Μαφία, Ταραντέλλα και Τσάι στη Σαχάρα

26-03-2010. Ημέρα 3^η. «Στους δρόμους του Νονού»

Η Μεσσίνα είναι μια μεγάλη πόλη και δεν έχει κάτι να μας κρατήσει οπότε δεν χάνουμε χρόνο, φεύγουμε κατευθείαν για το Ταυρομένιο (Taormina). Παρκάρουμε τις φορτωμένες μηχανές σε ένα πολυσύχναστο δρομάκι, και αρχίζουμε την τσάρκα. Δεν συνηθίζουμε να επισκεπτόμαστε μουσεία, μνημεία και τουριστικά αξιοθέατα, αλλά για να πούμε ότι κάνουμε και λίγο τουρισμό, τα σκάσαμε για να δούμε το αρχαίο ελληνικό θέατρο που είναι χτισμένο πάνω σε λόφο και προσφέρει όμορφη θέα προς την Αίτνα αλλά και την Μεσόγειο. Αξιοθέατρο… Χαζεύουμε για λίγο και μετά έχει περπάτημα στα στενάκια της τουριστικής Ταορμίνα. Καθόμαστε σε ένα μικρό υπαίθριο καφέ να πιούμε εσπρεσσάκι χαζεύοντας τις περαστικές φινετσάτες Ιταλίδες και καταστρώνουμε το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας ώστε να προλάβουμε το βράδυ να είμαστε στο Παλέρμο.

Το αρχαίο ελληνικό θέατρο του Ταυρομενίου

Φύγαμε για Αίτνα λοιπόν!

Ανεβαίνοντας την Αίτνα απολαμβάνουμε οδήγηση σε όμορφους δρόμους, με κλειστές στροφές. Το υψόμετρο ανεβαίνει απίστευτα γρήγορα και το τοπίο γύρω μας γίνεται όλο και πιο άγριο. Το μαύρο των ηφαιστειακών πετρωμάτων κάνει όμορφη αντίθεση με το άσπρο του χιονιού. Αράζουμε σε υψόμετρο 2000μ και απολαμβάνουμε την ηρεμία του μέρους. Από εδώ μπορείς να συνεχίσεις με οργανωμένο γκρούπ για να δεις από κοντά ηφαιστειακούς κρατήρες, εμείς όμως δεν έχουμε λεφτά βιαζόμαστε οπότε καβαλάμε και συνεχίζουμε για Παλέρμο.

Κανένα redbull. Το roadtrip δίνει φτερααααά

Έχεις φωτιά;

Η κατάβαση της Αίτνας ακόμα πιο ωραία! Ένας από τους πιο απολαυστικούς δρόμους για οδήγηση, απίστευτες κλειστές στροφές μέσα σε ελατόδασος και οι μαρσπιέδες ξύνουν την άσφαλτο. Ναι κύριοι, έξυσα μαρσπιέ στο Varadero και μάλιστα χωρίς να πέσω. Πρώτη και τελευταία φορά.

Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα αλλά και πάλι δύσκολα θα προλάβουμε να είμαστε στο Παλέρμο μια λογική ώρα. Το σούρουπο πέφτει και διαπιστώνουμε ότι το Fazer είναι χωρίς μπροστινά φώτα. Δεν υπάρχει χρόνος όμως για αλλαγή λάμπας τώρα (δεν ξέρουμε πως αλλάζει η λάμπα). Το Varadero μπροστά, το Fazer πίσω και συνεχίζουμε βιαστικά αλλά προσεκτικά, σε κακοτράχαλο επαρχιακό και ερημικό δρόμο. Έχει πλέον βραδιάσει, περνάμε διάφορα αδιάφορα σικελικά χωριά, και κάνουμε στάση για νερό και ανασυγκρότηση σε ένα μικρό μπακάλικο ενός χωριού.

Κοιτάμε τα ρολόγια μας. Έχει πάει 22:00 κι έχουμε διανύσει μόλις 150 χλμ. Έχουμε να κάνουμε άλλα 200 χλμ μέχρι το Παλέρμο, ποιος ξέρει τι ώρα θα φτάσουμε, να βρούμε ξενοδοχείο και να ξυπνήσουμε αύριο στις 06:00 για να πάρουμε το καράβι για την Τύνιδα. Γιατί όμως; Γιατί έτσι έλεγε το πρόχειρο πρόγραμμα που είχαμε φτιάξει. Και γιατί να αγχωθούμε ρε φίλε να τρέχουμε να βρούμε ξενοδοχείο το οποίο θα ακριβοπληρώσουμε και θα κοιμηθούμε ελάχιστα; Το σκίζω το πρόγραμμα σου μεγάλε. Αποφασίζουμε λοιπόν να μην κοιμηθούμε καθόλου, αλλά να πάρουμε αργά και χαλαρά τη διαδρομή μέχρι το Παλέρμο και ότι ώρα φτάσουμε. Εξάλλου νιώθουμε αρκετά ξεκούραστοι για την ώρα και αύριο το πρωί έχουμε καράβι οπότε θα κοιμηθούμε τις 8 βαρετές ώρες μες στο πλοίο. Άραξε λοιπόν και απόλαυσε το ταξίδι!

Εκεί ακριβώς είναι που κοιτάμε γύρω μας και το αδιάφορο αρχικά χωριό δεν είναι καθόλου αδιάφορο. Βρισκόμαστε σε ένα πανέμορφο, γραφικό σικελικό χωριό, βγαλμένο θαρρείς από μαφιόζικη ταινία. Δεν ξέρουμε καν το όνομα του. Η πλατεία που έχουμε σταματήσει έχει μια περίεργη ησυχία που αν σκεφτείς ότι είσαι στη Σικελία μπορεί να νομίζεις ότι κάτι σου ετοιμάζουν οι μαφιόζοι. Τα φώτα του δρόμου δίνουν μια φοβερή ατμόσφαιρα στα διώροφα πετρόχτιστα σπίτια και νομίζεις ότι πίσω από την κουρτίνα κάποιου παραθύρου σε κοιτάζει κρυφά ο Αλ Πατσίνο μαζί με κάποιον κονσολιέρι από το Νονό. Κάνουμε ευλαβικά το τσιγάρο μας και μας πλησιάζει ατσούμπαλος τύπος από το πουθενά. Κάνουμε πίσω φοβισμένοι, αυτός μας χαμογελά και μας πιάνει την κουβέντα. Τον ρωτάμε που βρισκόμαστε και μας λέει στην Mistreta. Ο τύπος τελικά αποδεικνύεται καλοκάγαθος σικελός που θέλει απλά να μας γνωρίσει. Ο τρελός του χωριού ίσως… Άραγε πόσα τέτοια γραφικά χωριά θα προσπεράσαμε πιο πριν και πάνω στην βιασύνη μας και το σφιχτό πρόγραμμα τα θεωρήσαμε αδιάφορα…

Συνεχίζουμε το νυχτερινό ταξίδι μας χαλαροί πλέον. Επόμενη στάση το παραλιακό Cefalu, ένα καλοκαιρινό θέρετρο το οποίο στις φωτογραφίες που είχαμε δει στο internet ήταν πολλά υποσχόμενο. Αν το δεις μέρα βέβαια, όχι για εμάς που το βλέπουμε μαύρα μεσάνυχτα. Αρκετός νεαρόκοσμος βολτάρει έξω από ένα cafe piano-bar κι εμείς τους χαζεύουμε αραχτοί σε ένα πεζούλι.

Συνεχίζουμε για Παλέρμο. Δεν πιάνουμε autostrada αλλά παίρνουμε τον παραλιακό επαρχιακό αφού πλέον δεν βιαζόμαστε. Μάλλον το αντίθετο. Έχουμε πολλές ώρες να σκοτώσουμε μέχρι το επόμενο πρωί που φεύγει το καράβι. Το κρύο πλέον είναι τσουχτερό και η υγρασία τρυπάει κόκκαλα αλλά απολαμβάνουμε τη νυχτερινή οδήγηση. Κάτι πρωτόγνωρο για μένα είναι ότι στη διαδρομή αυτή χρησιμοποιώ για πρώτη φορά (και τελευταία) ασύρματη ενδοσυνεννόηση. Μου κάνει τρομερή εντύπωση ότι μπορώ να συζητάω με τον άλλο σαν να είμαι σε αυτοκίνητο. Και με τον Δημήτρη μπορώ να συζητώ για ώρες, κολλητός εδώ και χρόνια είπαμε. Και επειδή όλα τα καλά δεν κρατάνε για πάντα, λίγο πριν φτάσουμε θα είναι και η τελευταία φορά που θα ακούσω τον Δημήτρη μέσα από την ενδοσυνεννόηση. Όχι μην πάει ο νους σου στο κακό, απλά η ενδοσυνεννόηση του Δημήτρη παρέδωσε πνεύμα οριστικά.

Παγωμένοι και κουρασμένοι φτάνουμε στο Παλέρμο στη 01:00. Παρκάρουμε στην τεράστια κεντρική πλατεία και αντικρίζουμε τον χαμό. Παρασκευή βράδυ και βρίσκεται όλος ο κόσμος έξω. Νεολαία, μουσική και πολλά μπαρ τριγύρω να σε καλούν να πας για ποτό και να γνωρίσεις τις νεαρές σισιλιάνες. Εμείς όμως έχουμε και δυο φορτωμένες μηχανές με όλα τα υπάρχοντα μας, πώς να τις αφήσουμε αφύλαχτες στην καρδιά της μαφίας; Αποφασίζουμε να βρούμε ένα πάρκινγκ για να μπορέσουμε να πιούμε ένα ποτό και να πάρουμε μια γεύση από νυχτερινή ζωή αλά Παλέρμο. Η αναζήτηση όμως για παρκινγκ άκαρπη οπότε την βγάζουμε όρθιοι στην πλατεία γύρω από τις μηχανές σε ρόλο καμαρωτού τσολιά που φυλά τα ανάκτορα, ενώ παρακολουθούμε με παράπονο το χαμό που γίνεται γύρω μας.

Μετά από καμιά ώρα και καθότι πεινασμένοι καβαλάμε προς αναζήτηση φαγητού. Τρώμε τις πίτσες μας, κάνουμε τα τσιγάρα μας, οι ώρες περνούν, με το ζόρι όμως να έχει πάει 03:00. Η εξάντληση μεγαλώνει και η νύστα πλέον δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Απέναντι από την πιτσαρία που τρώμε βλέπουμε δυο-τρεις άστεγους που κοιμούνται πάνω σε χαρτόνια. Εκεί μου έρχεται η λαμπρή ιδέα και λέω στον Δημήτρη να την πέσουμε κάπου χύμα κι εμείς να κοιμηθούμε. Αφού μπορούν αυτοί γιατί όχι κι εμείς; Ο Δημήτρης είναι επιφυλακτικός. Σικελία βλέπεις, φοβάται μην μας κλέψουν. «Μη μασάς», του λέω, «δεν μας πειράζει κανείς, είμαστε ταξιδιώτες, μας σέβονται». Τον πείθω. Διαλέγουμε παγκάκια σε μια ήσυχη πλατεία δίπλα από το λιμάνι, βάζουμε μπροστά από τα παγκάκια τις μηχανές για να μας κρύβουν και ξετυλίγουμε τους υπνόσακους. Στην μπαγκαζιέρα της μηχανής κλειδωμένο το μίνι λαπτοπάκι που κουβαλάω για να αδειάζω τις φωτό, στην τσέπη τα λεφτά μου, τα χαρτιά μου, τα κλειδιά μου, παίρνω και αγκαλιά τη φωτογραφική μου μηχανή, τα πιο πολύτιμα υπάρχοντα μου δηλαδή και κλείνω το φερμουάρ του sleeping bag. Ύπνος. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Έστω και για 2-3 ώρες.

Κι η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο…

Odometer: 369 km

Διαμονή: Παγκάκι