Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 2η, Πειραιάς – Πάτρα – Ανκόνα (210 χλμ)

Ξημερώνει…
Πού βρίσκομαι;
Α, Ελλάδα, λογικά πρέπει να φτάνουμε από στιγμή σε στιγμή Πειραιά.

Η δεύτερη μέρα ξημερώνει και με βρίσκει τελικά λιγότερο μόνο από όσο νόμιζα! Από την προηγούμενη ήξερα πως θα βρεθούμε με τον Σταύρο (photoagora.gr) για να μου δανείσει τη GoPro του για όλο το ταξίδι χωρίς όρους και προϋποθέσεις! Περίμενα λοιπόν πως θα τον δω κάποια στιγμή στο λιμάνι αλλά μαζί του είχαν έρθει και άλλα παιδιά που μου κάνανε ολόκληρη τελετή υποδοχής! Πραγματικά πολύ συγκινητική στιγμή.

Μαζί με την τελετή παραλαβής παράδοσης της GoPro Hero 3 black (με τηλεχειρισμό της κάμερας) αποφασίζεται ταχύρυθμο μάθημα στη λειτουργία της και κουβεντούλα με τα φιλαράκια.

Να και οι πρώτες φωτογραφίες! Selfie με το Σταύρο αριστερά.

Σταύρος, Νίκος, Κώστας, Σταύρος

Ο χρόνος με την κουβέντα περνάει γρήγορα και εγώ πρέπει να φύγω, έχω να προφτάσω και το καράβι στην Πάτρα. Αποχαιρετισμός λοιπόν.

Τώρα είμαι πραγματικά μόνος. Πλέον όμως δε νιώθω στενάχωρα. Πλέον νιώθω ο δρόμος να με τραβάει σα μαγνήτης.

Άμα όμως δε σε θέλει…

Δεν προλαβαίνω να κάνω ούτε 10 χιλιόμετρα μετά τα πρώτα διόδια και νιώθω ένα έντονο τσίμπημα στο αριστερό χέρι!

Γαμότ, γαμότ, τι σκατά, να δεις που μου μπήκε μία σφήκα μέσα από το μανίκι και θα αρχίσει να ράβει. Αρχίζω να βαράω στο αριστερό μανίκι σφαλιάρες στο ύψος της τσιμπιάς μπας και σταματήσω τη σφήκα εκεί και πράγματι, δε νιώθω νέο πόνο (δεν είναι η πρώτη φορά που την παθαίνω).

«Οκ, το ξεκάναμε το ζουζούνι Νικολή. Και τώρα; Τι κάνουμε;»
«Εγώ λέω να κάνεις μία στάση να βάλεις λίγη κρέμα για τσιμπήματα που έχεις στο φαρμακείο.»
«Πάλι στάση; Πριν 5 λεπτά δε σταματήσαμε για τα διόδια; Στα μύδια μας το τσίμπημα, δε θα αφήσουμε ένα ζωύφιο να μας σταματήσει.»
«Φύγαμε!»

Η φωτογραφία τραβήχτηκε πολύ αργότερα

Βολτάρω σε μία «εθνική οδό» με διόδια και γεμάτη έργα, κλειστά κομμάτια, περιορισμένες λουρίδες, κίνηση, νταλίκες κτλ. Βολτάρω χαλαρά γιατί φαντάζεστε πλάκα να έχω ατύχημα πριν καν βγω έξω; Ξεφτίλα! Άσε που θα πονέσει… μάλλον. Καλιά όχι, καλιά το χαλαρό cruising.
Πρώτη στάση και αυτή με βαριά καρδιά, λίγο έξω από το Ρίο να θαυμάσω αυτό το έργο τέχνης, τη Γέφυρα.

Πέντε λεπτά στάση στην άκρη του δρόμου, φωτογραφία, τηλέφωνο σπίτι πως όλα είναι καλά, φουλ για συνέχεια, ο δρόμος με καλεί, με μαγνητίζει!

ΥΓ: Για πρώτη και όχι τελευταία φορά, σταματώντας στην άκρη, σταματάνε και ένα σωρό άσχετοι να με ρωτήσουνε αν έχω πρόβλημα, αν χρειάζομαι βοήθεια κτλ. Αυτήν τη φορά ήταν ένας φιλικός κύριος σε ένα αμάξι (BMW σου λέει, θα χάλασε) και ένα ασθενοφόρο που έτυχε να περνάει από εκεί! Αναβάτης BMW σου λέει, καφετέρια κοντά δεν υπάρχει, δεν θα είναι στα καλά του…

Σύντομα, πολύ σύντομα για τα γούστα μου, φτάνω Πάτρα. Check in στο πλοίο; Ναι, χρειάζεται και αυτό όταν πας εξωτερικό. Καφεδάκι καταδρομικό, βολταράκι στην Πάτρα, πεπονάκι από σουπερ μάρκετ για τις βιταμίνες… περνάει η ώρα… φεύγουμε!

Πώς γίνεται και περνάει η ώρα έτσι γρήγορα ρε παιδιά; Απίστευτο, είμαι συνεχώς στην τσίτα, όλο βιάζομαι να κάνω το ένα, να πακετάρω το άλλο, να αλλάξω το παράλλο, μόνο πάνω στη μοτοσυκλέτα, οδηγώντας νιώθω χαλαρός. Κάπως έτσι έγινε και λουσμένος στον ιδρώτα, ξέχασα να πάρω αλλαξιά μαζί μου από τη μηχανή. Σε πολλούς έτυχε, λίγοι τα καταφέρνουν όσο καλά τα κατάφερα εγώ 🙂 Οδηγίες λοιπόν:

Τι κάνουμε; Καταρχάς μπάνιο. Μετά πλένουμε τα ρούχα. Τα στύβουμε -ειδικά τα εσώρουχα 🙂 . Τα φοράμε βρεγμένα. Βγάζουμε μια μάλλον συνηθισμένη selfie Duckface στη χέστρα, και τέλος βγαίνουμε έξω στον ήλιο μπας και γλιτώσουμε την πνευμονία στο φουλ κλιματιζόμενο πλοίο.
Αν δεν το ξέρατε, έτσι, τα ρούχα όταν στεγνώσουν είναι σα σιδερωμένα!

Τι, δεν κρατάτε σαπούνι; Ούτε εγώ, το ξέχασα στα μπαγκάζια. Αλλά και τα σαπούνια του καραβιού, μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Άντε, όλα εγώ θα σας τα λέω;

Μπανιαρίστικα, σουλουπώθηκα, ώρα για ύπνο; Συνήθως αυτό συμβαίνει στη γραμμή Αθήνα-Ηράκλειο που έχω συνηθίσει. Εδώ όμως ξεκινήσαμε μεσημέρι και έχει ακόμα πολύ δρόμο. Χάνοντας–βρίσκοντας σήμα Ελληνικό στο κινητό και θαυμάζοντας τις όμορφες ακτές της Ελλάδος, περνάει η ώρα και φτάνουμε Ηγουμενίτσα. Εκεί αποκτάω για παρέα στη καμπίνα άλλους τρεις συνταξιδιώτες (ήμουν μόνος μέχρι τότε). Καλό; Κακό; Πείτε με τυχερό, αυτή η ιδιότυπη ξαφνική συγκατοίκηση σπάνια εξελίσσεται αδιάφορα. Η κουβέντα μάλιστα ανάβει μόλις εξομολογούμαι πως ταξιδεύω με μηχανή.

What happens on the ship stays on the ship όμως, οπότε χωρίς πολλά-πολλά σας χαιρετώ για την ώρα.

ΥΓ: Το τσίμπημα της σφήκας με φαγουρίζει όλη μέρα τρελά, μέχρι να με βαρεθεί και αυτό και να το ξεχάσω πριν πάω για ύπνο.