Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 18η

Colmar/France – Cernobbio/Italy
Χιλ: 539

Χάρτης διαδρομής:

Σήμερα το πρωί είχα σηκωθεί ξεκούραστος, φρέσκος και έτοιμος για το σημερινό playground! Για σήμερα, το μόνο που είχαμε σκοπό, ήταν να φτάσουμε κάποια στιγμή στο Cernobbio, ένα χωριουδάκι κοντά στην λίμνη Como της Β. Ιταλίας, όπου και θα διανυκτερεύαμε… Όταν σχεδίαζα το όλο ταξίδι, θυμάμαι ότι για αυτήν την διαδρομή είχαμε δυο και παραπάνω επιλογές. Η μια και ίσως λογικότερη για κάποιους, ήταν να πάμε από τον συντομότερο δρόμο και σε μόλις 300 περίπου χιλιόμετρα να είμαστε εκεί. Και αυτό ήταν κάτι που θα μπορούσε να γίνει, μιας και η Ελβετία, είναι ξαναταξιδεμένη και γνωστή και σε εμένα, άλλα και στην υπόλοιπη παρέα. Εγώ προτίμησα όμως μια πιο κυκλική διαδρομή, στην οποία έβαλα μέσα πανέμορφα μέρη και τοπία, που μέσα τους περνάνε κάποιοι από τους καλυτέρους δρόμους του κόσμου. Το σίγουρο ήταν, ότι όλο αυτό θα μας κράταγε πάνω στις μηχανές μέχρι αργά το απόγευμα… κανονική παιδική χαρά σου λέω! Έξω ένας ήλιος που έλαμπε, θερμοκρασίες ιδανικές για αυτό που κάνουμε, οπότε μετά από ένα σουπερ πρωινό και μεγάλες ποσότητες καφεΐνης, ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Όχι πολλά χιλιόμετρα αργότερα, περνάγαμε πάνω από τον πόταμο Ρήνο, ο οποίος είναι και το φυσικό σύνορο με την Γερμανία.

Οδηγήσαμε κάποια χιλιόμετρα βόρεια, μέχρι που φτάσαμε στο ύψος που θα μπαίναμε στον Μέλανα Δρυμό (Black Forest). Από εκεί και έπειτα, θα οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο 500.

Να ξέρετε ότι ο συγκεκριμένος δρόμος θεωρείται από τους ντόπιους οδηγούς ο ιδανικός, για να διασχίσει κάποιος το Black Forest…

Εγώ είχα ξαναπεράσει από κάποια μεγάλα και ωραία κομμάτια του Δρυμού, το 2011 που είχα ξαναβρεθεί στα μέρη, όταν ανέβαινα τότε για να βρω την Romantishe Strasse, λίγο έξω από την Χαιδελβέργη. Φέτος όμως ήταν μια ευκαιρία να κάνω και εγώ κάποιο κομμάτι που δεν το ήξερα οδηγικά και να πάρει και μια ιδέα ο Γιάννης, ο οποίος είχε περάσει μόνο από έξω… Όπως και αν έχει πάντως, το τοπίο πανέμορφο…

Χωρίς να καταλάβω το πότε, είχαμε ήδη περάσει στην Ελβετία… Καλά, τι να πρωτοπώ για αυτήν την χώρα! Όσες φορές και να βρεθώ εδώ, πάντα θα την κοιτώ με απερίγραπτο θαυμασμό…

Πάντα έλεγα ότι μαζί με την Αυστρία, είναι οι δυο χώρες που οι εξοχές τους είναι ένα κλικ πάνω από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.

Εάν κοίταζες τον χάρτη, θα καταλάβαινες ότι διασχίζαμε μια νοητή κάθετη ευθεία πάνω του, και οδηγούσαμε σε πανέμορφα μέρη, ανεβαινοκατεβαίνοντας μικρά και μεγάλα passa…

Περνάγαμε μέσα από μικρά Αλπικά χωριουδάκια, λίμνες, ποτάμια και ότι άλλο έχει να δείξει ο σημερινός οδηγικές παράδεισος…

Κάποια στιγμή περάσαμε και από την λίμνη της Λουκέρνης…

Νομίζω ότι είναι περιτό να κάτσω και να γράψω οτιδήποτε…

Απλά το μοναδικό που θα μπορούσα να πω είναι ότι είναι και αυτό ένα κομμάτι από το παζλ που συνθέτει όλη αυτήν την ομορφιά σήμερα μπροστά μας…

Ήταν αργά το μεσημέρι όταν μπαίναμε στο τρίγωνο που σχηματίζουν στα νότια της χώρας τρία από τα πιο όμορφα μεγάλα περάσματα (passa) των Άλπεων… Το Grimsel pass, το Furka pass και το Sustenpass… Όπως είναι φυσικό, όλα τα είχαμε ξαναπεράσει και όλα είναι εξίσου όμορφα και μαγικά, άλλα ένα να ξερετε… Εάν κάποιος από εσάς, θέλει να περάσει κάποιο από αυτά και μαζί με το υπερθέαμα που θα δει, γουστάρει να βιώσει και ένα ατελείωτο οδηγικό ντελίριο, μια είναι η λύση και ακούει στο όνομα Sustenpass! Κρατήστε το αυτό που σας λέω..

Εμείς παρόλα αυτά, θα κάναμε μια στάση εκεί που ξεκάνει το παραπάνω χρυσό τριγωνάκι, να πιούμε έναν καφέ, να ξεκουραστούμε και να μαζέψουμε τέλειο Αλπικό ήλιο…

Μαζί μας και πλήθος μηχανόβιων, οι οποίοι μετά από το ξεφάντωμα σε κάποια από τα παραπάνω passa, έκαναν και αυτοί ότι και εμείς. Κάθε φορά που είμαι στις Άλπεις και τυχαίνει να έχω σταματήσει (καλή ώρα) για καφέ σε τέτοιου τύπου μαγαζιά, είναι απίστευτο το τι βλέπουν τα ματιά μου…

Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε το Sustenpass του οποίου η κορυφή , βρίσκεται στα 2.224 μέτρα… Άψογο οδόστρωμα και η θερμοκρασία κατακόρυφη πτώση… Φανταστείτε ότι όλη την ημέρα ταξιδεύαμε με 22-24 βαθμούς και εδώ, χωρίς καν να έχουμε φτάσει στην κορυφή, είχε μόλις 10…

Πραγματικά λεπτομέρεια όμως… Ο ήλιος έλαμπε και έκανε τις γύρω κορυφές, ακόμα πιο όμορφες… Το δε τοπίο, απλά μαγικό…

Φτάνοντας στην κορυφή…

Στην συνέχεια και αρκετά χιλιόμετρα αργότερα, πάντα με κατεύθυνση προς Andermatt, θα πέρναγα για άλλη μια φορά στην μοτοσυκλετιστή μου ζωη, την Teufelsbrücke Bridge, ή αλλιώς Γέφυρα του Διαβόλου… Εν συντομία θα πούμε ότι βρίσκεται πάνω από τον ποταμό Reuss και σε αρκετά μεγάλο ύψος διασχίζει το φαράγγι Schollen. Κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα και πολλές ζωές χάθηκαν στο πέρασμά της, καθώς ο Διάβολος δεν άφηνε κανέναν να περάσει αλώβητος από εκεί. Μέχρι που μια γυναίκα τοποθέτησε έναν σταυρό στην είσοδο και από τότε όλα ηρέμησαν. Ο κόκκινος τράγος που είναι ζωγραφισμένος, αναπαριστά τον Διάβολο!

Από εδώ και κάτω λοιπόν, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Θα συνεχίζαμε στον αυτοκινητόδρομο 2 και μέσω του St. Gotthard Pass σε περίπου μια ωρίτσα και ένα τέταρτο, θα ήμασταν αραχτοί στα δωμάτια που είχαμε ήδη κλείσει στο Cernnobio… Ναι βέβαια, έτσι θα ήταν, αν πηγαίναμε από εκεί… Μα καλά, πλάκα κάνεις; Playground δεν είπαμε σήμερα; Νέα πορεία προς ανατολικά λοιπόν και ας κάναμε κανένα τριωράκι παραπάνω…

Σειρά έπαιρνε το Oberalppass στα 2.046 μέτρα, το οποίο είναι σαφώς μικρότερο από τα προηγούμενα, αλλά εξίσου όμορφο και σίγουρα με λιγότερη κίνηση.

Σε αυτή την πιο ήσυχη πλευρά των Άλπεων και αφού οδηγικά είχες ξεσαλώσει στα προηγούμενα passa, μπορούσες να χαλαρώσεις και να απολαύσεις ακόμα περισσότερο τις πανέμορφες εικόνες που έβλεπες μπροστά σου…

Συνεχίζοντας τον επαρχιακό 19, περνούσαμε για ακόμα μια φορά, μέσα από μικρά Ελβετικά χωριουδάκια, τα οποία έδιναν και αυτά με την σειρά τους μια διαφορετική προσέγγιση στην ομορφιά που αντικρίζαμε.

Κάπως έτσι συνεχίσαμε και όλα τα υπόλοιπα χιλιόμετρα μέχρι κάποια στιγμή να βγούμε ξανά στον αυτοκινητόδρομο 2 και να αφήσουμε αυτά τα τέρατα που καβαλάμε για μοτοσυκλέτες, να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα… Σφίξαμε το δεξί χέρι στο γκριπ και κατευθείαν οι βελόνες στα κοντέρ μας άρχισαν να αποκτούν ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τα νούμερα που βρίσκονται βαθειά μέσα στην δεύτερη εκατοντάδα. Με την σειρά τους, οι αποστάσεις άρχισαν να μικραίνουν όλο και πιο πολύ… Εκείνη την στιγμή οδηγούσα για άλλη μια φορά, σε έναν καταπληκτικό ασφαλτοτάπητα και μέσα μου δόξαζα για πολλοστή φορά τους σχιστομάτηδες εκεί στο Iwata για τα γ@μιστερα τετρακύλινδρα τέρατα που φτιάχνουν! Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσω την σημερινή μου ημέρα στην παιδική χαρά που λέγεται Άλπεις!!!

Ήταν 20.30 το απόγευμα όταν μπαίναμε στο ξενώνα που θα μας φιλοξενούσε για σήμερα το βραδύ στο Cernobbio. Ήταν μια ακόμα από τις φορές που ένιωθα απόλυτα πλήρης. Είχα απολαύσει κάθε μέτρο που έγραψαν και σήμερα οι ροδές μου και ένιωθα έτοιμος να μπω σε διαδικασία επιστροφής… Κακά τα ψέματα… Για εμένα το ταξίδι μου είχε τελειώσει… Αύριο θα κάναμε τα τελευταία 300 κάτι χιλιόμετρα μέχρι την Βενετία και μετά επιστροφή στην πατρίδα. Οκ, ήμουν έτοιμος πλέον και για αυτό… Δεν είχα κάτι άλλο να κάνω εδώ για φέτος… Αυτό το κατάλαβα καλύτερα όταν ενώ το ίδιο βράδυ ταχτοποιούσα λίγο τα πράγματα μου στο δωμάτιο, όταν αφαίρεσα την κάρτα μνήμης από την φωτογραφική μηχανή, τύλιξα το λουράκι της και απλά μπήκε σωστά-σωστά πια στην θήκη της… Πλέον, θα ξανάνοιγε όταν φτάναμε στην Αθήνα κάποια στιγμή. Τώρα εάν ήθελα να φωτογραφίσω κάτι από εδώ και πέρα, δεν ξέρω… μάλλον θα μπορούσα να το κάνω και με το κινητό… Δεν με ένοιαζε… Είπαμε… Από εδώ και πέρα είναι όλα επιστροφή για εμένα…

Το ίδιο βράδυ καθίσαμε σε μια πιτσαρία που είχε ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο που μέναμε. Η συνέχεια όπως την φαντάζεστε. Κουβεντούλα, φαγητό και μερικές Nastro Azzuro αργότερα, βρισκόμασταν όλοι στην αγκαλιά του Μορφέα… Το Cernobbio σαν χωριό, ουτε που το είδα πότε, αλλά ούτε και που έμαθα ποτέ μου πως είναι.. Ίσως είναι και ένας καλός λόγος για να ξαναπάμε κάποτε… Θα δείξει…