Από την Πίνδο στην Τουρκία

Ημέρα 5η, Selcuk & Έφεσος
Το επόμενο πρωινό και αφού σαπίσαμε για τα καλά (στην μάσα και στον ύπνο) μας βρίσκει ετοιμοπόλεμους για επίσκεψη στην Έφεσο. Μιλάμε λίγο με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, και μας ενημερώνει ότι ο χώρος είναι ανοιχτός μέχρι τις έξι το απόγευμα. Ο ήλιος κοπανάει άγρια και το χωριό ζει την πρωινή / μεσημεριανή σιέστα του. Λέμε να κάνουμε καμία βόλτα στην πόλη αλλά ο ιδιοκτήτης -πάντα πρόθυμος να βοηθήσει- μας προτείνει να αλλάξουμε τα σχέδια μας. Τέτοια ώρα είναι όλα κλειστά. Ραμαζάνι, ζέστη δεν είναι καλός συνδυασμός… Πηγαίνετε απόγευμα μας συμβουλεύει. Πρώτα Έφεσο και μετά στην πόλη.
Η πρόταση δεν έκατσε και άσχημα. Από την Πίνδο δεν έχω ακουμπήσει καθόλου νεράκι για να πλατσουρίσω οπότε η πισίνα και λίγες Efes μπύρες δίπλα της φαντάζουν σαν μια εναλλακτική χαλαρή πρόταση.
Η ώρα περνάει, τραβάμε και μια σιέστα παράλληλα να τιμήσουμε και εμείς τους ανθρώπους που υποφέρουν στην περιοχή, ώστε φρέσκοι φρέσκοι να κατηφορίσουμε στην Έφεσο. Η άφιξη είναι σύντομη καθώς το Selcuk είναι ακριβώς δίπλα. Το θερμόμετρο χορεύει καρσιλαμά και ο συνδυασμός θερμοκρασίας και φοίνικα στέλνουν την σκέψη σε πιο νοτιοανατολικές περιοχές (δηλαδή στην Ιορδανία θα βαράγαμε ενέσεις τέτοια εποχή).
Έξω από τα αρχαία έχουν αράξει άλλα δύο GS και ένα K με Ιταλικές πινακίδες, φορτωμένα. Internation meeting σε εξέλιξη… Προχωράμε κόβουμε τα εισιτήρια μας (ότι πάρεις στην Τουρκία 20 Τούρκικες λίρες) και ξαμολιόμαστε εντός του αρχαιολογικού χώρου.

Πινακίδες παντού σε ενημερώνουν λεπτομερέστατα για την ιστορία της περιοχής και του χώρου, αν και καλύτερα να κουβαλάς κάνα οδηγό γιατί μετά τις πρώτες δύο παραγράφους χάνεις την μπάλα. Οι Έλληνες που έγιναν Ρωμαίοι… στην πορεία Βυζάντιο και μετά ξανά μανά κάτι άλλο… και εν τέλει έχεις γίνει σαν την Διώρυγα του Σουέζ… σε έχει περάσει ο μισός πλανήτης παρτούζα και δεν μπορείς να καταλάβεις πιο μνημείο είναι ποιού…

Η βόλτα στην Έφεσο είναι πολύ όμορφη, σε συνεπαίρνει και σε ταξιδεύει αλλά σίγουρα σου σπάει τα νεύρα η ανηφόρα με το λιοπύρι πάνω από το κεφάλι σου. Φωτογραφίες αναμνηστικές, χάζεμα, χαβαλές και δέος όταν βλέπεις τον ήλιο να παιχνιδίζει με τις πύλες και λοιπά μνημεία. Η ώρα περνά αρκετά γρήγορα… Μιάμιση ώρα έχει περάσει σαν να ήταν 5 λεπτά…
Αναχώρηση και επιστροφή στο ξενοδοχείο, καθώς έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σημάδια βαρβατίλας στα μπλουζάκια και στο σώμα μας και καθώς δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε προβλήματα στις κορασίδες με τις μαντίλες του χωριού (να σεβαστούμε και το Ραμαζάνι).
Στάση για μπυράκι (αυτό είναι ντεφάκτο) επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντουζάκι λίγο ριλάξ να περιμένουμε να δύσει ο ήλιος (είπαμε Ραμαζάνι) και να ξαμοληθούμε…
Η προηγούμενη μέρα μας βρήκε να τρώμε σε ένα καφενείο. Δεν γουστάρω Τουριστικές μακακίες και άλλωστε το ταξιδιωτικό θα έπρεπε να το ονομάσω the quest for the holy kebab, μια προσπάθεια που έσπασε τα μούτρα της στο παραδοσιακό καφενείο που δοκιμάσαμε. Φάγαμε ότι κονσέρβα υπήρχε στην πόλη σερβιρισμένη σε πιάτο… Άντε να δοκιμάσω το κεμπάπ το οποίο τελικά ήταν κατεψυγμένο και τηγανισμένο. Λαχτάρα για Κεμπάπ – Παραδοσιακό καφενείο σημειώσατε Χ, έτσι έπεσε και στο μαγαζί το Χ.
Αποφασίζω να κάνω μια έρευνα στο tripadvisor, του πούστη τα περισσότερα εκεί μέσα έχουν βγει καλά. Mehmet and Ali Baba kebab house. Τραβάω δύο συρτάκια, νούμερο ένα στην λίστα, φθηνό και kebab στην λεζάντα. Κράνος, εξάρτηση όπλο και βουρ…
Το μαγαζί οπτικά είναι αυτό που περιμένω, πως είναι τα τουριστικά της Πλάκας; ή της επαρχίας; Ε καμία σχέση… Παραδοσιακό μαγαζάκι με αέρα άλλης δεκαετίας, γιαγιά με μαντίλα μέσα να ετοιμάζει πίτες και φαγιά, ξύλινοι πάγκοι στην άκρη του δρόμου, στρωμένες μαξιλάρες στο πεζοδρόμιο και ένας ιδιοκτήτης με το πιο ζεστό χαμόγελο που έχω δει.
Παίζουμε μπάλα εδώ. Το τόπι είναι στο κέντρο, ο κατάλογος μπροστά και με συνοπτικές διαδικασίες πέφτει παραγγελία για Τούρκικη σαλάτα (σαν την χωριάτικη απλά κομμένη σε μικρά μικρά κομματάκια), ντολμάδες, και φυσικά Adana Kebab (με υποσημείωση παραδοσιακή -hot to the bones- ή Τουριστική εκδοχή… Η επιλογή είναι φυσικά μονόδρομος, σαφώς παραδοσιακή).
Το φαγητό εξαίρετο, οι τιμές… δεν θα τις αναφέρω γιατί θα κοκκινίσουν από ντροπή τα αρπαχτικά της εγχώριας αγοράς.
Η συνέχεια μας βρίσκει με βολτούλα, και στάση για μπυράκι, βεβαίως βεβαίως… που στην συνέχεια μεταμορφώθηκε σε βότκα, βεβαίως βεβαίως… έτσι για να χαλαρώσουμε λίγο ακόμα… Το κλείσιμο της ημέρας μας βρίσκει με βόλτα στα σοκάκια της περιοχής και μπύρα (σαν το ζεστό γάλα ένα πράγμα) στην αυλή του ξενοδοχείου (τις τσιμπήσαμε μόνοι μας καθώς τα παιδιά του ξενοδοχείου πρέπει να έβλεπαν το 3ο ή 4ο όνειρο τους).