Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 14η, Πάτρα – Πειραιάς (290 χλμ)

Χμμμ;
Τι είναι αυτή η βαβούρα;
Γιατί είναι ακόμα σκοτεινά;
Ουυυαααχ, πλοίο, καμπίνα, μάλιστα.
Να δω πως θα γλιτώσω από τους τρελούς που έτυχα στη καμπίνα.

Ξημερώνει η δέκατη τέταρτη μέρα του ταξιδιού και ακόμα είμαστε στη θάλασσα.

Το πρωί περνάει με τη χθεσινοβραδινή παρέα αλλά χωρίς αλκοόλ αυτή τη φορά. Όλα καλά αλλά σήμερα είναι η τελευταία μέρα του ταξιδιού. Ή έτσι θέλω να ελπίζω, αν καταφέρω και φτάσω σώος σπίτι. Το ξέρατε πως τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν κοντά στο σπίτι μας; Όχι; Ε, εγώ πάντως το ξέρω και για σήμερα το έχω πάρει απόφαση πως θα προχωρήσω σε χαλαρούς ρυθμούς. Κατά τις 11 φτάνουμε στο λιμάνι και εκτός από εμένα, ο Πατρινός (μαζί με δύο πιτσιρικάδες που κόλλησαν στη παρέα το πρωί) βιάζεται να εγκαταλείψει το πλοίο. Μάλλον οι σφαλιάρες που έπαιξε με τον κάπταιν χτες, του χαλάσανε κάθε διάθεση να παραμείνει έστω και ένα δευτερόλεπτο παραπάνω από ότι χρειάζεται.

Και εκεί που ήθελε 10-20 πόντους ακόμα για να ακουμπήσει η ράμπα την προκυμαία, ο Μινάρας πατάει τέρμα γκάζι, το BMW απογειώνεται στιγμιαία και εξαφανίζεται στον ορίζοντα μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας. Κρίμα να μη προλάβω να τραβήξω αυτή τη φάση σε βίντεο ή φωτογραφία. Απίστευτος τύπος!

Βενζίνα γεμίζω στη Πάτρα και παίρνω κατεύθυνση ανατολικά. Τελευταία στιγμή αποφασίζω να αποφύγω την εντελώς ηλίθια εθνική (διόδια για να μπω σε εργοτάξιο; Πόσο ασόβαροι πια) και να πάρω το δρόμο βόρεια του κορινθιακού αποφεύγοντας εντελώς κάθε διόδια βάζοντας ανάλογη ρύθμιση στο GPS του κινέζου. Πρώτα όμως θα πληρώσουμε (ελάχιστα για μηχανή) για να περάσουμε τη Γέφυρα κόσμημα του Ρίου – Αντίρριου.

Το πρώτο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι το κλίμα. Εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα. Πιο ζεστά και πολύ πιο ξερή ατμόσφαιρα.

Έχοντας περάσει τόσες ομορφιές στο εξωτερικό, περιμένω να ξενερώσω με αυτά που θα βλέπω. Και ναι, πράγματι ξενερώνω από την τερατώδη προσπάθεια που κάνουμε ως λαός για να ασκημίσουμε αυτόν τον τόπο πετώντας (για παράδειγμα) σκουπίδια εδώ και εκεί ή βανδαλίζοντας ότι και όπου βρούμε αλλά, ακόμα και έτσι, μένω εκστασιασμένος.

Ναύπακτος

Μοναστηράκι

Για όσους έχουν συνηθίσει την Ελληνική επαρχία ίσως είναι κάτι συνηθισμένο αλλά αυτή η τρομερή εναλλαγή τοπίων μέσα σε ελάχιστα χιλιόμετρα, είναι κάτι το εκπληκτικό.

Βουνά…

…και θάλασσα

Τι καταπληκτικός δρόμος είναι αυτός, πραγματική απόλαυση. Χωρίς κίνηση, με απαλές στροφές, βουνό, θάλασσα, μικρά νησάκια… Αυτό πουθενά δεν το πέτυχα στο ταξίδι μου.

Τι ξεχωρίζει τα ελληνικά τούνελ από αυτά της Ευρώπης; Οι άπειρες καλλιτεχνικές παρεμβάσεις!

Γαλαξίδι

Δε ξέρω, ένα τέτοιο τοπίο, αμέσως θα το αναγνώριζα ως ελληνικό, με τα καλά του και τα κακά του. Τα πάντα μυρίζουν πατρίδα και εγώ οδηγάω χωρίς στάση συνεχώς σε ρυθμούς 90-100 και ρουφάω αχόρταγα εικόνες και μυρουδιές. Αααχ, γλυκιά Ελλάδα.

Από θάλασσα σε βουνό μέσα από τεράστιους Ελαιώνες

Τέλος η θάλασσα για λίγο, μόνο βουνό τώρα. Αράχωβα!

Δελφοί, είμαστε και Universal!

Πόσα χιλιόμετρα πέρασαν; Από πεδιάδα – θάλασσα – βουνό και τώρα πάλι πεδιάδα. Για τέτοια εναλλαγή, παίζει να έκανα και 1000 χλμ έξω!

Κάμπος Θήβας

Χωρίς να το καταλάβω πέρασαν κιόλας σχεδόν πέντε ώρες συνεχούς οδήγησης! Μπήκα στην Αττική και σύντομα…

…καλωσορίσατε στην Αθήνα!

Σε αυτή τη διαδρομή πέτυχα το απίστευτο μέχρι σήμερα ρεκόρ μου χαμηλής κατανάλωσης. Με το 16λίτρο ρεζερβουάρ μου έκανα 274 χιλιόμετρα ενώ η πρόβλεψη του γενικά αξιόπιστου trip computer μου δίνει βενζίνα για άλλα 160. Σύνολο 434 χιλιόμετρα, όταν το high score μου σε κάποια απεργία βενζινάδων ήταν 370.

Για την ώρα όμως, στάση να δω το πρώτο οικείο πρόσωπο της πατρίδας, τον αγαπητό Σταύρο και να του παραδώσω επί τέλους τη GoPro που με συνόδευε σε όλο το ταξίδι μου στο μαγαζί του, το πιο μοτοφιλικό φωτογραφιάδικο σε όλη την Αττική!

Καφές, γύρος, δανεικιά GoPro, όλα κερασμένα με ανταμοιβή την ιστορία του ταξιδιού.

Τότε που μου προσφέρθηκε το περίφημο γράσο στον Ισπανικό αερολιμένα, δεν είχα το μυαλό να κρατήσω λίγο, να πω και ένα ευχαριστώ βρε άνθρωπέ μου, τόσο κόπο κάνανε τα παλικάρια, ας νιώσουν τουλάχιστον ότι δε προσπάθησαν τζάμπα. Έφερα όμως κάτι άλλο από Ισπανία και μάλιστα από Βαρκελώνη. Πρώτη μέρα, πεταγόμαστε με τη Κική σε σούπερ μάρκετ για να ψωνίσουμε μερικά βασικά. Εκεί λοιπόν αγόρασα και μία άγνωστη ποικιλία πεπονιού για τις βιταμίνες. Κάτι παέλιες και σαγκρίες όμως με εμπόδισαν να το γευτώ όπως του αρμόζει τότες. Αργότερα πάλι, όταν ταξίδευα μόνος, το είχα ξεχάσει σε μία επικαθήμενη, μέχρι που κατέληξα στο μαγαζί του Σταύρου.

Με πότισε, με τάισε, μιας και εγώ ήρθα λοιπόν με άδεια χέρια, το ξεχασμένο Καταλανικό πεπόνι θα κατέληξε στο πιάτο του Σταύρου, έτσι για το καλό.

Τελετή παράδοσης παραλαβής πεπονιού

Καθυστερημένος πάλι, χάθηκα μέχρι να βρω τον Πειραιά και το λιμάνι, παρά λίγο να χάσω και το καράβι. Η δύση του ήλιου με βρίσκει για άλλη μία φορά πάνω στη μηχανή, αυτή τη φορά περιμένοντας στην ουρά.

Η βραδιά κυλά χωρίς καμία καλή ή κακή έκπληξη με τους τρεις συγκάτοικους της καμπίνας να αποδεικνύονται αδιάφοροι γεράκοι. Τέλος και αυτή, η δέκατη τέταρτη και τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Μίας μέρας που με έκανε να ξαναερωτευτώ την αγαπημένη μας Ελλάδα. Όσες ομορφιές και να είδα έξω, πάντα θα με τραβάει σα μαγνήτης να επιστρέψω.

Το ταξίδι τελειώνει με μία φωτογραφία στο ίδιο σημείο στο οποίο άρχισε. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Ανακούφιση που πήγαν όλα καλά. Προσμονή να δω τα παιδιά μου που μου έχουν λείψει αφάνταστα. Στεναχώρια, που τελειώνει τόσο γρήγορα ένα τέτοιο καταπληκτικό ταξίδι (πόσες φορές σκέφτηκα να γυρίσω οδικώς μέσω Βαλκανίων…).

35288 χιλιόμετρα έδειχνε ο δείκτης όταν ξεκίνησα στις 19/7/2014 κάπου στις 20:20 το βράδυ. 42332 δείχνει σήμερα, 2/8/2014 στις 06:30. 7044 χιλιόμετρα, 14 νύχτες και 13 μέρες ταξίδι.

Στατιστικά, μέσες καταναλώσεις και τέτοια, δεν είμαι σίγουρος πως θυμάμαι.

Εγώ απλά οδηγούσα και απολάμβανα…

« Προηγούμενη Σελίδα