Ημέρα 7η, Brasov και περίχωρα (210 χλμ)
Βουνά και κάστρα…
Σημείωση ημέρας: Στο ρόλο του αναδυόμενου εκ των οπισθίων αέριου… ο Ιάκωβος…
Οι προβλέψεις του καιρού ήταν κακές και σήμερα (μάτι καθαρό). Έτσι για ακόμα μια φορά αναπροσαρμόζουμε το πρόγραμμα μας. Transfagarasan αύριο, καθώς ο καιρός δείχνει καλός και σήμερα θα κάνουμε μια βόλτα στην γύρω περιοχή που έχει πολλά καλούδια.
Αρχικά κάνουμε ένα πέρασμα από την Poiana Brasov, το χιονοδρομικό της πόλης και κατηφορίζουμε προς Rasnov για να δούμε το κάστρο της.
Το κάστρο χτίστηκε από Τεύτονες Ιππότες για προστασία από τις εισβολές των Τατάρων. Είναι χτισμένο σε στρατηγική τοποθεσία, στην εμπορική οδό που συνδέει τις επαρχίες της Τρανσυλβανίας και της Βλαχίας και διαφέρει από τα άλλα φρούρια δεδομένου ότι είχε σχεδιαστεί ως καταφύγιο για μεγάλες χρονικές περιόδους. Φιλοξενεί τουλάχιστον 30 σπίτια, ένα σχολείο, ένα παρεκκλήσι και άλλα διοικητικά κτίρια.
Το αμυντικό του σύστημα περιλάμβανε εννέα πύργους, δύο προμαχώνες και μια κρεμαστή γέφυρα. Περιτριγυρισμένο από απότομες πλαγιές στα βόρεια, νότια και στα δυτικά, το κάστρο έπεσε μόνο μία φορά στα χέρια των εχθρών, όταν οι εισβολείς κατάφεραν να βρουν την μυστική διαδρομή που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για να προμηθευτούν νερό από το χωριό.
Αναχωρούμε από το ένα κάστρο για να πάμε λίγο παρακάτω σε ένα άλλο, αυτό του Bran. Πολλά κάστρα διεκδικούν κάτι από τον μύθο του Δράκουλα -πουλάει βλέπετε- αλλά το Bran τα καταφέρνει καλύτερα από όλα. Δεν υπάρχει πάντως καμία απόδειξη ότι ο Bram Stoker (ο συγγραφέας του βιβλίου «Dracula») γνώριζε για την ύπαρξη αυτού του κάστρου.
Η ιστορία του κάστρου ξεκινά κάπου στο 1212 όταν οι Τεύτονες Ιππότες έκτισαν ένα ξύλινο κάστρο για να προστατεύσουν την γύρω περιοχή αλλά καταστράφηκε το 1412 από επιδρομή των Μογγόλων. Η επόμενη αναφορά που διασώζεται είναι το 1377 όταν ο Λούης ο πρώτος, (ο Σπύρος Λούης ο μαραθονοδρόμος; Έλα ρε!), βασιλιάς της τότε μεγάλης Ουγγαρίας έδωσε το δικαίωμα στους Σάξονες να χτίσουν ένα κάστρο στο λόφο. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε αμυντικά κατά την επίθεση των Οθωμανών το 1378 ενώ στην συνέχεια εκτέλεσε χρέη τελωνειακού σταθμού ανάμεσα στις περιοχές Τρανσυλβανία και Βλαχία. Το 1920 έγινε κατοικία της βασίλισσας Μαρίας η οποία επιμελήθηκε την διακόσμηση με παραδοσιακά έπιπλα και ταπετσαρίες από κορυφαίους Ρουμάνους δημιουργούς. Μετά την εξορία της βασιλικής οικογένειας το 1948, το κάστρο πέρασε στα χέρια των Κομμουνιστών όπου και παρέμεινε μέχρι την πτώση τους το 1989. Το 2005 η δημοκρατική πια Ρουμανία ψήφισε ένα νόμο ο οποίος επέτρεπε την διεκδίκηση περιουσιών που είχαν αλωθεί από τους κομουνιστές, η ιδιοκτησία πέρασε στα χέρια του Dominic von Habsburg, γαμπρού της βασίλισσας Μαρίας, αρχιτέκτονα στη Νέα Υόρκη, ο οποίος το έβγαλε στο σφυρί προς 78 εκατομμύρια δολάρια. Ακολούθησε μια δικαστική διαμάχη μεταξύ του ιδιοκτήτη και της Ρουμάνικης κυβέρνησης και εν τέλει, το 2009, η οικογένεια αποφάσισε να μην πουλήσει το κάστρο και να το μετατρέψει σε μουσείο εις μνήμη της βασίλισσας. Το 2014 το κάστρο ξαναβγήκε προς πώληση χωρίς όμως μέχρι στιγμή να έχει βρεθεί αγοραστής.
Να πουλήσουμε το οικοπεδάκι που αγόρασες στην Βουλγαρία και να το αγοράσουμε!
Κάποιος να τον βαρέσει… έλεος ρε παιδιά…
Αναχωρούμε και πάλι με πορεία προς ένα ακόμα κάστρο, το Peles. Χτίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα με εντολή του Καρόλου, πρώτου βασιλιά της Ρουμανίας, σε ρυθμό αναγεννησιακό με σχέδια του Αυστριακού αρχιτέκτονα Wilhelm von Doderer.
Το κάστρο έχει πάνω από 170 δωμάτια και έναν κεντρικό πύργο ύψους 66 μέτρων. (Ανοησίες, άντε να το καθαρίσεις αυτό). Μέχρι το 1974 χρησιμοποιούνταν σαν θερινή βασιλική κατοικία, ενώ έκτοτε λειτουργεί σαν μουσείο.
Είναι δωρεάν για να το δεις απ’ έξω, αλλά θα πρέπει να πληρώσεις για ένα τουρ εντός αυτού. Έχει πάρα πολύ κόσμο να αναμένει για να μπει, πράγμα που μας αποτρέπει και μας οδηγεί πίσω στις μοτοσυκλέτες.
Ο Mihai μας είχε πει από χτες, ότι αν μας έπαιρνε ο χρόνος θα μας πήγαινε σε ένα φρέσκο ασφαλτοστρωμένο δρόμο, ονόματι Transbucegi. Ξεκινάμε προς τα εκεί αλλά για κακή μας τύχη ο δρόμος ήταν κλειστός λόγω έργων. Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη έριξα μια ματιά στο Google Earth και κατέληξα ότι πρέπει να ξαναπάω Ρουμανία για να τον οδηγήσω… (Πότε ξαναπάμε είπες;;;)
Clopy/paste από το net
Αλλαγή πλάνου λοιπόν και ο οικοδεσπότης μας, μας οδηγεί στο χιονοδρομικό της Sinaia. Πανέμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος και με το τελεφερίκ να περνάει πάνω από τα κεφάλια μας.
Κλικ για μεγέθυνση
Στην κορυφή κάνουμε μια στάση για χαλαρό καφεδάκι και στη συνέχεια τραβάμε πάλι προς την Brasov. Με τον Ιάκωβο μας μπήκε η ιδέα για μια φωτογραφία στον καταπράσινο δρόμο με το τελεφερίκ πάνω από τα κεφάλια μας. Σταματάμε λοιπόν δίπλα στους πυλώνες και περιμένουμε…
Μετά από 15 λεπτά ανακαλύπτουμε ότι καθόμαστε κάτω από τους πυλώνες του ηλεκτρικού ρεύματος και μεταφερόμαστε 200 μέτρα πιο κάτω όπου περνούσε το τελεφερίκ. Τα σχόλια περιττεύουν…
Αυτό τώρα ήταν ανάγκη να το πεις; Δεν ορκιστήκαμε ομερτά;
Επιστρέφοντας κάνουμε ακόμα 2 στάσεις. Μία για να καδράρουμε το κάστρο της Rasnov από μακριά:
Και μία πάνω από την Brasov…
Όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, Γιώργος και Ιάκωβος κοίταζαν το δάχτυλο…
Η παρέα θέλει πίτσα και ο Mihai μας οδηγεί στην καλά κρυμμένη πιτσαρία Iolo. Οι πεντανόστιμες πίτσες εξαφανίζονται σε δευτερόλεπτα και σιγά-σιγά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής ευχαριστώντας για ακόμα μια φορά τον Mihai για την άψογη φιλοξενία του.
Καλά ε, τα σπάει ο Μιχαλιός, θύμησέ μου να τον κεράσω μια νταμιτζάνα τσικουδιά γιατί ξεσκίστηκε να μας γυρνάει τα τρωζά ο καημένος και πήρε και άδεια από τη δουλειά του. Μεγάλη η χάρη μας, μπράβο Στέλιο, τέτοιους φίλους θέλουμε. Που αλλού έχεις τέτοιους;
Noroc my friend!
Ο Βουκεφάλας, η μοτοσυκλέτα του Mihai
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
