Μαφία, Ταραντέλλα και Τσάι στη Σαχάρα

2-4-2010. Ημέρα 10^η. «Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;»

Έχει πια ξημερώσει, πίνουμε έναν καφέ να σταθούμε στα πόδια μας και βγαίνουμε στο κατάστρωμα. Βρισκόμαστε ακόμα δυτικά της Σικελίας που σημαίνει ότι θα φτάσουμε στο Παλέρμο με αρκετή καθυστέρηση. Ξαφνικά ακούμε φωνές, κάποια δελφίνια χοροπηδάνε στο βάθος της θάλασσας και όλο το πλοίο ξαφνικά ζωηρεύει και χαμογελά! Για το υπόλοιπο της διαδρομής θα φυλάω καραούλι στο κατάστρωμα μήπως εμφανιστούν πάλι και προλάβω να τα φωτογραφήσω. Μάταια.

Ο Μήτσος μόλις αντικρίζει το Παλέρμο θυμάται συγκινημένος το βράδυ που τον κλέψανε

Το καράβι δένει επιτέλους στο λιμάνι κατά τις 9, αλλά δεν μας αφήνουν να κατέβουμε μέχρι να γίνει έλεγχος από τις ιταλικές αρχές. Μεγάλη αναμονή και πάλι. Όλοι οι επιβάτες όρθιοι, στοιβαγμένοι σε ένα μικρό σαλόνι και η πόρτα για το γκαράζ φραγμένη από έναν αστυνομικό. «Οι κάτοχοι ευρωπαϊκού διαβατηρίου να περάσουν μπροστά» φωνάζει ο αστυνομικός. Την ίδια στιγμή, σε κάποιο χωριό της Σικελίας, κάποιος Τυνήσιος ελπίζω να του πηδάει την γυναίκα.

Μετά από καμιά ώρα κατεβαίνουμε, περνάμε από έναν γρήγορο έλεγχο στο τελωνείο και προσπαθούμε να οργανωθούμε. Έχουμε πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε σήμερα και έχουμε βγει εντελώς εκτός προγράμματος. Αρχικός στόχος να διασχίσουμε γρήγορα και διαδικαστικά τη βόρεια Σικελία και να δούμε ότι προλάβουμε από τα Ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Θα είναι ωραία να κοιμηθούμε εκεί, να μιλήσουμε λίγο γκρεκάνικα με τους ντόπιους, να χορέψουμε καμιά ταραντέλα, άμα τους πούμε ότι είμαστε και Έλληνες μπορεί να μας φιλοξενήσουν κιόλας! Αν ξυπνήσουμε αύριο το πρωί εκεί, θα τα έχουμε εύκολα λογικά τα 400χλμ για Μπάρι, απ’ όπου φεύγει το πλοίο μας για Ελλάδα αργά το απόγευμα

Διασχίζουμε γρήγορα το Παλέρμο, ρίχνοντας λοξή ματιά στο παγκάκι που μας έκλεψαν και μπαίνουμε autostrada για να κερδίσουμε χρόνο. Κάποιες σταγόνες βροχής μας συντροφεύουν αλλά δεν χρειάζεται καν να βάλουμε αδιάβροχα. Κινούμαστε διαρκώς παραλιακά στο βόρειο κομμάτι της Σικελίας, όμως η autostrada δεν προσφέρει και την καλύτερη θέα. Προσπερνάμε κατά λάθος την έξοδο για Μεσσίνα, επιλέγουμε το αργό ferry και είναι ήδη απόγευμα όταν φτάνουμε στο Reggio Calabria. Κατευθυνόμαστε αρχικά νότια και στη συνέχεια ανηφορίζουμε το βουνό Aspromonte με προορισμό τα ελληνόφωνα χωριά της Μεγάλης Ελλάδας. Απότομη ανάβαση λοιπόν σε πολύ στενό και επικίνδυνο ορεινό δρόμο, με κατεύθυνση Condofuri, Amendolea, Roccaforte del Greco, Roghudi. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, τα ελληνόφωνα αυτά χωριά της Καλαβρίας είναι πολύ πιο αυθεντικά και πιο αντιπροσωπευτικά της Magna Grecia (Μεγάλης Ελλάδος) από τα αντίστοιχα τουριστικά χωριά της Απουλίας. Η Μεγάλη Ελλάδα είναι οι αποικίες που ίδρυσαν οι Έλληνες, οι Μεσσήνιοι συγκεκριμένα, κατά το 5^ο αιώνα π.Χ. μετά από διωγμό που δέχθηκαν από τους Δωριείς. Οπότε πήραν τα μπογαλάκια τους και ήρθαν στην Απουλία, στην Σικελία και εδώ στην Καλαβρία, προσπαθώντας να διατηρήσουν τα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού. Χαρακτηριστική είναι η γλώσσα τους, τα γκρεκάνικα, όπου αποτελεί μια μίξη ελληνικών και ιταλικών. Ιδιαίτερος και ο χορός της ταραντέλας (εκ του Τάραντα), ένας ζωηρός κεφάτος, πανηγυριώτικος χορός με χαρακτηριστικές κινήσεις όπου ο χορευτής τινάζεται σαν να τον τσίμπησε ταραντούλα.

Ταραντέλες ακούω κι εγώ μέσα από το κράνος, καθώς θαυμάζω το τοπίο, το οποίο ήδη θυμίζει έντονα Ελλάδα και τα καταπράσινα βουνά παραπέμπουν σε Πελοπόννησο. Γεμάτοι ενθουσιασμό μπαίνουμε στο Condofuri όπου δεν υπάρχει ψυχή. Ένας πιτσιρικάς με ποδήλατο μας κοιτάζει καλά καλά. Τον αρχίζουμε στα ελληνικά και μας κοιτάει αλλόκοτα. Προφανώς δεν καταλαβαίνει λέξη.

Γυρίζουμε προς τα πίσω και κατευθυνόμαστε προς Galliciano. Λίγο πριν φτάσουμε βλέπουμε μια ταμπέλα με ελληνικές λέξεις. Καλό σημάδι! Παρκάρουμε στην είσοδο του Galliciano και αρχίζουμε το περπάτημα. Ερημιά κι εδώ. Το μέρος είναι πανέμορφο, θυμίζει όντως ξεχασμένο και μικροσκοπικό χωριό της Ελλάδας. Κάθε σοκάκι έχει μια ταμπέλα με το όνομα του δρόμου στα ιταλικά και στα ελληνικά.

Στενό καραμουνί. Καλά θα περάσουμε, καλά

Πλησιάζουμε την κεντρική πλατεία, την πλατεία Αλίμου όπως μας ενημερώνει η ταμπέλα, όπου υπάρχει μια μικρή εκκλησία και δυο Fiat Panda. Σημάδι ότι κάποιοι υπάρχουν στο χωριό.

Από κάπου ακούγονται φωνές, σαν τραγούδι. Κοιτάμε δεξιά και βλέπουμε 15-20 άτομα να ψέλνουν, περιφέροντας έναν σταυρό και τον επιτάφιο. Μεγάλη Παρασκευή και γι αυτούς εκεί. Συγκινητική η στιγμή και μαγική η εικόνα. Κοιτώντας τους καλύτερα, παρατηρούμε πως μας κοιτούν φοβισμένοι, λες και είδαν τον Σατανά. Έτσι που εισβάλλαμε στο ήσυχο χωριό τους, μαυροφορεμένοι, με δερμάτινα και κράνη στα χέρια, δεν ταιριάζουμε και πολύ με την κατάνυξη και την ηρεμία της στιγμής. Ο λιγοστός κόσμος μπαίνει στην εκκλησία, εκτός από έναν νεαρό και έναν πατέρα που σέρνει ένα καροτσάκι με το μωρό του. Τους πλησιάζουμε, τους χαιρετάμε, «speak Greco?» ρωτάμε τον πατέρα. «Ligo-ligo» μας απαντά. Του λέμε ότι είμαστε Έλληνες, δεν δείχνει κάποιο ενθουσιασμό. Χαμογελαστός βέβαια αλλά λιγομίλητος. Μάλλον ντροπαλός. Μας λέει ότι ζουν 20 οικογένειες στο χωριό, ότι είναι καθολικοί και όχι ορθόδοξοι όπως νομίζαμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν ακούμε και πολλές ελληνικές λέξεις όση ώρα μιλάμε.

Το ελληνόφωνο χωριό Galiciano από ψηλά

Καβαλάμε πάλι ενώ ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει. Ανεβαίνουμε κι άλλο υψομετρικά και μπαίνουμε στο Roccaforte del Greco, ένα λίγο πιο μεγάλο χωριό, εξίσου έρημο κι αυτό.

«Δεν νομίζω να ακούσουμε γκρεκάνικα δυστυχώς σ’ αυτό το ταξίδι Μήτσο». Αν είχαμε χρόνο να εξερευνήσουμε κι άλλο τα χωριά αυτά, είμαι βέβαιος θα βρίσκαμε ανθρώπους να ακούσουμε την ιδιαίτερη αυτή διάλεκτο και να νιώσουμε περισσότερο το πνεύμα της Μεγάλης Ελλάδας. Τα χωριά πάντως και η ενέργεια του μέρους θυμίζουν έντονα Ελλάδα οπότε δεν το μετανιώνουμε καθόλου που κάναμε την παράκαμψη.

Roccaforte del Greco

Απ’ ότι φαίνεται όμως, δεν θα βρούμε δωμάτιο για να κοιμηθούμε στην περιοχή και ήδη έχει αρχίσει να βραδιάζει. Ταραντέλες φανταζόμασταν… Κι ότι θα μας φιλοξενήσουν επίσης… Σταματάμε, βγάζουμε τον χάρτη και μελετάμε την πορεία μας. Θέλουμε να κινηθούμε βόρεια, ο δρόμος στον χάρτη όμως φαίνεται αβέβαιος, μικρός επαρχιακός, διασχίζει τον ορεινό όγκο του Aspromonte, χωρίς χωριά για πολλά χιλιόμετρα. Ρωτάμε την μοναδική κυρία που βλέπουμε στο χωριό και μας λέει ότι ο δρόμος αυτός είναι κλειστός. Αναγκαστικά πρέπει να γυρίσουμε πάλι πίσω όπως ήρθαμε, να κάνουμε δηλαδή έναν κύκλο που θα μας καθυστερήσει 2 ώρες ακόμα. Φτου!

Μόνη παρηγοριά μας ότι τα μέρη εκεί είναι λίγο πιο πολιτισμένα, οπότε λογικά θα βρούμε κάπου να κοιμηθούμε. Κατά τις 22:00 σταματάμε κοντά στο Reggio Calabria για φαγητό και για να βρούμε δωμάτιο. Καθόμαστε σε μια ήσυχη οικογενειακή πιτσαρία. Ρωτάμε τον φιλόξενο ιδιοκτήτη για κατάλυμα εκεί γύρω και μας γνέφει αρνητικά. Δεν το βάζουμε κάτω, συνεχίζουμε την αναζήτηση μόνοι μας αλλά τίποτα. Προτείνω στον Δημήτρη, να βγούμε από την πόλη, να βρούμε ένα ήσυχο μέρος σε κάνα χωράφι και να στήσουμε τη σκηνή μας. Μου λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε ασφαλές μέρος μες στα σκοτάδια και επίσης δείχνει λίγο διστακτικός, καθώς είμαστε στην Ιταλία και η πιθανότητα να μας κλέψουν πάλι είναι μεγάλη.

-Άρα τι κάνουμε ρε Μήτσο;

-Αντέχεις;

-Τι εννοείς ρε Μήτσο;

-Κοίταξε να δεις, αν κοιμηθούμε εδώ, πέραν από τον κίνδυνο να μας κλέψουν πάλι οι μαφιόζοι, θα πρέπει επίσης να ξυπνήσουμε χαράματα για να προλάβουμε να φτάσουμε στο Μπάρι το απόγευμα που φεύγει το καράβι. Κι αν γίνει πάλι καμιά στραβή και καθυστερήσουμε, το χάσαμε το πλοίο. Αντέχεις λοιπόν;

-Τι εννοείς ρε Μήτσο;

-Εννοώ να το πάρουμε σερί οδήγηση μέχρι τον Τάραντα. Λογικά θα φτάσουμε το ξημέρωμα. Θα κάτσουμε λίγο να ξεκουραστούμε εκεί και μετά το Μπάρι είναι δίπλα. Θα είναι κουραστικό αλλά θα λιώσουμε στον ύπνο το απόγευμα στο πλοίο.

-Τι εννοείς ρε Μήτσο;

Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. Ο Τάραντας απέχει 400 χλμ από εδώ και πρέπει να ταξιδέψουμε νύχτα, κουρασμένοι και άυπνοι τόσα χιλιόμετρα.

-«Δεν ξέρω ρε συ, δεν μου φαίνεται ασφαλές», του λέω δειλά.

Δεν βλέπω όμως και πολλές εναλλακτικές από τη στιγμή που επιμένει να μην στήσουμε σκηνή. Να θυμίσω εδώ ότι το Fazer του Δημήτρη δεν είναι καν του Δημήτρη, το έχει δανειστεί από τον αδερφό του, οπότε λογικό να αγχώνεται και περισσότερο για την τύχη του. Η αλήθεια είναι ότι ήδη έχω αρκετές τύψεις, δικιά μου ήταν η ιδέα να κοιμηθούμε τις προάλλες στο παγκάκι στο Παλέρμο, η οποία φαεινή ιδέα είχε σαν αποτέλεσμα να κλέψουν τον Δημήτρη. Κοντοστέκομαι. Τρίβω σαγόνι. «Δεν γαμιέται… Πάμε!»

Η ώρα πλέον είναι 01:00 τη νύχτα και πίνουμε εσπρέσο σε βενζινάδικο της εθνικής. Ανεφοδιάζουμε και καβαλάμε πάλι χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει… τα πιο εφιαλτικά χιλιόμετρα του ταξιδιού, μάλλον της ζωής μου ολόκληρης. Η κούραση είναι μεγάλη και το κρύο τρυπάει κόκκαλα. Φοράμε ότι έχουμε και δεν έχουμε, έχουμε γίνει κρεμμύδια κι οι δυο μας, αλλά και πάλι τρέμουμε από το κρύο. Το χειρότερο όμως είναι η νύστα. Είμαστε πάνω από 40 ώρες χωρίς ύπνο. Η οδήγηση άκρως επικίνδυνη υπό αυτές τις συνθήκες, η μουσική μέσα από το κράνος στο φουλ μήπως και με κρατήσει ξύπνιο αλλά τα μάτια μου θολώνουν. Και από μέσα μου νεύρα, πολλά νεύρα… Γιατί συμφώνησα να κάνουμε αυτή την τρέλα;;; Ζω έναν εφιάλτη που δεν λέει να τελειώσει. Κοιτάω συνεχώς τον χιλιομετρητή για να δω πόσο μας έμεινε αλλά εκεί κολλημένος, κάθε χιλιόμετρο μου φαίνεται αιώνας. Σε μια στάση για βενζίνη βλέπω ότι και ο Δημήτρης τρέμει από το κρύο, είναι νεκρός κι αυτός, αλλά το παλεύει λίγο πιο ψύχραιμα από μένα. Παίρνω λίγη δύναμη από το χιούμορ του αλλά τα νεύρα μου παραμένουν.

Ξεκινάμε πάλι το Γολγοθά. Πάλι μαύρο σκοτάδι, πάλι κρύο, οδηγώ μηχανικά, όση ενέργεια μου έχει απομείνει την καταναλώνω για να κρατήσω τα βλέφαρά μου ανοιχτά. Κάποια στιγμή, σε ένα βίαιο άνοιγμα των βλεφάρων, βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει. Έχουμε διασχίσει 400χλμ, έχουμε μπει στον Τάραντα, είμαστε ζωντανοί.

Βγάζω κράνος και γυρίζω στο Δημήτρη τσαντισμένος. «Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσουμε! Θα μπούμε στο πρώτο ξενοδοχείο που θα βρούμε να κοιμηθούμε και ξεκινάμε για Μπάρι το μεσημέρι».

Συμφώνησε αμέσως. Λογικό, είχαμε φτάσει στα όρια μας κι οι δυο. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Ευτυχώς ξενοδοχείο βρήκαμε αμέσως, ακριβό μεν και χωρίς πάρκινγκ αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Η ώρα είναι 07:00, σε λίγες ώρες φεύγει το καράβι μας για Ελλάδα κι εμείς πέφτουμε νεκροί για ύπνο στο ξενοδοχείο μας στον Τάραντα, 90 χιλιόμετρα μακριά από το Μπάρι… Ελπίζω μόνο να ακούσουμε το ξυπνητήρι.

Odometer: 780km

>Διαμονή: Ακριβό hotel, δεν θυμάμαι κάν το όνομά του (αχρείαστο να ΄ναι)