Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 9η, Cabanes – Βαρκελώνη (250 χλμ)

Ξημερώνει… Πού… Α, ναι… κάπου είμαι.
Πόσες μέρες ταξιδεύω… Χμμ… Δε θυμάμαι, ούτε μπορώ πια να υπολογίσω.
Είμαι κουρασμένος; ΌΧΙ! «Πάμε Κική, ντύσου, τσάκα-τσάκα, σήμερα έχει Βαρκελώνη και αύριο μία βόλτα από Ανδόρρα!»

ΥΓ: Μπορεί να ήταν ακριβό το Autogrill με πολύ μέτριο δωμάτιο και παλιό, όμως το προσωπικό ήταν πολύ φιλικό και εξυπηρετικό. Για το βράδυ, δέχτηκαν να κλειδώσουν τη μηχανή στην εσωτερική αυλή του εστιατορίου για να μην την έχω χύμα στο πάρκινγκ έξω.

Τι ήθελα να αναφέρω την Ανδόρρα…

«Έχω ψηθεί ζωντανή μέσα στο μπουφάν και τις μπότες τόσες μέρες κάτω από το λιοπύρι, έχω κουραστεί, ταλαιπωρηθεί, ξενυχτήσει, κυνηγηθεί, κατακτυπηθεί, και τόσα άλλα τόσες μέρες. Οκ, καλή η αγάπη, όμως δεν τυφλώνει πια και ΤΟΟΟΣΟ πολύ! Εγώ θα μείνω σήμερα και αύριο Βαρκελώνη μέχρι να πάρω αργά το βράδυ το αεροπλάνο και εσύ κάνε ό,τι θες!» Κανονικό τελεσίγραφο δηλαδή!

Τι να κάνω, μετά από λίγα λεπτά μάχης, υποχωρώ για χάρη του έρωτα…
Φουλ γκάζι λοιπόν στους καλούς εθνικούς πέριξ της Βαρκελώνης, μέχρι που έρχεται η στιγμή να εξαργυρώσω το μπιλιετάκι που είχα πάρει αρκετά χλμ νωρίτερα (πριν κοιμηθούμε).

10 λεπτά το χιλιόμετρο, ήτοι 40 ευρώ για 400 χιλιόμετρα;;;
«Fuck this, I’m outa here» που λένε και τα Αμερικανάκια.

Επαρχιακό; Επαρχιακό, έστω και για τα τελευταία χιλιόμετρα. Αν ποτέ έρθετε σε αυτά τα μέρη, αποφύγετε πάση θυσία τους αυτοκινητόδρομους πέριξ της Βαρκελώνης. Τσούζει!

Κάπου εκεί συμπλήρωσα τα πρώτα 40.000 χλμ. Πλήρως στρωμένο τώρα πια το μηχανάκι. Έτοιμο για κάνα σοβαρό ταξίδι.

Η Βαρκελώνη μας υποδέχεται με ημιυπόγειους δρόμους και με κάτι πολύ χαρακτηριστικούς φοίνικες στη μέση, μαυρισμένους από το πολύ καυσαέριο που τρώνε νυχθημερόν.

Ξενοδοχείο είχαμε κλείσει από βραδύς. Hotel Amrey Sant Pau, δίπλα στο ομώνυμο Νοσοκομείο-κόσμημα, μνημείο της UNESCO. 50 ευρώ, χωρίς πρωινό σε ισόγειο δωμάτιο μικρό και όψη ημιυπόγειου. Τουλάχιστον είναι κοντά στο κέντρο, είναι καθαρό, πιάνει άριστο Wi-Fi (σπάνιο αυτό) και ακριβώς έξω από το παράθυρο μπορώ να παρκάρω και να δέσω τη μηχανή πίσω από κάτι κάδους (όχι σε ασφαλές σημείο για κλέφτες, αλλά καλύτερα από το τίποτα). Δίπλα σχεδόν στο ξενοδοχείο σταμπάρουμε ένα μικρό ταβερνάκι καθώς ερχόμαστε. Πετάμε μπότες, μπουφάν, παντελόνια, βάζουμε βερμούδες, σαγιονάρες και βουρ στο φαί.

Τι να πω. Από τη στιγμή που παραιτήθηκα από την Ανδόρρα και τα έξτρα χιλιόμετρα, χαλάρωσα. Ναι, το παραδέχομαι! Φλώρεψα και εγώ. Δεν είχα πια καμία επιθυμία να φάω κονσέρβες ενώ τις φουντουκοσταφίδες, ούτε ζωγραφιστές.

Στο ταβερνείο, άλλο μαρτύριο να παραγγείλεις φαγητό. Η γλυκύτατη γκαρσόνα που (κλασικά) γνωρίζει μόνο Ισπανικά-Καταλονικά, παίρνει παραγγελίες. Σύντομα, φέρνει ένα καταπληκτικό χοιρινό σε γενναιόδωρη μερίδα για την Κική και (σύμφωνα με την παραγγελία μου) 3 μικρά χορτοπιτάκια μαζί με ένα κομματάκι μαρούλι για εμένα. Όταν σταμάτησε η Κική επιτέλους να γελάει, ανέλαβε οριστικά πλέον το θέμα παραγγελίας. 2 πεντανόστιμα πλήρη μενού για εμένα και αρκετές μπύρες αργότερα, νομίζω πως οι φουντουκοσταφίδες έχουν κάπως ξεχαστεί. Ζαλισμένοι και πλήρεις, πέφτουμε για μεσημεριανό υπνάκο. Μεσημεριανό υπνάκο! Πόσα χρόνια είναι από την τελευταία φορά που κοιμήθηκα μεσημέρι;

Φωτογραφία του ταβερνείου από το Google Street view

Απόγευμα ξυπνάμε για βραδινό περίπατο. Ίσως ο έρωτας περνάει από το στομάχι, όμως και η Βαρκελώνη είναι μία καταπληκτική και άκρως ερωτική πόλη.

Φαρδιοί δρόμοι, γενναιόδωρα πεζοδρόμια και πεζόδρομοι, αλλά και άψογες ράμπες αναπήρων. Στην πρώτη βόλτα που κάναμε μέτρησα πάνω από δέκα νέους και γέρους με αναπηρικά καροτσάκια να είναι έξω και να απολαμβάνουν τη βόλτα ή τον καφέ τους. Καμία σύγκριση με τις Ελληνικές πόλεις που ξέρω. Σε αυτό το θέμα (πολιτισμού) είμαστε δυστυχώς πολύ, πάρα πολύ πίσω!

Ξαφνικά, το μάτι μας πέφτει στον καθεδρικό, σύμβολο της Βαρκελώνης, τη φημισμένη Sagrada Familia!

Σχεδιασμένη από τον παγκοσμίως γνωστό αρχιτέκτονα-καλλιτέχνη Antonio Gaudi (1852-1926). Το έργο ξεκίνησε το 1882 και όταν το ανέλαβε ο Gaudi το 1883, το άλλαξε ριζικά συνδυάζοντας τον γοτθικό ρυθμό με ένα πολύ προσωπικό ρευστό στυλ. Λες και η πέτρα λιώνει και παίρνει διάφορες μορφές. Η λεπτομέρεια της κατασκευής είναι εξωπραγματική! Το ακόμα εξωπραγματικότερο είναι πως παρά το ότι κατασκευάζεται για πάνω από 130 χρόνια, μόλις το 2010 κατάφεραν να φτάσουν περίπου στο μέσο της κατασκευής.

Το παλαιότερο κομμάτι, με την αντίστοιχη πέτρα και τρόπο κατασκευής είναι και το πιο εντυπωσιακό. Το υπόλοιπο θα περιμένει υπομονετικά μερικές δεκαετίες να παλιώσει η πέτρα και να πάρει αντίστοιχο, χαρακτηριστικό χρώμα και υφή. Κοντινές φωτογραφίες καλές, δυστυχώς, δεν έβγαλα. Είχα μείνει τόσο αποσβολωμένος από το αριστούργημα που έβλεπα μπροστά μου, που μάλλον ξεχάστηκα! Δεν μπήκαμε μέσα μιας και βαρεθήκαμε να περιμένουμε στην ουρά αλλά ίσως κάναμε λάθος.
Την άλλη φορά, που θα είναι και έτοιμη.

Το 2010, ο ναός εγκαινιάστηκε επίσημα από τον Πάπα Βενέδικτο ως βασιλική και πλέον τελούνται κανονικά λειτουργίες εντός του ναού ενώ μία αισιόδοξη εκτίμηση αποπεράτωσης του έργου είναι το 2026, στην επέτειο δηλαδή των 100 χρόνων από το θάνατο του Gaudi, του ανθρώπου που σημάδεψε την Βαρκελώνη όσο κανένας άλλος με αυτό και ένα σωρό άλλα έργα του.

Βίντεο από το έργο όπως είναι σήμερα και το πώς προβλέπεται να εξελιχτεί:

Καταπληκτική πόλη για περπάτημα, και για μηχανή όμως, μία χαρά είναι. Πάμε μία βόλτα στην ολοζώντανη νυχτερινή Βαρκελώνη;

Άγαλμα, αφιερωμένο στο μεγάλο θαλασσοπόρο της Ισπανίας που ανακάλυψε τις Ινδίες, που όμως ήτανε Γενουάτης που κανονικά προτιμούσε να ανακαλύψει τις Ινδίες για την Πορτογαλία και τελικά δεν ήταν Ινδίες αλλά Αμερική κάτι που πήρε χαμπάρι ο Βεσπούτζι ο Αμέριγκος. Δηλαδή, στον Χριστόφορο Κολόμβο.Βέβαια, νομίζω πως οι Ινδιάνοι που ζούσαν στην Αμερική, την ήξεραν από παλαιότερα 😉

Ο χρωματιστός δονητής σε XXXXXL μέγεθος 🙂 Αξιοθέατο και αυτό!

Τις πρώτες πρωινές ώρες λέμε να μαζευτούμε, όμως μία νυχτερινή φωτογραφία της μηχανής μου με τη Sagrada από πίσω, είναι πειρασμός. Τρίποδα δεν κρατάω, είναι μανίκι να τη στήσω όρθια πάνω σε ζακέτες, πέτρες και δεν ξέρω και εγώ τι, να φωτομετρήσω, και, τέλος, να βάλω χρονοδιακόπτη. Πατάω, μέχρι να κάνει κλικ, να ‘σου ένα αμάξι, ένας άσχετος και δύο κοριτσάκια στο κάδρο.

Δεν πειράζει λέω, πάμε άλλη μία. Περιμένω υπομονετικά να αδειάσει λίγο ο δρόμος, πατάω, και πάνω που πάει να κάνει το κλικ…

ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΣΒΗΣΕ ΤΑ ΦΩΤΑ !!!

Τα φώτα δεν ξανάνοιξαν, οπότε…