Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 3η, Ανκόνα – Κάννες (721 χλμ)

Ξημερώνει…
Πού βρίσκομαι;
Ποιος ροχαλίζει;
Α ναι, στο πλοίο, λίγο έξω από τα παράλια της Ιταλίας στην Αδριατική θάλασσα. Βγαίνω λίγο έξω… τι είναι αυτό το κρύο; Και τα πάντα βρεγμένα. Σκατά, η μετεωρολογική υπηρεσία του κινέζου (του smartφονιού μου δηλαδή) καλά τα έλεγε, καταιγίδες στην Ανκόνα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι… χέστηκα για τον καιρό.
Τι χρειάζεται ο άνθρωπος όταν ταξιδεύει; Τροφή και ύδωρ για το μυαλό και το σώμα. Είμαι πλήρης!

Benvenuti in Italia!!!

Φτάνουμε επιτέλους Ανκόνα. Ώρα για το πρώτο αυτοκόλλητο που θα διακοσμήσει τη δύστροπη μπαγκαζιέρα μου. Φτάσαμε αλλά δεν έχουμε πολύ χρόνο γιατί θαρρώ πως σα να καθυστερήσαμε λιγάκι.

Αργά φτάσαμε έ; Για κάτσε να κάνω τους υπολογισμούς μου… Κάννες είπα να φτάσω σήμερα. Το πρώτο και μοναδικό ξενοδοχείο που έχω κλείσει για όλο το ταξίδι. Ιταλοτραφέντες μοτοφίλοι, μου είπαν πολλές φορές πως αυτό δε γίνεται. Εγώ είχα πει πως ναι, γίνεται. Γιατί; Γιατί το πλοίο υποτίθεται φτάνει Ανκόνα 10:20. Το google maps λέει πως Aνκόνα-Κάννες είναι 721 χλμ και θέλω 7 ώρες και 9 λεπτά. Πες 10 λεπτά για να είμαι μέσα. 17:00 λοιπόν χωρίς στάσεις. Βάλε για στάσεις πόσο, δύο ώρες; Ε, ο ξενοδόχος στις Κάννες μου είχε δηλώσει πως στις 19:00 κλείνει το μαγαζί, αν είναι να έρθω αργότερα θα χρειαστεί να τους πάρω τηλέφωνο να συνεννοηθώ… Και δεν ξέρουν γρι αγγλικά ή άλλες ξένες παρακμιακές γλώσσες. Αυτά τουλάχιστον κατάλαβα διαβάζοντας μέσω του Google translate το μήνυμα που μου έστειλαν.

Χμμ, Νικολή, μόνος τα σκέφτηκες όλα ε; Άρχισες πάλι τις μαλακίες, ξέρεις τι ώρα είναι; 11:00 ΤΟΠΙΚΗ ώρα (12:00 Ελλάδος) μόλις αποβιβάστηκες και παλεύεις να καλωδιωθείς. Βιάζεσαι είπαμε! Ακουστικά στο κράνος, σύνδεση με ενδοεπικοινωνία, σύνδεση με κινητό, για μουσική και GPS, σύνδεση κινητού με πρίζα, τι διάολο γιατί δε δουλεύει η ενδοεπικοινωνία; Τελειώσανε οι μπαταρίες, την είχα αφήσει ανοιχτή. Βάλε άλλες μπαταρίες, βγάλτα όλα, βρες άλλες μπαταρίες, σύνδεσε τα πάλι, φύλαγμα κινητού στο αδιάβροχο τανκ μπαγκ, τα καλώδια που σκατά να τα βάλω, τέλος, τα έβαλα. ΠΑΜΕ!

ΥΓ: Πριν αποβιβαστώ και καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, το κινητό επέλεγε τη μία το ένα, την άλλη το άλλο δίκτυο. Το πρόγραμμά μου roaming μου έδινε το δωρεάν χρόνο ομιλίας μου με επιβάρυνση 45 λεπτά ανά κλήση. Φτάνοντας καθυστερημένα στο λιμάνι, ελάχιστα έξω από αυτό, νόμιζα πως μπορούσα άφοβα να πάρω τηλέφωνο. Έλα μου όμως που το κινητό μου είχε επιλέξει εκείνη τη στιγμή να παίρνει σήμα από το Maritime δίκτυο του πλοίου (μου είχε στείλει μήνυμα πως άλλαξε δίκτυο αλλά είχα χάσει το λογαριασμό, καμία δεκαπενταριά φορές άλλαξε, μόνο το πρωί). Ήταν τα 10+ ακριβότερα λεπτά που μίλησα ποτέ στη ζωή μου, 57 ευρώπουλα πήγε το μαλλί!

Ωραίος καιρός για την ώρα, ήλιος, λες να γλιτώσω τη βροχή; Ήλιος; Με τυφλώνει ο ήλιος; ΓΑΜΟΤ, ξέχασα τα γυαλιά!

Πάνω στον πανικό μου, ξέχασα να φορέσω τα γυαλιά που είχα ακουμπήσει σε μία βαλίτσα. Επιστρέφω από την ίδια διαδρομή (3-4 χλμ) μπας και… αλλά δεν. Φτου, δεν πειράζει, επειδή ξέρω τι μούσκαρος είμαι ώρες-ώρες (την έχω ξαναπάθει) βγάζω τα δεύτερα γυαλιά μου και επιτέλους ξεκινάω!

Και σταματάω λίγο αργότερα για να φουλάρω μπενζίνα, Ιταλιάνικη αυτή τη φορά.

Ένα θα πω για την Ιταλιάνικη μπενζίνα. Είναι ακριβή!

Και σαν τιμή (1,85 στον εθνικό, Ελλάδα είναι 1,65) αλλά και ρουφιέται μάνι-μάνι. Ίσως φταίει και η οδήγησή μου που πλέον γίνεται αρκετά πιο επιθετική. 130 το όριο στην Autoστράτα που τρυπώνω σύντομα, πάω στο όριο και με περνάνε οι μισοί. 140-150 λοιπόν με κάποιο ντόπιο λαγουδάκι μπροστά να με ειδοποιεί όταν πλησιάζει ραντάρ. Όλα τέλεια λοιπόν; Ε, σχεδόν…

Πάνω που είχα πιάσει ρυθμό, βλέπω μπροστά μου σύννεφα και αρχίζει να μυρίζει βροχή. Νεούδι ακόμα στον εθνικό των Ιταλιάνων, σταματάω στην άκρη του δρόμου χύμα στην Λ.Ε.Α. να βάλω αδιάβροχα. Μεγάλο λάθος, ειδικά στην Ιταλία. Η Λ.Ε.Α είναι στενή και δε προσφέρεται για στάσεις. Κάθε 1-1,5 χλμ έχει μικρά πάρκιγκ ανάγκης που βολεύουν μία χαρά. Εγώ όμως δε το ήξερα, οπότε είμαι σταματημένος με νταλίκες να περνάνε ξυστά, φασαρία, χαμός και εγώ να παλεύω τα αδιάβροχα. Τα βάζω, καλωδιώνομαι πάλι (άλλο βάσανο και αυτό) πάω να ξεκινήσω, δεν ακούγεται το GPS. Το παλεύω από εδώ, το παλεύω από εκεί έχει χαλάσει το καλώδιο που συνδέει το κινητό με την ενδοεπικοινωνία και κατ’ επέκταση τα ακουστικά. ΓΑΜΟΤ, παλιομπουρδ, κτλ… Τζάμπα λέω τα γαλλικά μου, δεν υπάρχει λύση.

Ακουστικά δεν έχω άλλα, το GPS-κινητό θα το χρησιμοποιώ στο υπόλοιπο ταξίδι μόνο οπτικά, στερεωμένο στο τιμόνι. Και αν βρέχει… Αν βρέχει, δεν έχω GPS, πάω με τις πινακίδες και το ένστικτο.

Οι ουρανοί ανοίγουν, βρέχει ακατάπαυστα και ένας μοναχικός καουμπόης σκίζει τον παγωμένο αέρα και τη βροχή. Στάσεις; Μόνο εξ ανάγκης για βενζίνα. Γεμίζω, πληρώνω, μία χούφτα φουντουκοσταφίδες, μία γουλιά νερό, κατούρημα και φύγαμε πάλι, ο δρόμος με καλεί, με μαγνητίζει.

Στην αρχή τα πράγματα είναι καλά. Η κίνηση μετρημένη. Η βροχή σταμάτησε. Μετά όμως αρχίζει η κίνηση. ΠΟΛΛΗ κίνηση. Εκεί ειδικά λίγο πριν την Μπολόνια, τι κακός χαμός ήτανε αυτός. Τέσσερις λωρίδες, όλες μπλοκαρισμένες. Και χωρίς να έχει συμβεί μάλιστα ατύχημα. Λύση; Μου τη δίνει ένας amigo Italiano μοτοσυκλετιστής που χώνεται δεξιά στη Λ.Ε.Α. και συνεχίζει απτόητος. Λύση ανάγκης, ακολουθώ και εγώ από κοντά προσπερνώντας τα σταματημένα αμάξια με ταχύτητες 60 χλμ. Δύο φορές συνέβη αυτό, και άλλες δύο φορές έφαγα καλή βροχή.

Ο καιρός καλυτέρεψε, στάση σε μίνι πάρκιγκ βγάζω τα αδιάβροχα γιατί γίνομαι μουσκίδι στον ιδρώτα. Τι ώρα είναι; Αμάν, 15:00 και έχω πολύ δρόμο ακόμα, δεν προλαβαίνω να φτάσω με τίποτα μέχρι τις 19:00 στις Κάννες. Πάμε να πάρουμε τηλέφωνο το Γάλλο να δούμε τι θα μου πει.

«Άλλο; Παρλεβού Εγγλέζ; Αλεμάν;» Τον π@#λο ε; Τι σκατά έμαθα τις ξένες γλώσσες; Δε βαριέσαι, θα μιλήσει η γλώσσα του σώματος…

Μόνο που ο τυπάς είναι 400 χλμ μακριά και μιλάτε μέσω ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ. Χαμένε! Π@#τάνα τα έκανες πάλι.

Όταν ζούσα στη Γερμανία, τότε που πήγαινα δημοτικό, θυμάμαι είχα κάνει μία χρονιά Γαλλικά. Η πόλη που έμενα μάλιστα, απείχε μόνο 200 χλμ από Γαλλία! Μην πω πως πρέπει να είχα κάνει καμάκι μία φορά σε Γαλλίδα. Ηρεμία, τζάμπα ο πανικός, αφού το ‘χω το Γαλλικό προφανώς.

«Λοιπόν Μεσιέ, μάι νάεμ ιζ Μιστέρ Μάρκας, ρεζερβέσιον, ροομ ροομ.»

«Ουί Ουί, ζαριβέ λάετ, ροομ κέυ, οκ, νο προμπλέμ;». Τάδε Έφη Μάρκας, πηγαίνοντας πάνω κάτω από την αγωνία του κάπου στην Autostrada και κουνώντας χέρια στη νοηματική για καλό και για κακό μήπως κατά κάποιο μαγικό τρόπο άρχιζε να καταλαβαίνει και ο άλλος.

“Εν τέλει, γατάκι ο Γάλλος, κατάλαβε τα πάντα και μου εξήγησε πως ναι, κανένα πρόβλημα να αργήσω, αυτός όμως έχει κλείσει παρέα στην μπυραρία της γειτονιάς εκεί που πάνε για πρέφα κάθε Κυριακή βράδυ, δίπλα στου Φρανσουά του μπαρμπέρη που έχει αυξήσει τις τιμές αλλά αξίζει μία βόλτα γιατί λίγο παρακάτω πουλάνε κάτι κρουασάν καλά και φτηνά και αν θέλω να περάσω το βράδυ να κεράσει μία μπύρα. Α και θα χρειαστεί να γράψω έναν κωδικό.

– «Κοντ;» ρωτάω;
– «Κοντ!» μου λέει.
– «Οκ, πάμε»
– «deux», «ούν, ντε, 2, Οκ»
– «quatre» «Ε, το κουάτρο δε ξέρω, 4χ4, οκ και εδώ»
– «huit» «Τι είπες μάστορα; Ψιτ; Πάρ’ το πάλι»
– «un deux trois quatre cinq six sept huit» «ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οκτώ, 8, το βρήκαμε και αυτό. Οκ!»
– «Six» «Ε, καλά, αυτό είναι εύκολο, 6»
– «Argh» «Όπα μάστορα, έπαθες πράμα;»
– «Argh» « Argh;»
– «A. A. Αaaaa» «Α; »
– «Α» «Α! »
– «οui» «Βι, οκ, μερσί μεσιέ τα λέμε αύριο»

Τι να πω. Την μπυραρία δεν παίζει να τη βρω. Τους αριθμούς τους κατάλαβα. Αυτό το Α όμως; Θα δούμε, το πολύ-πολύ να κοιμηθώ σε κάνα παγκάκι.

Κατά τα άλλα, όλα τέλεια! Είμαι καλά, είμαι στο δρόμο, ταξιδεύω, τραγουδάω, χορεύω, περνάω τέλεια.

Όπα, νάτα και τα τούνελ.

Όπα, να και τα φωτάκια.

Φωτάκια;

ΓΑΜΟΤ, παλιόμπουρδ, ΠΑΛΙ έκαψες λάμπα; Μέχρι τώρα κάθε καλοκαίρι ΠΡΙΝ το ταξίδι, μου καίει λάμπα. Αυτή τη φορά δεν είχε κάψει και είπα πάει, τη γλίτωσα. Φευ…

Τουλάχιστον δε βρέχει και έχω το κινητό–GPS να μου δείχνει το δρόμο χωρίς άγχος.

Θάλαττα-θάλαττα, όχι πια η Αδριατική αλλά Κυανή Ακτή. Προχωράμε, 19:00 είναι, όλα βαίνουν καλώς αν και αυτά τα σύννεφα δείχνουν κάπως απειλητικά.

Τέλος, το «όλα καλά», μου έχει γκαντεμιάσει όλη την εκδρομή μέχρι τώρα. Όλα πάνε σκατά και απόσκατα! Τι να πω. Έχω άλλα διακόσια χλμ ακόμα, έχω βάλει αδιάβροχα, έχω φυλάξει κινητό, πάω στα τυφλά και πλέον βρέχει δυνατά. Στο βάθος, βόρεια, βορειοδυτικά που πρέπει να είναι οι Κάννες έχει ήλιο. Αυτό μου δίνει ελπίδες πως ίσως τη γλιτώσω.

Φρούδες ελπίδες. Πηγαίνω με 120–140 και οδεύω προς το χαμό. Μακριά, πολύ μακριά βλέπω μία μεγάλη μαυρίλα ίσια μπροστά μου. Συνεχίζω. Η μαυρίλα πλέον σκίζεται από αστραπές, μυριάδες αστραπές. Συνεχίζω. Ίσια κατά πάνω της. Η μαυρίλα κάποια στιγμή με τυλίγει. Οι αστραπές ίσια μπροστά μου, λες και γίνεται πόλεμος. Συνεχίζω. Δεν έχεις φώτα ρε χαμένεεεεε! Συνεχίζω. Και ξαφνικά μπαίνω στην καρδιά της καταιγίδας. Όχι, δεν είναι σα τον μάτι του κυκλώνα αγαπητέ αναγνώστη. Χαμός γίνεται. Αστραπές να πέφτουν με τρελό ρυθμό τριγύρω, βροχή κατακλυσμιαία, και άνεμος, άνεμος που κάνει μία νταλίκα να πάει να σηκωθεί σχεδόν στις δύο ρόδες μπροστά στα μάτια μου. Η ταχύτητα πέφτει στα 40 χλμ και νιώθω πως πάω σφαίρα. Δεν τη βγάζω καθαρή, πρέπει να βρω μέρος να σταματήσω να περάσει το πολύ κακό.

Ποιος το έλεγε πως άμα βρέχει θα χωθεί κάτω από μία γέφυρα; Γέφυρα μπορεί να μη βρέθηκε αλλά εμφανίστηκε κάτι πολύ καλύτερο. Ένα τούνελ με κομμένη τη μία λωρίδα λόγω έργων. Η αίσθηση ασφάλειας που μου πρόσφερε αυτή τη στιγμή της αγωνίας πραγματικά δε περιγράφεται! Να είμαι σε μέρος στεγνό και να μην έχω αγωνία μη ρίξει ο αέρας τη μηχανή από το σταντ! Επιτέλους χαλαρώνω λίγο και βγάζω μερικές φουντουκοσταφίδες να το γιορτάσω και να πάρω λίγη ενέργεια. Βρήκα και παρέα! Ένας Ιταλιάνος υπάλληλος της Autostrada ήταν εκεί για τα έργα που καθυστερούσαν λόγω καιρού και πιάσαμε την πάρλα μία και πρώτη φορά πέτυχα άνθρωπο που να μιλάει Αγγλικά εκτός από τη μητρική του. Πώς πάει; Καλά. Πού πας; Κάννες. Αρχίζει να μου λέει τότε για μία φορά που ταξίδεψε και αυτός με τη μηχανή, μία Ducati Monster, την ιστορία όλη μου είπε. Ο καιρός όμως δε λέει να κοπάσει και πετάει ακόμα ριπές ανέμου και βροχής μέσα στο τούνελ.

«Για πες μου ρε μάστορα, τον καιρό πως τον βλέπεις, πάει βόρεια ή μου φαίνεται;»

«No no, northwest, to France» Τι;;;; Φράνσ πάει; Βλέπει τα μούτρα μου καταλαβαίνει την αγωνία μου αλλά σχεδόν χαιρέκακα μου λέει: «Mate, I think you are fucked».

Αϊ συχτίρ, όχι ρε, δε θα με πτοήσει ένας Ιταλιάνος streetάς. Περιμένω λοιπόν άλλα 5 λεπτά και βγαίνω με νέα όρεξη στο μπουρίνι.

Από την πρώτη στιγμή τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Ο αέρας έχει κοπάσει όσο ξαφνικά ήρθε και οι αστραπές βρίσκονται λίγο πιο πέρα από την πορεία μου. Γκαζώνω, προσπερνάω την καταιγίδα, επιτέλους ήλιος.

Και φτάνουμε Francia;

Μπα, απλά η έξοδος από την Autostrada ήταν και η πληρωμή των διοδίων. 54 ΕΥΡΩ; Εβίβα παίδες!

Σύνορα; Ποια σύνορα. Μία πινακίδα που τράβηξα τυχαία από απόσταση (αυτή η μπλε στο βάθος δεξιά) είναι το μόνο που σε κάνει να ξεχωρίζεις τα δύο κράτη. Ενωμένη Ευρώπη! Όπως και να έχει, Bienvenue en France!

Με το που μπαίνω στη Γαλλία αλλάζουν τα πάντα. Άσφαλτος; Στεγνή. Καιρός; Ηλιοφάνεια, έστω και με σύννεφα. Διάθεση; Φουλ ανεβασμένη!

Επιτέλους βλέπω την έξοδο για Κάννες. Με σχεδόν άδειο ρεζερβουάρ και καμένη λάμπα πορείας, 21:00 τοπική ώρα, ο ήλιος έχει μόλις δύσει.

60 ευρά διόδια, 9 ώρες και 720-κάτι χιλιόμετρα από τη στιγμή που ξεκίνησα…

…επιτέλους σβήνω. Ανακάλυψα εν τέλει και τι ήταν αυτό το Α. Για να μπεις στο (ιδιωτικό) γκαράζ αλλά και μέσα στο ξενοδοχείο ήθελε να πληκτρολογήσεις ένα κωδικό, τον 2486Α. Πανεύκολο! Υψηλής τεχνολογίας το ξενοδοχείο λέω, μέχρι που μπαίνω μέσα. Φωτισμός ανάγκης στους διαδρόμους, κόκκινος και αισθησιακός, λέω κάποιο λάθος έγινε, σε παλιό μπουρδέλο θα έκλεισα και σε λίγο θα αρχίσουν οι βίζιτες. Μπάνιο; Κοινό, ένα. Κλειδιά και κλειδαριές; Δουλεύουν αλλά με κάτι κλειδιά ΝΑ με το συμπάθιο, εποχής το πολύ 1940. Πλύσιμο ρούχων, μπάνιο, άπλωμα μέσα στο δωμάτιο, κολατσιό κονσέρβα και νερό, λίγα ποσταρίσματα στο livetrips.gr και Advride.gr (μέσω Roaming, το Wi-Fi δε δούλευε), πω πω… πως πέρασε η ώρα, 12 πήγε, ώρα για ύπνο.

ΥΓ: Αφού πάρκαρα και ανέβασα μία μπαγκαζιέρα στο δωμάτιο, ανακαλύπτω έντρομος πως έχασα τα κλειδιά, όλα πλην του κινητήρα. Φτου ρε πούστη μου, τι μέρα και αυτή. Ψάχνω-ψάχνω, δεν τα βρίσκω. Αλλά, ο Νίκος είναι πονηρός. Επειδή ξέρω τι βόδι είναι ώρες-ώρες, φρόντισα να έχω δεύτερα κλειδιά, όλα σε ένα μπρελόκ χωσμένα σε κρυφή θήκη του μπουφάν. Μικρό το κακό λοιπόν, απλά ήλπιζα να τα έχανα αρκετά αργότερα και όχι στην αρχή.

A! και πριν κοιμηθώ να προσθέσω βεβαίως και ένα ακόμα αυτοκόλλητο, επάξια κατεκτημένο, αυτό της Γαλλίας.

Διαδρομή ημέρας: