Μια βόλτα μέσα σε ένα φθινοπωρινό καμβά…

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου, Κήποι – Λευκάδα (χλμ. 305)
Απ’ το βουνό στη θάλασσα..

Ανοίγω τα μάτια μου πρωί-πρωί και πετάγομαι στο παράθυρο. Ήθελα να βγω για φωτογραφία στην πρωινή ομίχλη, αλλά ομίχλη γιοκ. Στην θέση της ένας βαρύς συννεφιασμένος ουρανός, έτοιμος να ανοίξει τους ασκούς του και να μας κάνει λούτσα…

Τσεκάρω καιρό για να δω για που θα τραβήξουμε σήμερα. Στο μυαλό μου έπαιζαν δύο σενάρια. Προς Πήλιο μέσω Πίνδου ή βορειοδυτική Ελλάδα και μετά κάθοδος προς Ηγουμενίτσα και όπου βγάλει. Κατά βάθος ήθελα να κάνω το δεύτερο και ο καιρός φαίνεται να μας κάνει την χάρη.

Πρωινό, φόρτωμα των μοτοσυκλετών και πορεία βορειοδυτικά, προς Κάτω Πεδινά, Καλύβια για να βγούμε στο κεντρικό δρόμο Ιωαννίνων – Κοζάνης.

Λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο σταματάμε στο μνημείο των πεσόντων της μάχης του Καλπακίου.

Ο επιβλητικός ανδριάντας του “Μαχητή” δεσπόζει στο λόφο πάνω από το χωριό, ως φόρος τιμής στους πεσόντες ήρωες του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Παραμονές του 1940 η 8η Μεραρχία Ηπείρου με επικεφαλής τον υποστράτηγο Κατσιμήτρο Χαράλαμπο οργάνωσε την άμυνα στα γύρω υψώματα της Γκραμπάλας, της Ασόνισσας, της Βελλάς και των Γρεμισιών. Ο υποστράτηγος, παρά τις αντίθετες απόψεις του Γενικού Επιτελείου που προέβλεπε άμυνα στα Τζουμέρκα, διέταξε να κρατήσει την γραμμή άμυνας στο Καλπάκι μέχρι εσχάτων. Πέτυχε να αναχαιτίσει την Ιταλική εισβολή και στις 10 Νοεμβρίου 1940 η 8η Μεραρχία πέρασε από την άμυνα στην επίθεση. Ιδιαίτερα στα υψώματα της Γκραμπάλας, ανατολικά του Καλπακίου, έγιναν οι πιο αιματηρές συγκρούσεις.

Στην πλαγιά του λόφου προφήτης Ηλίας, απέναντι από το μνημείο, ένα καλοδιατηρημένο ΟΧΙ σχηματισμένο με πέτρες, θυμίζει την εποχή εκείνη…

Φουλάρουμε βενζίνη και συνεχίζουμε προς τον συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς.

Μερικά χιλιόμετρα πριν στρίβουμε νότια προς Κεράσοβο ακολουθώντας μια έρημη διαδρομή, στολισμένη στα φθινοπωρινή χρώματα…

Η διαδρομή μας κυλάει παράλληλα με το Ελληνοαλβανικά σύνορα. Διασχίζει πολλά μικρά χωριά όπου το σύνολο των σπιτιών τους δεν ξεπερνάει την πρώτη δεκάδα. “Δεν κινείται φύλλο” αν και σε μερικά από αυτά διακρίνουμε σημάδια ζωής.

Το ελαφρύ ψιλόβροχο που μας συνοδεύει είναι η τελική πινελιά στο καμβά μας. Λίγο πριν το χωριό Λίστα, σταματάμε στις πηγές της Λαγκάβιτσας. Δίπλα στις πηγές υπάρχει ένας χώρος ανάπαυσης (κακοδιατηρημένος για να λέμε την αλήθεια) κάτω από τα θεόρατα πλατάνια.

Η στάση μας σύντομη λόγω του ψιλόβροχου που δυνάμωσε για λίγο και συνεχίζουμε την πορεία μας προς Φιλιάτες. Ο καμβάς που κινούμαστε αλλάζει ελαφρά, καθώς ο δρόμος ξεκορφίζει, χαρίζοντας μας μια πανοραμικό θέα της περιοχής.

Φτάνουμε Φιλιάτες και κάνουμε μια παράκαμψη προς την ακριτική Σαγιάδα. Κάποτε ήταν ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της δυτικής Ελλάδας, λόγω της γεωγραφικής της θέσης δίπλα στην Κέρκυρα, μέσω της οποίας διακινούνταν ο κύριος όγκος του Βενετικού εμπορίου. Τώρα είναι ένα γαλήνιο ψαροχώρι…

Κατευθυνόμαστε στο γραφικό της λιμανάκι όπου και κάνουμε στάση για να πιούμε το καφεδάκι μας.

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Δεν είχαμε αποφασίσει ακόμα το που θα καταλήγαμε σήμερα και μιας και είναι αρκετά νωρίς ακόμα, αποφασίζουμε να τραβήξουμε νότια προς Λευκάδα. Τσεκάρουμε επιλογές για διαμονή, επιλέγουμε κάποιο που μας άρεσε και τηλεφωνούμε για να δούμε αν υπάρχει διαθεσιμότητα. Τέτοια εποχή χαλαρά… πάμε και βλέπουμε…

Πορεία λοιπόν προς Ηγουμενίτσα την οποία προσπερνάμε τάχιστα συνεχίζοντας την παραλιακή μας πορεία.

Μικρή παράκαμψη για να ρίξουμε μια ματιά στα Σύβοτα, καθώς νωρίτερα συζητούσαμε μπας και διανυκτερεύσουμε εκεί.

Η απόλυτη ερημιά, τέλος σεζόν βλέπετε, μας οδηγεί σε μια γρήγορη φωτογραφία και αναστροφή…

Κλικ για μεγέθυνση

Κεφάλια κάτω και πορεία νότια, διαδρομή που έχω κάνει κάμποσες φορές στο παρελθόν. Τόσο παλιά που δεν υπήρχε η σήραγγα Πρέβεζας – Ακτίου…

Πληρώνουμε τα μοναδικά διόδια του ταξιδιού μας και τραβάμε δυτικά προς Λευκάδα.

Σύντομα διασχίζουμε την πλωτή γέφυρα που ενώνει το νησί με την Στερεά Ελλάδα. Κατασκευάστηκε το 1986 από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και έχει μήκος 70μ και πλάτος 11,80μ. Περιστρέφεται και ανοιγοκλείνει επιτρέποντας, τη διέλευση πλοίων, σκαφών και οχημάτων από το δίαυλο της Λευκάδας.

Μέχρι το 1986 τα οχήματα μεταφέρονταν από τη μία πλευρά στην άλλη με αλυσιδοκίνητες σχεδίες (τις λεγόμενες “περαταριές”). Με την κατασκευή της πλωτής γέφυρας κατέστη δυνατό να διέρχεται δεκαπλάσιος αριθμός οχημάτων (600 ανά ώρα) σε σχέση με το παλαιότερο σύστημα (60 ανά ώρα), βοηθώντας στην τουριστική ανάπτυξη του πανέμορφου αυτού νησιού.

Πορεία προς το ξενοδοχείο Πυροφάνι το οποίο βρίσκεται πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Τακτοποίηση και βουρ για να δούμε λίγο την πόλη.

Δυνατός αέρας και απόλυτη ηρεμία -είπαμε τέλος σεζόν- είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του νησιού. Οι άδειοι πεζόδρομοι και τα επτασφράγιστα μαγαζιά, σίγουρα δεν είναι η τυπική εικόνα του νησιού. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια που λένε και στο χωριό μου…

Η ποδαράδα μας τελειώνει στο εστιατόριο “Φρύνη στο Μώλο” το οποίο μας πρότεινε η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου. Όμορφος χώρος και πεντανόστιμο φαγητό…

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, σχεδίαση της αυριανής διαδρομής και νάνι…