Los Taxidious Periplanisious

Μέρα 13η, Sete – Nice (χλμ: 470)

Θέλοντας να κερδίσουμε οδηγικές ώρες, 8:00 το πρωί έχουμε ήδη «χυθεί» στο δρόμο. Βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο, τον οποίο και θα ακολουθήσουμε για 200 περίπου χιλιόμετρα. Κάνουμε τα 150 απ` αυτά και σταματάμε σε ένα βενζινάδικο για ξεκούραση.

Μας πλησιάζει ένας Έλληνας οδηγός νταλίκας. Ανταλλάζουμε χαιρετούρες και ιστορίες. Μαθαίνεις πάντα χρήσιμα πράγματα από τους πολυταξιδεμένους. Ζητάω πληροφορίες για την διαδρομή από Cannes για Νίκαια. Με καθησυχάζει πως δεν έχει πολύ κίνηση. «Ακόλουθα το route Napoleon και θα βγεις στην παραλία των Καννών. Η διαδρομή είναι μαγική», μου λέει.

Ως τόσο στο αντίθετο ρεύμα της εθνικής έχει γίνει μάλλον κάποιο ατύχημα. Περνάει ένα ασθενοφόρο μπάλα και δύο αστυνομικοί με μοτοσυκλέτες, ένα FJR και ένα VFR… Η δικιά μας λωρίδα είναι ευτυχώς άδεια. Το μόνο σπαστικό στην autoroute είναι τα συνεχή διόδια. Ανά 50 περίπου χιλιόμετρα περνάμε και κάποιο σταθμό διοδίων.

Περνάμε τον 3ο σταθμό διοδίων έχοντας δώσει σύνολο 6,4€. Ένας αστυνομικός κάνει νόημα στο προπορευόμενο αυτοκίνητο να σταματήσει. Κατεβάζει κάτω τους επιβάτες και αρχίζει να ψάχνει το αυτοκίνητο πετώντας κυριολεκτικά τα πράγματα στο δρόμο. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έκανε αυτό στις βαλίτσες μας.

Ο δρόμος μπροστά μας στενεύει και μια ταμπέλα που δηλώνει το τέλος της Εθνικής οδού εμφανίζεται. Μπορεί να πηγαίνουμε πιο αργά αλλά τουλάχιστον δεν θα ξανασταματήσω για διόδια σκέφτομαι. Αμ` δε. Περνώντας το Aix-en-Provence ο δρόμος ξαναφαρδαίνει και μερικά χιλιόμετρα παρακάτω βλέπω ταμπέλα για διόδια. Νομίζοντας πως είμαι πιο έξυπνος απ` τους Γάλλους βγαίνω απ` την εθνική οδό για να αποφύγω τον σταθμό διοδίων καθώς είχαν μείνει μόλις 10 χιλιόμετρα πριν στρίψουμε σε επαρχιακό δρόμο. Με το που στρίβω απ` τον κόμβο ένας μεγαλοπρεπείς σταθμός διοδίων με καλωσορίζει… Κατά 0,70€ φτωχότερος και με το παράσημο της ηλιθιότητας φορεμένο στο πέτο μου, συνεχίζω από επαρχιακό δίκτυο.

Ένα μαγευτικό φαράγγι φροντίζει να αποζημιώσει την ηλιθιότητα μου. Κινούμαστε από τα αριστερά του ποταμού Durance αλλά θα πρέπει να περάσουμε στην δεξιά όχθη του. Χαζεύοντας το πανέμορφο φαράγγι, χάνω όμως την έξοδο. Το ανακαλύπτω μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω αλλά βλέπω μπροστά μου ένα στενό δρόμο που σύμφωνα με το navigator διασχίζει τον ποταμό. Στρίβοντας στο δρομάκι βλέπω στους καθρέπτες μου ότι κανείς δεν τολμάει να με ακολουθήσει. Περνάω από 2 αυλές σπιτιών, από 300 μέτρα χωματόδρομου, πάνω από μια στενή γέφυρα και τσουπ βρίσκομαι στην απέναντι όχθη. Και πάνω που πήγα να καυχηθώ για το επίτευγμα μου, μια μπάρα μου κόβει το δρόμο.

Ηλεκτρική εταιρία της Γαλλίας. Η είσοδος απαγορεύεται. Κίνδυνος.

Μεταβολή και επιστροφή προς την «χαμένη» διασταύρωση. Διασχίζουμε τον ποταμό Verdon και κάνουμε μικρή στάση στο χωριό Moustiers-Sainte-Marie. Η θέα προς την λίμνη Sainte Croix φανταστική.

Στους χάρτες μου υπάρχουν δυο δρόμοι που διασχίζουν το φαράγγι του Verdon. Εγώ έχω επιλέξει να διασχίσουμε το νοτιότερο ενώ οι πινακίδες με στέλνουν σε αυτό που βρίσκεται βόρεια. Αρχικά με ζώνουν σκέψεις ότι έχω κάνει κάποια πατάτα. Σύντομα όμως μπαίνουμε σε ένα καταπληκτικό φαράγγι το οποίο διαλύει όλες τις κακόβουλες σκέψεις μου. Ο δρόμος που διασχίζει το «Grand Canyon της Γαλλίας», είναι στενός αλλά με καταπληκτική άσφαλτο. Η θέα προς τον ποταμό Verdon μαγευτική. Ο ποταμός φυσικά γεμάτος με κανόε-καγιάκ. Απέναντι μας ξεχωρίζει ο δρόμος που διασχίζει την βόρεια πλευρά του φαραγγιού.

Στάση για φωτογραφίες. Ένα GS 1150 με ελληνικές πινακίδες μας προσπερνάει. Φωνάζουμε… δεν μας ακούει. Καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες μας και τον προλαβαίνουμε παρακάτω. Το ζευγάρι απ` τη Θεσσαλονίκη έχει περπατήσει σχεδόν στα ίδια μέρη με εμάς. Δεν έχουν ανέβει στα Πυρηναία αλλά οδεύουν για Άλπεις. Αποχαιρετιόμαστε και συνεχίζουμε τη διάσχιση του φαραγγιού. Σε μια γέφυρα κάνουνε bungee jumping. Περιμένω λίγο μήπως και πετύχω καμιά καλή φωτογραφία. Τζίφος, αργούν πολύ οι τύποι.

Βγαίνουμε στον N85, γνωστό ως route Napoleon. Νονός της διαδρομής αυτής ο Ναπολέοντας φυσικά. Είναι η διαδρομή που έκανε επιστρέφοντας από την Elba στην Γαλλία. Ο δρόμος είναι ένας από τους διάσημους μοτοσυκλετιστικούς δρόμους, φημισμένος για το οδόστρωμα του και για τις στροφές του με τέλεια κλήση. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι να χρησιμοποιείται από πολλούς μοτοσυκλετιστές ως αυτοσχέδια πίστα, πράγμα γνωστό και απ` την αστυνομία η οποία κοσμεί την περιοχή με αρκετά καθημερινά μπλόκα.

Ο δρόμος μέχρι το Grasse χαραγμένος πάνω στο βουνό, με απίστευτη θέα προς την Μεσόγειο. Στο Gracce μπερδευόμαστε λίγο αλλά ξεμπλέκουμε και γρήγορα βρισκόμαστε στην λεωφόρο που οδηγεί στην παραλία των Καννών. Τα φανάρια έχουν 50 μέτρα απόσταση μεταξύ τους και πέφτουμε από κόκκινο σε κόκκινο. Φτάνουμε παραλιακή και τα φανάρια ελαττώνονται, αλλά η κίνηση αυξάνεται κατακόρυφα. Στο μυαλό μου τριγυρίζουν τα λόγια του νταλικέρη. Πόσο λάθος έκανε…

Η Αντιγόνη έχει εξοπλιστεί με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε και χώρος για στάθμευση έτσι απαθανατίζουμε καθ` οδόν. Διασχίζουμε την κοσμοπολίτικη παραλιακή των Καννών και προχωράμε προς Νίκαια. Η παραλία γεμάτη. Τα κρουαζιερόπλοια έρχονται και πάνε.

Η διάσημη παραλιακή στις Κάννες

Ο πεζόδρομος της Νίκαιας είναι πολύ πιο φαρδύς απ` τον παραλιακό δρόμο

Το ξενοδοχείο μας, το Saint Georges, είναι ένα περίπου χιλιόμετρο μακριά απ` την παραλιακή. Φτάνοντας έξω απ` αυτό, παρατηρούμε υπερχείλιση στο KTM, μάλλον λόγω της υψηλής θερμοκρασίας. Απομονώνουμε το ένα ντεπόζιτο και η υπερχείλιση σταματάει. Problem solved 😉

Το ξενοδοχείο μας ήσυχο, όμορφο αλλά δυστυχώς χωρίς πάρκινγκ. Υπάρχει ένας μικρός ιδιόκτητος χώρος έξω απ` το ξενοδοχείο όπου ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου μας ενημερώνει ότι μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε για να παρκάρουμε τις μηχανές. Το πως χωρέσαμε 6 μηχανές εκεί μέσα ένα θεός ξέρει.

Τακτοποιούμαστε γοργά και τραβάμε για βόλτα στην πόλη. Σύντομα φτάνουμε στην πανέμορφη πλατεία Massena με το θεόρατο συντριβάνι της.

Προχωράμε προς τον πεζόδρομο, παράλληλα της παραλιακής, ο οποίος φυσικά ασφυκτιά από κόσμο.

Βολτάρουμε και ψάχνουμε κάποιο εστιατόριο για να γεμίσουμε τα στομάχια μας. Οι τιμές κατά το πλείστον φυσιολογικές. Επιλέγουμε ένα βιαστικά, λόγω πείνας, και τρώμε σαν λύκοι ως συνήθως. Συνεχίζουμε την βόλτα μας στην παραλιακή πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Έχουμε αποφασίσει να φύγουμε όσο πιο πρωί γίνεται για να μπορέσουμε να δούμε το Monaco και το Monte Carlo πριν πιάσει κίνηση.