Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 12η, Νίκαια – Ρίμινι (640 χλμ)

Τι φως είναι αυτό; Από… τον ήλιο; Καλά, τι ώρα είναι; 07:00;;;
Πάμε λοιπόν για την… ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΜΕΡΑ

Στο δωμάτιο, όλοι κοιμούνται. Κατεβαίνω, όλοι κοιμούνται. Δε πειράζει, μέχρι να ντυθώ και να φορτώσω, θα έχουν ξυπνήσει.

Φεύ! Η ώρα είναι 08:00, τώρα ξυπνάνε οι πρώτοι και ο διάδρομος διαφυγής μου μπλοκαρισμένος από αμάξι! Πρόβλημα; Τελικά όχι, μιας και αντί να περιμένω τους υπναράδες, εξαργυρώνω την όποια εμπειρία μου στα κατσάβραχα της Κρήτης με το να πάρω καβάλα τα σκαλιά και να αποδράσω ωσάν τον κλέφτη. Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν ήταν και τόσο ασφαλής η μηχανή εκεί μέσα όσο νόμιζα ε;

Και, τι λέει σήμερα το πρόγραμμα; Καταρχάς λέει πως αύριο το μεσημέρι παίρνω το πλοίο για Ελλάδα από Ανκόνα. Σήμερα λοιπόν, καλό είναι να πλησιάσω όσο γίνεται περισσότερο στην Ανκόνα για να μην έχω άγχος την τελευταία μέρα. Αυτό σκεπτόμενος, κλείνω προληπτικά ξενοδοχείο στο Ρίμινι, 100 κάτι χλμ απόσταση από το λιμάνι. Χαλαρά! Και για σήμερα; Έχω όλη μέρα δικιά μου για να κάνω 587 χλμ με προβλεπόμενο χρόνο 5 ώρες και 21 λεπτά για το GPS.

ΧΑΛΑΡΑΑΑ…

Να πάω, να ξαπλαρώσω στο ξενοδοχείο στο Ρίμινι, να κάνω την μπανάρα μου στη θάλασσα, να γουστάρω!

Ε, μιας και έχω τόσο χρόνο, δε πάμε μία βόλτα από τη παραλία; Βολταράκι χαλαρά, στη Ριβιέρα, Μονακό – Monte Carlo, μαζί με τα Ferrari, και τα σικάτα γκομενάκια, χλίιιιιδαααα, καλό;

ΥΓ: Ύστερα από τον ηλίθιο ιπποτισμό μου με τη παραχώρηση μπρίζας, έχω ξεμείνει με δύο άδειες μπαταρίες για την GoPro. Ευτυχώς διαθέτω ακόμα μία (από τις δύο) μπαταρία φουλαρισμένη για τη φωτογραφική ενώ το κινητό – GPS φορτίζεται από τη μπρίζα της μηχανής. Οι φωτογραφίες αυτής της μέρας είναι λοιπόν: Εν κινήσει, και με το ένα χέρι. Μπελάς, αλλά με ΠΑΡΑ πολύ προσοχή στο περιβάλλον, γίνεται. Πάμε; Πάμε:

Καταπληκτικής σχεδίασης χριστιανικός ναός στην Νίκαια

Place Massena

Παραλία πλατιά, με ποδηλατοδρόμους και άφθονο χώρο για ρομαντικούς περιπάτους δίπλα στη θάλασσα. Χλίδαααα!

Εδώ, θέα προς δύση (ζηλεύω!).

Εγώ συνεχίζω ανατολικά, με κάθε μέτρο να με φέρνει και πιο κοντά στη πατρίδα. Βέβαια, δε βιάζομαι κιόλας έτσι;

Πρωί, δροσιά, άδειοι δρόμοι, και εγώ να πηγαίνω χαλαρά στο ρελαντί με μία τρίτη και να απολαμβάνω τις δαντελωτές ακτές της Γαλλικής Ριβιέρας δίπλα σε βίλες, ακριβά αμάξια και πανάκριβα σκάφη. Χλίιιδαααα!

Όλα όμορφα και ωραία, πολύ πράσινο ανάμεσα στα σπίτια, όμως θαρρώ πως το όλο μέρος έχει κορεστεί. Πόσα σπίτια πια να χωρέσουν; Και οι τσιμεντένιες βίλες, όταν παλιώσουν; Θα είναι ακόμα όμορφες ή ένα χάλι μαύρο; Σε 30-40 χρόνια, δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως θα θεωρείται ακόμα όμορφα εδώ, αν εξαιρέσεις την πολύ ενδιαφέρουσα ακτογραμμή.

Κλικ για μεγέθυνση

Πηγαίνοντας παραλιακά, περιμένω κάποια στιγμή να περάσω από το Μονακό. Ψάχνω εναγωνίως πινακίδα πως μπήκα, αλλά δεν. Απλά, μπήκα στο τούνελ και ξαφνικά…

…να ‘μαστε στο Πριγκιπάτο του Μονακό, ίσως το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος του κόσμου!

Το Μονακό πήρε το όνομά του από τους αρχαίους Έλληνες μάλλον που το ονομάζανε αρχικά Μόνοικος, δηλαδή Μόνος – οίκος (μοναχικό σπίτι;). Το 1297 ιδρύθηκε το πριγκιπάτο υπό της Γενουάτικης οικογένειας των Γκριμάλντι. Η ιστορία του μικροσκοπικού πριγκιπάτου, αναπόφευκτα περιλαμβάνει προστασίες από άλλες, μεγαλύτερες δυνάμεις. Πέρα από τους Γενουάτες, προστασία πούλησαν και οι Ισπανοί τον 16ο αιώνα ενώ απορροφήθηκε από τη Γαλλία κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης. Το 1814, με την ήττα του Ναπολέοντα, ο στόχος ήταν να αποδυναμωθεί η Γαλλία όσο γίνονταν περισσότερο καθώς και να αποκαταστήσουν την προ επαναστάσεως κατάσταση. Έτσι, (με την εγγύηση των τότε μεγάλων δυνάμεων) ο οίκος Γκριμάλντι επανέρχεται στην εξουσία και το Μονακό ξαναποκτάει κρατική υπόσταση. Από τότε, σταδιακά, αποκτάει συνεχώς και μεγαλύτερη εξάρτηση ξανά από τη Γαλλία, πάντα όμως ως ανεξάρτητο κράτος λόγω ακριβώς της αντιπαλότητας από εκείνη την εποχή.

Σήμερα, ο οίκος των Γκριμάλντι ακόμα ζει και βασιλεύει με την ηγεσία να την κατέχει σήμερα ο Πρίγκιπας Αλβέρτος αν και οι δεσμοί με τη Γαλλία είναι τόσο στενοί που ως αρχηγός της κυβέρνησης μπορεί άνετα να οριστεί Γάλλος υπήκοος.

Το Μονακό είναι το δεύτερο μικρότερο ανεξάρτητο Κράτος Παγκοσμίως (μετά το Βατικανό) καλύπτοντας μία μακρόστενη έκταση μόλις 2 τετραγωνικών χιλιομέτρων (μήκος 4.100, πλάτος από 350-1050 μέτρα). Όπως πολλά μικροκρατίδια, έτσι και το Μονακό, έχει μία ακμάζουσα αλλά κάπως παρασιτική οικονομία τύπου «φορολογικός παράδεισος». Χρηματοπιστωτικά κέντρα, καζίνο, τουρισμός, είναι οι πυλώνες μίας ακμαίας οικονομίας με ένα από τα μεγαλύτερα κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Με μόνιμο πληθυσμό περίπου 30.500 (47% Γάλλοι, Μονεγάσκοι 16% μόλις, Ιταλοί 16%, άλλοι 21%), πολλούς πλούσιους παγκοσμίως να αναζητούν ιθαγένεια για φορολογικούς λόγους και ελάχιστο χώρο για δόμηση, η λύση είναι η ανάπτυξη προς τον ουρανό και το μπάζωμα της θάλασσας. Νομίζω πως τα παραπάνω εξηγούν το θέαμα που αντικρίζει ο επισκέπτης πηγαίνοντας μια βόλτα στους στενούς δρόμους του Πριγκιπάτου.

Μπήκα, βγήκα, ούτε που κατάλαβα πότε μπήκα–βγήκα. Ψάχνω, ψάχνω, που στο καλό είναι αυτά τα σύνορα; Εδώ; Εκεί;

Νομίζω πως όλοι γνωρίζουν για τον πολύ φημισμένο αγώνα Formula One που γίνεται κάθε χρόνο στους δρόμους του Μονακό έτσι;

Δεν είμαι και 100% σίγουρος, θαρρώ όμως πως είμαι πλέον πάλι στη Γαλλία.

ΥΓ: Πόσο γύφτος πρέπει να είσαι για να δώσεις ένα σκασμό λεφτά να αγοράσεις το Μερσεντέ και μετά να το σκεπάζεις με σεντόνι και ελαστικούς ιμάντες για προστασία από τον ήλιο;

Συνεχίζω την παραλιακή μου πορεία ανατολικά απολαμβάνοντας τη βόλτα.

Menton, Γαλλία

Πριν καλά-καλά το καταλάβω, περνάω κάτω από κάτι παλαιές πύλες. Καλώς όρισα πάλι στην Ιταλία!

Επιμένω παραλία. Όμορφες διαδρομές, χρόνο έχω, γιατί να πάω να δίνω τα καλά μου ευρόπουλα στα διόδια της autostrada;

Εδώ επιτέλους γνώρισα και λίγη πραγματική, έστω και τουριστική, Ιταλία. Καμία σχέση με το εξπρές όταν ξεκινούσα το ταξίδι.

Ventimiglia

ΥΓ: Πέρασα από τη Γαλλία στα ξαφνικά. Μέχρι τότε, είτε δε βόλεψε, είτε απλά δεν έβρισκα αναμνηστικά αυτοκόλλητα. Για το Μονακό δε, ούτε λόγος! Σιγά μην ασχολούνταν οι Μονεγάσκοι με έναν κακόμοιρο ταξιδιώτη που ήθελε κάτι ακόμα πιο κακομοίρικα αυτοκόλλητα για τις μπαγκαζιέρες του! Τελικά, μάλλον στην Menton, ανατολικά του Μονακό, βρήκα τουριστικό μαγαζί που πωλούσε αυτοκόλλητα του Πριγκιπάτου. Αγανάχτησα να συνεννοηθώ (εννοείται πως δε μιλούσε Γερμανικά-Αγγλικά) αλλά τα κατάφερα. Πάμε τώρα στο άλλο: «Της Γαλλίας μεσιέ ;» «Στικέεεερζζζζ οφ λα Φράνζ Μεσιε; Νον;» Τζίφος! Να είσαι στη Γαλλία, να έχεις τουριστικό μαγαζί, να μη μιλάς άλλη γλώσσα πέρα από τα δικά σου και να μην έχεις ούτε καν αυτοκόλλητο της χώρας σου! Εντελώς χαμένοι μιλάμε. Όταν λοιπόν μπήκα στην Ιταλία, το πρώτο που αναζήτησα ήταν τουριστικό μαγαζί μπας και βρω τουλάχιστον αυτοκόλλητο Ιταλίας. Ο Ιταλιάνος μιλούσε τα Αγγλικά παλιού καμακιού στα Μάλια αλλά συνεννοηθήκαμε φίνα! «Italian stickerz? Nooo problem! France? Nooo problem! Vatican? Corsica? Swiss? Russia? Whatever you like my friend» Αυτή είναι αντιμετώπιση τουρίστα ωρέ βελανιδοφάγοι που μιλάτε και για τον τουρισμό μας!

Οι επαρχιακοί δρόμοι έχουν πολλά καλά. Πέρα από τους ανθρώπους που γνωρίζεις, τα τοπία που βλέπεις, έχεις και την ευκαιρία να δεις μοτοσυκλετιστές που αλλιώς θα ήταν αδύνατον! Αμερικάνος ή Βρετανός (ότι και να είναι, απίστευτο!) πάνω σε παμπάλαιο, δίχρονο μηχανάκι (έκατσα λίγα λεπτά πίσω του, απίστευτος ήχος, κάτω από 100 κυβικά, στάνταρ!), φορτωμένο με ιδιοκατασκευές και αποφασισμένος να πάει διακοπές…

…το κορίτσι του!

Ο επαρχιακός βέβαια έχει και αρνητικά. Κίνηση και αυξημένος κίνδυνος ατυχήματος το βασικό από αυτά.

San Remo

Porto Maurizio

Μεσημέρι πια, κουρασμένος από την κίνηση αλλά χορτασμένος από εικόνες, βγαίνω πάλι στον εθνικό και στα τρισκατάρατα διόδια στο ύψος της Imperia.

Καλά, το ότι ο εθνικός της Ιταλίας είναι κάπως βαρετός, το έχετε ξανακούσει φαντάζομαι. Ακριβός σε διόδια, ακριβή και η βενζίνη όσο είσαι μέσα (καπέλο 10-15 λεπτά) αλλά είναι εξαιρετικός δρόμος και το ταξίδι προχωράει γρήγορα και απροβλημάτιστα. Και αυτή τη φορά, ο καιρός δε μου έκανε τη χάρη και έφαγα λίγη βροχή. Τόση, που βαρέθηκα να βάλω τα αδιάβροχα, απλά πριν προλάβω να βραχώ, είχα ήδη στεγνώσει από τον αέρα. Για πόσο άντεξα στον εθνικό; Όχι για πολύ και όταν εν τέλει η βροχή κόπασε και έτυχε να χάσω μία διασταύρωση κάπου στην Piacenza, είπα πως ήρθε η ώρα για λίγη περιπέτεια.

Μέχρι και σε χωματόδρομους – ευθείες χιλιομέτρων στις πεδιάδες του Ιταλικού βορρά χώθηκα! Εύκολο; Ναι. Διαφορετικό εντελώς απ’ ότι είχα συνηθίσει μέχρι σήμερα; Επίσης ναι!

Πολύ περιποιημένη η Ιταλική ύπαιθρος…

Fidenza (Parola)

Fiume Taro

Πλησιάζουμε Bolonia και εκεί αρχίζει το βάσανο! Κίνηση… Πάρα πολύ κίνηση! Καλά, όχι μόνο κοντά στην πόλη αλλά και αρκετά χλμ απόσταση από αυτήν, γίνεται ένας χαμός. Ουρές τα αμάξια σε μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, νταλίκες, κατοικημένες περιοχές, ακόμα και με τη μηχανή δυσκολευόμουν να προσπεράσω, πόσο μάλλον να φωτογραφίσω. Τελικά, η περιπέτειά μου εκτός της Autostrada κράτησε 4 ώρες και διένησα μόλις 200 χιλιόμετρα, σχεδόν χωρίς στάση και πηγαίνοντας όπου μπορούσα μάλλον σβέλτα. Πραγματικά δεν αξίζει για πολύ ώρα. Στην Bolonia, δεν άντεξα. Όταν βγήκα νότια από την πόλη και είδα πάλι έναν κακό χαμό μπροστά μου, έκανα αναστροφή και βουρ για την επόμενη είσοδο Autostrada. Ευτυχώς δηλαδή γιατί η δύση του ήλιου με βρήκε ακόμα εκεί, κλασικά, στον δρόμο να καταπίνω χιλιόμετρα παρέα με τη λατρεμένη μου μηχανή.

Μπαίνω σε ένα μουσκεμένο και όμορφο Ρίμινι. Βροχή δεν έφαγα εγώ αλλά λίγα λεπτά πριν, πρέπει να είχε γίνει χαμός εδώ. Λίγο μπλέξιμο στο να βρω το ξενοδοχείο…

…ακούσια βόλτα στην παλιά πόλη…

Τελικά, νύχτα σχεδόν έφτασα στο ξενοδοχείο. Παρκάρισμα σε ένα καλυμμένο, ημίκλειστο χώρο για τη μηχανή, πάει το μπάνιο στη θάλασσα, τώρα έχει τακτοποίηση στο συμπαθητικό δωμάτιο του ξενοδοχείου Urania (26,5 με πρωινό) μπάνιο, φουντουκοσταφίδες για βραδινό, τηλέφωνα στους δικούς μου, νετ και επιτέλους ξαπλώνοντας τελειώνει και αυτή η μέρα.

Και τι μέρα! Για 580 χαλαρά χιλιόμετρα πήγαινα, 640 διαολεμένα κουραστικά τελικά έκανα! Πάνω από 12 ώρες στον δρόμο, απίστευτη κίνηση αλλά και πανέμορφα τοπία σε Γαλλική και Ιταλική Ριβιέρα καθώς και στις πεδιάδες του Ιταλικού βορρά. Και, βεβαίως, κατακτήθηκε ένα ακόμα κράτος, αυτό του Μονακό!

Άξια λοιπόν δύο ακόμα αυτοκολητάκια, (ψωνισμένα μαζί με αυτό της Γαλλίας από τον Ιταλιάνο) ένα της Νίκαιας για να μου θυμίζει τη διαμονή στο Hostel και τη διαδρομή στη Ριβιέρα και ένα ακόμα, αριστοκρατικό, αυτό του Πριγκιπάτου του Μονακό.