Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 19η

Cernobbio/Italy – Venice/Italy
Χιλ: 315

Χάρτης διαδρομής:

To επόμενο πρωινό είχαμε ξυπνήσει σχετικά αργά… Δεν είχαμε και κάτι να κάνουμε σήμερα… Θα φεύγαμε από εκεί κάποια στιγμή αργά το πρωί, θα ταξιδεύαμε μέχρι την Βενετία, θα μπαίναμε στο καράβι και τέλος… Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε τον χρόνο που σήμερα μας περίσσευε, σε κάποια από τις πόλεις που θα περνούσαμε στην διαδρομή μας, αλλά εδώ πρέπει να σας πω ότι προσωπικά έχω ένα θεματάκι κάθε φορά που επιστρέφω από εξωτερικό με πλοίο… Η τελευταία μου ημέρα είναι πάντα αφιερωμένη στο καράβι… Τι εννοώ: Την ημέρα που φεύγω και θέλω να φτάσω στο καράβι, δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο… Θέλω πολύ απλά να πάω στο λιμάνι που πρέπει, να κάνω τσεκ-ιν τα εισιτήρια μου, να βάλω την μοτοσυκλέτα στο γκαράζ και απλά να φύγω… Όλα αυτά θέλω να τα κάνω όσο πιο νωρίς γίνεται… Τόσο απλά… Δεν φαντάζεστε τι κωμικοτραγικές καταστάσεις έχω δει να συμβαίνουν από ένα λάστιχο της τελευταίας στιγμής και από άλλα τέτοια κουλά… Και ξέρετε όλο αυτό πόσο εύκολο είναι να σου χαλάσει ολόκληρο το ταξίδι σου; Πολύ… Όπερ, εχω αποφασίσει ότι προσέχω για να έχω.

Έτσι και έγινε λοιπόν και κάποια στιγμή φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες για τελευταία φορά φέτος… Η διαδρομή μας ήσυχη, αυτοκινητόδρομος βλέπεις και απλά σκοτώναμε τον χρόνο μας πάνω σε δυο ρόδες… Τίποτα παραπάνω… Τριακόσια κάτι χιλιόμετρα αργότερα και μερικούς καφέδες σε κάποια Autogrill της Autostrada, μπαίναμε Βενετία… Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο που είχα μέσα από το κράνος μου, την ώρα που οδηγούσα πάνω στην μεγάλη γέφυρα που ενώνει την Βενετία με την υπόλοιπη Ιταλία… Ήταν το αποτέλεσμα μιας πληρότητας που ένιωθα εκείνη την στιγμή και μιας ικανοποίησης που πήγαν όλα καλά και επιστρέφουμε σπίτι το ίδιο ασφαλείς όπως όταν ξεκινήσαμε… Τέλεια! Τώρα περίμενα στην ουρά στο γκισέ της ΑΝΕΚ, να κάνω check in τα εισιτήρια της επιστροφής… Λίγη ώρα αργότερα μπαίναμε στο γκαράζ του πλοίου και δέναμε τις μοτοσυκλέτες… 18.00 το καράβι έλυνε τους κάβους… Αυτό ήταν… τελείωσε…

Ημέρα 20-21η

Patras/Greece – Athens/Greece
Χιλ: 200

Χάρτης διαδρομής:

Μιάμιση ημέρα μέσα στο πλοίο πέρασε τόσο γρήγορα ,που προσωπικά δεν την κατάλαβα… Ο Γιάννης βαριόταν να περιμένει μέχρι την Πάτρα και προτίμησε να κατέβει Ηγουμενίτσα για να πάει σπίτι περνώντας από το Μέτσοβο… Αυτό θα πει μαζοχιστικές τάσεις. Ύστερα από ένα ταξίδι σχεδόν 8.000 χιλιομέτρων, αντί να περιμένει να φτάσουμε Πάτρα και από εκεί σε 200 χιλιομετράκια να είναι σπίτι του, θα έκανε έναν γενναίο κύκλο 500 περίπου χιλιομέτρων στις 22.00 την νύχτα, γιατί “γούσταρε να οδηγήσει λιγάκι” όπως ακριβώς μου είπε… Χαχαχα, respect ρε φίλε! Αυτό είναι που γουστάρω σε εσένα! Στα πενήντα δυο σου χρόνια, έχεις τόση όρεξη και διάθεση για πραγματική ζωή, ώστε πλέον είμαι σίγουρος ότι η πραγματική ηλικία σου είναι μόνο για να γράφεται στην ταυτότητα σου… Κανονικά, ούτε στα μισά δεν είσαι! Την καμπίνα του δεν την επιστρέψαμε… Πήρα εγώ το κλειδί του και το έδωσα σε ένα ζευγάρι που το έβλεπα από την ώρα που είχαμε μπει, να την βγάζει στον καναπέ του σαλονιού… Ένα FZR 1300 είχαν και αυτά τα παιδιά και είχανε κάνει για μια εβδομάδα Δαλματικές ακτές… Τώρα επέστρεφαν σπίτι και είμαι σίγουρος ότι εκείνη την στιγμή, η καμπινούλα τους έκατσε κουτί… Αλληλεγγύη μεταξύ μοτοσυκλετιστών, έτσι δεν λένε;

Στις 5.00-5.30 το πρωί το πλοίο έδενε στο λιμάνι της Πάτρας. Η Εθνική μέχρι την Αθήνα με έβρισκε να ταξιδεύω με μικρές ταχύτητες και να χαζεύω το ξημέρωμα κατά μήκος της ακτογραμμής… Δυο ώρες αργότερα ήμασταν σπίτι και ξεφορτώναμε την μοτοσυκλέτα.

Επiλογος:

Τι το ψάχνεις τελικά… “Πωλητές” είμαστε όσοι ταξιδεύουμε… “Πωλητές” που πουλάμε όνειρα στους άλλους… Σε όλους όσους κάθονται βαθειά στον καναπέ και ζουν το όνειρο τους μέσα από τις λέξεις, τα γραπτά και τις φωτογραφίες των άλλων… Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είναι σαν να σε ακούω διαρκώς πάνω από το κεφάλι μου και να μου λες… ”Πόσο θα ήθελα να κάνω το ίδιο! Μόνο τα λεφτά να είχα ρε γαμώτο! Και με το παιδί, τις υποχρεώσεις, τι θα κάνουμε; Κατάλαβα… μάλλον στην άλλη ζωή…” μονολογείς λυπημένος. Ωραία, ίσως έτσι να είναι και ίσως να έχεις και ένα δίκιο…

Άκου και εσύ εμένα όμως τώρα: Μάλλον ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι κάνουμε αυτό που τελικά μας αξίζει… Κι ας μην το παραδεχόμαστε. Έχω καταλάβει ότι οι άνθρωποι χτίζουμε τη ζωή μας έτσι, ώστε από την μια να μην μπορούμε να ξεκολλήσουμε από αυτήν, αλλά από την άλλη να ονειρευόμαστε ότι έχουμε αφήσει απ’ έξω. Παίρνουμε τα βιώματα των άλλων, τα βαφτίζουμε όνειρα μας και μετά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά… Δημιουργούμε υποχρεώσεις καθημερινά, που γκρεμίζουν τα όνειρά μας και στο τέλος, εντελώς μαγικά, συνθέτουν ένα παράξενο άλλοθι ώστε να μην τα κυνηγάμε ποτέ. Όλοι ξέρουμε όμως, ότι πάντα θα υπάρχει μια ανειλημμένη υποχρέωση για να μην ασχολούμαστε με τα μεγάλα πράγματα της ζωής, μην το ξεχνάς αυτό. Μέσα σε όλο αυτό, αυτό που πρέπει να καταλάβεις λοιπόν, ότι όλα τα υπόλοιπα είναι που πρέπει να παραμερίσεις και όχι τα τρεισήμισι γραμμάρια που ζυγίζει η ψυχή σου. Από την άλλη, σε ακούω να μου λες, για το μόνιμο πρόβλημα όλων μας… λεφτά, λεφτά, πάντα αυτά… Οκ, θα συμφωνήσω, λέγοντας ότι τα χρήματα για το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν ίσως αρκετά, αλλά σε τελική ανάλυση ποιος είναι αυτός που θα ορίσει πόσο κοστίζει η απόλυτη ελευθερία και ότι άλλο ένιωσα εγώ εκείνες τις είκοσι μια ημέρες;

Ταξιδιάρες ψυχές είμαστε όλοι ρε φίλε… Ταξιδιάρες ψυχές μιας καθημερινής ρουτίνας, που δεν αφήνουμε να μας παρασύρει η δίνη της μιζέριας μας, ούτε και η φτώχεια μας, αλλά όσα επιτρέπουμε εμείς να μας φτηναίνουν… Για να κυνηγήσεις κι εσύ το όνειρο σου, στο λέω εγώ και να το ξέρεις: Δεν χρειάζεσαι μια περιουσία, ούτε τίποτα το ιδιαίτερο… Ποιοτικό χρόνο για τον εαυτό σου χρειάζεσαι και να είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις το βόλεμά του κώλου σου… Όταν τα κάνεις αυτά, να είσαι σίγουρος, ότι οι δρόμοι εκεί θα είναι και θα περιμένουν να μπουν κάτω από τις ρόδες σου… Να τα θυμάσαι αυτά που σου λέω… Όσο για το τι θα κάνουμε εμεις; Εμείς θα περιμένουμε… Θα περιμένουμε να περάσει ο καιρός και να φύγουμε….για άλλα, πιο καλά και πιο μεγάλα…

Ευχαριστώ ακόμα μια φορά τον Γιάννη και την Γιάννα, τα παιδιά που ταξίδεψαν μαζι μας και φέτος και όλους εσάς που μου κάνατε την τιμή να διαβάσετε και να μοιραστείτε το ταξιδιωτικό μου.

« Προηγούμενη Σελίδα