικά και τα σχετικα, προφανώς έριξε σήμα ότι “ελάτε να δούμε τι έχει” , η κάτι του τύπου “ο μ@λ@κας ο Έλληνας κάτι κάνει στην μηχανή” και εντελώς ξαφνικά βρίσκομαι μέσα σε μια σουρεάλ κατάσταση, ανάμεσα στους πλέον ειδικούς της περιοχης, *βλέπε υδραυλικούς/μπογιατζήδες/ηλεκτρολόγους, να εξηγώ με τα χαζά Αγγλικά μου τι ακριβώς έχω πάθει και ύστερα να μου λέει ο καθένας από αυτούς, πάντα με αυτή την βαριά Σκωτσέζικη προφορά, τι διάγνωση κάνει και τι πιστεύει πως είναι το πρόβλημα. Μεγάλες στιγμές… Δυο ώρες, πολλές εκδοχές και αρκετές μπύρες αργότερα, είχαμε όλοι σιγουρευτεί ότι οι ντίζες είναι εντάξει και το πρόβλημα είναι οι κόλλες του γκριπ, οι οποίες για κάποιον (ανεξήγητο) λόγο είχαν χαθεί… Την λύση την έδωσε ένα από τα πιο απαραίτητα πράγματα που πρέπει να έχει μαζί του ένας μοτοσικλετιστής όταν ταξιδεύει… το Tire up!! Δυο τέτοια δερματικά τυλιγμένα σφιχτά στο γκριπ, δεν θα έλυναν το πρόβλημα, αλλά θα το περιόριζαν σημαντικά. Η φώτο είναι χάλια και κουνημένη, αλλά έτσι και αλλιώς εκείνη την στιγμή και μετά από τόσες μπύρες, όχι ότι έβλεπα και καλύτερα…

Το βράδυ για άλλη μια φορά, κύλησε με μερικές McEvans ακόμα και τα σχετικά… Ύπνος σχετικά νωρίς, μιας και αύριο είχαμε αρκετό και δύσκολο (όπως αποδείχτηκε) δρόμο να κάνουμε… Άσε που είχαμε και ένα καράβι να προλάβουμε…