Οδοιπορικό στην Τουρκία

9η Μέρα
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
Διαδρομή: Γύρος Καππαδοκίας
Χιλιόμετρα: 120

Η μέρα σήμερα είχε πτήση με αερόστατο. Οποίον ταξιδιωτικό οδηγό και αν ανοίξαμε εκείνο που έλεγαν είναι ότι αν θες να πετάξεις μια φορά στη ζωή σου με αερόστατο αυτό πρέπει να γίνει στον ουρανό της Καππαδοκίας. Ο συνδυασμός του μαγευτικού τοπίου, με την μοναδική εμπειρία μιας πτήσης με αερόστατο μένει αξέχαστη για μια ζωή. Και έτσι ακριβώς είναι.

Τα πληρώματα που διοργανώνουν τις πτήσεις είναι από τα πιο έμπειρα στον κόσμο. Η πτήση μιας ώρας στοιχίζει γύρω στα 150€ και φτάνει στις περιόδους αιχμής τα 200€. Αν καταφέρεις βέβαια να παρακάμψεις τον μεσάζοντα που κάνει την κράτηση και που παίρνει και προμήθεια και κλήσεις απ’ ευθείας με την εταιρεία τότε το κόστος είναι πιο χαμηλό. Έτσι κάναμε και εμείς και πληρώσαμε 117€ το άτομο. Βέβαια εντυπωσιακή είναι ολόκληρη η εμπειρία αφού ξυπνάς στις 5 τα ξημερώματα όπου άνθρωποι της εταιρείας έρχονται και σε περνούν και σε πάνε στο χώρο απογειώσεις. Κάθε μέρα το μέρος απογειώσεις διαφέρει αφού οι πιλότοι δεν μπορούν να καθορίσουν την πορεία των αερόστατων στον οριζόντιο, παρά μόνο στον κάθετο άξονα, αυξομειώνοντας το ύψος, με την χρήση ζεστού (για κίνηση προς τα πάνω) και ψυχρού αέρα (για κίνηση προς τα κάτω).
Για την κατά μήκος πορεία, αυτό το αποφασίζει ο άνεμος. Οι πτήσεις πραγματοποιούνται νωρίς το πρωί για να αποφεύγονται οι ισχυροί άνεμοι. όταν φτάσαμε στο χώρο απογειώσεις δεν είχε ξημερώσει ακόμη και αφού φάγαμε κάτι από τον πρόχειρο μπουφέ πήγαμε να δούμε πως φουσκώνουν τα μπαλόνια. Στην αρχή με την βοήθεια δυνατών ανεμιστήρων και στην συνεχεία με την φωτιά το μπαλόνι παίρνει τον όγκο που θέλουν οι πιλότοι.

Στην συνεχεία μπήκαμε στα καλάθια που περνούν μέχρι 20 άτομα. Μέσα σε λίγα λεπτά αρχίσαμε να απογειωνόμαστε και σε λίγο χρόνο φτάσαμε στα 450μ ύψος. Το συναίσθημα ήταν τρομερό. Αφ’ υψηλού μαγεία (εδώ η κοιλάδα του έρωτα, καταλαβαίνετε γιατί πήρε αυτό το όνομα).

Η αίσθηση μοιάζει με χαλαρή αιώρηση παρά με πτήση. Μόλις ο πιλότος αποφασίζει να πάει ξυστά στα βράχια η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη.

Η προσγείωση βέβαια είναι όλα τα λεφτά. Άνθρωποι της εταιρείας ακολουθούν την πορεία του αερόστατου και εκεί που είναι να προσγειωθεί γίνεται ολόκληρη επιχείρηση. Ο πιλότος ρίχνει τα σχοινιά τα οποία πιάνουν τρία άτομα και προσπαθούν να παρκάρουν το καλάθι πάνω σ’ ένα τρέιλερ το οποίο το κουβαλάει ένα 4*4. Εμείς κάναμε τρεις προσπάθειες μέχρι να κατεβούμε. Αφού σε κάποια στιγμή νομίζαμε ότι θα μείνουμε εκεί. Μετά την προσγείωση ακολουθεί ένα γελοίο τελετουργικό- έθιμο αφού ανοίγονται σαμπάνιες και μοιράζονται διπλώματα. Σαμπάνια στις 7:30 το πρωί ούτε στα χειρότερα μου δεν έχω πιει.

Στις 8:00 περνούμε το πρωινό μας στη βεράντα και στις 8:30 την έχουμε πέσει για ύπνο. Στις 13:00 ξεκινάμε να γνωρίσουμε την ευρύτερη περιοχή της Καππαδοκίας.

Επισκεφτήκαμε το Uchisar και το φυσικό κάστρο του από την κορυφή του οποίου μπορείς να απολαύσεις την ωραιότερη θεά της Καππαδοκίας, το Urgup (Προκόπι), το Ortahsar (Μεσαίο Οχυρό),

το Cavusin με τον ναό του Άγιου Ιωάννη του βαπτιστή που θεωρείται από τους πιο παλιούς της Καππαδοκίας από τον 5ο αιώνα, το Zelve με τις ετοιμόρροπες δίδυμες κοιλάδες, το Avanos την πρωτεύουσα της κεραμικής, το Gulsehir με το ρόδινο υπαίθριο παλάτι και καταλήξαμε στο Derinkuyu (Μαλακοπή) όπου και επισκεφτήκαμε την υπόγεια πόλη. Η Μαλακοπή κατοικούνταν τουλάχιστον η μίση από έλληνες και απόδειξη οι φώτο που μας έδειξε κάποιος ιδιοκτήτης ενός μαγαζιού.

Η υπόγεια πόλη ονομάζεται Το ‘βαθύ πηγάδι’ της Καππαδοκίας.

Καλύπτει μια έκταση 4 τετραγωνικών χμ φτάνει σε βάθος τα 8 πατώματα και συναντά υπόγειο ποτάμι 85 μ κάτω από την επιφάνεια της γης. Όταν κοιτάς μέσα από τα λαξευτά φουγάρα που χρησιμοποιούνταν ως εξαερισμός νοιώθεις πραγματικό δέος. Στην πόλη αυτή μπορούσαν να ζήσουν για αρκετούς μήνες 10000 άτομα. Η πόλη πήρε μεγάλες διαστάσεις στα βυζαντινά χρόνια τον 7ο και 8ο αιώνα όταν η περιοχή δεχόταν επιδρομές από τους Άραβες. Σε περίπτωση που οι επιδρομείς κατάφερναν να βρουν τις εισόδους αυτές φράζονταν από μέσα με μεγάλες πέτρες οι οποίες έφραζαν τις εισόδους και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν από έξω. Μέσα στην πόλη μπορείς να δεις υπόγειες πλατειές και χώρους συγκεντρώσεις, στάβλους, μαγεριά, οινοποιεία, τρεις ναούς, βαπτηστήρια, ακόμα και σχολείο. Στην επιφάνεια μπορεί κανείς να δει τον ναό των Άγιων Θεοδώρων που έγινε τον 19ο αιώνα. Φυσικά είναι εγκαταλελειμμένος.

Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε την Καρβάλη την πρωτεύουσα των ελλήνων στο Ακσαράι. Κατευθυνθήκαμε προς την Σινασό την πρωτεύουσα των ελλήνων στη Νεβσεχίρ. Κατά την διαδρομή (εκτός από τον φοβερό αυτό τύπο)

συναντήσαμε χώρια εγκαταλελειμμένα στη μοίρα τους.
Τα χώρια Mazi & Ayvali δεν μπορούν να περιγράφουν. Φαντασθείτε στις παλιές ταινίες γουέστερν κάτι χώρια στο πουθενά που πρωταγωνιστής έφτανε και έβγαιναν κάτι κεφάλια φοβισμένα από τα παράθυρα. Για τέτοια κατάσταση μιλάμε.

Όπως μάθαμε αργότερα οι κάτοικοι των χωριών αυτών γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί χωρίς καν να έχουν επισκεφτεί το διπλανό χωριό. Μόλις περάσαμε από εκεί τα μικρά παιδάκια βγήκαν στο δρόμο και μας ζητούσαν να τους βγάλουμε φωτογραφίες. Και φυσικά ο Νικόλας δεν τους χάλασε χατίρι.

Προχωρώντας στο επόμενο χωριό συναντήσαμε ένα γάμο (πόσους είδαμε αλήθεια αυτές τις μέρες?) όποτε έφτιαξε η διάθεση μας λίγο. Σε λίγα χλμ φτάσαμε στη Σινασό (Mustafapasa Τουρκιστί). Ένα από τα ομορφότερα χώρια της Καππαδοκίας κατά την γνώμη μου.

Καθίσαμε στο cafe Ελένη να δροσιστούμε. Με έκπληξη είδαμε πως ο κατάλογος ήταν γραμμένος στα ελληνικά. Εκτός του καφέ φάγαμε και κάτι καταπληκτικές πίττες. Άλλο πράγμα λέμε…. Όταν έπεσε ο ήλιος περιηγηθήκαμε στο χωριό. Εξαιρετικής αρχιτεκτονικής σπίτια και πολλά από αυτά σε όμορφη τοποθεσία.

Τα περισσότερα βέβαια άνηκαν σε Έλληνες που τώρα τα έχουν πάρει πλούσιοι Τούρκοι και τα αναπαλαίωσαν για να τα χρησιμοποιούν σαν εξοχικές κατοικίες. Στην βόλτα μας σταμάτησε ένας Τούρκος ιδιοκτήτης pansion και μιας παραδοσιακής ταβερνούλας και μας ζήτησε με πολύ ευγενικό τρόπο να τον βοηθήσουμε σε κάποια πράγματα που δεν καταλάβαινε στα ελληνικά μιας και προσπαθούσε να μάθει την γλώσσα μόνος του.

Πολύ αξιόλογο άτομο. Ο άνθρωπος προσπαθούσε να ανακαλύψει την ιστορία του χωριού αλλά ήθελε να μάθει και την αντίθετη άποψη. Προσπαθούσε να διαβάσει βιβλία στα ελληνικά που ούτε και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε. Μας πρότεινε να φάμε εκεί όπως και κάναμε. Μας ετοίμασε εκείνη την ώρα ένα νόστιμο τηγανιτό κοτόπουλο με ρύζι και φυσικά φάγαμε την πιο νόστιμη σαλάτα ever. Καθίσαμε μαζί του κοντά στις 4 ώρες και μιλήσαμε για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που αφορούσαν τους λαούς μας. Η ώρα πέρασε και στις 23:00 χαιρετίσαμε τον Ergier και φύγαμε από την Σινασό με μια πολύ καλή διάθεση.

Εντυπώσεις ημέρας:
– Φυσικά η πτήση με το αερόστατο. Αν βρεθείτε στην Καππαδοκία μην λυπηθείτε τα χρήματα. Είναι κάτι που το κανείς μια φορά στη ζωή σου.
– Η υπόγεια πόλη στη Μαλακοπή
– Τα χώρια της Καππαδοκίας και ιδιαίτερα η Σινασός
– Ο κόσμος που έχει αφεθεί στη μοίρα τους

Έξοδα:
10€ βενζίνη
117€ αερόστατο
8€ υπόγεια πόλη
13€ δωμάτιο
10€ φαγητό