Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 13η, Ρίμινι – Ανκόνα (145 χλμ)

Ξημερώνει…
Πω-πω, σαν ξερός κοιμήθηκα, ούτε που κατάλαβα πότε σταμάτησαν τη μουσική. Χμμ;
Ωοοοοχ, μμμ, ναι, Ρίμινι, Ιταλία.

Νίκαια, Γαλλία και Hostel ήτανε χτες. Σήμερα τουλάχιστον θα έχω όλες τις μπαταρίες μου φορτισμένες. Γρήγορα, πρωινό!

Κλειστά είναι ακόμα; Δε πειράζει, φόρτωμα στη μηχανή και μετά πρωινό. Ρεσέψιον, Ξυπνήστε, άντε να βγάλεις το αμάξι που εμποδίζει, βιάζομαι!

Ευγενέστατοι στο Urania Hotel, νόστιμες ποικιλίες στον μπουφέ του πρωινού, καλή τιμή δωματίου, όλα τέλεια! Αλλά και η πόλη, μου άρεσε. Καθαρή και περιποιημένη.

Αρκετά όμως με το Ρίμινι, σήμερα έχει επίσκεψη σε ένα ακόμα κράτος, ή μάλλον κρατίδιο, τον Άγιο Μαρίνο. Εννοείται πως πρέπει 14:30 να είμαι Ανκόνα αλλά είναι πρωί ακόμα και η όλη διαδρομή που προβλέπετε να κάνω είναι 140 χλμ, δύο ώρες δρόμο σύμφωνα με το GPS. Χαλαρά…

Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου ένα από τα παλαιότερα δημοκρατικά κράτη του κόσμου, είναι συγχρόνως και ένα από τα μικρότερα, το τρίτο μικρότερο της Ευρώπης, με έκταση μόλις 61,2 τ.χλμ και περίπου 30.000 κατοίκους. Η ιστορία του ξεκινάει το 301 μ.Χ. όταν ο Άγιος Μαρίνος, κυνηγημένος, κατέφυγε στο βουνό Monte Titano όπου και ίδρυσε μία μικρή εκκλησία. Ως επίσημη λοιπόν ίδρυση του κράτους του Σαν Μαρίνο εορτάζεται η 3 Σεπτεμβρίου 301. Αυτό το όρος είναι που δεσπόζει σε όλη τη περιοχή, αλάνθαστο σημάδι προσανατολισμού για τον ταξιδευτή, ακόμα και χωρίς το GPS.

Το να μπεις στον Άγιο Μαρίνο είναι προφανώς πανεύκολο. Το δύσκολο είναι να προσέξεις το πότε μπήκες. Εσείς, βλέπετε τις πινακίδες;

Η δημοκρατία είναι και ήταν πάντα πολύτιμη για τους κατοίκους αυτού του κρατιδίου. Ιστορικά λειτουργούσε εδώ πάντα άψογα ενώ τα κάστρα που κτίστηκαν στην κορυφή του Monte Titano δρούσαν αποτρεπτικά για μικροεπιθέσεις. Για την ακρίβεια, η μόνη πραγματική απειλή για την ακεραιότητα του κρατιδίου υπήρξε επί Ναπολέοντα όταν έγινε η σκέψη να καταληφθεί. Τελικά, ο Μέγας Ναπολέων αποφάσισε να αφήσει το μικροσκοπικό κρατίδιο στην ησυχία του κρίνοντας πως αποτελεί «Πρότυπη Δημοκρατία» και άξια διαφύλαξης! Αργότερα, τον 19ο αιώνα, όταν ήταν σε πλήρη εξέλιξη η Ιταλική ενοποίηση και η δημιουργία του σύγχρονου Ιταλικού κράτους, παρείχε καταφύγιο σε οπαδούς της ένωσης που διώκονταν από τις τότε αρχές. Ο μετέπειτα πρώτος αρχηγός και ήρωας της ενωμένης πλέον Ιταλίας Γκαριμπάλντι, εκτίμησε αυτήν την προσφορά και αποδέχθηκε την επιθυμία του κράτους του Αγίου Μαρίνου να μη συμπεριληφθεί στο νέο κράτος. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, διατήρησε την ουδετερότητά του! Και μπορεί οι σύμμαχοι να περάσανε προς στιγμή από το έδαφός του, κυνηγώντας τους Γερμανούς, γρήγορα όμως αποχώρησαν πάλι.

Σήμερα, το κρατίδιο διατηρεί την ανεξαρτησία του μεν, είναι όμως σε πλήρη συνεργασία με την «μαμά» Ιταλία που φροντίζει για την άμυνα και το εμπόριο με τον έξω κόσμο. Η οικονομία του κρατιδίου βασίζεται (κλασικά) στον χρηματοοικονομικό τομέα αλλά και στον τουρισμό. Πολλοί ποδηλάτες έρχονται για να κάνουν την κουραστική αλλά και απολαυστική ανάβαση μέχρι την παλιά πόλη στην κορυφή του Monte Titano (749 μέτρα) ενώ και άλλοι τουρίστες απολαμβάνουν απλά την τρομερά περιποιημένη πόλη. Απίστευτο αλλά δεν είδα ούτε ένα τόσο δα χορταράκι να φυτρώνει στα πολλά τείχη και πύργους της παλαιάς πόλης.

Ανεβαίνω από έναν φιδίσιο δρόμο μέχρι την κορυφή του Monte Titano. Η περίκλειστη πόλη είναι κλειστή για όλα τα τροχοφόρα χωρίς ειδική άδεια αλλά υπάρχουν ευγενέστατοι τροχονόμοι για να οδηγήσουν στα κοντινά πάρκινγκ. Εκεί ήταν που «γνώρισα» αυτό το καταπληκτικό ζευγάρι ηλικιωμένων. Ήμουν έτοιμος, με πακεταρισμένα και κλειδωμένα τα πάντα, όταν ξαφνικά ήρθαν. Πάνω στην παλαιά BMW R90S τους (του 1975), με μπαγκαζιέρες εποχής, γνήσιες, και ένα θηριώδες άφτερ μάρκετ τανκ μπαγκ. Η Κυρία κατεβαίνει, απομακρύνεται.

Ο κύριος, κάπως δυσκίνητος, ζητάει τη βοήθειά μου να κατέβει. Βοηθάω, με βλέπει αποσβολωμένο, μου κλείνει το μάτι και χαμογελάει. Με προλαβαίνει μάλιστα και παρακαλάει τον πολισμάνο να ρίχνει μία ματιά στα μηχανάκια όσο λείπουμε. Λες; Λες σε 30 χρόνια από τώρα να είμαστε και εμείς έτσι Κική;

Πάμε λοιπόν για μία σύντομη περιήγηση στον όμορφο Άγιο Μαρίνο.

Κλικ για μεγέθυνση

Το κοινοβούλιο αυτής της μικρής αλλά ιστορικής χώρας!

Η φρουρά του

Ο Άγιος Μαρίνος διαθέτει διάφορα μουσεία. Μεταξύ αυτών ένα μεσαιωνικό…

Αλλά και ένα αφιερωμένο στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Είμαι σίγουρος πως είναι αρκετά ενδιαφέροντα όλα, δεν έχω όμως ούτε παραπάνω χρήματα για εισιτήρια, ούτε χρόνο αρκετό.

Η θέα δυτικά από το ψηλότερο σημείο του Monte Titano (κλικ για μεγέθυνση)

Θέα δυτικά μέχρι την Αδριατική θάλασσα

Τελευταία φωτογραφία πριν φύγω γιατί έχω ακόμα το δρόμο μέχρι το λιμάνι και δε θέλω να φτάσω τελευταία στιγμή:

Στον δρόμο λοιπόν, αυτόν της οριστικής επιστροφής αυτή τη φορά, το μάτι μου ίσα που πιάνει ένα νεκροταφείο. Πολεμικό νεκροταφείο! Κάνω αναστροφή, χάνω και άλλο χρόνο, όμως αυτό πρέπει να το δω. Αν δεν το ξέρατε, σας το λέω. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω ιστορία και ένα από τα πράγματα που είχα διαβάσει, ήταν ότι εδώ στο Ρίμινι είχε δοθεί μία σκληρή μάχη ανάμεσα στους Συμμάχους και του Γερμανούς. Σε αυτήν την μάχη συμμετείχε και η 3τη Ελληνική ταξιαρχία που συγκροτήθηκε από την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η οποία και διακρίθηκε για τον ηρωισμό της και από τότε πήρε την ονομασία «Ταξιαρχία Ρίμινι». Εκεί, βρίσκεται και ένα από τα λιγοστά Ελληνικά πολεμικά νεκροταφεία του εξωτερικού. Ήλπιζα πως εντόπισα τυχαία αυτό το νεκροταφείο αλλά δυστυχώς είχε τα μνήματα αποκλειστικά των Ghurkas, των γενναίων Ινδών-Νεπαλέζων στρατιωτών που πολέμησαν για τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Λέγεται ότι, αν κάποιος σας πει πως δε φοβάται, είτε λέει ψέματα, είτε είναι Ghurka.

Δυστυχώς δεν είχα σκεφτεί την πιθανότητα να σταματήσω σε αυτά τα μέρη και πρόχειρη επιτόπου έρευνα στο νετ δε μου δίνει αποτέλεσμα. Πολύ αργότερα το εντόπισα αλλά ήταν πλέον αργά…

Πάλι χάνω χρόνο αλλά θαρρώ πως έχω ακόμα αρκετό. Αρκετό για να δοκιμάσω να αποφύγω τη δοκιμασμένη λύση του εθνικού και να περιηγηθώ στο επαρχιακό δίκτυο. Αυτή τη φορά όμως τολμώ να πω πως ήταν πραγματική απόλαυση!

Σύννεφά;

Φύγετε, δε σας γουστάρω πια, θέλω ήλιο να απολαύσω όσο μπορώ ακόμα Ιταλία!

Τα σύννεφα μπορεί να μου κάνουν τη χάρη να διαλυθούν σιγά-σιγά, τα πάντα όμως είναι μούσκεμα. Πρέπει να έβρεχε μέχρι και πριν λίγο.

Φουσκωμένα ποτάμια; Καλοκαιριάτικα; Μα τι γίνεται εδώ;

Πλημμύρα! Αλλού λίγο, αλλού παραπάνω, τα πάντα είναι λασπωμένα ή μισοσκεπασμένα από νερό. Και όλα αυτά δίπλα σχεδόν στη θάλασσα;

Κάποια στιγμή, ένας Ιταλιάνος που προσπαθούσε να ανοίξει χαντάκι για τα νερά με βλέπει και μου φωνάζει κάτι σε «Στρόντζο μαντζάρε τον πούλο, μόλτο άκουα». Δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοεί, κορνάρω, τον χαιρετώ και προχωράω.

Όταν αργότερα σε ένα σημείο βράχηκαν μέχρι και οι μπότες μου, τότε συνέδεσα τα γεγονότα αλλά πλέον ήταν αργά, είχα περάσει.

Αυτό, το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού, τα τελευταία χιλιόμετρα τα απολαμβάνω πραγματικά. Τέλειος καιρός, όμορφες πόλεις και χωριά, ελευθερία! Ο χρόνος περνάει πραγματικά χωρίς να το καταλάβω.

Ο χρόνος… περνάαααει, τρέχα Νικολή, θα χάσεις το πλοίο!

Επιτέλους, ένα μάλλον γνώριμο θέαμα στο βάθος. Το λιμάνι της Ανκόνας!

Μπλέκω λίγο σε κίνηση αλλά τα καταφέρνω να βρω γρήγορα το λιμάνι. Γνώριμα τοπία!

Ουφ, τα κατάφερα! 14:30 φεύγει το πλοίο, 14:13 φτάνω εγώ.

Τέλος, την επόμενη φορά που θα πατήσω στεριά θα είναι στη πατρίδα!

Κλείνει εδώ το ταξίδι στο εξωτερικό και μόλις αρχίσει το πλοίο να κινείται, τρέχω στο κατάστρωμα να ρουφήξω μερικές ακόμα εικόνες, τις τελευταίες της Ιταλίας, από αυτό το ταξίδι τουλάχιστον.

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Όταν πια περνάμε και τα τελευταία χώματα και ξύλα που χύθηκαν στη θάλασσα απ’ τα φουσκωμένα ποτάμια, έρχεται η ώρα για να μπω, να βρω τη καμπίνα και να κοιμηθώωωωωω!

Εγώ κάνω σχέδια και ο Θεός θαρρώ γελάει! Να σας πω ένα ανέκδοτο: Ήτανε μία φορά ένας Ελληνοιταλός οικολόγος χίπης, ένας Ελληνογερμανός τραπεζίτης, ένας Μινάρας (Πατρινός, με το συμπάθιο) θυμόσοφος και ένας Σύντεκνος (Κρητικός) μοτοσυκλετιστής σε μία καμπίνα πλοίου. Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι να πω, άλλο να το ζεις, άλλο να το περιγράφεις. Η ιστορία περιλαμβάνει γέλια, σόκιν σκηνές, καπνό, ποτό, ξύλο με το πλήρωμα, τσακωμούς, και εν τέλει αδελφοποίηση και ανταλλαγή τηλεφώνων. Αχ, αυτές οι παρέες στα πλοία είναι μερικές φορές απίστευτες.

Πάει και αυτή η μέρα, η ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ του ταξιδιού μας. Χαλαρή μέρα ταξιδιού, μισή. Πρόλαβα όμως να κάνω τη βόλτα μου, να δω όμορφα μέρη και, βεβαίως να επισκεφτώ ένα τελευταίο κράτος, το όγδοο στη σειρά, αυτό του Άγιου Μαρίνου…

Επίσκεψη που μου δίνει τη δυνατότητα να κολλήσω άλλο ένα αναμνηστικό αυτοκόλλητο στη βαλίτσα (τελικά έβαλα δύο, του Αγίου Μαρίνου και τα δύο) που πλέον θα μπορεί να κοιτάζει στα ίσα όσες βλέπει στο δρόμο.