Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 16η

Zeebrugge/Belgium – Colmar/France
Χιλ: 672

Χάρτης διαδρομής:

Το επόμενο πρωινό σηκωθήκαμε νωρίς και μετά από ένα πολύ καλό πρωινό(το οποίο ήταν μέσα στην τιμή του εισιτήριου), αράξαμε για καφεδάκι στο σαλόνι του πλοίου. Όλη τη νύχτα πάντως, πρέπει να είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, καθώς όλοι έλεγαν πως δεν είχαν κοιμηθεί καθόλου καλά, επειδή κούναγε πολύ. Προσωπικά, καμία επαφή… Ήταν από τους καλυτέρους ύπνους που έχω κάνει ποτέ. Τώρα ήμουν φρέσκος, ξεκούραστος και έτοιμος να βγω στον δρόμο και να γράψω χιλιόμετρα πάλι. Περίπου μισή ωρίτσα πριν δέσει το καράβι, ακούω μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του πλοίου, που έλεγε ότι έχει μεγάλη κακοκαιρία σε όλη την χώρα και πως οι οδηγοί θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί… Μάλιστα… άντε πάλι… σκέφτομαι…

Ήταν Κατά τις 09.00 το πρωί όταν βγαίναμε από το γκαράζ του πλοίου και πατούσαμε σε Βέλγικο έδαφος. Εκείνη την στιγμή είχε έναν κατάμαυρο ουρανό, αλλά απλά ψιχάλιζε. Πολύ θετικό ήταν το γεγονός ότι από εδώ και πέρα θα οδηγούσαμε πάλι στην δεξιά μεριά του δρόμου και θα μπαίναμε στα round about πάλι από δεξιά. Είχα ξεχάσει πως είναι να οδηγείς στην δίκια μας “κανονική” πλευρά… Ένιωθα περισσότερη σιγουριά πάντως… Παρόλα αυτά, σήμερα είχαμε αρκετό δρόμο να κάνουμε αφού σκοπεύαμε να διασχίσουμε όλο το Βέλγιο και στο τέλος θα μπαίναμε Λουξεμβούργο και μετά Γαλλία, παράλληλα με τα Βόσγια Όρη. Αυτά ήταν τα πρόχειρα σχέδια. Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά, υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο, που στην παρούσα φάση ήταν για άλλη μια φορά ο καιρός. Αφού είχαμε κάνει τα πρώτα 50-60 χιλιόμετρα, ο καιρός άρχισε να χαλάει άσχημα… πολύ άσχημα. Για άλλη μια φορά είχαμε μια δυνατή καταιγίδα πάνω από το κεφάλι μας, πολύ δυνατό αέρα και ορατότητα μηδέν… Ευτυχώς το Βέλγιο έχει πολύ καλό οδικό δίκτυο και η οδηγική παιδεία των ίδιων είναι σε υψηλά επίπεδα. Δυστυχώς όμως είναι φορές που αυτό μόνο του δεν αρκεί. Είχαμε μπει για άλλη μια φορά σε μια κατάσταση, όπου κινούμαστε με πολύ χαμηλές ταχύτητες, πολύ νερό και γενικότερα δύσκολες οδηγικές συνθήκες. Εκατόν πενήντα χιλιόμετρα αργότερα, δεν έδειχνε όλο αυτό να τελειώνει κάπου… Οδηγούσαμε για πολλά χιλιόμετρα έτσι και ανυπομονούσαμε να συναντήσουμε μπροστά μας τις πινακίδες που έλεγαν Brussels. Ήταν η πρώτη μεγάλη πόλη που βρισκόταν πάνω στην διαδρομή μας και είχαμε σκοπό να κάνουμε μια μεγαλούτσικη στάση εκεί και να δούμε μερικά αξιοθέατα της πόλης. Λόγω του καιρού περιοριστήκαμε σε μια βόλτα μέσα στην πόλη,

και ένα σύντομο πέρασμα από το Atomium…

Το Atomium βρίσκεται στις Βρυξέλλες και χτίστηκε για την Παγκόσμια Έκθεση Βρυξελλών το 1958. Όπως αποκαλύπτει η ονομασία του, πρόκειται για ένα μεταλλικό μόριο κρυστάλλου μεγεθυμένο κατά 165 δισεκατομμύρια φορές! Παρά το γεγονός ότι το μνημείο χτίστηκε ως έκθεμα για έξι μήνες, σηματοδοτώντας την ατομική εποχή, αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο, συμβολίζοντας τη μοντέρνα αρχιτεκτονική και τις Βρυξέλλες. Το Atomium αποτελείται από εννέα σφαίρες χάλυβα, οι οποίες συνδέονται με σωλήνες και σχεδιάστηκε από το μηχανικό André Waterkeyn.

Οι σφαίρες με διάμετρο 18 μέτρων είναι προσβάσιμες (εκτός από τρεις) μέσω των σωλήνων, οι οποίες διαθέτουν κυλιόμενες σκάλες επιτρέποντας στους ανθρώπους να επισκεφθούν τους χώρους της έκθεσης, το εστιατόριο και τον ξενώνα που στεγάζονται εντός των σφαιρών. Εκτός από τις κυλιόμενες σκάλες, υπάρχει επίσης ένα ασανσέρ που μεταφέρει τους επισκέπτες στην κορυφαία σφαίρα. Το ασανσέρ ήταν το ταχύτερο στο είδος του εκείνη την εποχή, αφού χρειαζόταν 23 δευτερόλεπτα για να φτάσει στην κορυφή. Η υψηλότερη σφαίρα διαθέτει εστιατόριο χωρητικότητας 140 ατόμων, προσφέροντας εκπληκτική θέα στις Βρυξέλλες.

Δυστυχώς ο καιρός χειροτέρευε ακόμα περισσότερο και εμείς είχαμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας, οπότε ξεκινήσαμε για τα υπόλοιπα 200 περίπου χιλιόμετρα που χρειαζόμασταν μέχρι το Λουξεμβούργο. Οι καιρικές συνθήκες σε όλη την διαδρομή, πραγματικά άσχημες. Σταματήσαμε σε κάποιο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και για να στεγνώσουμε λίγο. Σε όλο το Βέλγιο η χρήση μετρητών σε ότι άφορα την βενζίνη είναι λίγο δύσκολη… Τι εννοώ… Πρέπει πρώτα να περάσεις από το ταμείο, να προπληρώσεις το ποσό που θέλεις να βάλεις και μετά να πας να γεμίσεις… Κοινώς αυτό το ‘’γέμισε το’’ που λεμέ όλοι παντού και μετά πληρώνουμε το ακριβές αντίτιμο, απλά το ξεχνάς… Εδώ είσαι στο περίπου… Εγώ προτιμούσα να βάζω ένα ποσό που ξέρω ότι σίγουρα χωράει και απλά ξαναέβαζα λίγο νωρίτερα.

Αρκετή ώρα αργότερα μπαίναμε στο Λουξεμβούργο. Δεν ξέρω εάν επηρέαζε το γεγονός ότι η πορεία μας ήταν προς νότο, ή αν ήταν τυχαίο περιστατικό, πάντως ο καιρός είχε αρχίσει να βελτιώνεται αισθητά… Ευτυχώς, γιατί είχαμε κλείσει ήδη ένα πεντάωρο που βρεχόμασταν…

Στα σύνορα απολαύσαμε το προνόμιο του αφορολόγητου αυτού παράδεισου και φουλάραμε καύσιμο με μόλις 1.20 το λίτρο… 100 οκτανίων εννοείται… Ο Γιάννης έκανε και τις αγορές του στον επίσης αφορολόγητο καπνό. Οι υπόλοιποι καθίσαμε να πιούμε καφεδάκι και να ξεκουραστούμε, πριν συνεχίσουμε να οδηγούμε προς το εσωτερικό του κρατιδίου. Στο Λουξεμβούργο, όσο φτηνά είναι τα καύσιμα και ο καπνός, άλλο τόσο ακριβά είναι όλα τα υπόλοιπα… Ενδεικτικά θα σας πω ότι για ένα τυποποιημένο σάντουιτς και ένα εσπρέσο σε πλαστικό ,πλήρωσα 9 ευρώ! Ναι, καλά ακούσατε… σε μαγαζί πάνω στο εθνικό οδικό δίκτυο… Τότε ήταν που κατάλαβα για πιο λόγο έβλεπα παντού οικογένειες, ζευγάρια και γενικότερα όλο τον κόσμο, να τρώει έξω από τα μαγαζιά αυτά, φαγητό που είχε φέρει μαζί του… Μέσα ήταν μόνο κάτι μ@λ@κες Έλληνες και ελάχιστοι άλλοι τουρίστες.

“Χαλάλι όλα” σκέφτηκα όμως, όταν είδα πως είχε σταματήσει να βρέχει… Επιτέλους θα οδηγούσαμε και για λίγο στο στεγνό. Ξεκινήσαμε με πορεία τα ενδότερα του μικρού αυτού κρατιδίου, με σκοπό να μπούμε στην πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη του, το Λουξεμβούργο… Δεν ξέρω εάν έφταιγε το ότι ήταν Κυριακή, πάντως όλοι οι δρόμοι ήταν άδειοι και επιτέλους ο καιρός είχε βελτιωθεί! Κατευθυνθήκαμε στο κέντρο της πόλης και βολτάραμε στους δυο κεντρικούς της δρόμους.

Η αλήθεια είναι ότι και αυτή η επίσκεψή μας εδώ, όπως και η προηγούμενη στις Βρυξέλλες, ήταν καθαρά ένα πέρασμα ώστε να πάρουμε μια ιδέα… Τίποτα παραπάνω… Πάνω σε αυτήν την ιδέα λοιπόν εγώ έβλεπα ένα Λουξεμβούργο καταπράσινο, με τέλειους δρόμους, πεντακάθαρο και σίγουρα στο επόμενο πέρασμα μου από εδώ, θα του αφιερώσω μια διανυκτέρευση.

Είχε πια απογευματιάσει για τα καλά όταν περνούσαμε τα σύνορα με την Γαλλία. Το αρχικό πλάνο που έλεγε διάσχιση τα Βόσγια όρη, είχε πάει περίπατο… Βλέπεις ο τόσο κακός καιρός έκανε τα χιλιόμετρα μας δύσκολα και μας είχε βγάλει από το όποιο πρόγραμμα προσπαθούσαμε να τηρήσουμε… Αυτό όμως δεν έδειχνε να είναι το μεγαλύτερο μας πρόβλημα εκείνη την στιγμή, καθώς για άλλη μια φορά ο ουρανός έκλεινε επικίνδυνα και άρχιζε να αδειάζει πάνω μας όσο νερό διαθέτει… Κοίταζα τα εναπομείναντα χιλιόμετρα στο GPS και σκαφτόμουν ότι εάν συνεχίσει να είναι έτσι χάλια, θα παρακάμψω το Στρασβούργο που σκόπευα να μπούμε και θα συνεχίσω κατευθείαν μέχρι το Colmar! Δεν είχε νόημα έτσι και αλλιώς… Δυο ώρες συνεχόμενης βροχής αργότερα, μπαίναμε απλά για μια βόλτα στο Στρασβούργο… Ναι, δεν το συζητώ… άκρως αποφασιστικός…

Προσπάθησα να φτάσω μέχρι τον καθολικό ναό που υπάρχει εκεί, ο όποιος ήξερα ότι είναι πολύ εντυπωσιακός, ωστόσο από τον έναν δρόμο που πήγα συνάντησα μια τοπική υπαίθρια αγορά που λειτουργούσε ,από τον άλλον δρόμο δημόσια έργα… οπότε ήταν και αυτός κλειστός και στην τρίτη απόπειρα ένα φορτηγό απλά είχε κλείσει και αυτόν τον δρόμο για να ξεφορτώσει… Μάλιστα… Κοίταζα τον ουρανό και σκαφτόμουν ότι υπήρχε κάποιος εκεί πάνω που απλά έσπαγε πλάκα μαζί μου…

Πορεία προς Colmar λοιπόν και τέλος. Ογδόντα χιλιόμετρα πιο μακριά από το Στρασβούργο και σχεδόν επτακόσια από το Zeebrugge, μπαίναμε στην πόλη… Μεγάλη μέρα ήταν και η σημερινή. Τσεκ ιν στο ξενοδοχείο και αμέσως έξω προς ανεύρεση τροφής… Η στρουμπουλή μαυρούλα που καθόταν στην ρεσεψιόν με ενημέρωνε πως προλαβαίνετε δεν προλαβαίνετε να φάτε… Ευτυχώς το κέντρο της παλιάς πόλης ήταν κοντά και καθίσαμε σε κάποιο από τα μαγαζιά που σερβίρανε ακόμη…

Μερικές μπύρες αργότερα όλα τα χιλιόμετρα που είχαμε οδηγήσει, το νερό που είχαμε φάει και τα μέρη που είχαμε επισκεφτεί, ήταν απλά παρελθόν… Τώρα το σώμα ήταν ξαπλωμένο σε μαλακό κρεβάτι και τα βλέφαρα είχαν χαμηλώσει… Άλλη μια ημέρα στον Παράδεισο τελείωνε και σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε η επομένη. Ήταν αυτή που θα είχε περιήγηση στην ομορφότερη πόλη της Ευρώπης.