Highlands, κάστρα, pub και… φαντάσματα!

Ημέρα 8η

Strathpeffer/Scotland – Thurso/Scotland
Χιλ: 278

Χάρτης διαδρομής:

Το επόμενο πρωινό μας βρίσκει πάλι στον δρόμο παρέα με μια ελαφριά(?) συννεφιά… Από ότι φαινόταν, αργότερα θα τρώγαμε λίγο νεράκι… Αλλά τελικά, χου κέαρς? Έχουμε μάθει πλέον ότι όταν αγαπάς τον δρόμο τον δέχεσαι όπως είναι… Η διαδρομή μας, όσο αυτό είναι εφικτό, από καθαρά επαρχιακούς δρόμους, οι οποίοι στην Σκωτία ονομάζονται ‘’b-roads’’… τουλάχιστον έτσι τους αποκαλούν οι ντόπιοι…

Σε μερικά κομμάτια και για λίγα μόλις χιλιόμετρα, άνοιγαν, οπότε ήταν ευκαιρία να φάμε δρόμο…

Κατά διαστήματα ταξιδεύαμε παράλληλα με την Βόρεια Θάλασσα, και σε κάποιες περιπτώσεις που άνοιγε λίγο ο καιρός, μπορούσες να δεις μέχρι και το Bergen της Νορβηγίας…

Το τοπίο γύρω μας, εναλλάσσεται ανάμεσα σε καταπράσινους λόφους και θάλασσα, και είναι πολύ όμορφο…

Το τέρας πόζαρε όπου και όπως ακριβώς του έλεγες…

Συνεχίζουμε προς Bonar bridge, στην οποία κάνουμε μια στάση για μερικές φώτο…

Εδώ είναι που ξεκινάει το ψάρεμα του σολωμού του Ατλαντικού…

Οι ντόπιοι επιδιδόταν φανατικά στο σπορ…

Όλο το τοπίο είναι (πάλι) πανέμορφο…

Συνεχίζουμε για την επομένη στάση μας η οποία είναι αρκετά χιλιόμετρα παρακάτω…

στους Καταρράκτες του Shin… Παρκάρουμε στο παρκινγκ που έχει στο πάνω μέρος του δρόμου και κατεβαίνουμε το μονοπάτι που οδηγεί εκεί.

Βέβαια οι καταρράκτες δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο… από μόνοι τους εννοώ… Ο κάθε επισκέπτης έρχεται εδώ για να θαυμάσει από κοντά το τέλος από αυτό το υπέροχο ταξίδι που κάνουν οι σολωμοί, ανεβαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα.

Διαβάστε κάτι ενδιαφέρον λοιπόν που μερικοί από εσάς δεν γνωρίζετε.. Αφού ο σολωμός γεννηθεί, ξεκινάει το ταξίδι του από το ποτάμι που γεννήθηκε, στον ανοιχτό Ωκεανό. Όταν όμως έρθει και για αυτόν η ώρα της αναπαραγωγής, ο ενήλικος σολωμός επιστρέφει στο ποτάμι όπου εκκολάφθηκε, βρίσκει κάποιο ταίρι και αρχίζει ξανά ο κύκλος. «Είναι πραγματικά εκπληκτικό», μου εξηγεί ο Μάικλ, ο οποίος φαίνεται να ξέρει πολλά… «το γεγονός ότι αυτό το εντυπωσιακό ψάρι διανύει χιλιάδες χιλιόμετρα θάλασσας που δεν έχει ξαναδεί ποτέ ταξιδεύοντας στη σωστή κατεύθυνση! Το πώς το κατορθώνει αυτό εξακολουθεί να προβληματίζει τους επιστήμονες. Μερικοί λένε ότι οι σολομοί ταξιδεύουν χρησιμοποιώντας το μαγνητισμό της γης, τα θαλάσσια ρεύματα ή ακόμη και τα άστρα. Πιστεύεται πως, όταν ο σολομός επιστρέφει στις εκβολές, αναγνωρίζει το ποτάμι του από την “οσμή” του, ή τη χημική του σύσταση. Για μια ακόμη φορά προσαρμόζονται στη ζωή του γλυκού νερού», λέει ο Μάικλ, «και μπαίνουν στο ποτάμι. Αυτό το ένστικτο που τους οδηγεί στον τόπο τους είναι τόσο ισχυρό ώστε ακόμη και αν βρεθούν μπροστά τους καταρράκτες ή ορμητικά ρεύματα, αυτοί οι σολομοί, που τώρα είναι πολύ μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι, θα αγωνιστούν με πείσμα για να υπερνικήσουν κάθε εμπόδιο».

Μετά από όλα αυτά, άξιζε να καθίσω με το δάχτυλο στο κλείστρο της φωτογραφικής, με σκοπό να φωτογραφίσω και εγώ τον δικό μου σολωμό… Έτσι για την ιστορία ρε φίλε… και ας έβρεχε… Εδώ έβλεπες ένα από τα μεγαλεία της φύσης… Περίπου 25-30 λεπτά αργότερα και με το ‘’δάχτυλο στην σκανδάλη’’ κατάφερα να πάρω μια-δυο λήψεις…

Συνεχίζουμε να οδηγούμε πάνω στην ακτογραμμή, τα υπόλοιπα 100+ χιλιόμετρα που απομένουν,

μέχρι τον φάρο που βρίσκεται στο Duncansby Head.

Εκεί παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες μας και περπατάμε κάτι λιγότερο από ένα χιλιόμετρο, ανάμεσα σε μικρά φιόρδ,

μέχρι να εμφανιστούν μπροστά μας τα Duncansby Stacks…

Είναι δυο τεράστιοι κωνικοί βράχοι, που ξεπροβάλλουν μέσα από την θάλασσα. Αν μην τι άλλο, αρκετά εντυπωσιακό…

Λίγο αργότερα είμαστε πάλι καβάλα στις μοτοσυκλέτες και πηγαίνουμε προς το John o’ Groats…

Το “Τέλος της Γης”, όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι. Είναι λέει το βορειότερο κομμάτι της Ηπειρωτικής Βρετανίας. Κοινώς, οδικώς τουλάχιστον, πιο πάνω δεν πάει ρε φίλε…

Εκεί υπάρχει μια ταμπέλα η οποία ανήκει σε ντόπιο επιχειρηματία, ο οποίος για να κάτσεις από κάτω και να βγεις μια φωτογραφία, ζητάει 21 λίρες…

Ναι οκ… βρήκες τώρα… Ακριβώς πέντε μέτρα παρακάτω υπάρχει η ίδια ταμπελίτσα, στερεωμένη σε έναν τοίχο και είναι εντελώς δωρεαν… Οπότε πάρτε και μια την μούρη μου…

Από μακριά βέβαια μπορείς να φωτογραφίσεις και την δικιά του…

Ελάχιστα πιο πέρα υπάρχει η γνωστή καντίνα όπου ο Ewan McGregor και ο Charles Burman έφαγαν fish & chips κατά την εκκίνηση του Long Way Down…

Εκεί παραδίπλα βρήκαμε ένα τραπεζάκι, οπότε τo ίδιο κάναμε και εμείς…

Από εδώ είναι που ξεκινάμε και τα φέρρυ για τα νησιά Orkney… Μόλις έξι μίλια πιο πέρα βρίσκονται…

Στην παραλία έβλεπα πολλές φώκιες… προφανώς όσο ξένο και αν φαινόταν σε εμάς, ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο για τους ντόπιους…

Λίγο αργότερα ,ξεκινήσαμε για το πραγματικά (βάσει συντεταγμένων) βορειότερο κομμάτι της Μεγάλης Βρετανίας… το Dunnet Head!

Εδώ είναι και η ταμπέλα που το επιβεβαιώνει…

Εδώ είναι και το βορειότερο κομμάτι του ταξιδιού μας.. Από εδώ και μετά, όλα είναι επιστροφή…

Ήταν (πάλι) αργά το απόγευμα όταν μπαίναμε συνοδεία βροχής αυτή την φορά, στο Thurso… Αφού βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτια που είχαμε ήδη κλείσει και η νύχτα μας έβρισκε για άλλη μια φορά σε κάποια κοντινή μπυραρία, να λέμε μοτοσυκλετιστικά ψέματα και να γουστάρουμε αυτό που πραγματικά είμαστε φτιαγμένοι…