Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Λίγες ώρες αργότερα συνεχίζαμε την περιήγηση μας στην πόλη και περπατούσαμε με σκοπό να φτάσουμε στους πριγκηπικούς κήπους. Οι Princes Street Gardens είναι ένα πάρκο στο κέντρο του Εδιμβούργου στους πρόποδες του κάστρου που στην ουσία χωρίζει την παλιά από τη νέα πόλη.

Μέσα στους κήπους υπάρχουν διάφορα ενδιαφέροντα μνημεία όπως για παράδειγμα το Scott Monument το οποίο είναι ένα μνημείο αφιερωμένο στο Σκωτσέζο συγγραφέα τον Sir Walter Scott.

Δύο πόλεις σε μία, την παλιά και την… πιο παλιά, συνθέτουν το προφίλ της «Αθήνας του Βορρά» Έτσι, λίγο αργότερα βρεθήκαμε να περπατάμε στην οδό Princes, τον μεγαλύτερο εμπορικό δρόμο του Εδιμβούργου στα όρια μεταξύ των δύο «πόλεων». Η Princes Street είναι ο δεύτερος σημαντικότερος δρόμος της πόλης μετά το Royal Mile. Είναι ο κεντρικός δρόμος της νέας πόλης και ο κυριότερος εμπορικός δρόμος της πόλης του Εδιμβούργου.

Περπατώντας και αφού φτάσαμε στο τελείωμα της Princes Street, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τον Calton Hill ο οποίος είναι ο λόφος ανατολικά της νέας πόλης. Εκεί βρίσκονται πολλά μνημεία του Εδιμβούργου όπως το Scottish National Monument το οποίο θα ήταν ένας άλλος Παρθενώνας, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω έλλειψης χρημάτων.

Εκει βρίσκεται επίσης το Μνημείο του Νέλσωνα που χτίστηκε προς τιμήν του Ναύαρχου που νίκησε τους Γάλλους και τους Ισπανούς στη μάχη του Βατερλώ. Πάνω στο μνημείο προστέθηκε η Time Ball, μία μπάλα που ανυψωνόταν και έπεφτε ακριβώς στις 1μμ προκειμένου να ενημερώνονται τα πληρώματα των καραβιών στο Leith για την ώρα.Οταν υπηρχε πολλη ομιχλη,και τα πλοια δεν μπορουσαν να δουν την μπαλλα,τοτε εριχναν την κανονια από το καστρο,που ειπαμε λιγο παραπανω.

Η θέα περιμετρικά του λόφου, επίσης καταπληκτική…

Aπέναντι μας, βλέπαμε το καστρo…

Και ακριβώς από κάτω, την Princes Street…

Σιγά-σιγά και αφού πλέον είχε περάσει αρκετά η ώρα, βρισκόμαστε πάλι στο κέντρο… Όταν το σκοτάδι άρχιζε να σκεπάζει τα πάντα, αυτό που κατάλαβα είναι πως όλη η πόλη αρχίζει να φοράει έναν μανδύα μυστηρίου, κάτι το οποίο όλη την ημέρα, ίσως από τον πολύ τον κόσμο κιόλας, δεν το πρόσεξα…

Το Εδιμβούργο είναι μία πόλη φάντασμα… Σου δημιουργεί ένα μυστήριο που συνεχώς σε κυνηγάει. Οι περίεργες αισθήσεις γενικότερα, δεν λείπουν από κανένα ταξίδι, όμως σε κάποια ταξίδια αυτή η αίσθηση του μυστηρίου είναι πολύ έντονη.

Έτσι και ο επισκέπτης αφήσει λίγο το μυαλό του να ξεφύγει από τα συνηθισμένα, θα καταλάβει ότι βρίσκεται σε μια χώρα που ενώ λατρεύει την επιστήμη και την τεχνολογία, παράλληλα κάνει χώρο για την μαγεία και το μεταφυσικό… Κάτω από την ομιχλώδη ατμόσφαιρά της κρύβονται οι πιο συναρπαστικές ιστορίες μυστηρίου.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι ιστορίες με τα φαντάσματα και τις μάγισσες, για τους Σκωτσέζους είναι ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στην ζωή τους. Άλλωστε φαντάζομαι να γνωρίζετε ότι το Εδιμβούργο χαρακτηρίζεται το πιο στοιχειωμένο μέρος στη Μεγάλη Βρετανία. Υπάρχουν πολλά tour που υπόσχονται να εξιτάρουν τη φαντασία σας, ωστόσο αυτό που δεν πρέπει να χάσετε είναι αυτό του Mary King’s Close.

Το Mary King’s Close είναι ένα δίκτυο υπόγειων διαδρομών και θεωρείται ένα από τα πιο στοιχειωμένα μέρη στη Σκωτία, γι’ αυτό και έχει γίνει πόλος έλξης ερευνητών και μέντιουμ, που με μετρητές θερμοκρασίας, μαγνητικής δραστηριότητας και ηχητικών κυμάτων, αναζητούν ίχνη παραφυσικών φαινομένων. Η πιο συγκλονιστική ιστορία που πραγματικά με έκανε να ανατριχιάσω είναι αυτή της μικρής Annie.

Το φάντασμα του μικρού κοριτσιού σύμφωνα με μια γνωστή Γιαπωνέζα μέντιουμ, που ισχυρίζεται ότι αυτή πρώτη ήρθε σε επαφή μαζί του, κρύβεται στις υπόγειες στοές της πολιτείας. Εγκαταλειμμένη από τη μητέρα της στα χρόνια που η πανούκλα θέριζε την υπόγεια πόλη, ψάχνει ακόμα και σήμερα να βρει την κούκλα της. Γι’ αυτό το λόγο όσοι επισκέπτονται το δωμάτιο της Annie αφήνουν ένα μικρό δώρο, συνήθως κάποια κούκλα.

Το βραδακι μας εβρισκε να καθομαστε για φαγητο και μπυρες,σε καποιο από τα μαγαζια που προτεινει το lonely planet…

Το μόνο που θυμάμαι αργότερα, είναι να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, αρκετά ζαλισμένος και κουρασμένος και να παραδίνομαι αμαχητί στην αγκαλιά του Μορφέα. Αύριο θα ήταν μια δύσκολη ημέρα…