Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 15η

Doune/Scotland – Hull/England
Χιλ: 525

Χάρτης διαδρομής:

Όλη την νύχτα άκουγα από το παράθυρο του δωματίου την καταιγίδα που έκανε και όταν ξύπνησα το πρωί, σκαφτόμουν τα λόγια του Μπομπ, μια ημέρα πριν:

“Δυστυχώς την ημέρα που θα φύγετε, ο καιρός χαλάσει άσχημα… Πρέπει να προσέχετε πολύ!” Αυτό είχε πει τότε και σήμερα δυστυχώς επιβεβαιωνόταν. Εάν το καλοσκεφτείς, είχαμε φάει πολύ νερό τις τελευταίες 7/8 ημέρες και σήμερα που ήταν η τελευταία μας ημέρα εδώ, το Μεγάλο Νησί μας αποχαιρετούσε με μια μεγαλειώδη καταιγίδα! Όπως και να είχε όμως και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, εμείς σήμερα σκοπεύαμε να ταξιδέψουμε 500 και κάτι χιλιόμετρα, μέχρι το κέντρο της χώρας περίπου, στο λιμάνι του Hull. Από εκεί θα παίρναμε το καράβι που θα μας έβγαζε την επομένη το πρωί στο Zeebrugge το οποίο βρίσκεται στο Βέλγιο, κοντά στα σύνορα με την Ολλανδία. Ακόμα θυμάμαι όταν σχεδίαζα τότε το όλο ταξίδι, τις σκέψεις που έκανα για όλο αυτό το κομμάτι… Η αλήθεια είναι ότι από όσο έψαξα, κατάλαβα ότι σχεδόν όλοι όσοι έχουν κάνει αυτό το ταξίδι, στην επιστροφή τους, προτιμούν να κατέβουν μέχρι όσο πιο νότια του Νησιού γίνεται, που σημαίνει τουλάχιστον 800/900 χιλιόμετρα, να διανυκτερεύσουν κάπου σε μια ακτίνα 100-150 χιλιόμετρων από το Dover και το επόμενο πρωί, να πάρουν το καράβι/τρένο/οτιδήποτε και να ταξιδέψουν προς Γαλλία. Εγώ θυμάμαι λοιπόν, ότι υπολόγισα την βενζίνη που χρειαζόμουν για όλα αυτά τα 900+ χιλιόμετρα που ήθελα από το Doune ως το Dover, συν την μια διανυκτέρευση που θα έκανα εκεί, η οποία τελικά δεν θα ήταν μια, αφού με τέτοια κακοκαιρία θα χρειαζόμουν σίγουρα και δεύτερη και είδα ότι με τα ίδια περίπου χρήματα, ίσως και λιγότερα, μπορούσα να κάνω κάτι άλλο… Να κατέβω 500 χιλιόμετρα από το Doune και εκεί να πάρω το καράβι και μια πολύ ωραία δίκλινη κουκέτα σε αυτό και το πρωί στις 8.00 να είμαι ξεκούραστος και φρέσκος στο Βέλγιο. Εγώ να κοιμάμαι στα στεγνά και στα ζεστά του πλοίου και αυτό να ταξιδεύει… Τι καλύτερο; Από εκεί, το επόμενο πρωινό, θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω τα υπόλοιπα 700 χιλιόμετρα που ήθελα μέχρι το Colmar της Γαλλίας. Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στην σημερινή ημέρα. Σε μια ημέρα όμως που ακόμα και αυτά τα 500 χιλιόμετρα μέχρι το Hull, φαινόταν ιδιαίτερα δύσκολα. Το καράβι μας έφευγε στις 18.00 το απόγεια, όμως έπρεπε να έχουμε κάνει τσεκ ιν και έλεγχο διαβατηρίων, το πολύ μέχρι τις 17.00. Εγώ ήθελα στις 15.00-15.30 το πολύ να είμαστε εκεί. Με αυτές τις συνθήκες όμως ήξερα ότι αυτό θα γινόταν λίγο παραπάνω… Εν τω μεταξύ πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, είχα και το θέμα γκαζιέρα… Ναι μεν θεωρούσα ότι έστω πρόχειρα είχα λύσει το όλο θέμα, αλλά ο λαός γνωρίζετε τι λέει για αυτό… Όσα φέρνει η στιγμή…. ξέρετε το παρακάτω.

Με φουλ εξάρτηση λοιπόν, αποχαιρετάμε τον Μπομπ και το υπόλοιπο μισό χωριό που είχε βρεθεί “όλως τυχαίως” εκεί να μας αποχαιρετήσει και αυτό… Ίσως τελικά, σε κάθε τόπο, αυτό που αξίζει, είναι οι άνθρωποι που γνωρίζεις… Και ίσως αυτό από μόνο του, να είναι και το μοναδικό που έχει αξία…

Γεια σου ρε Μπομπ!!

Λίγο αργότερα βρισκόμαστε να ταξιδεύουμε στον αυτοκινητόδρομο, με κατεύθυνση το Εδιμβούργο. Εκατόν πενήντα χιλιόμετρα αργότερα, ο καιρός χαλάσει ακόμα περισσότερο… Τώρα εκτός από την πολλή βροχή είχαμε και δυνατό αέρα, σε σημείο που ακόμα και αυτά τα παραφορτωμένα τέρατα των 1300 κυβικών που καβαλάμε, να είναι δύσκολο να μείνουν ίσια. Η αλήθεια είναι ότι γενικότερα τα ανατολικά παραλία της Μ. Βρετανίας, είναι αρκετά πιο όμορφα από ότι η δυτική πλευρά της, αλλά είχα διαβάσει ότι είναι και πιο συνηθισμένα στον κακό καιρό. Αλήθεια ήταν τελικά. Στα μισά της διαδρομής και ύστερα από πραγματική μάχη με τις τόσο χάλια συνθήκες που ταξιδεύαμε, σταματήσαμε για ξεκούραση, λίγο φαγητό και έναν ζεστό καφέ και που ξέρεις, ίσως στεγνώναμε και λιγάκι…

Σε τέτοιες συνθήκες πρέπει να έχεις πάντα το νου σου όταν σταματάς… “Γλυκαίνεσαι” από την θαλπωρή του “μέσα” και το μυαλό δυσκολεύεται να δώσει την εντολή να ξαναβγείς έξω. Οπότε έχοντας το νου μου πάντα στην ωρα,30 λεπτά αργότερα, ήμασταν πάλι στον δρόμο. Ο καιρός έδειχνε ο ίδιος αλλά εμένα προσωπικά είχε σταματήσει για άλλη μια φορά να με απασχολεί. Είχα μπει για άλλη μια φορά σε safe mode. Δεν ξέρω πως μου συμβαίνει όλο αυτό. Μάλλον θα είναι κάποιος μηχανισμός του νου, προκειμένου να συνεχίσει να λειτούργει ομαλά. Για άλλη μια φορά, έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω, για να πάω εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Μετά από αλλά 250 χιλιόμετρα μπαίναμε ασφαλείς στο λιμάνι του Hull! Η ανακούφιση που ένιωθα βλέποντας το λιμάνι από μακριά, ήταν πολύ μεγάλη! Ήξερα πως κάπου εκεί είναι ένα μεγάλο καράβι, στο οποίο μας περιμένει ένα ζεστό και άνετο κρεβάτι. Τέλειο μου ακούγεται! Μπαίνουμε γρήγορα στα γραφεία της εταιρείας και κάνουμε τσεκ ιν… Η ώρα ήταν 16.30… μια χαρά…

Αμέσως μετά πηγαίνουμε για έλεγχο διαβατηρίων…

Και στην συνέχεια παρέα με κάποιους Γερμανούς, Βέλγους και Ολλανδούς, περιμένουμε σε κάποια άκρη και ξεχωριστά από τα υπόλοιπα οχήματα για να επιβιβαστούμε στο πλοίο. Ευτυχώς είχε σταματήσει να βρέχει, οπότε όλα τώρα ήταν πιο εύκολα.

Για ακόμη μια φορά βλέπω ότι όντως σε όλη την Μ. Βρετανία, προτεραιότητα έχουν οι μοτοσυκλέτες. Αυτό κατάλαβα όταν εμφανίστηκε κάποιος και φώναξε, “Οι μοτοσυκλέτες πρώτες!” Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, βρήκαμε την κουκέτα μας,

και αφού κάναμε ένα μπανάκι, φορέσαμε στεγνά ρούχα και χαλαρώσαμε… Το πλοίο ξεκίνησε να λύνει τους κάβους… Μερικές τελευταίες ματιές στην Γηραιά Αλβιώνα, θα έκλειναν όμορφα και αυτό το κεφάλαιο της ταξιδευτικής μας ιστορίας…

Μετά, το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι ήθελα να κοιμηθώ μέχρι το επόμενο πρωινό, που θα φτάναμε στο Βέλγιο…