Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”

Σάββατο, 24 Αυγούστου (Pamukkale – Izmir)
Ξυπνήσαμε, πήραμε το πρωινό μας στην αυλή και αράξαμε για χαλάρωση δίπλα στην πισίνα μέχρι τις 10.00. Καμιά ώρα μετά ξεκινήσαμε με καλό καιρό για Izmir (Σμύρνη). Στη διαδρομή περάσαμε από ελαιώνες και πορτοκαλεώνες. “Σου θυμίζει κάτι;” φώναξε ο Θανάσης από πίσω, “Κρήτηηηη” απάντησα. Κάποια στιγμή μπήκαμε στη νέα εθνική, καλύψαμε γρήγορα την απόσταση μας. 70 χιλιόμετρα πριν τη Σμύρνη συναντήσαμε έξοδο για τα αρχαία της Εφέσου αλλά είχαμε άλλα σχέδια. Όταν φτάνουμε στον προορισμό μας, το χάος. Μια τεράστια πόλη 4 εκατομμυρίων κατοίκων. Επιχειρήσαμε να φτάσουμε κέντρο χωρίς gps, η βενζίνη να έχει πιάσει πάτο και εμείς να έχουμε μπλέξει σε ένα φρικτό μποτιλιάρισμα. Πανικός. Με τα πολλά βρίσκουμε βενζινάδικο και τώρα προχωράμε προς κέντρο με gps. Μας βγάζει σε ένα άκυρο σημείο οπότε συνεχίζουμε στα τυφλά. “Δεν μας πάει αυτή την πόλη” σκέφτηκα. Κάνουμε μια στάση για να ηρεμήσουμε λίγο και ξαναξεκινάμε ακολουθώντας σήμανση προς Smyrna.

Καταλήγουμε στο κέντρο της πόλης, σε μια τεράστια αγορά με κάτι χιλιάδες μαγαζάκια στα οποία μπορούσες να βρεις τα πάντα. Ψάχνοντας για δωμάτιο βρίσκουμε αρκετά, κλείνουμε κάπου και μεταφέρουμε εκεί μηχανή και πράγματα. Μπανάκι και έξω στην πόλη. Ανηφορίζουμε προς Kadifekale, μια κακόφημη συνοικία κούρδων στην κορυφή ενός λόφου. Δεν ξέρω εάν το εννοούν ή εάν απλά κάνουν πλάκα αλλά τόσο οι πληροφορίες μας όσο και οι ντόπιοι που ρωτήσαμε, χαρακτήριζαν το μέρος ως επικίνδυνο.

Η ανηφόρα ατέλειωτη, σε όλη τη διάρκεια περπατούσαμε σε στενά δρομάκια με σπίτια που λες και ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν. Παιδιά στο δρόμους, πολλά παιδιά. Η όλη φημολογία με είχε κάνει προσεκτικό με την κάμερα, την προστάτευα με όποιο τρόπο μπορούσα για να μην φαίνεται πολύ. Εντάξει, τα πορτοφόλια να μας τα πάρουν, αλλά όχι την φωτογραφική ρε γαμώτο. Στο ανέβασμα πέσαμε σε ένα μνημείο 387 τούρκων που είχαν σφαγιαστεί από Έλληνες κατά την είσοδο του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία το 1919, μετά τον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυστυχώς οι απώλειες σε ένα πόλεμο δεν είναι ποτέ μονόπλευρες αλλά αυτά δεν μας τα μαθαίνουν στην ιστορία, πρέπει να ταξιδέψεις για να τα βιώσεις ο ίδιος. Θα καταφέρουν άραγε ποτέ τα κράτη να γράψουν κοινά βιβλία ιστορίας; Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν μπορούσες να γνωρίζεις και τις δύο πτυχές, αυτά που μας βολεύουν αλλά και αυτά που θα θέλαμε να ξεχάσουμε.

Κάποια στιγμή μπήκαμε σε ένα πάρκο, είχαμε ήδη φτάσει στην κορυφή του λόφου. Μια τεράστια τούρκικη σημαία ανέμιζε (στην Τουρκία συναντά κανείς άπειρες σημαίες με την ημισέληνο, λίγες όμως τόσο μεγάλες). Ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο και από εκεί είχαμε θέα όλης της Σμύρνης. Απέραντη, μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι σου. Αράξαμε αρκετά εκεί μέχρι να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Δεν ήμουν σίγουρος σε ποιο σημείο ακριβώς έπεφτε το λιμάνι της Σμύρνης του 1922, η πόλη έχει αλλάξει ριζικά από τότε (ακόμα και από φωτογραφίες που είδα μετά που γύρισα δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη). Μπόρεσα να φανταστώ όμως την μεγάλη πυρκαγιά που έκαιγε τις ελληνικές και τις αρμένικες γειτονιές, εκείνο τον Σεπτέμβρη, και τον κόσμο μαζεμένο δίπλα στη θάλασσα να ψάχνει έξοδο διαφυγής καθώς έμπαινε ο Κεμάλ με το στράτευμα του στην πόλη.

Στην κορυφή του Kadifekale, μια γιαγιούλα υφαίνει σε ένα αυτοσχέδιο “αργαλειό”.

Οι γειτονιές στο λόφο, ετοιμόρροπα σπίτια και παιδιά παντού.

Ο καινούριος φίλος του Θανάση, ενθουσιάστηκε με τη φωτογραφική μηχανή μας και επέμενε να μπει στις φωτογραφίες.

Με τη δύση του ηλίου κατηφορίσαμε ξανά προς την αγορά. Αράξαμε σε ένα από τα λίγα εστιατόρια που είχαν μείνει ανοιχτά για μια πεντανόστιμη γιαουρτλού και συνεχίσαμε προς το λιμάνι. Στο ρολόι της Σμύρνης (Clock Tower) πέσαμε σε μια υπαίθρια προσευχή οπότε μείναμε εκεί να χαζέψουμε απολαμβάνοντας την ίδια στιγμή το υπέροχα φωτισμένο ρολόι.

Τελευταίο βράδυ Τουρκία οπότε δεν βιαζόμασταν να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Συνεχίσαμε το περπάτημα στην πόλη για ώρα, ο κόσμος ήταν όλος έξω και απολάμβανε το όμορφο βράδυ. Μετά τα μεσάνυχτα φτάσαμε στο στενάκι του ξενοδοχείου, καλησπέρισα το V-στρομάκι μου που μας περίμενε παρκαρισμένο στην είσοδο και την πέσαμε για ύπνο.

Αποστάσεις : Συνολικά: 280 χλμ
Pamukkale – Izmir 237 χλμ

Διαμονή : Yeteroglou Otel (phone : 0090-2324258827)
25 TL (10€) το άτομο σε 2κλινο δωμάτιο χωρίς πρωινό
Φαγητό : 10 TL (4€) το άτομο