Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”

Τετάρτη, 14 Αυγούστου (Safranbolu – Amasra – Sinop)
Το πρωί είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια βόλτα στο χωριό και να δούμε τα γύρω αξιοθέατα. Καταλήξαμε στην αγορά πίσω από ένα τζαμί όπου γευτήκαμε τούρκικο καφέ στην χόβολη συνοδεία λικέρ (όσος έμεινε δηλαδή στα φλυτζανάκια μας, αφού κατάφερα να σκουντήξω με το πόδι μου το τραπεζάκι λίγο μετά το σερβίρισμα).

Στο ηλιακό ρολόι της Safranbolu, με την Κατερίνα

Τούρκικος καφές στη χόβολη

Τεεεεεεέντωμα…

Αραλίκι, καφές και λικεράκι για τη γεύση… αυτή είναι ζωή Θανάση!!!

Μια ταλαντούχα μικρή τουρκάλα φτιάχνει αυτοσχέδια φωτιστικά στο Safranbolu

Μετά τις 11.00 ξεκινήσαμε για Amasra. Η διαδρομή πανέμορφη. Το οδόστρωμα σχετικά καλό και το δάσος στο οποίο χωθήκαμε να μας δροσίζει καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής. Κατά τις 13.00 είδαμε απέναντι μας την Μαύρη Θάλασσα. Για να βρεθούμε στην Amasra έπρεπε να βγούμε μερικά χιλιόμετρα εκτός πορείας αλλά άξιζε τον κόπο. Βρεθήκαμε σε μια κατάμεστη από κόσμο παραλία και αράξαμε σε μια καφετέρια για κάτι δροσερό. Εκεί πρωτοδοκίμασα το Ayran, ένα ρόφημα μείγμα αραιωμένου γιαουρτιού με αλάτι, αρκετά καλό όσο κι αν δεν το περίμενα.

Χυθήκαμε πάλι στο δρόμο. Πάλι στροφές, τώρα όμως το οδόστρωμα είχε δυσκολέψει. Σαμαράκια, λακκούβες, χώματα, έργα κάθε λίγο και λιγάκι και κάτι τρελοί Τούρκοι οδηγοί αυτοκινήτων που μόλις έβλεπαν μηχανή μεγάλου κυβισμού ξυπνούσε ο Schumacher μέσα τους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σε δύο σημεία κάτι τουρκαλάκια μας πέρασαν για κινούμενους στόχους. Το ένα μέσα από ένα αυτοκίνητο (με πέτυχε κιόλας) και το άλλο καθώς περνούσαμε μέσα από ένα μικρό, ξεχασμένο από το θεό, χωριουδάκι. Μέχρι κι ένας σκύλος βρέθηκε στο δρόμο μας και επιχείρησε να ορμήσει στο Θανάση που ξαφνιάστηκε πίσω μου ρίχνοντας του καντήλια. Σκεφτόμουν καθώς συνέχισα να οδηγάω τα δεινά που συναντούσε ο Γιούαν και ο Τσάρλι στο βιβλίο που σας ανέφερα στην εισαγωγή και θυμήθηκα ότι κι εκείνοι συνάντησαν παιδάκια στην Αιθιοπία που τους πετούσαν πέτρες. “Πως κατάφεραν να φτάσουν μέχρι εδώ τα μπασταρδάκια” σκέφτηκα προς στιγμή.

Συνολικά μας πήρε 9 ώρες μέχρι την Sinop (Σινώπη). Όταν τελικά φτάσαμε είχε βραδιάσει. Μπήκαμε στο κέντρο και ψάξαμε να βρούμε κάτι να φάμε. Κάτσαμε σε κάτι σαν σουβλατζίδικο όπου δούλευαν 4-5 εικοσάχρονα και καθώς ρίχναμε λίγο φαγητό στα άδεια μας στομάχια αρχίσαμε να ψάχνουμε μέρος για να περάσουμε το βράδυ. Είχαμε αρχίσει να απογοητευόμαστε (εγώ είχα αποφασίσει να χρησιμοποιήσω επιτελούς τη σκηνή που κουβαλούσα) όταν μας πλησίασε το παιδί που μας είχε ετοιμάσει τα φαγητά μας και μας ρώτησε. “Otel – otel???”. Μας έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί την τιμή, 150 λίρες. Μιας και ήταν το οικονομικότερο που είχαμε βρει μέχρι τότε είπαμε να το τσεκάρουμε. Να σημειώσω ότι τα παιδιά δεν γνώριζαν λέξη αγγλικά κι εμάς τα τούρκικα μας ήταν ακόμα εντελώς ακατάλληλα για επικοινωνία. Δείχνοντας τους ότι ενδιαφερόμαστε, ο μικρός ανέβηκε σε ένα μηχανάκι και εξαφανίστηκε. Έμειναν οι υπόλοιποι εκεί, ο φίλος του μας έδειχνε με νοήματα να περιμένουμε. Απ’ έξω εκείνη τη στιγμή περνούσε μια αυτοκινητοπομπή η οποία εάν κατάλαβα καλά γινόταν για κάποιο παιδί που έφευγε να παρουσιαστεί στο στρατό. Σημαίες, κορναρίσματα και κακό, ξεσήκωσαν όλη την πόλη.

Κάπου εκεί, ο φίλος του μικρού που μας προξένευε το ξενοδοχείο, μας έγνεψε να τον ακολουθήσουμε. Ανεβήκαμε στις μηχανές μας και οδηγήσαμε πίσω του. Φτάνοντας λίγο έξω από την πόλη σταματήσαμε σε ένα διώροφο σπίτι. Εκεί ήταν ήδη ο πρώτος, η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται περίεργη. Σύντομα καταλάβαμε ότι δεν μας μιλούσαν για κάποιο ξενοδοχείο αλλά για το ίδιο τους το σπίτι. Ήταν ένα δυάρι το οποίο είχε τρέξει να καθαρίσει ο “σουβλατζής” μας με ένα διπλό κρεβάτι στο ένα δωμάτιο για το ζευγαράκι μας και δύο καναπέδες για εμένα και το Θανάση.

“Εντάξει λοιπόν, εδώ θα μείνουμε απόψε”. Κατεβήκαμε ενώ ακόμα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Πήγα στη μηχανή και ξεκίνησα να βγάζω τις βαλίτσες. Στην δεύτερη, κι ενώ μιλούσα με τον Θανάση για φανταστικές ιστορίες Τούρκων που θα μας την έπεφταν μέσα στη νύχτα, ακούω ένα κρακ και διαπιστώνω ότι το μισό κλειδί της βαλίτσας έχει μείνει μέσα στην κλειδαριά…

Καθώς ετοιμαζόμουν για το ταξίδι στην Τουρκία, τα έξοδα που προέκυψαν ήταν περισσότερα από τα αναμενόμενα. Λύση σε αυτό έδωσε ο Φίλιππος (πολύ καλός φίλος από το forum των V-Strom) δανείζοντας μου τις πλαϊνές του βαλίτσες τις οποίες και του υποσχέθηκα να προσέχω σαν τα μάτια μου. Κι ενώ είχα φέρει αντικλείδι για τα πάντα, στις πλαϊνές ο Φίλιππος με είχε εφοδιάσει μόνο με ένα κλειδάκι για το οποίο θεώρησα υπερβολή να φτιάξω αντικλείδι. Ξαφνικά, κι ενώ βρισκόμασταν ήδη μακριά από τα σπίτια μας, αυτό το κλειδάκι είχε σπάσει. Τα πράγματα μας ήταν κλειδωμένα μέσα στις βαλίτσες κι εγώ αισθανόμουν πως είχα καταστρέψει τις βαλίτσες του φίλου μου.

Περάσαμε κανένα πεντάλεπτο να εξηγώ στον Θανάση ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σπάσουμε την κλειδαριά μέχρι που κατέβηκε ο μικρός μας ξενοδόχος. Του έδειξα το κλειδί, το κοίταξε λίγο, πήρε τα δύο κομμάτια λέγοντας μας κάτι στα τούρκικα, ανέβηκε στη μηχανή του και έφυγε. Γύρισα στο σπίτι με χαλασμένη την καλή μου διάθεση. Το μυαλό μου το είχα στις βαλίτσες. Σαχλαμαρίσαμε λίγο και κάποια στιγμή ακούσαμε τη μηχανή που μόλις είχε γυρίσει. Κατέβηκα κάτω και ο μικρός μου έδωσε το σπασμένο κλειδί και ένα πιστό του αντίγραφο. Μόλις είχε σώσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρω αν το είχε καταλάβει.

Τον ευχαρίστησα σε όποια γλώσσα ήξερα, του έδωσα κάποια επιπλέον χρήματα για τη βοήθεια και με ανανεωμένη διάθεση επέστρεψα στο καναπέ μου. “Περίεργη μέρα” σκέφτηκα, “τι θα συναντήσουμε ακόμα άραγε”.

Αποστάσεις : Συνολικά: 420 χλμ
Safranbolu – Amasra 97 χλμ
Amasra – Sinop 323 χλμ

Διαμονή : Στο “Σουβλατζόσπιτο”, 37,5 TL (15€) το άτομο
Φαγητό : Στο “Σουβλατζομάγαζο”, 7,5 TL (3€) το άτομο