Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 17η

Colmar/France
Χιλ: 0

Το επόμενο πρωινό ανοίγω την κουρτίνα του δωματίου και βλέπω έξω μια ηλιόλουστη ημέρα. Τέλεια, ήταν ότι έπρεπε για να κάνουμε μια ολοήμερη βόλτα στην παλιά πόλη! Ύστερα από ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο, πήραμε επ’ ώμου τις φωτογραφικές μηχανές και προσπαθήσαμε να “χαθούμε” στους δρόμους και στα σοκάκια του Colmar…

Όσο εμείς περπατάμε και φωτογραφίζουμε, εσείς διαβάστε δυο πραγματάκια για αυτήν την πανέμορφη πόλη:

Το Colmar είναι πόλη της Αλσατίας στη βορειοανατολική Γαλλία και ιδρύθηκε τον 9ο μ.Χ. αιώνα. Βρίσκεται πάνω στο Route de Vin (δρόμο του κρασιού) της Γαλλίας και είναι η πρωτεύουσα των περίφημων αλσατικών κρασιών. Συνδέεται με τον Ρήνο μέσω του ποταμού Lauch, ο οποίος διασχίζει την πόλη, ενώ δυτικά της βρίσκεται η οροσειρά των Βοσγίων. Το 1679 με τη συνθήκη του Νιμάγκεν το Colmar αποδόθηκε στη Γαλλία και αποτέλεσε “Βασιλική Γαλλική πόλη”. Στο καθεστώς αυτό παρέμεινε μέχρι το 1871, οπότε ολόκληρη η Αλσατία, με τη λήξη του Γαλλογερμανικού πολέμου, αποδόθηκε στη Γερμανία. Υπό γερμανική διοίκηση παρέμεινε μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών η Αλσατία επεστράφη στη Γαλλία. Το Colmar αναπτύχθηκε και το 1934 οι κάτοικοι φθάνουν σχεδόν τους 50.000.

Δυστυχώς όμως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί εισβάλλουν και καταλαμβάνουν εκ νέου την Αλσατία, την οποία προσαρτούν στο Γ’ Ράιχ. Η πόλη υφίσταται καταστροφές των μνημείων της και υφίσταται κατοχή με έντονα στοιχεία εκγερμανισμού και ναζιστικοποίησης. Η Γαλλία τελικά ανέκτησε εκ νέου τον έλεγχο της Αλσατίας ύστερα από τη μάχη του “θύλακα του Κολμάρ” το 1945.

Το μικροκλίμα της περιοχής του Κολμάρ είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό για την καλλιέργεια αμπέλου, εξηγώντας γιατί η πόλη είναι το επίκεντρο παραγωγής και διακίνησης των Αλσατικών κρασιών. Το Κολμάρ δέχεται βροχές με ετήσιο ύψος μόλις 550 χιλιοστά – από τις πλέον ξηρές περιοχές της Γαλλίας – γεγονός που οφείλεται στη γειτονίασή της με τα Βόσγια: Εκεί τα νέφη συμπυκνώνονται και μετατρέπονται σε βροχή, η οποία πέφτει σε ψηλότερα σημεία. Έτσι, η περιοχή γύρω από την πόλη δέχεται ανέμους θερμούς και ξηρούς. Αυτά για αρχή…

Εμείς ξεκινήσαμε την βόλτα μας από το κύριο αξιοθέατο της πόλης, την “la Petite Venise” η εάν προτιμάτε την Μικρή Βενετία… Είναι μια πολύ γραφική περιοχή, που ανάμεσα από τα πολύχρωμα πάντα παλιά σπιτάκια, περνάει ένα κανάλι του ποταμού Lauch. Μάλιστα στο παρελθόν θεωρούνταν το “κέντρο” της πόλης…

Συνεχίζοντας έβλεπα να γίνονται όλο και πιο φανερά τα 800 χρόνια περίπου που μετράει εδώ η αυστηρή Γερμανική αρχιτεκτονική… Είναι ανακατεμένη με λίγη Γαλλική κουλτούρα και μαζί με άλλα υλικά κατασκευής, έβλεπες ξύλινα πλαίσια εκτεθειμένα, ώστε να φαίνονται από παντού… Επίσης, μπορούσες να δεις κίτρινο και κόκκινο ψαμμίτη, όπου και αν κοίταζες! Το αποτέλεσμα μοναδικό…

Σίγουρα από την αρχή, ολόκληρη αυτή η κωμόπολη, είχε κερδίσει την μάχη των εντυπώσεων…

Έβλεπες παντού περιποιημένα μεγάλα πάρκα, με πολύ πράσινο και όμορφα παρτέρια με λουλούδια…

Όσο μπαίναμε στα ενδότερα, έβλεπα όλα αυτά τα παλιά παραδοσιακά σπίτια τα οποία ήταν γεμάτα χρώματα βαμμένα ροζ, πορτοκαλί, κίτρινα, γαλάζια, καφέ… Ολόκληρη η πόλη ήταν ένα θεϊκό οφθαλμόλουτρο… Παντού φυτεμένα πανέμορφα λουλούδια σε έκαναν να νιώθεις ότι εκείνη την στιγμή βρίσκεσαι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν… Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το Colmar είναι η πιο όμορφη πόλη στην Ευρώπη. Ίσως να μην έχουν και τόσο άδικο τελικά…

Τι λέτε και εσείς;

Περάσαμε να θαυμάσουμε και από κοντά, το περίφημο καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Μαρτίνου, η αλλιώς Église, St. Martin. Είναι ο μεγαλύτερος ναός στο Κολμάρ.

Διαθέτει όμορφα βιτρό, αγάλματα γοτθικής και αναγεννησιακής εποχής και επιβλητικό εκκλησιαστικό όργανο. Το κεντρικό κλίτος περιβάλλεται από μια σειρά γοτθικών παρεκκλησίων, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των αλσατικών ναών. Πραγματικά εντυπωσιακό…

Ολόκληρη την ημέρα, συνεχίσαμε να βολτάρουμε στο κέντρο, αιχμαλωτίζοντας στον φακό μας εικόνες… όμορφες, άσχημες, περίεργες…

Self portrait photo…

Ήταν πλέον βραδάκι όταν κουρασμένοι πλέον από όλο αυτόν τον σημερινό ποδαρόδρομο, καθίσαμε να δοκιμάσουμε την τοπική σπεσιαλιτέ του Colmar… Την Tarte flambee…

Στην ουσία είναι μια μεγάλη ανοιχτή πίτα, με ιδιαίτερα λεπτή ζύμη, γεμάτη με φρέσκο λευκό τυρί, ζαμπόν, ψιλοκομμένο κρεμμύδι και κρέμα γάλακτος.

Ο θρύλος λέει ότι οι δημιουργοί αυτής της λιχουδιάς ήταν γερμανόφωνοι αγρότες της Αλσατίας που συνήθιζαν να ψήνουν φουρνιστό ψωμί μια φορά τη βδομάδα. Η tart flambee χρησιμοποιούνταν για να δοκιμάσουν τη θερμοκρασία του φούρνου. Στη κατάλληλη θερμοκρασία ο φούρνος μπορούσε να ψήσει τη τάρτα σε 1 με 2 λεπτά. Η κρούστα γύρω από τη τάρτα κατέληγε να καεί σχεδόν από τις φλόγες (εξ’ ου και flambee). Πάντως χορταίνεις… δεν μπορώ να πω… Με δυο ο καθένας κάτι κάνει…

Συνεχίζοντας προς το ξενοδοχείο, δεν θα μπορούσα να αρνηθώ ένα-δυο τελευταίες νυχτερινές φώτο από την “la Petite Venise”:

Λίγη ώρα αργότερα, βρισκόμασταν όλοι στα κρεβάτια μας… Μου άρεσε τελικά όλο αυτό που είδα… Γούσταρα όλα αυτά τα χρώματα, τους φωνακλάδες Γαλάτες κατοίκους του και σίγουρα ζήλεψα το μεράκι και την αγάπη που δείχνουν για τον τόπο τους… Τελικά το Colmar μου έδειξε ότι είχε σταθεί επάξια στο ύψος της φήμης του! Ησυχία όμως τώρα… μην μου μιλάτε άλλο, πρέπει να κοιμηθώ… Αύριο έχω πολύ δρόμο… Έχω να κάνω Μέλανα Δρυμό, Ελβετικές &Ιταλικές Άλπεις, passa, κακό… χαμός θα γίνει…

Άντε, καληνύχτα τώρα…