Τουρκία

Άγκυρα
Η πρωτεύουσα της Τουρκίας καθιερώθηκε από τον Ατατούρκ τον Οκτώβριο του 1923, μετά την μάχη της ανεξαρτησίας του τουρκικού κράτους. Πρωτοκατοικήθηκε το 1200πΧ από τους Χετταίους και κατακτήθηκε από Λυδούς, Πέρσες, τον Μέγα Αλέξανδρο, Γαλάτες, Ρωμαίους, Γότθους και Άραβες. Λίγα πολιτιστικά αξιοθέατα έμειναν όμως από αυτούς τους λαούς. Τα περισσότερα χάθηκαν ανά τους αιώνες με συνέπεια λίγα αξιοθέατα να υπάρχουν για τον σημερινό επισκέπτη, ο οποίος δεν έχει πολλές διανυκτερεύσεις στην άσχημη θα έλεγα πόλη.

Φτάσαμε λοιπόν απογευματάκι, βρήκαμε το φθηνότερο ξενοδοχείο στο οποίο ήμασταν οι μόνοι πελάτες και βγήκαμε να γνωρίσουμε την πόλη. Η πρώτη στάση στο μουσείο Ανατολικού Πολιτισμού το οποίο έχει εκθέματα από τους πρώτους κατοίκους και πολιτισμούς της Ανατολίας. Δυστυχώς δεν είχαμε αρκετό χρόνο και είναι λίγες οι φωτογραφίες που τραβήξαμε πριν αρχίσουν να μουρμουράνε οι φύλακες.

Η είσοδος του μουσείου Ανατολικού Πολιτισμού

Φωτισμένη φτωχογειτονιά από δημόσιες λάμπες.

Η πύλη του κεντρικού και πιο όμορφου πάρκου με τον υπέροχο φωτισμό και τα σιντριβάνια δεν μας «άφησαν» να βάλουμε τις φωτογραφικές μηχανές στην θήκη τους

Το μνημείο για τους πεσόντες στον πόλεμο της Κορέας το οποίο δυστυχώς δεν το προλάβαμε ανοιχτό

Το μουσείο αεροπλοΐας

Και το γήπεδο μπάσκετ της Turk telecom

Συνεχίζοντας τον βραδινό μας περίπατο

Άλλη μια από τις πολλές φτωχογειτονιές που υπάρχουν στο κέντρο της Άγκυρας

Και μετά από τις περίεργες συνοικίες οπού μάλλον δεν έπρεπε να περιπλανηθούμε για πολύ κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης όπου αντιμετωπίσαμε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που συναντά όποιος ταξιδεύει με μοτοσυκλέτα. Το πάρκινγκ! Δεν βρίσκαμε κανένα ανοικτό και φυσικά δεν υπήρχαν θέσεις στάθμευσης για μοτοσυκλέτες. Και να υπήρχαν όμως δύσκολα αφήνεις την μοτοσυκλέτα σου απροστάτευτη σε τέτοιο μέρος. Ως γνήσιοι Έλληνες λοιπόν, ανεβαίνουμε σε πεζοδρόμιο στο οποίο είχα δει μια περίεργη εσοχή δίπλα σε μια είσοδο γραφείων η οποία ήταν ότι έπρεπε για την μηχανή. Και εκεί που έχουμε απλώσει αλυσίδες και πέταλα για να την δέσουμε έρχεται ο φύλακας. Φυσικά δεν μίλαγε αγγλικά και με συνεννόηση στην νοηματική μας επέτρεψε να παρκάρουμε για λίγο, καθώς θα είχε πρόβλημα αν έβλεπε κάποιος την μηχανή. Το λίγο βέβαια έγινε 3 ώρες και για να μας συγχωρέσει δώσαμε σ’ αυτόν και στον άλλο φύλακα από ένα ημερολόγιο της λέσχης TDM Hellas. Ξαφνικά τα πρόσωπά τους έλαμψαν και ένιωσαν υπόχρεοι με το δώρο μας! Μας πρόσφεραν το φαγητό που είχαν μαζί τους για κολατσιό αλλά αρνηθήκαμε ευγενικά καθώς είχαμε φάει και τότε ο ένας βγάζει μια καρφίτσα με την τούρκικη σημαία που είχε στο στήθος του και μου την δίνει για ενθύμιο!

Αυτή η ανιδιοτελής συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν που μας έκανε να σκεφτόμαστε αν τελικά έχουμε λάθος γνώμη για τους γείτονες. Μ’ αυτόν τον λαό που ζήσαμε αιώνες μαζί και χωριστά

Βολτάροντας στην πόλη

Το πάμφθηνο ξενοδοχείο δεν είχε παρκινγκ για τις μοτοσυκλέτες μας και έτσι…

…μας πρόσφεραν το ποιο ασφαλές!!!

Το πρωί επισκεφτήκαμε το Anitkabir, το μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ. Το μαυσωλείο κατασκευάστηκε το 1941 και θεωρείτε το πιο σημαντικό μνημείο στην Τουρκία για τον Ατατούρκ.

Η είσοδος του μαυσωλείου

Άποψη της Άγκυρας από το μαυσωλείο

Η Cadillac του 1936 που είχε χαρίσει η Εθνική Τράπεζα της Τουρκίας στον Ατατούρκ

O χρόνος μας στην Άγκυρα είχε τελειώσει καθώς ανυπομονούσαμε να εκπληρώσουμε ένα παιδικό μας όνειρο. Να δούμε την Καππαδοκία.
Κάποτε φάνταζε πολύ μακρινό – σχεδόν ουτοπικό μέρος για να το δούμε, και τώρα απέμειναν λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα για να περπατήσουμε και να δούμε από κοντά τα σκαμμένα στους βράχους σπίτια.

Στάση για ξεκούραση στο επίπεδο και μονότονο τοπίο

Κάπου στην μέση της διαδρομής συναντάμε την λίμνη Tuz, Tuz Golu στα Τούρκικα που σημαίνει αλατισμένη λίμνη. Το όνομά της οφείλετε στο ότι για το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου το μεγαλύτερο μέρος της λίμνη καλύπτετε από αλάτι. Στην λίμνη εκρέουν δυο μικρά ποτάμια, υπόγεια νερά καθώς και βρόχινο νερό, αλλά δεν έχουν διέξοδο. Έτσι δημιουργούνται έλη που είναι εξαιρετικά αλατούχα και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού στεγνώνει το μεγαλύτερο μέρος του νερού με όφελος την παραγωγή του 70% του άλατος που καταναλώνετε στην Τουρκία. Επίσης, το 2001 ονομάστηκε ως προστατευόμενη περιοχή για αποδημητικά πουλιά.
Λίγη από την ομορφιά της λίμνης αποτυπώθηκε στις φωτογραφικές μας μηχανές.

Και μετά από 300 περίπου χιλιόμετρα φτάνουμε στο Γκόρεμε, στην καρδιά της Καππαδοκίας.