Από την Πίνδο στην Τουρκία

Ημέρα 6η, Selcuk – Bodrum
Ξυπνάς, είσαι χαλαρός, έχεις κάνει καμία 2000χλμ πάνω στην μοτοσυκλέτα σου, περνάς τα χέρια σου πίσω από το κεφάλι και σκέφτεσαι που ξεκίνησες που είσαι τώρα. Όλα είναι ονειρικά παρέα, χαβαλές, αξιοθέατα, η ανατολή σε τραβάει σε ρουφάει, και ας είσαι στην δυτική επαρχία της και ας μην έχεις δει ούτε το 10% από ότι μπορεί να δεις. Οι σκέψεις συνεχίζονται και το επόμενο ταξιδιωτικό ήδη παίρνει σάρκα και οστά. Άλλωστε για τα καλά ταξιδιωτικά θέλεις οργάνωση και χρόνο.
Η μέρα περιλαμβάνει αρκετά, έχουμε ακόμα να επισκεφτούμε τον ναό του Άγιου Ιωάννη που σύμφωνα με τα λεγόμενα, μετά την γραφή της αποκάλυψης και σε ηλικία (εδώ θέλει λίγο ψάξιμο) αρκετά προχωρημένη, βρέθηκε στο Selcuk της Τουρκίας όπου και έγραψε τις τελευταίες του επιστολές και απεβίωσε. Πάντως αν όντος πέρασε τις τελευταίες μέρες της ζωής του εκεί, θεωρώ ότι δεν τον χάλασε ιδιαίτερα… Λόφος με θέα…
Ο χώρος βρίσκεται κοντά στο ξενοδοχείο, η θερμοκρασία για άλλη μια μέρα τρίβεται τρυφερά στους 35 φεύγα βαθμούς και η μέρα περιλαμβάνει περίπου 600 χλμ διαδρομή μαζί με μια στάση στο Pamukkale.

Φοράμε ελαφρά ρούχα και ανηφορίζουμε πίσω από το ξενοδοχείο για τον χώρο του ναού / κάστρου (σε είπα…πάρε βιβλίο μαζί). H είσοδος αυτή την φορά δεν είναι 20 λίρες (ότι πάρεις) αλλά 5. Ο ναός / εκκλησία / ερείπια (η παρτούζα που λέγαμε;) βρίσκεται σε λόφο με θέα.

Τριγυρνάς λίγο δεξιά αριστερά αφουγκράζεσαι την ιστορία και την εναλλαγή πολιτισμών, αλλά περισσότερο μένεις να χαζεύεις τα περίχωρα της πόλης. Πράσινο, πολύ πράσινο και ας είναι καλοκαίρι. Και μετά αναλογίζεσαι ότι πριν μία εβδομάδα ήμουνα στην Ήπειρο και κλείνεις με ένα χαμόγελο ευτυχίας. Ταξιδεύεις οδικώς βλέπεις και ζεις διαφορετικά πράγματα. Πιο αεροπλάνο και μακακίες μου λες μετά.
Πρέπει να αποχωρήσουμε για το ξενοδοχείο, καθώς έχουμε να μαζέψουμε να φορτώσουμε και να την κάνουμε. Να προλάβουμε να δούμε την Ιεράπολις στο Pamukkale και έχουμε κάνα 2,5ώρο δρόμο (συν άλλο τόσο για Μπόντρουμ).
Η διαδρομή μας βρίσκει σε πιο ανατολίτικες οδούς, παρόλα αυτά ο δρόμος παραμένει σε πολύ καλά επίπεδα. Καλό οδόστρωμα και συνετούς οδηγούς που δεν μας προβληματίζουν. Στην διαδρομή συναντάμε ένα γκρουπ με μηχανές Ελληνικές, τους είχαμε πετύχει και στα σύνορα του Έβρου. Μικρός τελικά ο κόσμος… Παίζουν τα κορναρίσματα χαιρετισμού και συνεχίζουμε την πορεία μας.
Στάση για ανεφοδιασμό με τις κλασικές ευγένειες των Τούρκων (τσάι, χαλάρωμα στην σκιά και άλλα τέτοια όμορφα) και βουρ για την συνέχεια. Κοντά στο Pamukkale ο δρόμος αλλάζει κομματάκι καθώς είναι στρωμένος με χοντρό χαρμάνι αλλά στις άκρες δεν είναι κολλημένο! Παρατήρησα ότι στους παλιούς δρόμους ρίχνουν λίγη πίσσα και από πάνω περνάνε το χαρμάνι, με αποτέλεσμα να μην κολλάει όλο το υλικό. Η αίσθηση περίεργη, χωρίς όμως να προβληματίζει, μέχρι που ένα φορτηγό περνάει με κάμποσα από το απέναντι ρεύμα και εκσφενδονίζει ένα χαλικάκι με φυσικά στόχο (ά ρε φούστη Μέρφυ) το μάτι μου που έτυχε εκείνη την στιγμή να είναι εκτεθειμένο καθώς είχα ανοίξει την ζελατίνα να πάρω λίγο αέρα.
Τραβάω πεντοζάλη πάνω στο GS, τραγουδάω 4 φορές το don’t cry for me Argentina, φέρνω στο μυαλό μου ότι άσχημες στιγμές είχα στην ζωή μου (να έχω έναν λόγο βρε αδερφέ να δακρύζω) αλλά προσπαθώ να συνεχίσω καθώς έχει ζέστη και πλησιάζουμε.
Η άφιξη στο Pamukkale / Ιεράπολη μας βρίσκει να ψηνόμαστε. Ίσως η πιο ζεστή μέρα που έχουμε συναντήσει, και φυσικά ο Μέρφυ (φούστη) έχει φροντίσει να την κάνει την ημέρα που ταξιδεύουμε αλλά και που θα δούμε τα αξιοθέατα με παντελόνι μηχανής και μπότα…
Φυσικά ο Μέρφυς (φούστη) δεν σταματάει στα δύο, αλλά συνεχίζει. Οπότε μετά την ζέστη και το ακατάλληλο της αμφίεσης (για επίσκεψη σε αρχαιολογικό χώρο), παίρνουμε χαμπάρι ότι έχουμε να περπατήσουμε και κάνα 3άρι χλμ πάενε και κανά 3άρι έλα. Δεν μαμιέται, και οι 2 θέλουμε να δούμε πολύ το μέρος οπότε ξεκινάμε.
Η αρχή μας βρίσκει σε ανηφορικό δρόμο (τα είπαμε για τον Μέρφυ…δεν τα πάμε?) τίγκα στην σαρκοφάγο δεξιά αριστερά. Η λεγόμενη Νεκρόπολη, πρόκειται για τα καλύτερα διατηρημένα νεκροταφεία με πάνω από 1000 τάφους, τύμβους και σαρκοφάγους, πραγματικά επιβλητικό και ανατριχιαστικό θέαμα! Τα σημάδια του σεισμού το 1354 είναι εμφανή καθώς φαίνεται οτι η περιοχή κουνήθηκε για τα καλά!

Προχωρώντας στην λεωφόρο των νεκρών λίγη ώρα, μετά βρίσκεσαι στην Ιεράπολη, έχοντας τα αρχαία μνημεία στα αριστερά σου και στα δεξιά σου τα απίστευτα γλυπτά της φύσης. Τα μνημεία μπλέκουν τους πολιτισμούς, Φρυγία, Ίωνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί (είπαμε “παρτούζα” κατάσταση στην περιοχή). Το παντελόνι και η μπότα έχουν δώσει ρεσιτάλ και οι τουρίστες με τα μαγιό φροντίζουν να μας κοιτάνε σαν εξωγήινους (που πα ρε καραμήτρο) και εμείς με την σειρά μας, με φθόνο. Η ζέστη είναι αφόρητη και σε συνδυασμό με το περπάτημα το σύστημα έχει χτυπήσει κόκκινα, προσπαθούμε να τα δούμε στα γρήγορα χτυπώντας στάσεις σε σκιές (δύο μακάκες προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από κολόνες, τοίχους και ότι άλλο κάνει λίγο σκιά). Κόβουμε δεξιά την διαδρομή για να δούμε τα υπέροχα γλυπτά της φύσης.

Οι Τούρκοι έχουν προσέξει πολύ το μέρος και ιδιαίτερα το κομμάτι των ιαματικών πηγών και των ασβεστολιθικών οροπεδίων. Κόσμος πολύς πηγαινοέρχεται καθώς πλησιάζουμε στο σημείο όπου οι φυσικές “πισίνες” είναι γεμάτες από νερό αλλά και από ανθρώπους.

Πραγματικά γίνεται πανικός. Πως βλέπεις εκείνες τις φωτογραφίες της περιοχής με τον ήλιο να γλύφει όμορφα τα νερά και τις λευκές πλαγιές… Ε καμία σχέση (όχι για την ομορφιά αλλά για την ηρεμία).

Τραβάμε λίγες αναμνηστικές και παίρνουμε τον δρόμο για την επιστροφή (με συχνές στάσεις για νερό καθώς πλέον νιώθουμε λες και διασχίζουμε έρημο). Στο τέλος της πεζοπορίας ο Μέρφυς (μέγιστος και τιτανοτεράστιος) ξαναχτυπά… Ο Γιώργος μένει χωρίς σόλα στην δεξιά μπότα. Ζέστη vs πεζοπορία – ταξιδεμένη μπότα σημειώσατε 1 τελικό…

Έχουμε ένα μικρό θεματάκι (αφού έχουμε λιώσει στο γέλιο) καθώς τώρα το πόδι γλιστρά υπερβολικά και ελλοχεύει ο κίνδυνος σε στάση ο Γιώργος να τραβήξει και αυτός συρτάκι. Η αλλαγή σε καθημερινό μποτάκι αποκλείεται με συνοπτικές διαδικασίες καθώς έχουμε να διανύσουμε καμία 300άρα χλμ και ορεινό στροφιλίκι.
Ο δρόμος προς Μπόντρουμ μας βρίσκει σε ανάμικτο οδικό δίκτυο, μια καλό, μια υπό κατασκευή. Λίγα χλμ παρακάτω ξεκινά ένα καλό ορεινό ανοιχτό στροφιλίκι. Ανοίγω για να το διασκεδάσω… Δεξιά, αριστερά μικρή ευθεία ξανά μανά στροφές με θετικές κλήσεις… η χαρά του παιδιού. Περνάω βενζινάδικο όπου αντιλαμβάνομαι μπροστά του λευκό όχημα χωρίς διακριτικά. Είμαι σε έξοδο από στροφή και έχω επιταχύνει οπότε δεν δίνω σημασία.
Λίγα χλμ παρακάτω βλέπω κορύνες που μας ενημερώνουν ότι πρέπει να περάσουμε στην 2η λωρίδα του αντίθετου ρεύματος λόγω έργων στην δική μας λωρίδα. Νο πρόμπλεμ, κόβω και τσουπ μπροστά μου φωσφοριζέ γιλεκάκι γνωστό παγκοσμίως σαν κοπ φάσιον μπαι Χαρμάνι… Μου κάνει νόημα να σταματήσω στα δεξιά, “Έλεγχος χαρτιών” σκέφτομαι… Ο Γιώργος είναι πιο πίσω από εμένα, κόβω και σταματάω δεξιά…
Αστυνομικός ετών κάπου στα 50 με ψαρωτικό Ray-Ban γυαλί με πλησιάζει. Δεν λαλάει απλά με κοιτάει μέσα από το γυαλί καθρέφτης. Πα πα ρε φούστη σαν να βλέπω δικά μας στελέχη είναι…
Πάω να βγάλω τα χαρτιά απο το τσαντάκι…
– Γιου χαβ πρόμπλεμ
Παγώνω, φέρνω στο μυαλό μου σκηνές από το εξπρές του μεσονυκτίου, δικαστήρια που δεν παίρνεις χαμπάρι, τοπικά αστυνομικά τμήματα μέσα στην μπίχλα…
– What do you mean, “I have problem”
Απαντάω ξεροκαταπίνοντας…
Ο Κάλαχαν γυρνάει τον ασύρματο του, φέρει χαρτάκι μικρό περασμένο με λαστιχάκι, μιλάμε για πολύ μπροστά. Μιλάει κάτι στα Τούρκικα στον ασύρματο (εδώ ξαναπαίζει σκηνή Εξπρες του Μεσονυκτίου) και μια φωνή του απαντάει…
Σημειώνει στο χαρτάκι με ήρεμες κινήσεις (δηλαδή τον τύπο έπρεπε στάνταρ κάποιος να τον αναγνωρίσει και να του προσφέρει μια θέση στο hollywood) και πολύ αργά… 1…3…6….
– You… (με δείχνει), radar… 136km
Σκάει ένα σαρδόνιο χαμόγελο .και εκεί πλέον είμαι πεπεισμένος οτι θα επιστρέψω Ελλάδα χωρίς μηχανή και χωρίς χαρτιά…
Σημειώνει ξανά στο χαρτάκι, με την ίδια χαρακτηριστική άνεση, …7….έλα…δώστου 7….
– Limit here… 77 km… You! big problem…
Εδώ το χαμόγελο του μένει για λίγη ώρα καθώς ο σκηνοθέτης κάνει κοντινό στο πρόσωπο του (θυμίζει Al Pacino στον Δικηγόρο του Διαβόλου) και μετά καρέ στο χλωμό πρόσωπο του αναβάτη που προσπαθεί να καταλάβει αν είναι απλά πρόστιμο (και πόσο να είναι…) ή έχει τίποτα πιο χοντρά (έλα μάνα…κλείσε κάνα τικετόνι απο Τουρκία… η μηχανή; α να μωρέ.,.εδώ σε ένα τοπικό τμήμα)…
– Get down from bike, and follow me…
Σλαπ…σλαπ σαν χαστούκι ακούγεται εκείνο το get down… Δεν μπορούμε να το λύσουμε εδώ ρε παίδες;;;
Κατεβαίνω απο την μηχανή και προχωράω στο περιπολικό, εκεί άλλο στέλεχος (οφείλω να ομολογήσω, εκείνη την στιγμή ένιωσα καλύτερα) περί τα 40 ~ 45 με καλύτερα Αγγλικά, με ενημερώνει και έχει έτοιμο το μπλοκάκι. Καταλαβαίνω ότι τελικά μάλλον πάω για πρόστιμο, αλλά περιμένω ακόμα να μάθω την λυπητερή…
290 λιρόνια συμπληρώνει ο τύπος (όλοι γράφουν με τον ίδιο τρόπο…η ηρεμία που βγάζουν σε κάνε ναι νομίζεις οτι βλέπεις ταινία του Αγγελόπουλου) τα οποία με ενημερώνει γίνονται 210 αν πάω να πληρώσω εντός 15 ημερών. Από την μια ξαλαφρώνω καθώς το πόσο δεν είναι και κάνα τρελό (με Ευρωπαϊκά δεδομένα), από την άλλη ξενερώνω λίγο (ο φούστης ο Μέρφυς…έχει γράψει 3 στα 3). Ο Γιώργος δίπλα περιμένει και αυτός το αυτόγραφο. Έλα του λέω δες την θετική πλευρά,.άλλο ένα ενθύμιο από Τουρκία. Ο Γιώργος είχε πάρει χαμπάρι το μπατσικό, αλλά δεν πρόλαβε και αυτός ποτέ να κόψει…

Η συνέχεια μας βρίσκει σε όμορφους δρόμους όπου κάθε λίγο και λιγάκι ένα μπατσικό φροντίζει να μας ενημερώνει οτι εκτός απο όμορφος είναι και αρκετά ελεγχόμενος, η ταχύτητα του ταξιδιού έχει πέσει αρκετά και ναι μεν απολαμβάνουμε περισσότερο το τοπίο αλλά από την άλλη το Μπόντρουμ φαντάζει ακόμα αρκετά μακριά.
Σε ένα σημείο ο δρόμος γίνεται Σιβηρία, πυκνή βλάστηση δεξιά αριστερά, υπό κατασκευή και έχουμε αρχίσει να κινούμαστε πάνω σε σκληρό χώμα με αραιό χαλίκι. Μπροστά λίγα μέτρα τζιπ, εγώ από πίσω και πίσω από εμένα ο Γιώργος. Ανοίγω γκάζι για να κρατάει καλύτερα πρόσφυση η μηχανή, για λίγα μέτρα, καθώς παρακάτω βρίσκουμε ξανά άσφαλτο και συνεχίζουμε. Κάποια στιγμή ο Γιώργος βρίσκεται δίπλα μου και είναι λες και βγήκε απο το KTM Six days meeting. Λάσπη από πάνω μέχρι κάτω… “Τι διάολο έκοψε δρόμο απο πουθενά αναρωτιέμαι…” Σταματάω για ένα τσιγάρο…
– Καλά ρε πως έγινες έτσι; (Ο Γιώργος τίγκα στην λάσπη από επάνω μέχρι κάτω)
– Είσαι μακάκας;;; Πίσω σου ήμουνα…
Τελικά το GS πετάει πολύ λάσπη…
Συνεχίζουμε μέχρι που πετυχαίνουμε τρελό ορεινό δίκτυο. Εκεί για λίγη ώρα και κάμποσα χιλιόμετρα το χαλάρωμα λαμβάνει τέλος. Δεν πα να μαμηθεί. Αν πετύχω ξανά ραντάρ τουλάχιστον να το ευχαριστηθώ. Το γκάζι ανοίγει…
Τελικά το ορεινό στροφιλίκι δίνει θέση σε παραθαλάσσιο. Άντε ξανά μανά, δώσε λέμε…
Έξω απο το Μπόντρουμ στάση. Ο ήλιος πλέον δεν υπάρχει. Ο πολιτισμός είναι αρκετά κοντά (φαίνεται και από την κίνηση) και πρέπει να πάρουμε και ένα τηλέφωνο το ξενοδοχείο να μάθουμε που διάολο είναι. Ο Μέρφυς είναι μαζί μας… Καλούμε, ευγενική κορασίδα μας απαντά στα Τούρκικα. Της εξηγούμε ότι ερχόμαστε και ότι θα θέλαμε πληροφορίες πως θα βρούμε το ξενοδοχείο…
Αμ δε…συνεννόηση παντόφλα, δεν παίζει με την καμία… Μα καλή μου, μα χρυσή μου, ανένδοτη η κορασίδα. Αγγλικά μηδέν… άγιος ο θεός… ο Μέρφυς ο χρυσός…
Προσπάθεια #2 με κάποιον άλλο από το ξενοδοχείο, αλλά και αυτή καταλήγει στο κενό. Ψάχνω την οδό από το Internet, τίποτα, το GPS δεν έχει τέτοια πληροφορία….
Με τα πολλά και αφού ο Γιώργος πρέπει να πλήρωσε ένα έξτρα δωμάτιο σε τηλέφωνα, βρίσκουμε κάποιο παραπλήσιο ξενοδοχείο από το οποίο απέχει λίγα μέτρα (έτσι μας είπε). Η συνέχεια μας βρίσκει να ανεβοκατεβαίνουμε ανηφόρες με τις μηχανές φορτωμένες. Καντήλια στο βάθος (βλέπε Γιώργο… βλέπε λίγες ώρες πριν την απώλεια σόλας). Ένας !!ταξιτζής!! μας ενημερώνει ότι το ξενοδοχείο είναι δίπλα (προφανώς τον ειδοποίησαν… για να μας ειδοποιήσει)… επιτέλους τέλος…
Ντους, λίγο τέντωμα στην καρέκλα και βουρ για το κέντρο…

Ότι έχουμε δει τις προηγούμενες μέρες αναιρείται σε κλάσματα δευτερολέπτου στο Bodrum. Ακρως τουριστικό, πιασοκωλάδικο (όχι ακόμα σε επίπεδα Ελλάδας φυσικά…αλλά υπήρχαν και εκεί οι εξαιρέσεις). Γενικώςς, ο προορισμός του τρέντι που ψάχνει την νυχτερινή διασκέδαση και καταστάσεις Κω / Ρόδο.
Δεν μπορώ να πω ότι το Bodrum σαν πόλη ήταν άσχημη, αλλά δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο στα μάτια μου. Κίνηση, κόσμος και βαβούρα, αράξαμε για ένα ποτό και μας έγδυσαν με συνοπτικές διαδικασίες (πριν καν προλάβουμε να κάνουμε κιχ). Το φαγητό είναι σε καλύτερα επίπεδα από τα αντίστοιχα Ελληνικά μαγαζιά (κοινώς φουλ του τουρίστα). Η αίσθηση που αποκτάς είναι σαν να είσαι διακοπές στην Κω.
Απολαύσαμε λίγες στιγμές ξεκούρασης στο ξενοδοχείο, ομολογουμένως με βαριά καρδιά και το αίσθημα που σε κυριεύει όταν τελειώνει ένα ακόμα ταξίδι. Δένεσαι με τους συνοδοιπόρους σου, έρχονται ξανά στιγμές που έζησες πριν λίγες μέρες και κάνεις σκέψεις και σχέδια για το μέλλον.

Ημέρα 7η, Bodrum – Κως
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να τρέχουμε να πληρώσουμε τις κλήσεις μας στην εφορία του Bodrum. Για άλλη μια φορά μένουμε λίγο χαζοί από την εξυπηρέτηση και την συμπεριφορά των Τούρκων. Μπήκαμε μέσα σαν χαμένοι, βγήκαν να μας εξυπηρετήσουν και να μας δείξουν που πρέπει να περιμένουμε (με χαρτάκι παρακαλώ) για να προχωρήσουμε στην “κατάθεση” του ποσού…
Αφού έγινε και αυτό τραβήξαμε ξανά για το ξενοδοχείο (καθότι ο ήλιος ακόμα έκαιγε και φώναζε για λίγες στιγμές δροσιάς, παρά για βόλτα στα τουριστικά σοκάκια του Bodrum) για λίγη ξεκούραση.
Το απόγευμα μας βρίσκει να κατηφορίζουμε προς το κέντρο του Bodrum. Το στομάχι διαμαρτύρεται και εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό. Είναι η τελευταία μας βραδιά στην Τουρκία και η διάθεση μας είναι λίγο πεσμένη, το μυαλό δεν θέλει να μπει ξανά στον φαύλο κύκλο της καθημερινότητας.
Φαγητό λοιπόν, μπυρίτσα και επιστροφή ξανά στο ξενοδοχείο, λίγο άραγμα στην βεράντα χαζεύοντας τα φώτα της Ελληνικής πλευράς και ανασκόπηση του ταξιδιωτικού. Τι μας άρεσε, τι δεν μας άρεσε, τι θα αλλάζαμε…
Το ξημέρωμα μας βρίσκει στο πλοίο για την επιστροφή και σύντομα η Ελληνική πραγματικότητα μας αγκαλιάζει…2 ώρες (ίσως και παραπάνω) αναμονή για εκτελωνισμό και έλεγχο διαβατηρίων, την στιγμή που στην αντίστοιχη Τουρκική διαδικασία είχαμε τελειώσει μέσα σε λίγα λεπτά…Τραγικά πράγματα, και θέλουμε να μιλάμε για τουρισμό μετά…Η ευχάριστη παρένθεση ήρθε λίγη ώρα μετά. Η Κως δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι η Τουρκία σιγά σιγά διεκδικεί αρκετά ζωηρά μερίδιο του τουρισμού της περιοχής, με αποτέλεσμα οι τιμές να είναι άκρως ανταγωνιστικές (αρκετές φορές και φθηνότερες)! Φάγαμε και ήπιαμε (περιμένοντας το καράβι για Πειραιά) σε πολύ καλές τιμές και σε πολύ όμορφα μαγαζιά. Είχα χρόνια να βρεθώ στην Κω αλλά σίγουρα κέρδισε την εκτίμησήσ μου.
Το μυαλό κατεβάζει εικόνες καταιγιστικά, δεν μπορούν να περάσουν όλες σε ένα κείμενο, όποιος έχει ταξιδέψει (και ιδιαίτερα με καλή παρέα) γνωρίζει… Ήδη τα σχέδια για το καινούργιο ταξίδι “βασανίζουν” ευχάριστα το πηγμένο από την καθημερινή ρουτίνα μυαλό…

« Προηγούμενη Σελίδα