Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”

Κυριακή, 25 Αυγούστου (Izmir – Kemalpasa – Marmaris – Ρόδος)
Ξύπνημα κατά τις 6.30, 7.15 ξεκινούσαμε ήδη από Σμύρνη. Οι δρόμοι άδειοι, σκέτη απόλαυση. Τη νύχτα δεν καλοκοιμήθηκα χωρίς να ξέρω γιατί, με ενοχλούσαν τα πάντα ενώ γενικά είμαι πολύ αναίσθητος. Ίσως έφταιγε ότι περνούσαμε την τελευταία μέρα μας στην Τουρκία, ίσως να ήθελα να σηκωθώ από νωρίς για να προλάβω όσα περισσότερα μπορούσα.

Πριν το Marmaris είχαμε μια στάση ακόμα. Ο Θανάσης καταγόταν, μέσω του παππού του, από Μικρά Ασία. Το χωριό τους ήταν το Νύμφαιον, σήμερα έχει μετονομαστεί σε Kemalpasa, και θέλαμε να κάνουμε μια προσπάθεια να βρούμε το σπίτι του προπάππου του. Ο προπάππους του Θανάση ήταν από εύπορη οικογένεια, όπως και οι περισσότεροι έλληνες άλλωστε που ζούσαν εκεί. “Είχε” μου έλεγε ”10 καμήλες, όπου 1 καμήλα αντιστοιχεί σε 10 άλογα και 1 άλογο σε 10 γαϊδούρια”. Έτσι μετρούσαν κάποτε τις περιουσίες τους.

Στην είσοδο του χωριού το μάτι μου έπεσε στον πληθυσμό της περιοχής (στην Τουρκία πέρα από το όνομα, η πινακίδα αναφέρει πληθυσμό και μερικές φορές υψόμετρο). Το Kemalpasa λοιπόν είχε πλέον πληθυσμό 72.000 κατοίκους. Οι πληροφορίες που είχαμε μιλούσαν για ένα σπίτι με πίσω πόρτα στο βουνό, με μια κληματαριά μέσα, κοντά στην πηγή του χωριού. “Δεν υπάρχει περίπτωση” είπα, “χειρότερα από το να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα”. Αφού μπήκαμε στην πόλη, περνώντας από μια βιομηχανική περιοχή που μύριζε απίστευτα άσχημα, φτάσαμε τελικά στο κέντρο της παλιάς πόλης που παραδόξως θύμιζε μικρό χωριό. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Τούρκοι ήταν ήδη στα καφενεία. Κάναμε μια μικρή γύρα με τη μηχανή και αφού παρκάραμε, κάτσαμε σε ένα από αυτά. Γρήγορα πιάσαμε κουβέντα με τον καφετζή μήπως και μας βοηθούσε στην εύρεση. Πολύ ευγενικός αλλά η επικοινωνία μας κάκιστη. Αγγλικά εκεί δε μιλούσε κανείς. Με νοήματα και λίγα βασικά Τούρκικα που είχαμε προλάβει να μάθουμε δυο βδομάδες τώρα, καταλάβαμε ότι ήταν αδύνατο να βρεθεί το σπίτι.

Χαιρετήσαμε και φύγαμε. Περπατήσαμε μέσα στα στενάκια και σε όλη τη διάρκεια προσπαθούσα να φανταστώ το μέρος ένα αιώνα πριν να κατοικείται από Έλληνες και Τούρκους και όλους αυτούς να συμβιώνουν, με όποιο τρόπο συμβίωναν τέλος πάντων. Όταν φτάσαμε στη μηχανή μας μίλησε ένας γεροντάκος. Γυάλιζε το μάτι του όταν κοιτούσε το V-στρομάκι. Είμαι σίγουρος ότι εάν του το πρότεινα να την κάνει μια βόλτα θα την καβαλούσε χωρίς δεύτερη σκέψη. Χαιρετήσαμε και φύγαμε για Marmaris.

Πηγαίνοντας για Marmaris, τα τελευταία 100 χιλιόμετρα ανεβήκαμε πάλι τον ορεινό όγκο που χωρίζει τα κεντρικά με τα νότια και η διαδρομή έγινε απίστευτη. Τέλειος καιρός, τέλειο οδόστρωμα, απίστευτα τοπία. Για λιγάκι σταμάτησα να κοιτάω τα όρια ταχύτητας και απόλαυσα τις στροφές μου. Ο Θανάσης βιντεοσκοπούσε πίσω με την GoPro και σε μερικά σημεία μου χάλαγε την ισορροπία καθώς στην προσπάθεια του να τεντώσει το χέρι για να τραβήξει πλάνα έριχνε το βάρος του στη λάθος μεριά. Δεν πειράζει, τουλάχιστον τις δεξιές στροφές τις ξεζούμισα.

Το Marmaris ήταν μια μικρή κωμόπολη, εντελώς τουριστική, χωρίς τίποτα το εντυπωσιακό. Κόψαμε εισιτήρια με το catamaran. Εκεί αντιληφθήκαμε ότι για τη μια ώρα δρόμο που μας χώριζε με την Ρόδο θα πληρώναμε ακριβό αντίτιμο. Κρίμα που το V-στρομάκι δεν κολυμπάει γαμώτο. Ξαναγυρίσαμε στην πόλη, χαζέψαμε λίγο, φάγαμε και γύρω στις 15.00 επιστρέψαμε στο λιμάνι περιμένοντας το πλεούμενο. Το catamaran χωρούσε ίσα-ίσα 4 αυτοκίνητα και τη μηχανή μου. “Εντάξει, τυχεροί ήμασταν” είπα στο Θανάση. “Λίγο να αργούσαμε και θα μέναμε εδώ”. Ξεκινήσαμε κατά τις 17.00. Αφήνοντας την Τουρκία πίσω και αφού βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία, γυρνάω στον Θανάση και τον ρωτάω, “έχεις συνειδητοποιήσει τι κάναμε;”.

Στη Ρόδο μας περίμεναν η Χριστίνα και η Ειρήνη που θα μας φιλοξενούσαν για τις επόμενες δύο μέρες. Είχαμε γράψει ήδη 5.600 χιλιόμετρα μέσα σε δύο εβδομάδες, πλέον ήταν ευκαιρία για ξεκούραση.

Αποστάσεις : Συνολικά: 340 χλμ
Izmir – Kemalpasa 30 χλμ
Kemalpasa – Marmaris 261 χλμ

Φαγητό : 15 TL (6€) το άτομο
Λοιπά Έξοδα : 156€ ακτοπλοϊκά εισιτήρια για Marmaris – Ρόδος (2 άτομα & μηχανή)