Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 8η, Γρανάδα – Cabanes (720 χλμ)

Ξημερώνει…
Χμμ, Ισπανία ναι… Γρανάδα. Είμαστε… είμαι μάλλον, στην όγδοη μέρα του ταξιδιού.
«Άντε, ξύπνα Κική, έχουμε πολλά να δούμε πάλι σήμερα!»

Σχετικά αργά σηκωθήκαμε, μαζέψαμε, καφεδάκι βιαστικό, στο πόδι και το πρωινό, 09:00 ξεκινάμε. Πρώτος στόχος της ημέρας, το Μαυριτανικό κόκκινο φρούριο, η Alhambra. Πασίγνωστο μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Δεν το ξέρετε; Δεν πειράζει, πάμε να το ανακαλύψουμε μαζί τότε. Πρώτα όμως πρέπει να το βρούμε γιατί, είναι κάπου κοντά στο κέντρο της πόλης με ένα λόφο να βρίσκεται ανάμεσα σε εμάς και αυτό (σύμφωνα με έναν τουριστικό χάρτη της κακιάς ώρας που πήραμε από τη ρεσεψιόν). Η αγγλόφωνη ρεσεψιόν μας λέει να κάνουμε ένα κύκλο για να μην μπλέξουμε, οι πινακίδες λίγο έξω από το ξενοδοχείο το ίδιο. Εγώ… επιλέγω να πάω ευθεία γνωρίζοντας στο περίπου την κατεύθυνση προς την οποία βρίσκεται το φρουριακό συγκρότημα. Ευκαιρία να δούμε και λίγο την πόλη την ημέρα ε; Αποτέλεσμα; Τρελό μπλέξιμο και χάσιμο μίας ώρας βολτάροντας σε λόφους πέριξ της Γρανάδας. Τέλος, με την ουρά στα σκέλια και μία Κική να με πειράζει, αναγκάστηκα να πάρω το δρόμο που μου λέγανε εξ αρχής.

ΥΓ1: Το τζάμπα GPS δουλεύει, αλλά δεν έχει όλες τις οδούς, ούτε και τα μνημεία. Βρήκα κάποιες κοντινές στο μνημείο οδούς στο χάρτη του GPS αλλά δε με άφηνε να πάω γιατί λέει είναι πεζόδρομος. Άντε ψάχνε τώρα ρυθμίσεις για να του πω πως «εγώ είμαι gangster αλήτης μηχανόβιος και δε με νοιάζουν πεζόδρομοι μόνο σκάσε και λέγε πώς πάμε μην κάνω έτσι μια χλατσ με το δαχτύλι μου και σε απετάξω από το κινητό μου διαόλου δημιούργημα!» Αναγκαστικά λοιπόν, καταφεύγω στην παραδοσιακή λύση.

ΥΓ2: Στους λόφους που περιπλανιόμασταν, σταματάμε ένα περήφανο γερόντιο Σπανιόλο μπας και μας δώσει μία παραδοσιακή λύση στο πρόβλημα που λέγεται «πώς σκατά ανεβαίνοντας ανατολικά του λόφου θα κατέβω δυτικά». «Hola μπάρμπα, habla Ingles ; Aleman; No;» Δε δοκιμάζω να του πω για Greece γιατί θα μου φέρει κάνα γράσο και αυτός. Τι σου είναι αυτοί ρε παιδί μου οι Ιβήρες… «Εδώ, εκεί, aqui, δες εδώ που λέει, Alhambra, πώς;» Αααα, εκεί είναι που τα κατάλαβε όλα ο παππούλης. Ναι ρε μπάρμπα, Αλάμπρα θέλουμε να πάμε και χαθήκαμε. Πολύ φιλικοί αυτοί οι Ισπανοί λοιπόν. Και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Απλά… να… παρασέρνονται στην κουβέντα λιγάκι. Αρχίζει λοιπόν ο μαθουσάλας για κάνα πεντάλεπτο να μας εξηγεί σε αργά Ισπανικά και με βοήθεια της νοηματικής τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Σας τα παραθέτω στα Ελληνικά προς καλύτερη κατανόηση: «Λοιπόν νέοι, προσέξτε. Θα πάτε εδώ ευθεία. Μετά από τη διασταύρωση αριστερά. Έπειτα δεξιά. Μετά ευθεία για άλλα 300-400 μέτρα…» Κάπου εκεί άρχισε να το χάνει ο αρχαίος και να γκαζώνει το Ισπανικό σε ταχύτητες που δύσκολα έπιανα. «Ε, εκεί μπροστά είναι το καφενεδάκι του Χοσέ. Εκεί που πάω μωρέ κάθε μέρα μαζί με το ΚΑΠΗ και πίνουμε δύο μπύρες. Από εκεί θα στρίψεις δεξιά μέχρι να φτάσεις στο μίνι μάρκετ του Φερνάντεθ. Ο κερατάς έχει ακριβύνει το ταμπάκο, δε ξαναψωνίζω πια από αυτόν…» Εγώ πλέον έχω χάσει την μπάλα, δε καταλαβαίνω ούτε τα μισά από όσα λέει το πουρό δεκαπέντε λεπτά τώρα. Προσπαθώ ευγενικά να του πω πως ευχαριστώ, κατάλαβα, πρέπει να φύγω, τίποτα. Αρχίζω και εγώ να μιλώ ταυτόχρονα Ελληνικά όσο αυτός λέει τα δικά του, τίποτα. Βάζω μπρος τη μηχανή αλλά πού… Πιάνει το μπράτσο μου και, οσάν το πρεζάκι, προσπαθεί να με «βοηθήσει» λίιιιγο ακόμα… «Και που λες, για να ανέβεις Αλάμπρα, πρέπει να περάσεις από την παλιά πόλη, αλλά αυτοί οι νέοι δε σέβονται τίποτα με τα μηχανάκια και περνάνε τους πεζόδρομους και μαρσάρουνε και…» Βρουυυυμ «ESPERAAARRR…» Άντε γεια, ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Από τη στιγμή που ξαναγύρισα στο ξενοδοχείο σχεδόν και ακλούθησα τον «επίσημο» δρόμο, έφτασα πράγματι σε λίγα λεπτά στην Αλάμπρα. Πολύς κόσμος, πολλά μικρομάγαζα τουριστικά, πράσινο και…

…στη μέση το φρούριο – παλάτι. Αν και είχαμε κλειδώσει τη μηχανή και ήμασταν καθόλα έτοιμοι να μπούμε, τελικά δεν. Πολύς ο κόσμος αλλά και οι υπάλληλοι του μουσείου, στον κόσμο τους. Πώς λέμε δημόσιο; 2 υπάλληλοι στο γκισέ και άλλοι 5 στο καφενείο του αρχαιολογικού χώρου. Σίγουρα θα είναι όμορφο αλλά εμάς εκείνη τη στιγμή δε μας τράβηξε αρκετά για να χάσουμε παραπάνω ώρα.

Πάμε λοιπόν για τον επόμενο στόχο μας αφού πρώτα κάνουμε μία τελευταία βόλτα στη Γκρανάδα προς αναζήτηση σούπερ μάρκετ για εφοδιασμό σε νερό, χυμούς και τρόφιμα. Γιατί ο επόμενος στόχος δεν είναι άλλος από την μοναδική έρημο της Ευρώπης, αυτής της Tabernas. Για την ώρα όμως, Γρανάδα:

Εφοδιασμένοι με νερό και τρόφιμα, αλλά και με γεμάτο το ρεζερβουάρ, ξεκινάμε πορεία ανατολικά. Στην αρχή, περνάμε κάποιες δασώδεις εκτάσεις αλλά σύντομα το τοπίο αλλάζει. Ξηρασία, ζέστη και απέραντες πεδιάδες. Στο βάθος η, πάντα χιονισμένη, Sierra Nevada (3.478μ).

Και ναι, μπαίνουμε επιτέλους σε αυτό που ονομάζεται έρημος. Τι, δε σας μοιάζει και πολύ με έρημο;

Και αυτό; Αυτό σας μοιάζει με έρημο;

Η ημι-έρημος της Tabernas, βρίσκεται στην νοτιοανατολική γωνία της Ισπανίας σε μία περιοχή με πολύ λίγες βροχοπτώσεις γενικά. Ειδικά όμως η περιοχή της ερήμου είναι κυκλωμένη από ψηλά βουνά που την απομονώνουν από τα υγρά αέρια ρεύματα της Μεσογείου και έχει ακόμα λιγότερες. Το αμμώδες έδαφος δεν είναι ικανό να κατακρατά αρκετή υγρασία και κάπως έτσι δημιουργήθηκε μία μεγάλη έκταση με ελάχιστη βλάστηση που αποτελείται κυρίως από θάμνους και φραγκοσυκιές. Αλλά και τις ελάχιστες φορές που φτάνουν τα σύννεφα μέχρι εδώ, γίνεται κατακλυσμός! Το αμμώδες έδαφος διαβρώνεται τότε έντονα δημιουργώντας την κλασική εικόνα αυτού που λένε στα Αγγλικά “Badlands” (εκτεταμένες εκτάσεις δηλαδή που έχουν διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό, με μη καλλιεργήσιμη γη και λίγη βλάστηση).

Αυτή ακριβώς η εικόνα των Badlands και η ομοιότητά της με αντίστοιχες περιοχές της Αμερικάνικης Δύσης αλλά και Αραβικών ερήμων ήταν που γοήτευσε πολλούς κινηματογραφιστές ήδη από τη δεκαετία του 50. Από τότε λοιπόν μέχρι και σήμερα γυρίστηκαν δεκάδες ταινίες γενικά και πολλά παγκοσμίως γνωστά Western, γνωστά και ως Spaghetti Western (λίστα των ταινιών που γυρίστηκαν στην περιοχή). Για τη δημιουργία των ταινιών κατασκευάστηκαν σετ από τρία κύρια κινηματογραφικά στούντιος, τα Texas Hollywood, Mini Hollywood και Western Leone.

Αυτά εξελίχτηκαν με τον καιρό σε κανονικές τουριστικές ατραξιόν με εισιτήριο και θεάματα.

Εμείς; Δε ξέρω, δεν είχαμε διάθεση για να πληρώσουμε εισιτήριο για μία ακόμα φορά (12 ευρώ το άτομο νομίζω 😉 για να δούμε από κοντά μία κιτς τουριστική ατραξιόν. Έρημος, χωματόδρομοι σκόρπιοι παντού, γεμάτο ρεζερβουάρ στη μηχανή, νερό και τροφή για δύο μέρες. Πάμε λοιπόν να βρούμε μπελάδες;

Έχοντας μελετήσει από το σπίτι την περιοχή στο Google Earth, είχα εντοπίσει και τα τρία τουριστικά αξιοποιημένα στούντιος αλλά και άλλο ένα που ήταν ερειπωμένο. Αντί να μπούμε πληρώνοντας εισιτήριο, αποφασίζουμε να κάνουμε βόλτες περιμετρικά των σετ και να τα δούμε από εκεί.

Εδώ το Western Leone όπου γυρίστηκε το καταπληκτικό “Once upon a time in the West” (Κάποτε στη Δύση), με τον Charles Bronson. Από την ταινία είναι το κτίριο στο κέντρο με τα κεραμίδια. Το υπόλοιπο σετ είναι μεταγενέστερο και κτίστηκε για τις ανάγκες άλλων ταινιών.

Τότε, στην ταινία…

Προχωράμε λίγο και ξαφνικά, πύλη, λουκέτο, τζίφος.

Ο χωματόδρομος που θα μας έφερνε πίσω από το Western Leone και στο ερειπωμένο σετ όπου γυρίστηκε το El Condor, είναι κλειστός.

Να σας μεταφράσω εσάς που δεν το ‘χετε το Ισπανικό…

«Απαγορεύεται η είσοδος για όλα τα άτομα» και «Επικοινωνήστε με τα κεντρικά για συναγερμό. Υπηρεσία φύλαξης – δίωξης ενεργή»

Δοκιμάζουμε να πάμε από άλλα σημεία, όλοι οι χωματόδρομοι φραγμένοι με αλυσίδες ή μπάρες. Απογοήτευση!

Χμμ, οκ, οι χωματόδρομοι είναι φραγμένοι. Αλλά, πέρα από αυτό το γελοίο χωμάτινο τειχαλάκι, που έχει κυκλώσει όλη την περιοχή, τι μας εμποδίζει από το να ξεχυθούμε στην έρημο;

Πάντως όχι το μυαλό μου.

Η αλήθεια είναι πως η Κική εξέφρασε μερικές διαμαρτυρίες όμως με μία αποφασιστική γκαζιά και ένα δυνατό γκραπ από τη σύγκρουση ποδιάς – ερήμου (κούρεψα ένα σινεμπλόκ της ποδιάς όπως έμαθα αργότερα) το χαμηλό τείχος είναι πια παρελθόν και μπροστά μας ξανοίγεται ένα τοπίο άξιο για ταινία Western…

Χμμ, τώρα που το σκέφτομαι, ναι, σε αυτό ακριβώς το σημείο γυρίσανε το ξεκίνημα του φοβερού “For a few Dollars more” («Μονομαχία στο Ελ Πάσο», 1965) με τον Clint Eastwood, Lee Van Cleef κτλ:

Παίρνουμε λοιπόν τον χωματόδρομο σβάρνα και κατευθυνόμαστε προς το ερειπωμένο σετ καουμπόικης ταινίας (όπως είχα δει σε φωτογραφίες πριν κάνα μήνα στο Google Earth). Καταμεσήμερο, με τον ήλιο να καίει, μόνοι, σε μία περιοχή χωρίς κίνηση και απαγορευμένη (προφανώς) σε τροχοφόρα. Από την άλλη, δε φταίω εγώ που δεν είχε σήμα απαγορεύεται εκεί που υπερπήδησα το τειχαλάκι, φταίω; Ένα άγχος πάντως μη μας δούνε το ‘χω…

Η διαδρομή μας περιλαμβάνει επίπεδες εκτάσεις όπου οδηγάμε πάνω στον δρόμο ή εκτός κατά βούληση, αλλά και είσοδο σε αμμώδεις κοίτες στεγνών χειμάρρων με ξερούς θάμνους και άρρωστες μισόξερες φραγκοσυκιές να μας συντροφεύουν. Δέντρα, ελάχιστα, αναρωτιέμαι και αυτά πώς επιβιώνουν.

Κάποια στιγμή ανεβαίνουμε σε μία ράχη ενός μικρού λόφου. Απέναντι… άνθρωποι! Έκπληκτοι αυτοί, έκπληκτοι εμείς. Αυτοί έχουν έρθει με Τζιπ, με μηχανή εμείς. Αυτοί ίσως έχουν άδεια, εμείς σίγουρα όχι. Πρόβλημα; Μπα, μας χωρίζει μία χαράδρα, οπότε άντε γεια και συνεχίζουμε. Λίγο αργότερα, καβαλάμε πάλι ένα κάπως ψηλότερο λόφο. Αυτό είναι! Η διαίσθησή μου βγήκε σωστή! Μπορεί το ερειπωμένο σετ να είναι καμία εκατοστή μέτρα κάτω από τα πόδια μας, όμως είναι εκεί! (δεξιά στη φώτο, ίσα που φαίνεται):

Το σετ κτίστηκε και χρησιμοποιήθηκε για το Western El Condor (1970) αλλά και στις ταινίες March or Die (1977) και Conan the Barbarian (1982), με τον Arnold Schwarzenegger και άλλες. Από τότε έχει σε γενικές γραμμές παρατηθεί στην τύχη του (τελευταία ταινία εδώ γυρίστηκε το 2001) και σιγά-σιγά διαλύεται.

Περισσότερες πληροφορίες στο παρακάτω βίντεο:

Το βίντεο της διαδρομής μας από τη στιγμή που υπερπηδάμε το «τείχος» μέχρι τη στάση μας στο λόφο:

Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε, να χαλαρώσουμε. Πρώτος λόγος: Θυμάστε τους τύπους που είχαμε συναντήσει νωρίτερα στον απέναντι λόφο που μας χώριζε ένα φαράγγι; Ε, πλέον είμαστε και εμείς σε αυτόν τον λόφο. Ίσως λίγο μακρύτερα από αυτούς, πάντως στον ίδιο λόφο.

Δεύτερος λόγος: Κάτω χαμηλά, βλέπω ξαφνικά 4 τύπους να ανεβαίνουν πανικόβλητοι σε ένα τζιπ και να γκαζώνουν σε έναν ανηφορικό χωματόδρομο που τους κατευθύνει… προς την πύλη που είχαμε δει νωρίτερα κλειστή!!!

ΑΜΑΝ, μας πιάσανε, Κική, ΤΡΕΧΑ, φύγαμε!

Περνάνε κάπου 15 λεπτά σβέλτης οδήγησης μέσα από χωματόδρομους αλλά και χέρσου εδάφους, προσπαθώ να ξεφύγω από το προφανές μονοπάτι και να φτάσω όσο γρηγορότερα μπορώ σε άσφαλτο και συγχρόνως να βρω τις καλύτερες δικαιολογίες.

«Κοιτάξτε, εγώ ένα χωματόδρομο πήρα και ξαφνικά χάθηκα»

«Πινακίδα; Ποια πινακίδα; No comprende Eθpaniol»

«Gracias Amigo, μας έσωσες, πάνω που νομίζαμε πως εδώ θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας!»

Όταν επιτέλους πατάω πάλι σε ασφαλές έδαφος, ξεσπαθώνω, αλλάζω τα σενάρια…

«Τι λες μίστερ πολισμάνε. Εγώ; Με αυτή τη μαούνα, δικάβαλος φορτωμένος να τριγυρνώ στις ερήμους; Δεν πάμε καλά, άλλος θα ήτανε…»

«Ναι, και εγώ τον είδα τον αλήτη από μακριά και λέω, να, τι πιθανότητες υπάρχουν να βρεθούν δύο ασημένια F800GS στη μέση του πουθενά, δικάβαλα και τριβάλιτσο; Απίστευτο ε; Να δεις που αυτός θα κάνει μαλακίες και θα νομίζουν πως ήμουνα εγώ!»

«Να τον βρείτε τον πούστη που χώθηκε εκεί μέσα και πατούσε τις σαύρες και να του κόψετε τον κώλο, κάτι τέτοιοι κανίβαλοι δίνουν κακή φήμη στους υπόλοιπους μοτοσυκλετιστές»

Πάντως, μυαλό, ακόμα δε βάλαμε. Πάλι, με την πρώτη ευκαιρία ξετρυπώνουμε από δρόμους και χωματόδρομους και χωνόμαστε στα badlands. Χωρίς πινακίδες απαγορευτικές και τειχαλάκια αυτή τη φορά, με πολύ λιγότερο άγχος, την ίδια όμως απόλαυση στην οδήγηση.

Mini Hollywood Cinema set

Texas Hollywood

Κλικ για μεγέθυνση

Περιπλανηθήκαμε αρκετά στην έρημο. Μακάρι να ήταν και άλλο. Πραγματικά την ευχαριστήθηκα αυτήν την εμπειρία. Άπειρες δυνατές διαδρομές, ακόμα και με το φορτωμένο μαστόδοντο, ακόμα και δικάβαλος. Πολύ θα ήθελα επίσης να ανέβω στα κοντινά βουνά (2000+ μέτρα) για να θαυμάσω διαδρομές και τη θέα από ψηλά. Δυστυχώς, πολλά θα ήθελα σε αυτό το ταξίδι αλλά αναγκαζόμαστε να παίρνουμε μόνο δείγματα από εδώ και εκεί. Για την ώρα, δείτε ένα μικρό βιντεάκι από τις υπόλοιπες περιπλανήσεις μας στην έρημο.

ΥΓ: Εκεί που προχωρούσαμε σε σχετικά δύσκολους αμμόδρομους, ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας μία προχειροφτιαγμένη πινακίδα που γράφει «Desert Stars». Πάμε; Πάμε! Ανακαλύπτουμε λοιπόν ένα χωριό αποτελούμενο από τρωγλοδύτες που ζούσαν σε πρόχειρες καλύβες και τροχόσπιτα στη μέση της ερήμου απολαμβάνοντας προφανώς την ησυχία και τον έναστρο ουρανό την νύχτα. Αν και είχε καμία τριανταριά παραπήγματα, άνθρωπο δεν είδαμε. Ίσως απολαμβάνανε τη σιέστα τους.

ΥΓ2: Παραδόξως, ΔΕΝ έπεσα πουθενά!

Επιστροφή στον πολιτισμό μέσω του χωριού Tabernas που βρίσκεται στη ρίζα αυτού του λόφου με το Μαυριτανικό κάστρο.

Ομορφοκτισμένο χωριό, αν και άδειο σχεδόν όταν περάσαμε εμείς (στα τελειώματα της σιέστας).

Τουριστικό αλλά και με έντονη ενασχόληση με τη γεωργία.

Συγκεκριμένα; Ελιές!

Πολλές ελιές! Απέραντοι ελαιώνες. Με έπιασε κατάθλιψη! Πώς να ανταγωνιστείς με τα μικρά χωραφάκια στα βουνά της Κρήτης έναν μεγαλοκτηματία με κάτι δεκάδες χιλιάδες ρίζες;

Η πορεία μας περνάει μέσα από γραφικά χωριά και στριφτερούς δρόμους, ενώ το τοπίο σιγά-σιγά αποκτάει περισσότερο πράσινο.

Κάποια στιγμή όμως έχει πάει απόγευμα και εμείς ακόμα να βάλουμε κάτι στα στομάχια μας εκτός από φουντουκοσταφίδες, νερό και χυμούς. Στάση για φαγητό λοιπόν αλλά πού; «Περίμενε αγάπη μου να βρω πάρκινγκ με κάνα δέντρο γιατί θα σκάσουμε σε αυτή τη ζέστη».

Περίμενε, περίμενε, τελικά περάσανε ώρες και δέντρο δε βρίσκω. Βρισκόμαστε να διασχίζουμε κάτι βρωμερούς κάμπους στην περιοχή της Murcia γεμάτους με βιομηχανικές εγκαταστάσεις και χωράφια που μοσχομύριζαν κοπριά. Ο κάμπος δείχνει να μην έχει τέλος, οι δύο μας όμως είμαστε αποκαμωμένοι από την κούραση, την πείνα και (κυρίως) την αφόρητη ζέστη και τον ήλιο που μας χτυπά ανελέητα! Βγαίνω από τον κυρίως δρόμο προς αναζήτηση οποιασδήποτε σκιάς. Την πολυπόθητη κάλυψη μας την προσφέρει εν τέλει ένα και μοναδικό πελώριο πεύκο και ένα καλύβι, στη μέση ενός τεράστιου χωραφιού σπαρμένου με… πλαστικά;;;

Ουφ, σκασίλα μου τα πλαστικά, σκασίλα μου η βρώμα από τις κοπριές και τις κοντινές βιομηχανίες. Θέλω να βγάλω τις μπότες και να φάω!!!

Τρώω του σκασμού από τις κονσέρβες που κρατούσαμε. Πίνω νερό, πίνω χυμό, πίνω καφέ, είμαι κομπλέ. Μία ώρα ανάπαυσης αργότερα και ενώ έχει αρχίσει να δροσίζει κάπως, ξεκινάμε πάλι. Η διαδρομή όμορφη, κλασική Ισπανική θα έλεγα. Μοναδική παραφωνία που μας έκανε μάλιστα τρομερή εντύπωση είναι μία παραλιακή πολιτεία γεμάτη με τεράστιους ουρανοξύστες. Δεν είχα δει ποτέ κανέναν τόσο μεγάλο στην Ισπανία ολόκληρη και εδώ είναι γεμάτη από δαύτους! Μάλιστα, διάβασα αργότερα πως έχει τους περισσότερους κατακεφαλήν ουρανοξύστες στον κόσμο!!! Η πόλη ονομάζεται Benidorm και φημίζεται για τον τουρισμό της μια και έχει καταπληκτικό μικροκλίμα με δροσερά καλοκαίρια και θερμούς χειμώνες που το εκτοξεύσανε από το μικρό ψαροχώρι το 60’ σε 75000 μόνιμους κατοίκους σήμερα.

Έχουμε ακόμα αρκετή ώρα μέχρι να δύσει ο ήλιος αλλά αρχίζω να μη νιώθω καλά. Ζαλάδα, βαρύ στομάχι, αδυναμία γενική. Πολύφαγα; Με πείραξε η ζέστη; Δεν ξέρω τι φταίει, πάντως νιώθω τόσο χάλια που σταματάω πριν αδειάσει το ρεζερβουάρ για βενζίνα και κάθομαι σε μία άκρη για να συνέλθω. Πιθανότατα να ήταν αφυδάτωση γιατί ήπια 1,5 λίτρο νερό, ένα λίτρο χυμό και έναν καφέ μέχρι να νιώσω κάπως καλύτερα. Ανεβαίνουμε πάλι στη μηχανή, με σκοπό τη στάση στο πρώτο μοτέλ που θα βρούμε, ας είναι και πριν νυχτώσει.

Ξαφνικά, με περνάει μία Harley. Μη με ρωτάτε τι μοντέλο, δεν ασχολούμαι, δεν ξέρω. Εγώ πήγαινα με 100, αυτός 140. Περνάει, χαιρετάει (;;;), αρχίζει να χάνεται στον ορίζοντα. Οκ λέω, τόσο ρεζίλι πια; Σε περνάνε Harley και σε βρίσκουν τόσο αξιολύπητο που σε χαιρετάνε κιόλας; (Συνήθως οι Χαρλεάδες δε χαιρετάνε ποτέ). Ας τον ακολουθήσω λοιπόν για κάνα δεκάλεπτο, έτσι για την τιμή των όπλων. Το δεκάλεπτο έγινε 90 λεπτά αδιάκοπης οδήγησης σε ρυθμούς 140-150 χιλιομέτρων σε ανοικτά στροφιλίκια, κανονικό καρουζέλ! Αυτό ήταν ακριβώς που χρειαζόμουν τελικά (μαζί με τα νερά-χυμούς-καφέ). Ξύπνησα. Όταν σταματήσαμε για βενζίνα, ανακάλυψα πως ο τύπος ήταν Ρώσος και είχε έρθει από Μόσχα για κάποιο Χαρλεομίτινγκ. Μόνα μπαγκάζια τα ρούχα που φορούσε και ένα μικρό πακετάκι δεμένο στο πίσω φτερό! Και καλά, αυτός βγήκε έστριψε κάποια στιγμή για Βαλένθια που τον περίμενε η τοπική οργάνωση αλλά εμείς;

Για εμάς η επόμενη μέρα έχει Βαρκελώνη. Όσο πιο κοντά φτάσουμε, τόσο πιο νωρίς θα περιπλανηθούμε στη φημισμένη πόλη. Όσο πιο μακριά βγούμε από τον εθνικό, τόσο πιο πολύ χρόνο θα χρειαστούμε για να ξαναβρούμε πώς θα επανέλθουμε σε αυτόν. Κάνα Μοτέλ ρε παιδιά;

Ο ήλιος δύει, κάτι τελευταίες αχτίδες βάφουν ακόμα τα σύννεφα, και επιτέλους εμείς βρίσκουμε Μοτέλ. Μπαίνω μέσα, είναι τίνγκα σε Γαλλοάραβες που κατεβαίνουν για να πάρουν καράβι από δεν ξέρω και εγώ πού για να πάνε Μαρόκο – Αλγερία. Με τα πολλά, ρωτάω, “Room?” “Full” μου απαντάει. Φτου, 50 χιλιόμετρα το επόμενο μοτέλ μου λέει. Πίσσα νύχτα πια, ξεχάστε τα 140ρια. Και εκεί που εξηγώ στην Κική γιατί πηγαίνω μόλις 100, σαν τη κότα, να ‘σου πετάγεται σχεδόν στις ρόδες μου ένας λαγός! Ναι, λαγός, σε εθνικό με διόδια και φράχτες δεξιά και αριστερά. «Χμμ, έχεις δίκιο αγάπη μου, πολύ τρέχω, καλά είναι και τα 60».

Κατά τις 11:00 τελικά (υπήρξε ποτέ βραδιά που φτάσαμε σε ξενοδοχείο ΠΡΙΝ τη δύση του ήλιου;) πετυχαίνουμε ένα πανάκριβο (50 ευρώ) και πολύ μέτριο Autogrill που όμως έρχεται ως μάνα εξ ουρανού για τους ταλαίπωρους ταξιδιώτες που ούτε την κλασική μπουγάδα δεν κάνανε (όπως κάθε άλλο βράδυ) και πέφτουν ξεροί για ύπνο.

Και κάπως έτσι τελειώνει και αυτή η μέρα, η όγδοη του ταξιδιού.

Και τι μέρα! Βόλτα στη Γρανάδα, εξερεύνηση στη μοναδική έρημο Tabernas αλλά και 720 περίπου μοναδικά χιλιόμετρα, αρκετά από τα οποία χωμάτινα. 720 χιλιόμετρα; Πώς διάολο…

Καληνύχτα λοιπόν, μία ανάσα απόσταση από τη Βαρκελώνη (250 χιλιόμετρα μόνο).