Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 10η, Βαρκελώνη

Ξημερώνει η δέκατη μέρα του ταξιδιού μας με διάθεση χαλαρή. Πρωινό, καφές στο πόδι και καβαλάμε πάλι τη μηχανή για να ρουφήξουμε όσες περισσότερες εικόνες της Βαρκελώνης μπορούμε μιας και σήμερα το βράδυ, στις 23:20 πετάει η Κική για Ηράκλειο. Πάμε λοιπόν να πάρουμε μία μικρή γεύση από την ολιγόωρη περιπλάνηση στους δρόμους και στα σοκάκια της πόλης.

Το παλαιό κέντρο της πόλης έχει κάποια πολύ γραφικά στενά όπου μόνο με τα πόδια επιτρέπεται να μπεις. Εδώ, το σοκάκι στο οποίο βρίσκεται το μουσείο Πικάσο (η Κική ήθελε διακαώς να το δούμε, έτυχε να είναι κλειστό λόγο Δευτέρας).

Ο καθεδρικός της Βαρκελώνης. Πολλοί κάτοικοι της πόλης αντιδρούν στη συνέχιση του κτισίματος της Sagrada Familia γιατί πιστεύουν (δικαίως) πως θα παραγκωνίσει τον παλαιό καθεδρικό της πόλης. Όμορφος, δε λέω, δε συγκρίνεται όμως καν με τη Sagrada Familia!

Κλικ για μεγέθυνση

Όλο το κέντρο είναι γεμάτο μικρά και μεγάλα μουσεία, καλλιτεχνικές και ιστορικές εκθέσεις. Μπαίνουμε βιαστικά σε μερικά, ψάχνουμε όμως ακόμα κάτι να μας μαγέψει και αυτό δεν το βρίσκουμε χωρίς να πρέπει να περιμένουμε σε ουρές. (Μερικά γνωστά μουσεία ή ιδιαίτερα κτίρια, πχ του Gaudi, ήταν κλειστά για λόγους συντήρησης)

Ανακαλύπτουμε όμως την πόλη έτσι. Πλέον δε χρειάζομαι GPS, μια χαρά προσανατολίζομαι με ένα τουριστικό χάρτη της πλάκας.

Castell dels Tres Dracs

Πάρκο Ciutadella και στο βάθος η Arc de Triomf, χτισμένη το 1888

Plaça d’Espanya

Torres Venecianes

Palau Nacional, όπου στεγάζεται το μουσείο τέχνης της Καταλονίας. Γενικά, οι κάτοικοι της ημιαυτόνομης επαρχίας της Καταλονίας, είναι πολύ περήφανοι για την ιστορία τους και τη διαφορετικότητά τους σε σχέση με τους Ισπανούς. Σε όλα τα δημόσια κτήρια κυματίζουν οι σημαίες της Ισπανίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και (βεβαίως) της Καταλονίας. Όπου υπάρχουν πινακίδες, αυτές είναι γραμμένες και στα Ισπανικά, αλλά και στα Καταλανικά . Πολλές ιδιωτικές κατοικίες έχουν κρεμασμένη στο μπαλκόνι τους περήφανα την Καταλανική σημαία και διακαής πόθος μεγάλης μερίδας των κατοίκων είναι η επίσημη ανεξαρτησία. Ίδωμεν το τι θα φέρει το μέλλον.

Το Ολυμπιακό στάδιο που φιλοξένησε τους αγώνες το 1992, μία εποχή που έπεσαν απίστευτα λεφτά και συνέβαλαν καθοριστικά στην ριζική αναμόρφωση της πόλης.

FC Barcelona. Τυχαία, περάσαμε και από εδώ. Είχα ξεχάσει πως έχει καλή ομάδα, για να καταλάβετε πόσο ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο.

Γενικά, η πόλη μας μάγεψε. Και για περπάτημα και για μηχανή, είναι απόλαυση. Σχεδόν τυχαία πέφτουμε σε ένα προφανώς αξιόλογο αξιοθέατο της πόλης, το Πάρκο Güell. Κατασκευάστηκε και δόθηκε στο κοινό το 1914 από τον Eusebi Güell, ο οποίος ήθελε να κατασκευάσει ένα κομψό πάρκο για την αριστοκρατία της Βαρκελώνης. Συνεργάστηκε εντατικά με τον Antonio Gaudi ο οποίος και άφησε έντονα το στίγμα του με τα πολλά και πλούσια μωσαϊκά του.

Όπως και σε όλα τα έργα του, υπάρχει μία απίστευτη ουρά τουριστών που θέλουν να επισκεφτούν ΚΑΙ αυτά τα έργα. Στην αρχή λέω να στηθώ στην ουρά. Μετά από ένα λεπτό, βλέπω πως υπάρχει χώρος να περάσουμε. Και… περνάμε!

Τελικά, η ουρά ήταν για αγορά εισιτηρίου και επίσκεψη σε συγκεκριμένα κομμάτια του πάρκου όπου φαίνεται για παράδειγμα ο διάσημος “el drac” Συγνώμη, κακά κάναμε που δεν περιμέναμε μία πολύτιμη ώρα, να πληρώσω πόσα λεφτά για εισιτήριο για να δω 3-4 εκθέματα; (τα οποία τα βλέπω, έστω από μακριά). Πάρα πολλοί τουρίστες πάντως νομίζω πως δε πήραν χαμπάρι πως η είσοδος στο πάρκο είναι ελεύθερη 🙂

Το πάρκο σφύζει από ζωή. Δεν είναι μόνο οι τουρίστες. Είναι και οι ντόπιοι που το αγαπούν και βολτάρουν εδώ, είναι και οι πάμπολλοι καλλιτέχνες, ζωγράφοι και μουσικοί που πουλάνε την τέχνη τους δημιουργώντας μία καταπληκτική ατμόσφαιρα.

Πέρα όμως από τις όμορφες μουσικές, έχει και συνεχή τιτιβίσματα από δεκάδες άγρια παπαγαλάκια που έχουν κάνει τις φωλιές τους στους φοίνικες του πάρκου και το ομορφαίνουν με την παρουσία τους.

Το πάρκο βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου, οπότε έχετε και εξαιρετική θέα στην πόλη όταν η ατμόσφαιρα είναι αρκετά καθαρή.

Θέα έχετε βέβαια και σε αυτό που σίγουρα είναι κατάληψη αναρχικών. Ενδιαφέρουσα παρουσία αναμφίβολα.

Το πρωί τελειώνει με επιστροφή στο κλασικό ταβερνάκι για πεντανόστιμες παέλιες (τι, μόνο μία δε μου κάνει τίποτα) και μία καταπληκτική Σανγκρία! Παγωμένη, σε δροσίζει στη ζέστη, γεμάτη φρούτα και χυμούς για τις βιταμίνες, μαζί με το κρασί και κάποιο ακόμα αλκοολούχο ποτό, αν δεν είχαμε το απόγευμα δρομολόγιο, θα είχα φύγει τύφλα, τόσο πολύ ξετρελάθηκα με αυτό το ποτό!

Το απόγευμα το περάσαμε με αγκαλιές και ρομαντικούς περιπάτους. Φάγαμε βροχή με το τουλούμι αλλά δε μας ένοιαζε. Πάλι χωρίζουμε με εμένα να ανησυχώ για το αεροπλάνο που θα πάρει την Κική και την Κική για τα (πολλά) ακόμα χιλιόμετρα που έχω μπροστά μου για την επιστροφή.

Το βράδυ, αφήνω επιτέλους την Κική στο αεροδρόμιο και φεύγω, ύστερα από έξι καταπληκτικές μέρες και πέντε νύχτες μαζί. Νύχτα, με καταιγίδα και καταρρακτώδη βροχή, κάνω τα 20 χιλιόμετρα της επιστροφής από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, το οποίο το βρίσκω χωρίς χάρτη ή GPS, χωρίς πρόβλημα. Τόσο καλά έμαθα τη Βαρκελώνη!

Η Κική τελικά θα φτάσει με μερικά απρόοπτα στο σπίτι σώα και ασφαλής. Εγώ από την άλλη προβληματίζομαι έντονα. Έχω ακόμα δύο και κάτι μέρες και 1300 περίπου χιλιόμετρα για να φτάσω Ανκόνα όπου θα πάρω το καράβι της επιστροφής. Ενδιάμεση στάση αποφασίζω να κάνω στη Νίκαια. Ψάχνω στο internet για ξενοδοχείο, όλα πανάκριβα. Τελικά κλείνω σε Χόστελ, 25 ευρώ η βραδιά. Το ερώτημα είναι όμως άλλο. Ανδόρρα, προλαβαίνω να πάω; Προλαβαίνω, άμα πιεστώ λίγο και ξυπνήσω νωρίς, κάτι θα γίνει. Αλλά βλέπω τον καιρό για Ανδόρρα και δείχνει καταιγίδες. Να ανέβω στα βουνά με καταιγίδα; Καλύτερα όχι, μην έχω στο τέλος του ταξιδιού ιστορίες. Από την άλλη, πότε θα τύχει να ξαναπεράσω από τη γειτονιά για να ανέβω εκεί πάνω; Δύσκολη επιλογή…

Όπως και να έχει, πάω για ύπνο γιατί είναι ήδη αργά και για αύριο βάζω ξυπνητήρι στις 06:00. Αύριο πάλι, με καθαρό μυαλό και με τα νεότερα δεδομένα του καιρού θα λάβω οριστικές αποφάσεις για τη διαδρομή που θα ακολουθήσω.

Καληνύχτα σας.