Αγώνας
Στο πρωινό ανακαλύπτω ότι οι περισσότεροι από το γκρουπ δεν πήγαν στην πίστα χτες. Και αυτοί που πήγαν πήραν το λεωφορείο. Σήμερα όλοι ‘θελαν να πάνε με τις μοτοσυκλέτες τους αλλά 1ον δεν ήξεραν το δρόμο και 2ον ο οδηγός μας είχε κάνει πάλι φτερά. Ακούσανε λοιπόν πως εμείς ξέραμε να πάμε και μας περίμεναν όλοι κάτω απ’ το ξενοδοχείο. Κατεβαίνοντας βλέπω περίπου 20 μηχανάκια να αναμένουν πότε θα ξεκινήσουμε. Αγχώθηκα. Ξαφνικά ξέχασα το δρόμο. Και άμα κάνω λάθος θα με δέρνουν και οι είκοσι. Ξεκινάω δειλά-δειλά. Πλησιάζοντας τα διόδια εξόδου η κίνηση είναι αυξημένη. Έχουν αφήσει 2 λωρίδες για να περνάνε μόνο μοτοσυκλέτες και έχουν προσθέσει άλλους 3 κισσέδες διοδίων για μοτοσυκλέτες μόνο. Έχει τρελή ουρά αλλά ξεμπερδεύουμε σχετικά γρήγορα. Οδεύουμε προς την πίστα όπου έχει τρελή κίνηση. Οι αστυνομικοί μας δείχνουν άλλο δρόμο -από αυτόν που πήραμε χτες- για να ακολουθήσουμε. Κινούμαστε σημειωτών. Μπαίνουμε από κάτι στενά και κατά τύχη βγαίνουμε κοντά στην είσοδο της πίστας. Πάρκινγκ δεν υπάρχει ούτε για ζήτω. Μπαίνουμε μέσα με τα μηχανάκια. Το σημειωτών συνεχίζετε. Η πίστα έχει γύρω στους 110.000 επισκέπτες. Παρκάρουμε κάπου στους βοηθητικούς χώρους και προσπαθούμε να βρούμε κάποια γωνιά για να βολευτούμε. Όλες οι καβάντζες που είχαμε εντοπίσει χτες είναι φυσικά πιασμένες.
Η χτεσινή βροχή έχει γεμίσει τους βοηθητικούς χώρους της πίστα με λασπουριά. Οι λιγοστές ελεύθερες θέσεις μας αναγκάζουν να διασκορπιστούμε. Βρίσκουμε μια θέση με καλή ορατότητα αλλά δεν έχει που να κάτσουμε. Φέρνω το Transalp μου το στήνω στο διπλόστεκο και το χρησιμοποιώ ως κάθισμα. Το μοναδικό θέαμα αρχίζει. Το πάρτι που επικρατεί δεν περιγράφετε με λόγια. Οι εικόνες που βλέπουμε στην τηλεόραση δεν είναι ούτε το 1% από την ατμόσφαιρα που επικρατεί στην κατάμεστη πίστα. Ο θόρυβος των μοτοσυκλετών είναι εκκωφαντικός. Καλύπτει 110.000 κόσμο που πραγματικά ωρύεται. Τα «θηρία» περνάν δαιμονισμένα από μπροστά μας… ο Rossi οδηγάει την κούρσα…
Αρχίζει ψιλόβροχο όπου γρήγορα γίνεται καταιγίδα. Ο αγώνας διακόπτεται. Ο περισσότερος κόσμος τρέχει να βγει απ’ την πίστα. Θέλοντας και μη με σπρώχνουν εκτός πίστας. Η βροχή σταματάει. Ακούω στο βάθος τις μηχανές να ξαναπαίρνουν εμπρός και τον κόσμο να ουρλιάζει. Όχι ρε πούστη μου, ο αγώνας συνεχίζεται. Προσπαθώ να μπω ξανά στην πίστα αλλά μάταια. Ο όχλος που βγαίνει απ’ αυτήν δεν με αφήνει να κινηθώ προς άλλη κατεύθυνση. Προσπαθώ να βρω άλλη είσοδο αλλά οι αστυνομικοί δεν με αφήνουν να πλησιάσω ξανά την πίστα. Δυνατές ζητωκραυγές ακούγονται και υποθέτω ότι ο αγώνας τελείωσε. Από το μέγεθος των επιφωνημάτων καταλαβαίνω ότι νικητής ήταν ο Rossi. Εξάλλου είναι η πίστα του.
Έχω χαθεί με τους υπόλοιπους και τα τηλέφωνα δεν πιάνουν. Αφού δεν μπορώ να ξαναπλησιάσω την πίστα οδεύω πίσω προς το ξενοδοχείο. Ακολουθώ τα σήματα των carabionieri και δεν αργώ να βρεθώ στην autostrada. Γυρίζω στο ξενοδοχείο και ξαπλάρω περιμένοντας τους άλλους. Τρεις ώρες αργότερα με ξυπνάει ο Μήτσος που μπαίνει στο δωμάτιο. «Τι έγινε ρε;» ρωτώ. «Άστα τρελή κίνηση» μου απαντά. Οι φωτογραφίες παρακάτω εξηγούν την ταλαιπωρία που τράβηξαν.
Το βράδυ οδεύουμε για μια ακόμα φορά στην πιτσαρία της πλατείας -η οποία έχει θησαυρίσει το 3ημερο που είμαστε εκεί- όπου τρώμε και πίνουμε ανταλλάσσοντας εντυπώσεις και ιστορίες από τον αγώνα. Ακολουθεί συζήτηση για την διαδρομή της αυριανής επιστροφής όπου και αναλαμβάνω να την βγάλω εγώ. Χαζεύοντας το χάρτη χαράζω πορεία νότια και μετά ανατολικά για Ανκόνα.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
