Ημέρα 10η, Plovdiv – Καβάλα (308 χλμ)
Επιστροφή στη φύση…
Πουρνό-πουρνό -για να αποφύγουμε τον τρελό καύσωνα- την κάνουμε από την Φιλιππούπολη με πορεία νότια.
Η φιδίσια διαδρομή έχει αρκετή κίνηση η οποία δεν μας αφήνει να την απολαύσουμε όπως θέλουμε. Συνεχείς προσπεράσεις μέχρι να στρίψουμε προς τις Miraculous Bridges, όπως τις αναφέρει η πινακίδα.
Είναι γνωστές και ως Wonderful Bridges ή Rock Bridges ή Er Kupria και πρόκειται για ένα φυσικό φαινόμενο με δύο πέτρινες γέφυρες πάνω από τον από το μικρό ποτάμι Aidarsko.
Οι γεωλόγοι υποθέτουν ότι οι γέφυρες δημιουργήθηκαν λόγω διάβρωσης από τα ορμητικά νερά του ποταμού, ο οποίος σήμερα είναι υπόγειος. Η πρώτη και μεγαλύτερη γέφυρα είναι 96μ μήκος και 70μ μέγιστο ύψος, ενώ η δεύτερη και μικρότερη έχει διαστάσεις 60μ μήκος και 50μ ύψος.
Αφού χαζολογάμε για αρκετή ώρα, συνεχίζουμε την πορεία μας προς το Pamporovo… όπου και γίνεται πανικός από κίνηση. Σε κάποια φάση τα αμάξια πηγαίνουν σημειωτόν και αρχίζουμε τις προσπεράσεις. Το μυαλό μας πάει σε ατύχημα αλλά μετά από 5 χιλ μποτιλιαρίσματος αρχίζουμε να έχουμε αμφιβολίες. Ωστόσο έχουν εμφανιστεί πολλά παρκαρισμένα οχήματα -δεξιά και αριστερά του δρόμου- και πολύς κόσμος όπου περπατάει προς το χωριό.
Μόλις προσπερνάμε το Pamporovo εμφανίζεται μπροστά μας αυτό…
Όπως μάθαμε, πρόκειται για το Rozhen Festival, το οποίο διαρκεί τέσσερις ημέρες και κανονικά γίνετε κάθε τέσσερα χρόνια… τελευταία φορά όμως είχε διεξαχθεί το 2006. Στο φεστιβάλ συμμετέχουν παραδοσιακά συγκροτήματα από όλη την Βουλγαρία με αποκορύφωμα την ορχήστρα Sto Kaba Gaydi (100 γκάιντες) αλλά και χορευτές με παραδοσιακές στολές, κυρίως από την περιοχή της Ροδόπης. Παιχνίδια, φαγητό και μπόλικο αλκοόλ συμπληρώνουν τη μαγική ατμόσφαιρα του μεγαλύτερου φεστιβάλ της χώρας. Πάρτε μια γεύση:
Για ακόμα μια φορά σε αυτό το ταξιδιωτικό θα πω… “δυστυχώς δεν μπορούμε να κάτσουμε, καθώς έχουμε ήδη χάσει τρελό χρόνο και μπροστά μας τα πράγματα -λόγω κίνησης- είναι χειρότερα”.
Με τα πολλά καταφέρνουμε να βγούμε σε άδειο δρόμο και να απολαύσουμε την μαγεία της ορεινής Ροδόπης
Μια τελευταία στάση για ανασυγκρότηση, τελευταίο φουλάρισμα με φτηνή βενζίνη και είσοδος στην Ελλάδα. Στενός δρόμος, κακής ποιότητας μας επιστρέφει σύντομα στην πραγματικότητα. Συνετή οδήγηση μέχρι Ξάνθη και από εκεί Εγνατία μέχρι Καβάλα. Απογευματάκι πια παρκάρουμε έξω από το ξενοδοχείο Εσπέρια όπου μας περιμένει ο φίλος Γρηγόρης. Πετάμε τα πράγματα μας στα δωμάτια και τραβάμε σε παραλιακό μπιτσόμπαρο για να τα πούμε.
Επιστροφή στο κέντρο για γρήγορη περπατάδα στην πόλη που προσωπικά μου άφησε ανάμεικτα αισθήματα. Από την μία θαύμασα τα μνημεία της, και την πολιτιστική της κληρονομιά και από την άλλη σιχάθηκα το άχαρο τσιμέντο που έστεκε πάνω από την θάλασσα καταστρέφοντας την όμορφη παραπάνω εικόνα.
Η πολυτάραχη ιστορία της ξεκινά από τους Προϊστορικούς χρόνους και περιλαμβάνει την άφιξη των δημοκρατικών στρατευμάτων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενόψει της ιστορικής μάχης των Φιλίππων, αλλά και την άφιξη του Αποστόλου Παύλου (50 μ.Χ.), κάνοντας την Νεάπολη (σημερινή Καβάλα) πρώτη ευρωπαϊκή πόλη που δέχτηκε το χριστιανισμό. Είναι διάσημη για τα μεγαλοπρεπή έργα Βυζαντινών και Τούρκων (όπως το Κάστρο και οι Καμάρες) όσο και για το ότι αποτέλεσε γενέτειρα του Μεχμέτ Αλί, αντιβασιλέα της Αιγύπτου.
Η βόλτα μας καταλήγει στην ψαροταβέρνα Φλοίσβος όπου το νόστιμο φαγητό συνοδεύεται από μια περίεργη ατμόσφαιρα. Αύριο βλέπετε θα πρέπει αν αποχαιρετήσουμε τον Νίκο και τον Σωτήρη, δύο παιδιά -χωρίς εισαγωγικά- που γνωρίσαμε σε αυτό το ταξίδι (οι ρέστοι λίγο-πολύ γνωριζόμασταν) και έμελλε να κάνουν τη διαφορά στο ταξίδι μας.
Ο περισσότερος κόσμος προτιμάει να ταξιδεύει με γνωστούς και οικείους του. Δεν θέλει να ρισκάρει την παραμικρή πιθανότητα να χαλάσει το ταξίδι του με αγνώστους των οποίων δεν γνωρίζει τις συνήθειες, την εμπειρία τους στο δρόμο, το επίπεδο της οδήγησής τους. Κι έτσι χάνουν μια θαυμάσια ευκαιρία να προσθέσουν υπέροχους ανθρώπους στη γκάμα των φίλων τους. Ανθρώπους που θα κάνουν το ταξίδι τους καλύτερο, πιο ενδιαφέρον, πιο αστείο, πιο αξέχαστο. Την προηγούμενη φορά γνωρίσαμε τον Μανώλη τον Τζωρτζάκη (“Πατέρα”) από την Ιεράπετρα και τον Γρηγόρη τον Γεωργιάδη (“Γιατρό”) από τη Θεσσαλονίκη. Τώρα γνωρίσαμε τον Νίκο και τον Σωτήρη, από τη Λάρισα και τα πέριξ. Δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για τους χαρακτήρες τους, την αύρα τους, το οδηγικό τους επίπεδο και την εμπειρία τους από ταξίδι με γκρουπ, όμως με τις καταπληκτικές προσωπικότητές τους πολλαπλασίασαν λογαριθμικά την απόλαυση της εκδρομής μας. Τόσο διαφορετικοί και τόσο αξιαγάπητοι, ο καθένας με τον τρόπο του μας κέρδισαν από την πρώτη στιγμή και μας έκαναν όλους χωρίς εξαίρεση να συμφωνήσουμε ότι και μόνο αυτούς να γνωρίζαμε και να μην βλέπαμε τίποτα άλλο, χαλάλι το ταξίδι μας. Ο Νίκος ανοιχτό βιβλίο, καλόκαρδος με δυναμική παρουσία, γέλια και φωνές, καλαμπούρια, ανέκδοτα και φοβερές ιστορίες. Ο Σωτήρης, ευγενικός, διακριτικός, μύστης και γνώστης βαθύς, με μία ποιότητα και έναν αριστοκρατικό μπον βιβέρ αέρα που μόνο σε ελάχιστους ανθρώπους συναντάς πλέον… Καλοί μας φίλοι μετά από όλα όσα καταπληκτικά περάσαμε, σας θεωρούμε πολύ κοντινούς και δικούς μας ανθρώπους και πραγματικά δεν βλέπουμε την ώρα να ξαναβρεθούμε και να ταξιδέψουμε παρέα! (Καλοκαίρι του ’17 τι έχετε κανονίσει; Κάτι έχουμε στα σκαριά…)
Τελευταίο ποτάκι σε ένα μαγαζάκι στον πεζόδρομο και νανάκια. Αύριο θα πάρουμε το μακρύ δρόμο της επιστροφής…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
