Ημέρα 11η, Καβάλα – Πειραιάς (682 χλμ)
Πριν το τέλος…
Σχετικά νωρίς αφήνουμε πίσω την πόλη της Καβάλας και τραβάμε προς το Στόμιο, ακολουθώντας το κάλεσμα του Σωτήρη για μεσημεριανό μπρέικ στο σπίτι του.
Βαρετή Εγνατία μέχρι την Θεσσαλονίκη όπου και σταματάμε για ανεφοδιασμό αλλά και για να αποχαιρετήσουμε τον Νικόλα, ο οποίος τραβάει προς την Δυτική Ελλάδα για να συναντήσει την οικογένεια του.
Λίγο μετά τον Πλαταμώνα αφήνουμε την εθνική και κινούμαστε ανατολικά μέσω μιας γραφικής διαδρομής. Στον Παλαιόπυργο συναντάμε και το παρακάτω περίεργο αξιοθέατο:
Ένα σπίτι φτιαγμένο με κοχύλια το οποίο διεκδικεί μια θέση στο βιβλίο Γκίνες όπως μας αποκαλύπτει ο οικοδεσπότης μας.
Σύντομα αράζουμε στην δροσερή αυλή του Σωτήρη απολαμβάνοντας την καταπληκτική φιλοξενία της οικογένειας του. Φρέσκα φρούτα και μπόλικο νερό ήταν αρκετά για να πέσει η θερμοκρασία μας αλλά και για να χάσουμε την αίσθηση του χρόνου…
Μάγκες πάμε θα χάσουμε το καράβι…
Το μόνο που θυμάμαι από τα βαρετά χιλιόμετρα της επιστροφής ήταν το μυαλό μου που αναπολούσε τις όμορφες στιγμές που περάσαμε τις προηγούμενες 10 μέρες.
Στον Πειραιά μας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη καθώς είχαμε κάνει λάθος τις ημερομηνίες των εισιτηρίων της επιστροφής και φυσικά δεν υπήρχαν καμπίνες για να βολευτούμε. Αεροπορικά λοιπόν και σιγά μην χαλαστούμε… γελάμε με τα κατορθώματα μας, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος…
Επίλογος
Δεν θυμάμαι να έχω περάσει άσχημα σε ταξίδι ποτέ. Όπου κι να πάει κάποιος, κάτι παίρνει, κάτι σκέφτεται, κάτι φιλτράρει, κάτι βλέπει, κάτι ακούει, κάτι μυρίζει, κάτι θυμάται και επιστρέφει πάντα ένας άλλος, διαφορετικός άνθρωπος σε αναβαθμισμένη έκδοση. Αυτό το ταξίδι όμως ήταν το κάτι άλλο. Είχε από όλα, στην ύψιστή τους εκδοχή. Τα προφανή είναι η ομορφιά της φύσης και των ανθρώπινων δημιουργιών. Από τα παραδεισένια τοπία με το ασύλληπτο πράσινο, τους αμέτρητους ηλίανθους, τους καταρράκτες, τα βουνά και τις λίμνες, μέχρι τις γραφικές πόλεις, τα κτίρια και τα μνημεία.
Επίσης αυτό το ταξίδι περιλάμβανε διαδρομές, όπως μεταξύ άλλων η Transalpina, το Transfagarassan και κάποια άλλα paso, οι οποίοι για ταξιδευτές μοτοσικλετιστές είναι απόλυτες οδηγικές παιδικές χαρές που αφήνουν ευχάριστες χαρακιές στην ψυχή και τις θυμούνται για πάντα. Ξέρετε όμως ποιο είναι το νούμερο ένα συστατικό της επιτυχίας αυτού του ταξιδιού; Η εκπληκτική χημεία της παρέας. Είναι δύσκολο να περιγραφεί γραπτώς, όμως όποιος την έχει ζήσει καταλαβαίνει. Είναι αυτή η μυστήρια αίσθηση που νιώθεις με ανθρώπους που δεν ήξερες, αλλά τους οποίους κατανοείς και συνδέεσαι σαν να μεγάλωσες μαζί τους. Με πολύ προσωπικά θέματα που μοιραστήκαμε με ενσυναίσθηση και εμπιστοσύνη μαζί, ακούγοντας βουλγάρικη λάηβ ρέγκε. Με χιούμορ και καλαμπούρια και πλάκα και χαβαλέ που σε έκανε να μη μπορείς να σταματήσεις τα σπαστικά γέλια και οι περαστικοί να ορκίζονται ότι είσαι υπό την επήρεια ληγμένων εθιστικών ουσιών. Λατρεμένοι μου συνταξιδιώτες σας ευχαριστώ πολύ για την ύψιστη αυτή εμπειρία. Δεν μου λείπετε γιατί αναπολώ κάθε μέρα και με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα είδαμε, ακούσαμε, περάσαμε, κάθε γκριμάτσα σας, κάθε αστείο και σοβαρό που είχαμε πει. Ανυπομονώ να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί παρέα για να ταξιδέψουμε μαζί όπου μας βγάλει ο …Στέλιος, και εύχομαι αυτή τη φορά η τεχνολογία να έχει προχωρήσει τόσο, ώστε να μπορούμε να μιλάμε και οι εννέα από την ενδοσυνεννόηση ταυτόχρονα!
Ιάκωβε, μια μαντινάδα νομίζω πως τα λέει όλα…
“Τέτοια παρέα όμορφη δεν εξανάδα φως μου,
στσι χώρες άπου γύρισα στα πέρατα του κόσμου.”
