Μαφία, Ταραντέλλα και Τσάι στη Σαχάρα

30-3-2010. Ημέρα 7^η. «Στο Τούνεζι στη Μπαρμπαριά, μας έπιασε κακοκαιριά»

Ξύπνημα από τα άγρια χαράματα λόγω ραντεβού με τον καμηλιέρη του κάμπινγκ και ξεκινάμε την καμηλοδρομία μέσα στους αμμόλοφους με προορισμό ένα αρχαίο ρωμαϊκό οχυρό. Ωραία εμπειρία, η καμήλα πατάει γερά στην άμμο, καμία σχέση με το Varadero μου. Κουνάει λίγο βέβαια αλλά έχει αξιοζήλευτη ροπή.

Μετά από κάνα μισάωρο και πάνω που αρχίζουμε να συνηθίζουμε, ο απατεώνας-καμηλιέρης βάζει σε δράση το κόλπο του. Κοκαλώνει τις καμήλες και τις γυρίζει προς τα πίσω. Όταν τον ρωτάμε γιατί δεν μας πάει μέχρι το φρούριο μας λέει ότι αυτή ήταν η συμφωνία μας (αυτό ακριβώς που μας είχαν πει και τα αμερικανάκια ότι τους έκανε). Ντάξει, αμέσως στο κακό το μυαλό σου, μπορεί να μην κατάλαβε ο Χριστιανός, ο Μουσουλμάνος ό,τι είναι τελοσπάντων. Η δικιά μας συμφωνία όμως ήταν με τον ρεσεψιονίστ του κάμπινγκ, που καθότι υποψιασμένοι, του είχαμε ξεκαθαρίσει ότι αν, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μας πάει μέχρι το φρούριο θα μας δώσει τα λεφτά μας πίσω. Λογομαχούμε λίγο με τον καμηλιέρη, αλλά μιας και δεν έχουμε ιδιαίτερη καψούρα να πάμε στο φρούριο, περισσότερο την πορεία με τις καμήλες μέσα στην έρημο θέλαμε να κάνουμε, επιστρέφουμε στο κάμπινγκ. Mετά από αρκετό περπάτημα φτάνουμε στη ρεσεψιόν και λογομαχούμε σε έντονο βαθμό για πάνω από μισή ώρα με τον υπεύθυνο, ο οποίος τώρα κάνει τον κινέζο. Ο πρώτος κινέζος που βλέπουμε στη χώρα. Παίρνει τηλέφωνο τον καμηλιέρη ο οποίος του λέει ότι εμείς του ζητήσαμε να γυρίσουμε. Οργανωμένο σχέδιο λοιπόν, αλλά άντε να το αποδείξεις. Ο Δημήτρης εκτός εαυτού ωρύεται σε άψογα γαλλικά “ΣΕ ΤΕΓΙΜΠΛ, ΣΕ ΤΕΓΙΜΠΛ” αλλά ο υπεύθυνος δεν κάνει πίσω. Μια φράση όμως είναι αρκετή για να υποχωρήσει και να μας επιστρέψει αμέσως τα λεφτά μας: “LonelyPlanet, bad review for your camping”.

Δικαιωμένοι πλέον, πηγαίνουμε στη σκηνή να μαζέψουμε τα πράγματα μας για να φύγουμε. Ο ουρανός όμως έχει βαρύνει, ένας δυνατός αέρας έχει σηκωθεί και η άμμος της ερήμου μας χτυπά δυνατά στο πρόσωπο. Το κάμπινγκ έχει μεταμορφωθεί σε ένα έρημο τοπίο, οι χθεσινοί τουρίστες άφαντοι και εμείς περπατάμε μόνοι ανάμεσα σε άδειες βεδουίνικες σκηνές. Νεκρική σιγή, ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι το σφύριγμα του δυνατού αέρα. Που είναι όλοι; Ή έχουν πάει σε κάποια ημερήσια εξόρμηση ή μάθανε για τον άσχημο καιρό και φύγανε. Αγχωνόμαστε γιατί βρισκόμαστε αρκετά μακριά από πολιτισμό κι έχουμε να διασχίσουμε πάλι τον pipe road. Φορτώνουμε τις μηχανές και ξεκινάμε.

Το πρώτο αμμο-χωμάτινο χιλιόμετρο μέχρι τον καταυλισμό εφιαλτικό. Μια μικρή αμμοθύελλα έχει ξεσπάσει και δυσκολευόμαστε να εντοπίσουμε προς τα που πρέπει να κατευθυνθούμε. Οι φορτωμένες μηχανές σπινάρουν και διαμαρτύρονται, δεν θέλουν να περάσουν πάνω από την άμμο αλλά τελικά τα καταφέρνουμε και φτάνουμε στον καταυλισμό. Ακόμα κι εδώ χανόμαστε. Ένα άγχος έχει αρχίσει να με κυριεύει. Γεμίζουμε χύμα βενζίνη από τον πλανόδιο βενζινά, ενώ τα μάτια μας είναι ήδη κατακόκκινα από την άμμο. Ωραία, κι ακόμα δεν ξεκινήσαμε…

Συναντάμε επιτέλους τη λυτρωτική άσφαλτο του pipeline αλλά η αμμοθύελλα μας ταλαιπωρεί ακόμα. Το οπτικό πεδίο μικρό, τα δάκρυα κυλούν μέσα από το κράνος, εμείς συνεχίζουμε (τι άλλο να κάνουμε;). Ακόμα και η αναγκαστική στάση για ξεκούραση είναι δύσκολη καθώς οι σφαλιάρες της άμμου δεν σ’ αφήνουν να χαλαρώσεις.

Κάπως έτσι διανύουμε τα επόμενα 80 χιλιόμετρα του pipeline road, αγχωμένοι, ταλαιπωρημένοι και νευρικοί. Το θέαμα όμως μας αποζημιώνει. Ο μαγικός χορός της άμμου, έτσι όπως αγκαλιάζει την άσφαλτο, σχηματίζει εικόνες που θα αποτυπωθούν μέσα μου για πάντα.

Επιτέλους πολιτισμός! Πλησιάζουμε το Douz και κάνουμε μια στάση στην κεντρική πλατεία για να δροσιστούμε και να ξεσκονιστούμε. Το Douz βρίσκεται στην κεντρική Τυνησία και θεωρείται η πύλη για την Σαχάρα. Εμείς μόλις πήραμε γεύση από έρημο οπότε διπλό τσάι για τον καθένα μας, άφθονο νερό και άραγμα στην κεντρική πλατεία.

Την άλλη φορά να πάρουμε μαζί και swiffer

Λίγο νεράκι να δροσιστούμε μετά τη Σαχάρα. Ντουζ στο Douz.

Παρατηρούμε γύρω πιτσιρικάδες με μοτοποδήλατα να επιδίδονται σε σούζες. Παγκόσμιο φαινόμενο τελικά, όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις κι έναν κάγκουρα από κάτω.

Κι εσείς οι Ευρωπαίοι πάτε και δίνετε χιλιάρικα για Akrapovic

Αυτοί με πήραν χαμπάρι

Κοίτα μαμά, χωρίς χέρια

Κοίτα μαμά, χωρίς δόντια

Διακρίνεται το γιαταγάνι σε ρόλο αερόσακου. Safety first

Έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά μας, οπότε καβαλάμε γρήγορα και ξεκινάμε για τη νέα έρημο που μας περιμένει, το περίφημο Chott el Djerid. Άλλη μια τεράστια ευθεία, με καλή άσφαλτο αυτή τη φορά, ανάμεσα σε μια τεράστια ξερή αλατολίμνη. Το απόλυτο επίπεδο, το απόλυτο μίνιμαλ, το απόλυτο κενό. Σε οποιοδήποτε σημείο του ορίζοντα και να κοιτάξεις, δεν βλέπεις τίποτα. Σουρρεάλ τοπίο. Σε μια στιγμή, στο πλάι του δρόμου βλέπουμε μια βάρκα κολλημένη στο έδαφος (είπαμε λίμνη είναι κανονικά), μετά, στο βάθος της ερήμου ένα εγκαταλειμμένο λεωφορείο που μοιάζει να τηλεμεταφέρθηκε στο συγκεκριμένο σημείο, όπως το λεωφορείο του Lost.

Μήτσε, κοίτα λίγο γύρω να δεις κάτι

Μούτζα-Χεντίν

Low gravity

Too much gravity. (Στο βάθος του δρόμου διακρίνονται και οι περίφημοι αντικατοπτρισμοί που δίνουν την ψευδαίσθηση νερού, πολύ συχνο φαινόμενο στη συγκεκριμένη έρημο)

Fuckin’ surrealism

Land-ho!

Fuckin’ minimalism

Που πάμε ρε;

Τα μάτια μας δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην εικόνα καθώς οδηγούμε. Οι αντικατοπτρισμοί στο βάθος του ορίζοντα σε μπερδεύουν. Που και που εμφανίζεται ένα φορτηγό στο απέναντι ρεύμα και μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, υπενθυμίζοντάς μας ότι είναι επικίνδυνο να αφεθείς στην μαγεία της εικόνας. Και τα χιλιόμετρα φεύγουν… Ξαφνικά μέσα από την αλατολίμνη ξεπροβάλλει παρέα μηχανόβιων με KTM, Africa και BMW που παίζουν πάνω στο αλάτι. Αντικατοπτρισμός θα είναι σκέφτομαι αλλά ακούμε και τη βοή. Από πίσω τους υποστηρικτικό τζιπ. Μάλλον οι πρώτες μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού που πετυχαίνουμε στην χώρα (αν εξαιρέσουμε αυτές που είδαμε παρκαρισμένες στην όαση του Ksar Ghilane). Τους χαιρετάμε προσπερνώντας και συνεχίζουμε.

Έχει πλέον αρχίσει να σουρουπώνει όταν κάνουμε στάση στο όμορφο Tozeur. Η πρώτη εικόνα της πόλης θετική, ζωντανή, χρωματιστή, με όμορφα μαγαζιά και χαμογελαστό κόσμο να περιφέρεται στους καθαρούς της δρόμους. Η κούραση είναι μεγάλη οπότε αποφασίζουμε να μείνουμε εκεί απόψε και να μην πάμε Neftah. Ένας πιτσιρικάς με μοτοποδήλατο μας προσεγγίζει και προσπαθεί πάλι να μας πουλήσει πληροφορίες. Μας οδηγεί στο Hotel Residence Karim, το οποίο είχαμε δει να το προτείνουν σε κάποιο φόρουμ μοτοσικλετιστών. Κλειδώνουμε τις μηχανές στην μικρή αυλή και ανεβαίνουμε στο δωμάτιο να κάνουμε ένα μπάνιο μπας και φύγει η σκόνη από πάνω μας. Πριν βγούμε για τη βραδινή μας βόλτα, συναντάμε το γκρουπ με τους μηχανόβιους που πετύχαμε πριν στην αλατολίμνη να προσπαθεί να παρκάρει τις μηχανές τους στην ίδια αυλή. Προφανώς στο ίδιο ξενοδοχείο θα μείνουν κι αυτοί. Μιλάνε μόνο γερμανικά οπότε δεν καταφέρνουμε να πούμε και πολλά. Μετακινούμε τις μηχανές μας για να χωρέσουν να βάλουν και τις δικές τους και μιας και καβαλήσαμε, λέμε να κάνουμε μια χαλαρή βόλτα χωρίς μπαγκάζια, στην όαση που βρίσκεται στην πόλη.

Και καλά κάναμε αφού αν και βράδυ, το φοινικόδασος δείχνει πολύ όμορφο. Δυο μαυροφορεμένοι επιβλητικοί τουαρέγκ, καβάλα σε μαυρα άλογα στέκονται καμαρωτοί στην είσοδο ενός ακριβού εστιατορίου. Πορτιέρηδες άραγε; Η πείνα μεγάλη, τα λεφτά λίγα, οπότε γυρνάμε πίσω στην πόλη, στριμώχνουμε τις μηχανές ανάμεσα στων Γερμανών και ξεκινάμε πεζοί για αναζήτηση τροφής. Καθόμαστε σε ένα μαγειρείο που απ’ότι φαίνεται το προτιμούν οι ντόπιοι. Δοκιμάζουμε καμήλα στα κάρβουνα, δεν είναι κακή, θυμίζει λίγο αρνί αλλά στο πιο σκληρό. Σίγουρα πιο νόστιμη από το κους-κους. Η ώρα έχει πάει 22:30 και χορτάτοι πλέον, βολτάρουμε μόνοι μας στα άδεια σοκάκια της πόλης. Τα κτίρια, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, με ανατολίτικες καμάρες και τούβλινους τοίχους που θυμίζουν τα παραμύθια της Χαλιμάς.

Σχεδόν κάθε χωριό έχει και το δικό του καλλιτεχνικό έκτρωμα να διακοσμεί την πλατεία του. Ντάξει, ωραίο δεν το λες. Κάτι σε γαμήλια τούρτα μου φέρνει αυτό

Χανόμαστε για ώρα στα δαιδαλώδη ερημικά σοκάκια μέχρι που συνειδητοποιούμε ότι τα όμορφα φωτισμένα καλντερίμια απ’ όπου ξεκινήσαμε έχουν δώσει πλέον τη θέση τους σε θεοσκότεινα, μυστηριώδη και πιθανώς κακόφημα σοκάκια, σαν αυτά που βλέπεις στις ταινίες και τρομάζεις. Σταματάμε και προσπαθούμε να βγάλουμε φωτό. Αντί για το κλικ της φωτογραφικής, ακούμε ξαφνικά κραυγές από κάπου πολύ κοντά μας, κάτι σαν όχλος να φωνάζει και μαζί μια βοή. Κοιταζόμαστε με τον Δημήτρη τρομαγμένοι. Τι έγινε ρε πούστη; Τι κάναμε; Μήπως δεν έπρεπε να απομακρυνθούμε τόσο; Μέσα σε μια στιγμή περνά όλο το ταξίδι μπροστά από τα μάτια μας. Καθώς στρίβουμε στη γωνία αντικρίζουμε καμιά σαρανταριά ντόπιους να έχουν κατακλύσει ένα καφενέ και να παρακολουθούν Champions League. Κοιταζόμαστε με το Δημήτρη και χαμογελάμε, ενώ τα κίτρινα δάκρυα έχουν μουσκέψει τα σώβρακα μας. Champions League ρε φίλε, ακόμα κι εδώ, πουτάνα μπάλα, όλο τον κόσμο εξουσιάζεις… Όχι όμως εμάς. Ούτε ξέρουμε ποιός παίζει, ούτε μας νοιάζει κιόλας τη δεδομένη στιγμή.

Βραδιά Champions League

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, χρησιμοποιούμε τον προϊστορικό υπολογιστή της ρεσεψιόν για να ελέγξουμε τα εισιτήρια της επιστροφής και επικοινωνούμε με Ελλάδα ώστε να δώσουμε σημεία ζωής μέσω ίντερνετ. Δίπλα μας, σε έναν εξίσου παλιό υπολογιστή-απολίθωμα, ο νεαρός ξενοδόχος μαζί με δύο 15χρονους φίλους του τσατάρουν και φλερτάρουν με γκομενάκια στο facebook. Χωρίς να θέλουμε να τους κάνουμε χαλάστρα, ρωτάμε τον ξενοδόχο πληροφορίες για το Mos Espa. Το Mos Espa είναι ένας καταυλισμός μέσα στην έρημο όπου γυρίστηκαν σκηνές από το Star Wars και τα σκηνικά παραμένουν εκεί δημιουργώντας ένα τουριστικό αξιοθέατο με φωτογραφικό ενδιαφέρον, ώστε να θέλουμε να πάμε αύριο. Η απογοήτευση έρχεται όταν ο ξενοδόχος μας λέει ότι δεν υπάρχει πρόσβαση, μόνο οργανωμένα γκρουπ με τζιπ και γουρούνες μπορούν να φτάσουν, με αντίτιμο κάπου στα 25 ευρώ/άτομο. Λίγο το ότι θέλουμε να κρατήσουμε το budget χαμηλά, λίγο το ότι δεν έχουμε χρόνο για εξορμήσεις με γκρουπ, αποφασίζουμε με μαύρη καρδιά να μην πάμε. Να δοκιμάσουμε μόνοι μας να διασχίσουμε την αμμώδη πίστα, μετά το χουνέρι στην άμμο του Ksar Ghilane, ούτε λόγος! Άμμο χάρηκα για τη γνωριμία, ελπίζω να σε ξαναδώ σε καμιά παραλία στην Κρήτη πάλι. Καληνύχτα.

Odometer: 270km

Διαμονή: Hotel Residence Karim